Búscote coa desesperación
das almas perdidas
e non te atopo...

Necesítote porque, en ti,
soedade infinita
podo sentir sen dar explicacións;
dentro de ti
podo mergullá-las miñas bágoas
e as miñas ledicias.

Es a chave á liberdade
dos pesadelos difrazados de risa;
es boa compañeira de viaxe,
de abrazos mornos
e miradas frías.

¿Por onde andarás,
querida soedade,
onde ocultarás túa faciana
de luz cristaíña,
espello de morte,
realidade de eterna vida?