Ernesto Campos




Estadisticas web

Canle de youtube -
Youtube channel:
Youtube


Facebook público -
Public Facebook:
Facebook

O meu perfil
erncam@gmail.com
 CATEGORÍAS
 BUSCADOR
 BUSCAR BLOGS GALEGOS
 ARQUIVO
 ANTERIORES

2007-07-23 La Opinión (CD TanGalego)


Artigo de Óscar Losada ao CD TanGalego de Crema de Gaita
---


Artículo de Óscar Losada al CD TanGalego de Crema de Gaita. (Gallego)
---


Article by Óscar Losada about TanGalego CD of my group Crema de Gaita (Galician)
---


Article de Óscar Losada sur le disque TanGalego de mon group Crema de Gaita. (Galicien)
---


Categoría: 04. Medios de comunicación - Publicado o 25-11-2013 01:03
# Ligazón permanente a este artigo
1992-04-04 Faro de Vigo (Gaita e órgano)



Artigo de Faro de Vigo anunciando unha misa con gaita e órgano na Catedral de Tui, na que participamos o meu tocaio, amigo e grandísimo gaiteiro Ernesto Coello. Non tiñamos material suficiente para un concerto completo e ademais era a primeira vez -ou iso creo- que soaría este dúo. Así que foi algo cun toque «experimental».

Escollimos unha Letanía e un Kyrie anónimos do arquivo de partituras da Catedral e -non se menciona no artigo- estreamos tamén o Ofertorio ao xeito antigo que escribín expresamente para ese acto relixioso.

Como se pode apreciar, tocamos cun instrumento eléctrico. O órgano barroco orixinal aínda estaba nun estado lamentable. Daquela todavía era un proxecto, pero a día de hoxe o instrumento está perfectamente restaurado. (Castelán)
---


Artículo de Faro de Vigo anunciando una misa con gaita y órgano en la Catedral de Tui, en la que participamos mi tocayo, amigo y grandísimo gaitero Ernesto Coello. No teníamos material suficiente para un concierto completo y además era la primera vez -o eso creo- que sonaría este dúo. Así que fué algo con un toque «experimental».

Escogimos una Letanía y un Kyrie anónimos del archivo de partituras de la Catedral y -no se menciona en el artículo- estrenamos también el Ofertorio ao xeito antigo que escribí expresamente para ese acto religioso.

Como se puede apreciar, tocamos con un instrumento eléctrico. El órgano barroco original aún estaba en un estado lamentable. En aquel tiempo todavía era un proyecto, pero a día de hoy el instrumento está perfectamente restaurado. (Castellano)
---


Faro de Vigo's article announcing a Mass accompained with bagpipe and organ at the Tui's Cathedral, in which I participated with my namesake, friend and great piper Ernesto Coello. We did not have enough material for a full concert and was also the first time -I think- that this duo sounded. So it was something with a "experimental" touch.

We had chosen a Litany and a Kyrie anonymous of the Cathedral's sheet music library and -is not mentioned in the article-, also premiered my Offertory on the ancient way that I wrote expressly for this religious act.

As you can see, we played with an electric instrument. The original Baroque organ was still in a lamentable state. At that time it was still a project, but today the instrument is perfectly restored. (Castilian)
---


Article de Faro de Vigo annonçant une messe accompagnée avec cornemuse et orgue à la cathédrale de Tui, à laquelle j'ai participé avec mon homonyme, ami et grand cornemuseur Ernesto Coello. Nous n'avons pas eu assez de matériel pour un concert complet et c'était aussi la première fois-je pense-que ce duo a sonné. Donc c'était un affaire avec un touch «expérimental».

Nous avions choisi une litanie et un Kyrie anonyme de la bibliothèque de partitions de la cathédrale et-qui n'est pas mentionné dans l'article-, également nous avons fait la première de mon Offertoire sur l'ancien style, que j'avais écrit expressément pour cet acte liturgique.

