| En que lado, dirás ti? Pois no que non é o bo, dende logo... |
|
Isto pretendía ser un resumo do que foi a miña non-vida por eses lares. Bellevue, estado de Washington, profesora visitante nos EE.UU. Tamén podería ser un pasatempo, para que desta aventura saira algo... digamos... tanxible. Tamén podería ser unha chulería.
Por poder, podería ser tantas cousas... E que será agora? |
|
|
| Eu |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| O día do meu casamento |
|
Hoxe recibín un correo dunha amiga. O título era este, o día do meu casamento. Rinme tanto, e pensar que me roubou a miña voda soñada... En fin, que cho dedico con todo o meu cariño, e que sigades sendo moi moi moi felices (os tres), e que se non che parece ben que copie o teu correo no meu blogo, CASADE COMO DEUS MANDA!!!
"O día do meu casamento foi tal cual o soñara sempre, un día normal que pasou desapercibido:
Ás doce e media da mañá entérome de que me podo casar hoxe se quero, que xa teño os papeis no concello. Sen perder un minuto localizo ó futuro marido (que algo xa sabía) e quedamos ás 13.30 na porta do concello. ¡Foi todo tan bonito!
A noiva (eu) ía como ela é, nada disfrazada. Sabedes eso que din, que a noiva ten que identificarse co traxe?, pois nosoutros identificámonos totalmente: bolso blanco, zapato blanco (ou eran tenis?), vaqueros, camiseta blanca... e a Paulo de 8 meses e 1 semana dando a lata na barriga.Fun a melena suelta.
O noivo ía de camisa e vaquero, non me acordo que levara algo fóra de punto (creo que os zapatos non estaban moi limpios pero ¡que lle quereis! , a fin de contas taba repartindo pienso cando o avisei!)
Á ceremonia asistiron o xuíz de paz, a encargada do xuzgado e como testigos outra rapaza que se vos digo a verdade non sei que era, creo que pasaba por alí; é igual, fíxolle moita ilusión e era moi maja.
[...]
O casorio foi corto, coma no mellor dos meus soños. Léronnos tres artigos do código civil, firmamos e arreando que meus pais estaban na casa esperando pa comer (e creo que non lles comentara nada). Comimos lentejas e chulas, que taba miña nai de antoxo. De postre queixo e rematamos co café.
O marido marchou traballar que estes días con tanto festivo anda apurado, e eu freguei e deiteime un pouco no sofá, que pa eso estou de baixa e preñada de 8 meses.
Pois xa vedes!, hoxe como quen non quere a cousa ¡casei! así que cada 14 de marzo recordareino e direi ¡Dios hoxe fai un/dous/tres...anos que casei! e a xente dirame ¡Síííííí? pois felicidades ¿e como recordas ese día? e eu contareilles esto que vos acabo de contar a vosoutras.
Chaaaaaao, xa o celebraremos como Dios manda cando Paulo estea polo outro lado da barriga.Chuchos"
Pois iso, celebrarémolo.
|
|
|
|
|
| 1 Comentarios |
|
| 1 |
Lo bueno, si breve#blgtk08#, dos veces bueno. |
|
|
E así dixo mamiago (14-03-2008 23:58) |
|
|
| Ti dirás. |
|
|
|
|
|
