|
|
|
|
A miña música nunha soa ligazón - My music in one link |
|
A idea inicial deste blog era, ademais de compartir a música que fago, contar a historia de cada unha delas. Tarea que nestes últimos anos -grazas a que cada vez teño máis traballo- tiven que interrumpir.
Así que agora comparto todas dunha vez e xuntas nunha soa ligazón, á que os poucos vou sumando máis pezas. O material que ides atopar é de libre interpretación, arranxos e gravación sempre que se nomee ao autor.
Últimos temas subidos:
Foliada da queimada - Xuño de 2022
Aquí tedes o resto das pezas:
Partituras
---
La idea inicial de este blog era, además de compartir las obras que escribo, contar la historia de cada una de ellas. Tarea que en estos últimos años -gracias a que cada vez tengo más trabajo- tuve que interrumpir.
Así que ahora comparto todas juntas en un solo enlace, al que poco a poco voy sumando más piezas. Este material es de libre interpretación, arreglos y grabación siempre que se nombre al autor.
Aquí la teneis:
Partituras
---
The initial idea of this blog was sharing the works I write, and tell the story of each of them. Task that in recent years - thanks to the fact that I have more and more work - I had to interrupt.
So now I share all together in a single link, to which little by little I am adding more pieces. This material is freely for play, musical arrangement and recording provided the author is named.
Here you have it:
Sheet music
---
L'idée initiale de ce blog était, en plus de partager les ?uvres que j'écris, de raconter l'histoire de chacun d'eux. Tâche que ces dernières années - grâce au fait que j'ai de plus en plus de travail - j'ai dû interrompre.
Alors maintenant, je partage tous ensemble dans un seul lien, auquel j'ajoute peu à peu plus de pièces. Ce matériel est librement interprétable, les arrangements et l'enregistrement à condition que l'auteur soit nommé.
Vous l'avez ici:
Partitions
|
|
|
|
COMENTARIOS E SUXERENCIAS |
|

Deixo este espazo por se vos presta facer algún comentario ou suxerencia.
---
Dejo este espacio por si os apetece escribir algún comentario o sugerencia.
---
Here you have this space if you want to write a comment or suggestion.
---
Ici vous avez cet espace si vous voulez écrire un commentaire ou proposition.
---
|
|
|
|
054 |
|
Traballando nela - Working on it
|
|
|
|
053. LENDAS DE CARBEDO |
|

Gaita, trompa alpina e piano
Cando visitei por primeira vez as ruinas do castelo de Carbedo, no Caurel,
demos cun vello pastor que nos contou a súa historia particular sobre este lugar.
Rematou o seu discurso deste xeito:
-Isto é da época dos romanos: vós xa non vos
lembrades deles.... Eu tampouco!
Non sei se vivirá aínda nin tampouco o seu nome, pero quero adicar esta
peza á memoria daquel encontro tan especial.
Estreámola en novembro de 2001 con Lucas Alonso ao piano e Enrique Lorenzo
á trompa alpina: Instrumento de montaña para castelo montañés..
...con chiscadelas renacentistas.
Por suposto pode ser interpretada con trompa estándar.
---
Cuando visité por primera vez las ruinas del castillo de Carbedo, en la sierra de O Caurel nos encontramos con un viejo pastor que nos contó su historia particular sobre este lugar.
Terminó su discurso de esta forma: «Esto es de la época de los romanos: vosotros ya no os acordais de ellos... Yo tampoco!»
No sé si vivirá todavía ni tampoco su nombre, pero quiero dedicar esta pieza a la memoria de aquel encuentro tan especial.
La estrenamos en noviembre de 2001 con Lucas Alonso al piano y Enrique Lorenzo a la trompa alpina: Instrumento de montaña para castillo montañés...
...con guiños renacentistas.
Por supuesto puede ser interpretada con trompa estándar.
---
When I first visited the ruins of Carbedo's castle, in the Caurel's mountain chain, we met an old pastor who told us about his particular history about this place.
He have ended his speech in this way: "This is from the time of the Romans: yes, you do not remember them ... Me neither!"
I do not know if his name will still live, but I want to dedicate this piece to the memory of that special meeting.
We premiered it in November 2001 with Lucas Alonso on piano and Enrique Lorenzo on the alpine horn: Mountain instrument for mountain castle ...