Comme vous pouvez le voir, nous avons joué avec un instrument électrique. L'orgue baroque original était encore dans un état lamentable. A cette époque, il était encore un projet, mais aujourd'hui l'instrument est parfaitement restauré. (Castillan)
---



Categoría: 04. Medios de comunicación - Publicado o 25-11-2013 00:55
# Ligazón permanente a este artigo
1986-05-18 Faro de Vigo (Estrea Fantasía Popular)



Estrea da Fantasía Popular para gaita e piano. (Castelán)
---


Estreno de la Fantasía Popular para gaita y piano. (Castellano)
---


Premiere of Fantasía Popular for bagpipe and piano. (Spanish)
---


Prèmiere de Fantasía Popular pour cornamuse et piano. (Espagnol)
---




Categoría: 04. Medios de comunicación - Publicado o 24-11-2013 13:18
# Ligazón permanente a este artigo
024. VALS DO MONTE PEQUENO


Dúo de gaitas

Esta peza tan sinxeliña agocha para min unha grande lembranza. O meu paso de ser estudante de gaita a converterme nun Gaiteiro. Así, con maiúscula.

Isto aconteceu cando un día, o meu mestre Xaime Estévez faloume dun cuarteto tradicional dos arredores do meu barrio que buscaba un novo membro. Acudín a un primeiro ensaio e ese foi o primeiro dia de varios anos tocando con eles.
Era o grupo Airiños do monte pequeno de Candeán.

Formaban este grupo un gaiteiro ?Antonio-, tamborileiro ?Mon- e bombeiro ?Fredo- que non baixaban dos cincuenta anos, cunha técnica moi humilde. (o tono menor e a nota re aguda era para eles un privilexio exclusivo de grandes gaiteiros). Posteriormente se uniría un pandeireteiro ?Fonso- que ademais de ser un excelente intérprete revelouse coma un gran compañeiro e un home que lograba apaciguar os ánimos nas numerosas disputas que tiñan entre os outros tres.

O grupo rematou a súa andaina pouco antes do pasamento de Mon.

Moitas son as cousas que lembro dese primeiro ensaio, un sábado á tardiña. O local: o alboio-adega da casa de Antonio, na Rabadeira (Candeán) co piso de terra endurecida e sempre ao carón dun pipote de tinto, baixo o que había unha «cunca comunitaria» que era utilizada moitas máis veces do imprescindible -pero moitas menos do políticamente incorrecto-.

Dúas gaitas xemelgas de madeira de guaiacán, coas que tocabamos, e a bendita obsesión de Antonio pola afinación. Lembro as súas miradas inxectadas en sangue que me adicaba cada vez que apretaba o fol de máis ou de menos! Os días que había actuación erguíase un par de horas antes para empalletar e preparar os instrumentos.

Pero sobre todo lembro o torrente de pezas coas que fun atacado ese primeiro día. Eles non sabían nin o título da maioría delas, limitábanse a botar man dunha memoria prodixiosa, a tararear o inicio, concordaban e empezaban a tocar.

Téñome por un home con boa memoria musical, pero iso foi superior ás miñas forzas. As muiñeiras ?por poñer un exemplo- eran todas tan semellantes?! Así que tiven que levar uns pliegos enormes de papel pautado e escribilas todas para podelas aprender. Moito riron á miña costa con eses papeis. Cando non me lembraba dun tema, o Mon me espetaba coa súa voz grave:
- pois se non te lembras saca ese ?Faro de Vigo? que tes aí e mira como vai, home!

Aínda así, moitas veces misturaba partes, trabucábame e eles ollaban para min e os meus papeis coma se estiveran a observar o comportamento dun becho raro, exótico e de curiosas costumes.

E a pesar dos anos nos que estiven con eles, tiven que recurrir a facerme unha mini-libretiña pautada, que cabía exactamente no peto do chaleco, onde tiña escritos todos os inicios de todas as partes dos casi cincuenta temas que este trío gardaba na súa memoria. Máis dunha vez en plena actuación tiven que recorrer a ese salvavidas.

Canto aprendín con eles! Por suposto nada de técnica, pero si a respetar o oficio e o orgullo de ser gaiteiro, aínda algo denostado por moitos neses anos.

Aprendín a tocar ata que me saíran chagas na boca sen botar un chío.
Aprendín a non ser a «estrela» da festa cando tocabamos para grupos de baile, procesións, pasarrúas?
Aprendín a tocar música tradicional, a valorala e a considerala parte de min.
Aprendín a honra de ser gaiteiro.

E a peza? Que ten que ver con esta historia?
Un destes sábados que tiñamos ensaio, nun dos descansos, ao Mon deulle unha arroutada e soltoume:
- A ver, ho, ti andas por aí a compoñer para outros e non tes nin unha peza para tocar connosco?

Quedeime algo sorprendido, pero respondín:

- Se queredes? facemos unha.

