A modiño, como sen querer,
énchese toda a terra
dun frío invisible e cego,
dunha espesa e brillante néboa.

Alá, ó lonxe, os barcos ouvean
e, ós seus gritos agonizantes,
responden silenciosas gaivotas e sereas.

Buscando a luz
a través da néboa,
camiña palpando
as paredes de terra.

Os barcos agonizan
ante os faros
que, na súa ceguera,
só responden con ouvidos
coma de lobos sen teta
que os aleite, os acolla,
os arroupe e os queira.

Moito máis aló,
fuxindo da néboa,
escóitanse os cánticos
dos trasnos agochados
no Arco da Vella.