... with Renaissance winks.
Of course it can be interpreted with standard french horn.
---
Quand j'ai visité pour la première fois les ruines du château de Carbedo, dans la chaîne de O Caurel, nous avons rencontré un vieux pasteur qui nous a raconté sa histoire particulière sur ce lieu.
Il a fini son discours de cette manière: "C'est de l'epoque des Romains: oui, tu ne te souviens pas ... Moi non plus!"
Je ne sais pas si cet homme vivra encore, mais je veux dédicacer cette pièce à la mémoire de cette réunion si spéciale.
Nous avons joué la première en novembre 2001 avec Lucas Alonso au piano et Enrique Lorenzo au cor des Alpes: instrument de montagne pour un château de montagne ...
... avec un clin d'?il de la Renaissance.
Bien sûr, il peut être interprété avec une cor d'harmonie standard.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Lendas de Carbedo - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
052 MUIÑEIRA PARA HENRIQUE |
|

Gaita / Bagpipe (Unwritten percussion)
A tarde dun sábado do ano 2000 recibín unha chamada telefónica do meu mestre e amigo Xaime Estévez para convidarme a tomar un viño con outras persoas vencelladas á música tradicional.
Celebrábase o 70 aniversario do mestre Henrique Otero. Non quixen ir coas mans baleiras e non se me ocorreu mellor cousa que agasallarlle cunha peza. Ademais non había moito tempo entre a chamada e a cita!
Escribina todo o mellor que puden dentro dese límite temporal, paseina ao computador, e conseguina tela impresa dez minutos antes de saír.
Xenio e figura! Menos mal que xa coñecíamos o temperamento de Henrique. Cando lle entreguei a partitura mirouna un anaco, asentiu e todo o que se lle ocorreu dicir foi:
?Muiñeira para Henrique?... está ben, pero eu xa teño outra. A ?Muiñeira para o Señor Henrique? composta por min e adicada a min mesmo!
Dito isto, gardouna no cartafol no que lla entregara, apartouna e facendo gala da súa habitual sinceridade, espetoume:
Xa che direi se me gusta ou non!
Tardou dez anos en dicirmo! Pero cando coincidimos na súa homenaxe, no ano 2010, na cea posterior dixo abertamente que a tocou e que lle gustara moito.
Así era o mestre Henrique, que nos deixou en 2013. Pero non vos enganedes sobre a súa persoa con esta anécdota, porque esa forma de ser tamén foi debida a ser un loitador pola música tradicional nunha época francamente (nunca mellor dito, lembrades quen governaba?) hostil. Era un home con carácter, iso si, pero bo e sobre todo, xeneroso.
---
En la tarde de un sábado del año 2000 recibí una llamada telefónica de mi maestro y amigo Xaime Estévez para invitarme a tomar un vino con otras personas vinculadas a la música tradicional.
Se celebraba el 70 cumpleaños del maestro Henrique Otero. No quise ir con las manos vacías y no se me ocurrió mejor idea que regalarle una pieza. Además, tampoco disponía de mucho tiempo entre la llamada y la cita!
La escribí lo mejor que pude dentro dese límite temporal, la digitalicé y conseguí tenerla impresa diez minutos antes de salir.
Genio y figura! Menos mal que conocíamos el temperamento de Henrique. Cuando le entregué la partitura la observó un rato, asintió y todo lo que se le ocurrió decir fué:
?Muiñeira para Henrique?... está bien, pero yo ya tengo otra: La ?Muiñeira para el Señor Henrique? compuesta por mí y dedicada a mi mismo!
Dicho esto, la guardó en la carpeta en la que se la había entregado, la apartó a un lado y haciendo gala de su sinceridad habitual, me dijo:
Ya te diré si me gusta o no!
Se tomó su tiempo en hacerlo: diez años! Cuando coincidimos en el homenaje que se le dedicó en el año 2010, en la cena que siguió al acto comentó abiertamente que había tocado la obra y que le había gustado mucho.
Así era el maestro Henrique, que nos dejó en 2013. Pero no os engañeis sobre su persona con esta anécdota, porque esta forma de ser fué debida a ser un luchador por la musica tradicional en una época francamente (nunca mejor dicho, ¿recordais quien gobernaba?) hostil. Ere un hombre con caracter, cierto, pero bueno y sobre todo, generoso.