Aprobaron a moción e decidiron que fora un vals.
- Iso si, sen esas «tranquillas» (referindose ao tono menor) que lle metedes os dos conservatorios.
Así que compuxen esta peciña.

Debo dicir que ao gaiteiro custoulle ferro e fariña para aprendela. Demasiados anos tocando sempre o mesmo xogaron na súa contra. Ao final logramos montala.

E a partires de aí, non houbo actuación na que non soara o humilde Vals do Monte Pequeno

---



Esta pieza tan sencilla esconde para mi un gran recuerdo. Mi paso de ser estudiante de gaita a convertirme en un Gaitero. Así, con mayúscula.

Esto ocurrió cuando un día, mi profesor Xaime Estévez me habló de un cuarteto tradicional de los alrededores de mi barrio que buscaba un nuevo miembro.

Acudí a un primer ensayo y ese fue el primer día de varios años tocando con ellos. Era el grupo «Airiños do Monte Pequeno» de Candeán.
Formaban este grupo un gaitero ?Antonio-, tamborilero ?Mon- y bombero ?Fredo-. Ninguno bajaba de los cincuenta años, con una técnica muy humilde. El tono menor y la nota re aguda eran para ellos un privilegio exclusivo de grandes gaiteros. Posteriormente se uniría un pandereteiro ?Fonso- que además de ser un excelente intérprete se reveló como un gran compañero y un hombre que lograba apaciguar los ánimos en las numerosas disputas que tenían entre los otros tres.

El grupo finalizó su trayectoria poco antes de la muerte de Mon.

Muchos son los recuerdos que guardo dese primer ensayo, un sábado por la tarde. El local: el cobertizo-bodega de la casa de Antonio, en A Rabadeira (Candeán-Vigo) con el suelo de tierra endurecida y siempre cerca de un barril de tinto, bajo el que descansaba una taza comunitaria que era utilizada muchas más veces de lo imprescindible -pero muchas menos de lo políticamente incorrecto-.

Dos gaitas gemelas de madera de guayacán, con las que tocábamos, y la bendita obsesión de Antonio por la afinación. Recuerdo sus miradas inyectadas en sangre que me dedicaba cada vez que apretaba el fuelle de la gaita de más o de menos! Los días que había actuación se levantaba un par de horas antes para preparar y afinar los instrumentos.

Pero sobre todo recuerdo el torrente de piezas con las que fui atacado ese primer día. Ellos no sabían ni el título de la mayoría de ellas, se limitaban a echar mano de una memoria prodigiosa, tarareaban el inicio, se ponían de acuerdo y empezaban a tocar.

Me tengo por un hombre con buena memoria musical, pero eso fue superior a mis fuerzas. Las muiñeiras ?por poner un ejemplo- eran todas tan parecidas?! Así que tuve que llevar unos pliegos enormes de papel pautado y escribirlas para poderlas aprender. Mucho rieron a mi costa con esos papeles. Cuando no recordaba un tema, Mon me soltaba con su voz grave:
- Pues si no te acuerdas, saca ese «Faro de Vigo» (periódico local) que tienes ahí y mira como va, hombre!

Aún así, muchas veces mezclaba partes de unas piezas con otras, me equivocaba, y ellos me miraban, a mi y a mis papeles, como si estuvieran observando el comportamiento de un bicho raro, exótico y de curiosas costumbres.

Y a pesar de los años en los que estuve con ellos, tuve que recurrir a hacerme una mini libretilla pautada, que cabía exactamente en el bolsillo del chaleco, donde tenía escritos todos los comienzos de todas las partes de los casi cincuenta temas que este trío guardaba en su memoria. Más de una vez en plena actuación tuve que recurrir a ese salvavidas.

¡Cuanto aprendí con ellos! Por supuesto nada de técnica, pero si a respetar el oficio y el orgullo de ser gaitero, algo denostado todavía por muchos en aquellos tiempos.

Aprendí a tocar hasta que me salieran llagas en la boca sin decir ni pío.

Aprendí a no ser la «estrella» de la fiesta cuando tocábamos para grupos de baile, procesiones, pasacalles?

Aprendí a tocar música tradicional, a valorarla y a considerarla parte de mí.

Aprendí el honor que supone ser gaitero.

Pero? y la pieza? Que tiene que ver con esta historia?

