|
|
|
|
039. SEÑORA JOSEFA (1996) |
|

Dúo de gaitas / Bagpipe duo (Unwritten percussion)
Xa vos falei anteriormente da desaparecida tasca Cascarexa. A confianza coa súa xente chegou a ser tan grande que moitas das veces ceábamos con eles na mesa máis grande de todas, á que chamabamos a mesa familiar. Cando os últimos clientes marchaban, Guti procedía a apagar a televisión e empezaba unha tertulia -ás veces conversa, ás veces discusión- que se prolongaba ata altas horas da madrugada.
Non había días no que eu non debuxara ou garabateara algo nos manteis de papel que cubrían esa mesa. Mais se algún día tiña gañas de escribir algo de música, dábame pereza debuxar os pentagramas. Daí que un día déuseme por aplicar unha idea derivada da tablatura de laúde renacentista, escribir as figuras e debaixo delas as notas en texto (cifrado americano). Mentres o ritmo non cambiara, non precisaba reescribir a súa figura. O cambio de oitaba o solucionaba escribindo as notas en sentido ascendente ou descendente, e as alteracións con frechiñas na mesma nota. Para escribir melodías sinxelas (mesmo algo de polifonía) abondaba.
O pedazo de mantel que tiña na casa, unha vez transcrito perdeuse. Así que a fotografía adxunta é unha pequena reconstrucción do inicio da peza na miña linguaxe musical de mantel que abandonei definitivamente ao ?namorarme? dun invento para imprimir pentagramas en calquera papel: o fidolino.
O primeiro tema que compuxen con ese sistema adiqueillo a unha persoa moi querida: a Señora Josefa, a nai de Fina e sogra de Guti. Omnipresente naquelas tertulias e auténtica matriarca da tasca Cascarexa.
Aínda que a peza foi escrita cando aínda podíamos disfrutar da súa compañía, ao divulgala máis de quince anos despois decidín cambiar a adicatoria por ?en memoria?, xa que a Señora Josefa deixounos fai pouco tempo. Descanse en paz.
---
Ya os he hablado anteriormente de la desaparecida tasca Cascarexa. La confianza con su gente llegó a ser tan grande que muchas veces cenábamos con ellos en la mesa más grande de todas, a la que llamábamos mesa familiar. Cuando los últimos clientes marchaban, Guti procedía a apagar la televisión y comenzaba una tertulia ?a veces conversación, a veces discusión- que se prolongaba hasta altas horas de la madrugada.
No había días en las que no dibujara o garabateara algo en los manteles de papel que cubrían esa mesa. Pero si algún día tenía ganas de escribir algo de música, me daba pereza dibujar los pentagramas a mano. Entonces un día se me ocurrió aplicar una idea derivada de la tablatura de laúd renacentista: escribir las figuras y debajo de ellas las notas en texto (cifrado americano). Mientras el ritmo no cambiase, no necesitaba reescribir la figura. El cambio de octava lo solucionaba escribiendo las notas en sentido ascendente o descendente, y las alteraciones con flechas en la misma nota. Para escribir melodías sencillas (e incluso algo de polifonía) era suficiente.
El pedazo de mantel que tenía en casa, una vez transcrito se extravió. Así que la fotografía adjunta es una pequeña reconstrucción del inicio de esta pieza en mi lenguaje musical de mantel que abandoné definitivamente al enamorarme de un invento para imprimir pentagramas en cualquier papel: el fidolino.
El primer tema que compuse con ese sistema se lo dediqué a una persona muy querida: la Señora Josefa, madre de Fina y suegra de Guti. Omnipresente en aquellas tertulias y auténtica matriarca de la tasca Cascarexa.
Aunque la pieza fue escrita cuando aún podíamos disfrutar de su compañía, al divulgarla más de quince años después decidí cambiar la dedicatoria por ?en memoria?, ya que la Señora Josefa nos ha dejado hace poco tiempo. Descanse en paz.
---
I have already spoken previously of the defunct tavern Cascarexa. The trust with his people became so great that often dined with them in the larger table, which we called family table. When the last clients departed, "Guti" proceeded to turn off the TV and we started a conversation -sometimes a talk, sometimes a discussion- that stretched into the wee hours of the morning.