---
On afternoon of a Saturday in the year 2000 I received a phone call from my teacher and friend Xaime Estévez to invite me to have a drink with other people linked to traditional music.
The 70th birthday of the maestro Henrique Otero was celebrated. I did not want to go empty-handed and I could not think of a better idea than to write for him a little piece. Besides, I did not have much time between the call and the appointment!
I wrote it the best I could within that time limit, I digitalized it and got it printed ten minutes before leaving.
Genius and figure! Thank goodness we knew Henrique's temper. When I gave her the sheet music he watched it for a while, he nodded and the only thing he told me was:
"Muiñeira para Henrique" ... it's fine, but I already have another: The "Muiñeira for Mr. Henrique" composed by myself and dedicated to me!
Having said this, he put it in the folder in which he had handed it to her, pushed it aside, and displaying his usual sincerity, said:
I'll tell you whether I like it or not!
He took his time to do it: ten years! When we coincide on the homage that was dedicated to him in the year 2010, in the dinner that followed the act openly commented that he had play my sheet music and that he had liked it very much.
This was master Henrique, who left us in 2013. But do not be deceived about his person with this anecdote, because this way of being was due to be a fighter for traditional music in a time really hostile. He was a man with character, true, but good and above all, generous.
---
L'après-midi d'un samedi du 2000, j'ai reçu un coup de téléphone de mon professeur et ami Xaime Estévez pour m'inviter à prendre un vin avec d'autres personnes liées à la musique traditionnelle.
On célebrait les 70 ans du maestro Henrique Otero. Je ne voulais pas aller aux mains vides et je ne pouvais pas penser à une meilleure idée que d'écrire pour lui un petit morceau. D'ailleurs, je n'avais pas beaucoup de temps entre l'appel et le rendez-vous!
Je l'ai écrit le mieux possible dans cet limite de temps, je l'ai digitalisé et l'ai imprimé dix minutes avant de partir.
Génie et figure! Dieu merci, nous connaissions le tempérament de Henrique. Quand je lui ai donné la partition, il l'a regardé pendant un moment, il a hoché la tête et la seule chose qu'il m'a dit était:
"Muiñeira pour Henrique" ... pas mal, mais j'ai déjà une autre: La "Muiñeira pour M. Henrique" composée par moi-même et dédiée à moi!
Cela dit, il l'a mis dans le dossier dans lequel je le lui ai remis, l'a gardé et affiché sa sincérité habituelle, a déclaré:
Je te dirai si me plaît ou non!
Il a pris son temps pour le faire: dix ans! Lorsque nous coïncidions sur l'hommage qui lui a été dédié en 2010, dans le dîner qui a suivi l'acte a déclaré ouvertement qu'il avait joué ma partition et qu'il l'avait beaucoup aimé.
Voilà le maître Henrique, qui nous a quitté en 2013. Mais il faut n'être pas trompés à propos de sa personne par cette anecdote, car cette façon d'être fut forgée étant un combattant pour la musique traditionnelle dans un temps vraiment hostile. Il était un homme de caractère, vrai, mais bon et surtout généreux.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Muiñeira para Henrique - Partitura
Vídeo (Diego Alonso - gaita / Alexandre González - acordeón):
Muiñeira para Henrique - Vídeo
|
|
|
|
031. MUIÑEIRA «PALLETEIRA» |
|
Gaita, bombardino ou saxo e piano / Bagpipe duo (Unwritten percussion)
Unha pequena muiñeira orixinal para gaita e bombardino. Escribinlle un piano opcional a maiores e tamén unha parte de saxo tenor que pode sustituír ao bombardino.
---
Una pequeña muiñeira original para gaita y bombardino. Escribí un piano opcional a mayores y también una parte de saxo tenor que puede sustituír al bombardino.
---
A small original muiñeira for bagpipe and euphonium. I wrote an optional piano and also a part of tenor sax that can replace the euphonium.
---
Une petite muiñeira originale pour la gaïta et le saxhorn. J'ai écrit un piano optionnel et aussi une partition alternative de saxophone ténor qui peut remplacer le saxhorn.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Muiñeira «Palleteira» - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
050. DE ESPASANTE A ORTIGUEIRA (1999) |
|

Banda de gaitas con piano ou acordes opcionais / Bagpipe band with piano or optional chords (Unwritten percussion)
Un pequeno accidente de coche nunha vila ata ese momento descoñecida, unha morea de xente dispostos a axudarnos. Son desas experiencias que crean un vínculo especial e duradeiro.