Uno de estos sábados de ensayo, en un descanso, a Mon le vino la inspiración y me dijo:
- A ver ho (hombre, tú que andas por ahí componiendo para otros y no tienes ni una pieza para tocar con nosotros?

Quedé algo sorprendido, pero le respondí:
- Si quereis? hacemos una.

Aprobaron la moción y se decidieron por un vals.

- Eso si, sin esas «tranquillas» (refiriendose al modo menor) que le meteis en los conservatorios.

Y así fue como compuse esta pequeña pieza. Debo decir que al gaitero le costó horrores aprenderla. Demasiados años tocando siempre lo mismo jugaron en su contra. Al final conseguimos montarla.

A partir de ahí, no hubo actuación en la que no sonara el humilde Vals do Monte Pequeno

---



This small piece as simple, hides for me great memories: My transition from being a bagpipe student to becoming a bagpiper.

One day, my bagpipe teacher, Xaime Estévez told me about a traditional quartet near my neighborhood searching for a new member. I went to a first test. This saturday was the first day of several years playing with them . The name of the group: "Airiños do Monte Pequeno" of Candeán (Vigo).

This group was formed by: Antonio (bagpipe), Mon (traditional drum) and Fredo (traditional bass drum). None of them was less of fifty years old. They had a technique very humble.(The minor key and acute D note were to them an exclusive privilege of great bagpipers). Later joined us a tambourine player: Fonso. In addition to being an excellent player proved to be a great companion and a man who could calm things down in the numerous disputes between the other three.

The group ended his career shortly before the death of Mon.

I have memories of this first trial, a Saturday afternoon. The location: the barn/winery of Antonio's house in A Rabadeira (Candeán) with hardened dirt floor and always near a red wine barrel, and beneath it was located, -perpetually- a Community cup that was very used between song and song.

I remember two twin bagpipes of guaiac wood, with which they were playing, the blessed obsession of Antonio to find the perfect tuning. I remember his threatening looks that he had dedicated me whenever I pressed the bagpipe bellows more or less! (very dangerous for stabilizing the instrument tuning). The days that we had show, he woke up a few hours earlier for prepare and tune the instruments.

But mostly I remember the torrent of pieces with which I was attacked that first day. They did not know either the title of most of them, but they had recorded all themes in their prodigious memory. One of them started humming a song, the others agreed and began to play.

I consider myself a man with good musical memory, but that was beyond my strength. The muiñeiras -for instance- were all so similar...! So I had to take a huge sheets of blank sheet music paper and write so I could learn. Many times they laughed at my expense with those papers. When I not remembered a theme, Mon spoke me in his deep voice:
-Well, if you don't remember it, you can take a look to your «Vigo's Lighthouse», (local newspaper -these leaves were as big as a newspaper-) and you can remember it, man!

Yet, I've mixed often parts of songs, and I had made many mistakes. Then, they looked at me, to me and my papers, as if they were observing the behavior of a weirdo, with exotic and curious customs.

And despite the years that I was with them, I had to use a small music notebook that fitted exactly on my waistcoat pocket, where I had written all the beginnings of all parts of the nearly fifty issues that this trio kept in his memory. More than once in many shows I had to resort to this life-saver.

Whatever I've learned with them! Of course none of technique, but to respect the craft and the pride of being bagpiper, something still reviled by many people in those days.

I learned to play until I had sores in my mouth without saying a peep.
I learned not to be the "star" when we played for dance groups , processions , parades?
I learned to play traditional music, to value it and consider it as part of me.

But... the piece? That has this to do with this story?

One such test on saturday, on a break, Mon received a flash inspiration and told me:

- You're writing music for others and you have no one piece to play with us?

I was somewhat surprised , but I replied him:

-If you want to ... I can make one.

They approved the motion and decided on a waltz.

- That if, without these «difficulties» (referring to the minor mode) that you utilise in conservatories.

And so I wrote this little piece. I must say that it was hard learn it for Antonio, the bagpiper. Too many years playing the same thing played against. Finally, we did it!

From there , there was not a performance without the sound of the humble Vals do Monte Pequeno (Waltz of the small hill)

---


Ce morceau si simple cache grands souvenirs pour moi: la transition d'être un étudiant de gaïta à devenir un gaïtier

Ceci s'est produit quand un jour, mon professeur Xaime Estévez m'a parlé à propos d'un quatuor traditionnel autour de mon quartier qui étaient a la recherche d'un nouveau membre. Je suis allé à une premiere répétition et c'était le premier jour de plusieurs d?années à jouer avec eux. C'était le groupe Airiños do Monte Pequeno de Candeán.