There not were days when I don't drawed or scribbled something on the paper tablecloths that covered the table. But if one day I wanted to write some music, I was too lazy to draw the staves freehand. Then one day it occurred to me to apply an idea derived from Renaissance lute tablature: write the note values and, -under them- write the notes. While the value will not change, no need to rewrite the same note value. I solved the octave shift by writing notes in ascending or descending order, and alterations with added arrows in the same note. To write simple tunes (and even some polyphony) was enough. After transcript it on my home, I've misplaced this piece of tablecloth with the written music.
So the attached photograph is a small reconstruction of the beginning of this piece in my tablecloth musical language definitely abandoned when I fell in love of an invention to print staves in any paper: The fidolino.
The first song I wrote with that system I dedicated to a beloved person: Ms. Josefa, mother of Fina and mother in law of Guti. Omnipresent in those gatherings and true matriarch of the tavern Cascarexa.
Although the piece was written when we could still enjoy their company, to disclose this sheet music more than fifteen years later, I decided to change the dedication to "memory", because Mrs. Josefa left us recently. Rest in peace.
---
J'ai déjà parlé précédemment de la disparue taverne Cascarexa. La confiance avec ses gens est devenu si grand que, j'ai souvent dîné avec eux dans la plus grande table, que nous avons appelé table de famille. Quand les derniers clients étaient partis, Guti procédait à éteindre le téléviseur et nous commencions une conversation -parfois un parler, parfois une discussion- qui s'étendait jusqu'aux petites heures du matin.
Tous les jours je dessinait ou griffonnait quelque chose sur les nappes en papier qui couvraient la table. Mais si un jour je voulais écrire de la musique, j'étais trop paresseux pour dessiner la portée musicale. Puis un jour, il m'est apparu à appliquer une idée provenant de tablature de luth de la Renaissance: d'écrire les figures (signes des durées) des notes et, -sous eux-, écrire les notes. Tandis que la figure ne changera pas, pas besoin de réécrire la même signe de durée. J'ai résolu le décalage d'octave en écrivant de notes en ordre croissant ou décroissant, et las altérations avec des flèches supplémentaires dans la même note. Pour écrire des airs simples (et même de la polyphonie) était assez. Après avoir fait la transcription chez moi, j'ai égaré ce morceau de nappe en papier avec la musique écrite.
Ainsi, la photo ci-jointe est un petit reconstruction du début de ce morceau dans ma langage musicale de nappe en papier, définitivement abandonné quand je suis tombée en amour d'une invention pour l'impression des portées musicaux dans le papier: Le fidolino.
La première chanson que j'ai écrit à ce système je l'ai dédicacé à une personne aimée: Mme. Josefa, mère de Fina et belle-mère de Guti. Omniprésent dans ces rassemblements et véritable matriarche de la taverne Cascarexa.
Bien que la pièce a été écrite quand nous pouvions encore profiter de leur compagnie, au divulguer cette partition plus de quinze ans plus tard, j'ai décidé de changer la dédicace pour "à la mémoire", parce que Mme. Josefa nous a quittés récemment. Repose en paix.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Señora Josefa - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
038. HERBA CABREIRA (1998) |
|

Dúo de gaitas (Percusión non escrita) / Bagpipe duo (Unwritten Percussion) writ
IN MEMORIAM ANXO GAGO "LITO"
(1952 - 2018)
Coñecín a Anxo Gago cando aínda era alumno de Xaime Estévez no conservatorio Mayeusis. E pareceume un home tan implicado no mundo da gaita -o tempo demostroume que esa impresión foi máis que acertada- que decicín pola miña conta adicarlle un tema.
Como de costume, foime máis doado facer a música que atoparlle un título. Un deses días, fedellando na Historia de Galicia de Manuel Murguía, lin un párrafo onde falaba dunha tal "Herba Cabreira" que foi utilizada polas meigas do Morrazo, península na que se atopa Bueu, a vila onde Anxo fundou a banda de gaitas "Manxadoira".
Esta herba non existe, é mitolóxica. As meigas, aínda que varias mulleres foron xulgadas e condenadas, imaxino que tampouco.
Mais esa é outra historia. Agora forman parte das lendas do Morrazo.
---
Conocí a Anxo Gago cuando aún era alumno de Xaime Estévez en el conservatorio Mayeusis. Y me pareció un hombre tan implicado en el mundo de la gaita ?el tiempo me demostró que esa impresión fue más que acertada- que decidí por mi cuenta dedicarle un tema.
Como de costumbre, me fue más fácil escribir la música que encontrarle un título. En uno de esos días, hojeando la ?Historia de Galicia? de Manuel Murguía, leí un párrafo donde se hablaba de una tal ?Herba Cabreira? (Hierba de las cabras) que fue utilizada por las brujas del Morrazo, península donde se encuentra Bueu, la villa donde Anxo fundó la banda de gaitas ?Manxadoira?.
