 Onde estás compañeira
que non te vexo,
olliños do teu pai,
sorriso do Fato.
E o tempo é un pano gris,
que pousa enriba de nós
e vai tecendo o noso deslembrar
a túa imaxe
o teu falar
o teu sorriso
o teu mirar.
Onde estás compañeira
que non te vexo,
olliños do teu pai,
sorriso do Fato.
Compañeiros dos tempos idos
vivides no noso porvir,
sodes a fenestra
pol.a que axexan
os que inda estan por vir.
Onde estás compañeira
que non te vexo,
olliños do teu pai,
sorriso do Fato.
Compañeiros dos tempos idos,
compañeiros dos que han de vir;
vivides no noso ser
xaque logo, sodes parte de nos.
Alda, Xesús, Moncho, Manoel María, Manolo, Lois, …
Estades no que fomos nós.
Vivides no que somos nós.
E nos que coma nós han vir a seguirmos a face.lo camiño.
Onde estás compañeira
que non te vexo,
olliños do teu pai,
sorriso do Fato.
Filipe Domínguez Avilés
Letras Galegas 2019 |