Les éléments de ce groupe étaient: Antonio (cornemuse), Mon (tambour) et Fredo (grosse caisse). Aucun d'entre eux avait moins de cinquante ans. Ils avaient une technique très modeste. (La tonalité mineure et la note re aiguë, étaient pour eux un privilège exclusif des grands joueurs de cornemuse). Un peu plus tard le quartet deviendra un quintet avec Fonso (tambourine). Qui en plus d'être un excellent joueur avéré être un excellent compagnon et un homme capable de calmer le jeu dans les nombreux conflits qu'avaient les trois autres.

Le groupe a terminé sa carrière peu de temps avant la mort de Mon.

Nombreux sont les souvenirs que je garde de cette premiere répétition, un samedi après-midi. Le lieu: la grange/cave d'Antonio dans le quartier du Rabadeira(Candeán - Vigo) avec un sol en terre durcie, et toujours près d'un baril de vin rouge, sous lequel reposait un «verre de la communauté» très utilisé entre chanson et chanson.

Je me souviens aussi de deux cornamuses identiques de bois de gaïac, avec lesquelles nous jouions, et la «bénie obsession» d'Antonio pour l'accordement. Je me souviens qu'il m'avait jeté regards menaçants chaque fois que j'avait enfoncée le soufflet de la cornemuse de plus ou de moins (fort dangereux pour avoir un accordement écurie). Les jours qui nous avions un concert, il se levait du lit quelques heures plus tôt pour préparer et affiner les instruments.

Mais surtout, je me souviens du torrent de morceaux avec lesquelles j'ai fut attaqué le premier jour. Ils ne savaient pas le titre de la plupart, mais toutes les pièces étaient enregistrées dans leur mémoire prodigieuse. Simplement un d'eux fredonnait le début d'une pièce, les autres acquiesçaient, et ils commençaient à jouer.

Je me considere moi-même par un homme avec une bonne mémoire musicale, mais ça c'était au-delà de mes forces. Les muiñeiras -par exemple- étaient tous si semblables ...! J'ai donc dû prendre plusieurs grandes feuilles de papier de musique et les écrire afin que je pouvais les apprendre. Beaucoup de fois eux riaient à mes frais avec ces papiers. Quand j'avais problèmes pour me souvenir d?un morceau, Mon me disait avec sa voix grave:

- Eh bien, si tu ne te souviens pas, tu peux prendre ton "Phare de Vigo" (journal local -les feuilles étaient si grosses comme un journal-) que vous avez là et tu peux rafraîchir ta mémoire!

En tout cas, j'ai mélangé souvent morceaux de chansons, j'avais tort, et ils me regardaient, moi et mes papiers, comme si eux étaient observant le comportement d'un drôle d'oiseau, avec coutumes exotiques et curieuses.

Et malgré les années que j'étais avec eux, je devais utiliser un petit cahier de musique, conçu par moi, qui s'adaptait exactement dans la poche de mon gilet, où j'avait écrit tous le débuts de toutes les parties des presque cinquante morceaux que cet trio gardait dans sa mémoire. Plus d'une fois en pleine action j'ai eu besoin de recourir à cette bouée de sauvetage.

Comme j'ai appris avec eux! Bien sûr, rien de technique, mais de respecter l'artisanat et la fierté d'être cornemuseur, quelque chose d'encore vilipendé par beaucoup de monde à cette époque.

J'ai appris à jouer jusqu'à avoir des plaies dans la bouche sans dire un mot.
J'ai appris humilité, à ne pas être "la vedette de la soirée" quand nous avons joué pour des groupes de danse, cortèges, défilés ...
J'ai appris à jouer de la musique traditionnelle, la apprécier et la considérer comme partie de moi.
J'ai appris l'honneur d'être cornemuseur.

Mais cet morceau? Qu'est-ce qu'il a à voir avec cette histoire?

Dans la pause d'une de ces répétitions le samedi, Mon, soudainement inspiré, m'a dit:

- Voyons homme!, toi qui écris de musique pour les autres et tu n'as pas un morceau composé par toi à jouer avec nous?

J'étais un peu surpris, mais j'ai lui repondu:

- Si vous voulez je peux le faire.

On approuvé la proposition et on a décidé sur une valse.
- Mais sans ces «difficultés» (en référence au mode mineur) qui vous usez dans les conservatoires!