Esta hierba no existe, es mitológica. Las brujas, aunque varias mujeres fueron juzgadas y condenadas por ello, imagino que tampoco.
Pero esa es otra historia. Ahora forman parte de las leyendas del Morrazo.
---
I met Anxo Gago when he was student of Xaime Estévez, at the Mayeusis conservatory. And I felt him so involved in the bagpipes world -the time showed me that my impression was right- I decided myself to dedicate him a theme.
As usual, it was easier to write the music that find a title. In one of those days, leafing through the book Manuel Murguía's "History of Galice", I read a paragraph which spoke about the "Herba Cabreira" (herb of the goats) that was used by witches of Morrazo peninsula where the villa of Bueu is located. In this place Anxo founded the "Manxadoira" pipe band.
This herb does not exist, is mythological. The witches, although several women were tried and sentenced for, I guess they did not existed
But that's another story.
Now part of the legends of Morrazo.
---
J'ai rencontré Anxo Gago quand il était étudiant de Xaime Estévez, au conservatoire Mayeusis. Et je l'ai senti tellement impliqué dans le monde de la cornemuse -le temps m'a montré que ma impression était vraie - je me suis décidé à lui écrire un thème.
Comme d'habitude, il était plus facile pour moi d'écrire la musique que trouver le titre. Dans l'un de ces jours, en feuilletant le livre "Histoire de la Galice" de Manuel Murguía, j'ai lu un paragraphe qui parlait de la "Herba Cabreira" (herbe des chèvres) qui a été utilisée par les sorcières de la péninsule de Morrazo où la villa de Bueu est situé. Dans ce lieu Anxo fondé la bande de gaïtas "Manxadoira".
Cette plante n'existe pas, est mythologique. Les sorcières, bien que plusieurs femmes ont été jugés et condamnés pour ça, je suppose qu'elles n'ont pas existé.
Mais ça c'est une autre histoire. Maintenant font partie des légendes du Morrazo.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Herba Cabreira - Partitura
|
|
|
|
037. VINTE ANOS (1996) |
|

Dúo de gaitas con acompañamento armónico / Bagpipe duo with harmonic accompaniment
Xa contei a historia de como coñecín a Marcos Campos (Non. Non é o meu irmán!) e a amizade que mantiven con el e que agardo dure moitos anos.
Un sábado á tardiña recibín unha chamada da súa parte, convidándome a tomar unhas cervexas con el e outros amigos ?músicos na súa maioría-, xa que celebraba o seu 20 aniversario.
Quedaba tan pouco tempo para mercarlle algo axeitado para a ocasión que adiquei a tarde a escribirlle esta pequena peza.
E este foi o seu agasallo.
---
Ya he contado la historia de como conocí a Marcos Campos (No. No es mi hermano!) y de la amistad que mantuve con él que espero dure muchos años.
Un sábado por la tarde recibí una llamada de su parte, invitándome a tomar unas cervezas con él y otros amigos ?músicos en su mayoría-, ya que celebraba su 20 cumpleaños.
Quedaba tan poco tiempo para comprarle algo adecuado para la ocasión que dediqué parte de la tarde a escribirle este tema.
Y ese fue su regalo.
---
I have already told the story of how I met Marcos Campos (No. It's not my brother!) And friendship I had with him that I hope will last for many years.
One Saturday afternoon I received a call from him, inviting me to drink a few beers with him and other friends, -musicians mostly- because it was celebrating its 20th birthday.
There was so little time to buy something suitable for the occasion that I spent part of the afternoon writing this little work.
And that was his birthday gift.---
J'ai déjà raconté l'histoire de comment j'ai rencontré Marcos Campos (Non, ce n'est pas mon frère!) Et l'amitié j'ai eu avec lui que je l'espère, durera de nombreuses années.
Un samedi après-midi, j'ai reçu un appel de lui, pour m'inviter à boire quelques bières avec lui et d'autres amis, -musicians la plupart- parce qu'il célébrait son 20 anniversaire.
J'avais tellement peu de temps pour acheter quelque chose de convenable pour l'occasion que j'ai passé une partie de l'après-midi à écrire ce petit morceau.
