Se algunha vez tivese que marcharme
lonxe do mar maior que me sustenta
heilles pedir aos ceos que me deixen
no meu zurron guardar todo o que queira.
Non levarei o fel das marusias,
nin os punxentes dentes destas tebras,
nin os ouveos longos e amargados
das pechas invernais carniceiras.
Non levarei as bágoas derramadas,
nin o latexar lúgubre das néboas,
nin a monodia tráxica das noites.
Portarei doces danzas de gaivotas,
brisas de luz de dádivas e perlas,
mamantío de nata e de magnolias.
XOSE CARLOS GÓMEZ ALFARO
"Mar Aberto"
|
