Querido compatriota castelán falante,

Non é tarefa doada explicarche os meus sentimentos. Non é tarefa doada facerche entender que non estou na túa contra, máis preciso da túa axuda para que a terra na que vivo, traballo, gozo e morrerei algún día fale galego conmigo, e o fale tamén cos meus fillos.

Eu non quero que ti cambies, pero non me pidas que os meus fillos o fagan. Eu sei que o que che pido non é fácil, máis ás veces, a xustiza precisa dun esforzo, e esta vez tocouche a ti facelo. Se na nosa casa hai que falar dúas linguas dende o século XV, falarémolos logo, e ben mirado tamén é un beneficio, que non todo o mundo pode presumir de ser bilingüe, dous por un, como nas mellores rebaixas.

Lendo na páxina tan gallego como el gallego non podo deixar de sentir carraxe, a miña bile súbeme pola gorxa e déixame un sabor agridoce na comisura da boca. E leo o foro, e esa rabia deixa paso a unha tristura moi fonda. Tristura porque, aínda que non o saiban, están atentando contra a lingua coa que quero, contra a lingua coa que conto, contra a lingua coa que choro.

E preciso da túa axuda. Paradoxal, máis certo. Eu soa non son quen de defender o meu, preciso de ti, de que defendas algo que non é teu, aínda que o estimes. Preciso que te sobrepoñas aos encordios que che suporá, pero coa satisfacción do deber cumplido.

E agardo, que percorrendo o camiño, todos aprendamos algo.