Et ça c'était son cadeau d'anniversaire
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Vinte anos - Partitura e vídeo
|
|
|
|
036. SOUTELO EN CARACAS (1998) |
|

Dúo de gaitas (Percusión non escrita) / Bagpipe duo (Percussion not written)/
En 1996, o fantástico artesán Xosé Manuel Gil encomendoume unha peza para adicar aos gaiteiros do Centro Galego de Caracas. O título tiña que facer relación ao traballo do mestre Castor Cachafeiro (Irmán de Avelino - Gaiteiros de Soutelo) nesa vila, onde desenvolveu a súa actividade como mestre da Escola de Gaitas da Irmandade Galega de Caracas. Aquí a tedes a partitura.
---
En 1996, el fantástico constructor de gaitas Xosé Manuel Gil me encargó escribir una pieza para dedicar a los gaiteiros del Centro Galego de Caracas. El título tenía que estar relacionado con el trabajo del maestro Castor Cachafeiro (hermano de Avelino - Gaiteiros de Soutelo) en esa ciudad, donde desarrolló su actividad como maestro en la Escuela de Gaitas de la Hermandad Gallega de Caracas. Aquí teneis la partitura.
---
In 1996, the great luthier of bagpipes Xosé Manuel Gil asked me to write a piece to dedicate to the bagpipers of Caracas Galician Center. The title had to be related to the teacher's work Castor Cachafeiro in that town, where he developed his activity as a teacher at the School of Galician Bagpipes of Caracas Brotherhood. Here you have the sheet music.
---
En 1996, le superbe luthier de cornemuses Xosé Manuel Gil m'a demandé d'écrire une pièce à consacrer à des joueurs de cornemuse galicienne du Centre Galicien de Caracas. Le titre devait être rattaché au travail de l'enseignant Castor Cachafeiro dans cette ville, où il a développé son activité en tant que professeur à l'école de Cornemuses de la Fraternité Galicienne de Caracas. Ici vous avez la partition.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Soutelo en Caracas - Partitura
|
|
|
|
035. MEMORIAL I (1996) |
|

Gaitas en dó, sol e clarinete / Bagpipes in C, G and clarinet/
Unha pequena homenaxe póstuma a Ramón Sueiro "Mon", que foi o meu compañeiro no grupo Airiños do Monte Pequeno.
---
Un pequeño homenaje póstumo a Ramón Sueiro "Mon", quien fue mi compañero en el grupo Airiños do Monte Pequeno
---
A small memorial march to Ramón Sueiro "Mon", who was my partner in the group Airiños do Monte Pequeno
---
Un petit morceau posthume dédicacé à Ramón Sueiro "Mon", qui était mon partenaire dans le groupe Airiños do Monte Pequeno
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Memorial I - Partitura
|
|
|
|
034. O FILLO DA TERESA (1994) |
|

Para agrupación folc / for galician folk band
Posiblemente un dos títulos máis absurdos da miña producción. Ten a súa historia:
En 1994 dirixía a banda de gaitas «Neboeira» do Centro Cultural de Candeán (Vigo). Cheguei a ter bos amigos entre os seus compoñentes e un día decidín escribir unha peza que se diferenciase do resto, con música para gaita que estivera ao nivel técnico de certos gaiteiros que formaban a agrupación. A peza levaba feita un tempo pero non tiña ningunha idea para o título.
Pouco despois viaxamos a Olite, Navarra. E alí aconteceu un feito curioso, cando andabamos dando unha volta pola vila, un tipo achegouse ao noso gaiteiro Álex, dicíndolle: ?Oye, tú eres el hijo de la Teresa, no?? Alex sorprendeuse e obviamente respondeulle que se trabucaba, que ademáis era galego, a máis de 700 kilómetros de alí.
Pero o tipo non daba o brazo a torcer. Estaba convencido de que Álex era o fillo da Teresa e así intentou «convencelo» de que era él o que estaba equivocado. Ao cabo dun anaco liscou e penso que seguiu buscando fillos imaxinarios pola vila adiante.
Por suposto a Álex duroulle o alcume durante toda a viaxe, e lembro que coas bromas sobre a anécdota, descubrín que xa tiña un título para a peza: O fillo da Teresa.
Nese mesmo ano fun «convidado» a deixar a dirección da banda de gaitas. A peza estaba aí, que podía facer con ela? Pois aproveitala e incorporala ao repertorio do grupo que estaba iniciando con Marcos, Fran e Bouza: Crema de Gaita.
