Xa non hai labirintos
de cristal afumado
no xardín
con mil telarañas,
telarañas mil
construindo paredes imposibles,
semellando as paredes da realidade.

Xa non quedan telas de cristal
facendo remuíños
no xardín;
agora, as arañas
agóchanse nas profundidades
da terra,
alimentándose de bichos
e pequenas alimañas,
engordando os seus corpos
coas almas alimentadas
de escuridade.

Telarañas de cristal afumado
que falan de labirintos
enredados de pensamentos
perdidos e roubados;
arañas malditas
que sorrín sen dentes
e miran sen ver
porque a súa ceguera é sombra
e a sombra vóltase inerte
nas profundidades da terra
preñada de barro baldío,
que se amosa sobre sí mesmo
inexpresivo e retorcido.

Xa non hai labirintos de telarañas
no xardín nin cristal nin demos
nin pesadelos nin escuros desexos,
só restos de alimañas,
restos de cadáveres ofrecidos
na profundidade da cova das arañas.