Et c'est comme ça que j'ai écrit ce petit morceau. Je dois dire que Antonio s'en est a vu de toutes les couleurs pour l'apprendre. Trop d'années à jouer la même chose a joué dans sa contre. Malgré tout, nous avons finalement reussi.

De là, il n'y avait aucune performance sans le son de la humble ?Vals do Monte Pequeno» (valse du petit mont).

---




Partitura / Sheet Music / Partition :

Vals do Monte Pequeno - Partitura










Categoría: 01. Composicións orixinais - Original compositions - Publicado o 11-11-2013 02:20
# Ligazón permanente a este artigo
023. BAIXO UN MANTO DE LUZ INFINDA


Voz e piano (aberto a outros arranxos)

Na miña primeira publicación (001: Muiñeira de Sampaio) faleivos da primeira peza que gravei como autor e guitarrista, composta sobre o texto de Nancy Mouriño, no disco Amandi do grupo Trisquel. É a que vos presento agora, xunto con esa gravación que me trae tantas lembranzas.

O arranxo que podedes escoitar (para voz, piano, guitarra e un par de frautas) está por aí perdido, manuscrito nun papel dentro dun dos meus vellos cartafoles. Debo confesar que me deu unha pereza terrible a simple idea de intentar atopalo, así que resolvín facer as cousas ao «vello estilo», é dicir: escoitando esa vella gravación e sacando o tema de oído.

Decidín prescindir do arranxo orixinal e reescribir unha versión con voz e piano con cifrado armónico, aberta a calquer outro arranxo a quen lle pete facelo.

---


En mi primera publicación (001: Muiñeira de Sampaio) os hablé de la primera pieza que grabé como autor y guitarrista, compuesta sobre el texto de Nancy Mouriño, en el disco Amandi del grupo Trisquel. Es la que os presento ahora, junto con esa grabación que me trae tantos recuerdos.

El arreglo que podeis escuchar (para voz, piano, guitarra y un par de flautas) está por ahí perdido, manuscrito en un papel dentro de alguna de mis viejas carpetas. Debo confesar que me dio una pereza terrible la simple idea de intentar encontrarlo, así que resolví hacer las cosas al «viejo estilo», es decir: escuchando esa grabación y sacando el tema de oído.

Decidí prescindir del arreglo original y reescribir una versión con voz y piano con cifrado armónico, abierta a cualquier otro arreglo a quien le apetezca hacerlo.

---


In my first publication (001: Muiñeira de Sampaio) I spoke of the first piece I recorded as author and performer (guitarist), composed for a text made by Nancy Mouriño in Amandi cd of Trisquel group. It's that I present now, along with this recording that brings me so many memories.

The arrangement that you can listen (for voice, piano, guitar and a pair of flutes) was a manuscript, but now it's lost into one of my old folders. I must confess that gave me a terrible laziness the mere thought of trying to find it, so I decided to do things on "old style", ie: listening the recording and rewrite the sheet music ?by ear?.

I decided to dispense with the original arrangement and rewrite a version with voice and piano with chord symbols, For free use for anyone who want make another arrangement.
---



Dans ma première publication (001: Muiñeira de Sampaio) J'ai parlé de la première pièce que j'ai enregistré comme auteur et guitariste, composée sur le texte de Nancy Mouriño dans le disque Amandi du groupe Trisquel . C'est que je vous présente maintenant, avec cet enregistrement que m'apporte tant de souvenirs.

L'arrangement que vous pouvez écouter (pour voix, piano, guitare et une paire de flûtes) est maintenant perdu, manuscrit sur papier dans un de mes vieux dossiers. Je dois avouer que cela m'a donné une paresse terribles la simple pensée d'essayer de le trouver, alors j'ai décidé de faire les choses «à l'ancienne», c?est-à-dire : Écoutant l?enregistrement et faisant la transcription «à l'oreille».

J'ai décidé de renoncer à l'arrangement originale et réécrire une version avec la voix et le piano avec les symboles d'accord, ouvert à toute autre version pour quelqu'un qui veut la faire.
---




Partitura e audio/ Sheet Music & audio/ Partition et audio :

Baixo un manto de luz infinda - Partitura e audio






Categoría: 01. Composicións orixinais - Original compositions - Publicado o 06-11-2013 02:17
# Ligazón permanente a este artigo
© by Abertal

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0