Aquí tedes a partitura co arranxo para o grupo e tamén a gravación que fixemos:
---
Posiblemente uno de los títulos más absurdos (El hijo de [la] Teresa) de mi producción. Tiene su historia:
En 1994 dirigía la banda de gaitas Neboeira del Centro Cultural de Candeán (Vigo) Llegué a tener buenos amigos entre sus componentes y un día decidí escribir una pieza que se diferenciase del resto, con música para gaita que estuviese al nivel técnico de ciertos gaiteros que formaban la agrupación. La obra llevaba escrita un tiempo pero no tenía ninguna idea para el título.
Poco despues viajamos a Olite, Navarra. Y allí ocurrió un hecho curioso: Cuando estábamos dando un paseo por la ciudad, un tipo se acercó a nuestro gaitero Álex, diciéndole: ?Oye, tu eres el hijo de la Teresa, no?? Álex se sorprendió y obviamente le respondió que se equivocaba, que además era de Galicia, a más de 700 km de allí.
Pero el hombre no daba su brazo a torcer. Estaba seguro de que Álex era el hijo de ?la? Teresa e incluso lo llegó a intentar convencer de que era él quien estaba equivocado. Al cabo de un rato se largó e imagino que siguió buscando hijos imaginarios por las calles de Olite.
Por supuesto a Álex le duró el mote durante todo el viaje, y recuerdo que con las bromas sobre la anécdota, descubrí que ya tenía un título para la pieza: O fillo da Teresa.
Ese mismo año fui «invitado» a abandonar la dirección de la banda de gaitas. La obra estaba escrita. ¿Qué podía hacer con ella? Pues aprovecharla e incorporarla al repertorio del grupo que estaba iniciando con Marcos, Fran y Bouza: Crema de Gaita.
Aquí teneis la partitura con el arreglo para el grupo y también su grabación en audio:
---
Possibly one of the absurdest titles (Teresa's Son) of my production. Here's story:
In 1994 I directed the Neboeira pipe band of Candeán Cultural Center (Vigo) I have got good friends among its components and one day I decided to write a piece some different from the rest of our repertory, with bagpipe's music designed for the technical level of certain pipers of this band. The work was already written but I don?t had any idea for the title.
Shortly thereafter we traveled with the band to Olite, Navarra. And there occurred a curious fact: when we were strolling through the city, a guy came to our bagpiper Alex, saying: "Hey, you're the son of Teresa," Alex was surprised and obviously answered him that was a mistake: "I am not the Teresa's son, besides I am from Galicia, more than 700 km from here".
But the man was not give up. He was sure that Alex was the son of Teresa and even came to try to convince him that it was he who was wrong. After a while of fruitless discussion he disappeared and I imagine him searching another imaginary sons through the streets of Olite.
Of course Álex won this nickname throughout the trip, and remembering the jokes about the anecdote, I discovered that I had a title for the piece: O fillo da Teresa. (Teresa's son)
That same year I was «invited» to leave the direction of the pipe band. But the work was written already. What could I do with it? Easy: I added it to the repertoire of the band that I was starting with Marcos, Fran and Bouza: Crema de Gaita.
Here you have the sheet music with the arrangement for the group and also the audio recording:
---
Peut-être l'un des titres les plus absurdes (le fils de Teresa) de ma production. Voici l'histoire:
Autour de 1994, je dirigeait la bande Neboeira du Centre Culturel de Candeán (Vigo) j'ai obtenu de bons amis parmi ses composantes et un jour j'ai décidé d'écrire un morceau un peu différent du reste de notre répertoire, avec une musique de gaïta conçu pour le niveau technique de certains musiciens de ce groupe. Quand le travail avait été déjà écrit, Je n'avais pas encore eu une idée pour le titre.
Peu de temps après nous avons voyagé avec la bande à Olite, Navarra. Et il se produisit un fait curieux quand nous étions en train de nous promener dans la ville: un homme est venu à côté de notre joueur de cornemuse Álex, en disant: "Hé, vous êtes le fils de Teresa," Álex a été surpris et, évidemment, lui répondit que s'agissait d'une erreur: «Je je ne suis pas le fils de Teresa, d'ailleurs, je suis originaire de Galice, plus de 700 km d'ici».
Mais l'homme ne se rendit pas. Il était sûr que Alex était le fils de Thérèse et est même venu pour essayer de le convaincre que c'était Alex qui avait tort. Après un moment de discussion infructueuse, il a disparu et j'imaginais lui cherchant un autre fils inexistante à travers les rues de Olite.
