Esta mañá tiven un ataque de luz.
Probablemente era a primavera, que entraba en toda a súa insolencia polos meus ollos aínda durmidos. Aínda que máis probablemente era a canción que soaba na radio. Me asomo a la ventana, eres la chica de ayer. O semáforo púxose en vermello. Tres carrís cortados polas obras eternas da miña cidade eterna en obras. Eu pecho os ollos e canto a pulmón aberto, coa ventá aberta. Jugando con las flores, de mi jardín. Un tipo traxeado que entra nun banco óllame e pon cara de que fará ese imbécil calvo cantando desa maneira. Eu ollo para el e para o seu traxe e para a súa cravata e sinto mágoa por el, parviño. Volvo pechar os ollos. Demasiado tarde para comprender. Berro a canción tan alto e tan forte que dúas vellas paran de camiñar e míranme con abraio. Mi cabeza da vueltas, persiguiéndote. Teño bágoas nos ollos. Si, é un ataque de luz.
De súpeto, no mellor da canción, un autobús, o que está detrás, pita. E pitan todos os coches. Por suposto: está en verde e eu non avanzo. Canto. Estou con la chica de ayer no medio dun ataque de luz. O autobús pita tanto que case que se carga a canción.
Remata. Aplausos. Arranco. Ponse vermello e alí quedan todos.
Sen luz.