Bien sûr, Álex a gagné ce surnom au long du voyage, et rappelant les blagues sur l'anecdote, j'ai découvert que j'avais le titre pour la pièce: O fillo da Teresa. (Le fils de Teresa)
Cette même année, j'ai été "invité" à quitter la direction de la bande de cornemuses. Mais le morceau était déjà écrit. Que pouvais-je faire? Facile: je l'ai ajouté au répertoire de la bande que j'étais en train de commencer avec Marcos, Fran et Bouza: Le group Crema de Gaita.
Ici vous avez la partition avec l'arrangement pour le groupe et aussi l'enregistrement audio:
---
Partitura e audio/ Sheet Music & audio / Partition et audio :
O fillo da Teresa - Partitura e audio
|
|
|
|
033. MINIATURA (1997) |
|

Gaita e Clarinetes-Cuarteto de Clarinetes
Arredor de 1996, o meu amigo Óscar Villar (o clarinetista, non o director da coral Casablanca) comentoume que estaba a formar un cuarteto de clarinetes, o futuro cuarteto Caramuxo.
Un dos clarinetistas era tamén gaiteiro, e pedíronme unha peza para gaita e o resto dos músicos do cuarteto. Así comecei a traballar na Miniatura.
Co paso do tempo, esta agrupación derivou máis cara a un estilo folc, convertíndose no que son agora mesmo: un grupo de referencia no eido musical galego. A Miniatura, polo seu carácter camerístico xa non tiña cabida no seu estilo.
Non sei se a chegaron a tocar. En todo caso se existe é grazas a Óscar e a Caramuxo. aquí vos deixo esta partitura experimental, que está concebida para ser tamén tocada por un cuarteto estándar.
Se alguén precisa o ficheiro MIDI, que me escriba e enviareillo con todo gusto:
erncam@gmail.com
---
Alrededor del año 1996, mi amigo Óscar Villar me comentó que estaba a formar un cuarteto de clarinetes, el futuro cuarteto Caramuxo(Bígaro).
Uno de los clarinetistas era también gaitero, y Óscar me pidió una pieza para gaita y el resto de los músicos del cuarteto. Así comencé a trabajar en la Miniatura.
Con el paso del tiempo, esta agrupación derivó hacia un estilo más ?folk?, convirtiéndose en lo que son ahora mismo: un grupo de referencia en el panorama musical gallego. Miniatura, por su carácter camerístico ya no tenía cabida en su repertorio.
No sé si la llegaron a tocar. En todo caso si existe es gracias a Óscar y a Caramuxo. Aquí os dejo esta partitura experimental, que está concebida para ser tocada además por un cuarteto estándar.
Si alguien necesita el archivo MIDI, que me escriba y se lo enviaré gustosamente:
erncam@gmail.com
---
Around the year 1996, my friend Óscar Villar told me he was forming a clarinet quartet, the future Caramuxo(Periwinkle) quartet.
One of the clarinet player was also piper, and Óscar asked me a piece for bagpipe and the other musicians of the quartet. So I started working in Miniatura.
Over time, this group turned to a more "folkie" style, becoming what they are now: a reference group in the Galician music scene. Miniatura, for his chamber music character had no place in his repertoire.
I do not know if they came to play it. In any rate this work exist thanks to Oscar and Caramuxo. Here you have this experimental score, which is also written (on the same sheet music) to be played by a standard clarinet quartet.
If anyone needs the MIDI file, write me and I'll send file gladly:
erncam@gmail.com
---
Vers l'an 1996, mon ami Óscar Villar m'a dit qu'il était en train de former un quatuor de clarinettes, le future quatuor Caramuxo(Pervenche).
L'un des joueurs de clarinette était également joueur de cornemuse, et Oscar m'a demandé de composer une petite pièce pour cornemuse et les autres musiciens du quatuor. Donc, j'ai commencé à travailler en Miniatura
Au fil du temps, ce groupe s'est tourné vers un style plus "folk", devenant ce qu'ils sont aujourd'hui: un groupe de référence dans le monde de la musique galicienne. Miniatura, pour son caractère de musique de chambre n'avait pas de place dans son répertoire.
Je ne sais pas si ils ont joué quelque fois cet morceau. En tout cas, ce travail est ici grâce à Óscar et Caramuxo. Ici vous avez cette partition expérimentale, qui est également écrite (sur la même partition) pour être joué par un quatuor de clarinettes standard.
Si tu as besoin du fichier MIDI, écris-moi et je vous enverrai le fichier avec plaisir.:
erncam@gmail.com
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Miniatura - Partitura
|
|
|
|
|
|