Unha peza para o agradecemento e a lembranza. Grazas, Ortigueira!
---
Un pequeño accidente de coche en un pueblo hasta el momento desconocido, un montón de personas dispuestas a ayudarnos. Una de esas experiencias que crean un vínculo especial y duradero.
Una pieza para el agradecimiento y el recuerdo. ¡Gracias, Ortigueira!
---
A small car accident on a unknown hitherto people, a lot of people willing to help us. One of those experiences that create a special and lasting bond.
A piece for gratitude and remenbrance. Thanks, Ortigueira!
---
Un petit accident de voiture sur un peuple jusque-là inconnu, beaucoup de gens prêts à aider. Une de ces expériences qui créent un lien spécial et durable.
Une petite pièce pour la gratitude et le souvenir. Merci, Ortigueira!
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
De Espasante a Ortigueira - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
048. CAFÉ CON GHOTAS (1999) |
|

Gaita e piano / Bagpipe and Piano
Café con Ghotas? un título a primeira vista algo estrano. Como ben sabedes é costume nesta terra adulterar o café con gotas -ghotas nas terras mariñeiras- de caña branca.
Non se me podía ocorrer outro título que éste para o primeiro ?que eu saiba- tumbao (ritmo cubano) composto para gaita, que aquí tedes en reducción para gaita e piano pero se pode abrir a máis instrumentacións, como as que vos presento na gravación adxunta.
E como o Cuba é terra de café e Galicia de boas augardentes? Café de aló con ghotas de aquí!
---
Café con Ghotas? un título a primera vista algo extraño. Para los no gallegos sabed que es costumbre en nuestra tierra ?adulterar? el café con gotas de aguardiente (el mal llamado ?orujo?, ya que el orujo es la pulpa de cualquier fruto ?en este caso de la uva- del que se destila el aguardiente)
No se me podía ocurrir otro título que éste para el primer ?que yo sepa- ?tumbao? (ritmo cubano) compuesto para gaita, que aquí teneis en reducción para gaita y piano, pero que se puede abrir a más instrumentaciones, como las que os presento en la grabación adjunta.
Y como Cuba es tierra de café y Galicia de buenos aguardientes? Café de allá con ghotas de aquí!
Como nota para los desconocedores del gallego, sabed que la ?h? de Ghotas es la representación escrita de la ?gheada?, utilizada sobre todo en pueblos marineros, sonando igual que la ?J? castellana.
---
Coffe with drops (Café con ghotas)... strange title at first sight. On Galice we have custom adulterate coffee with drops of our Augardente (liquor distilled from grape remains).
I could not think another title for , -to my knowledge- the first Tumbao (Cuban rhythm) written for bagpipe. Here you have a bagpipe and piano reduction, but you can open to more instrumentation, such as I present on the attached recording.
Cuba is a land of coffee; Galice is land of grape liquor ... Coffee from Cuba with drops of Galice!
---
Café avec des gouttes (Café con ghotas) ... c'est un titre étrange à première vue. Sur Galice nous avons coutume d'adulterer le café avec quelques gouttes de notre eau-de-vie.
Je ne pouvais pas penser un autre titre pour, -à ma connaissance- le première Tumbao (rythme cubain) écrit pour la gaïta. Ici vous avez une réduction de gaïta et piano, mais on peut ouvrir à plus instrumentations, tel que je vous présente sur l'enregistrement attaché.
Cuba est un pays de café; Galice est une terre d'eau-de-vie ... Café de Cuba avec des gouttes de Galice!
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Café con ghotas - Partitura
Crema de Gaita
Café con ghotas? (Audio)
|
|
|
|
047. CARAFUXA (1996) |
|
 Agrupación folk / Folk ensemble (Unwritten percussion)
Detrás desta peza hai unha historia triste:
Carafuxa era o alcume agarimoso co que un compañeiro (permitideme ocultar os nomes) trataba á súa noiva. A ela encantábanlle os boleros, e pediume que fixera un con este título adicado a ela.
Carafuxa nunca escoitou esta peza. Separouse do meu compañeiro, aínda que me consta que seguiron mantendo unha boa amizade. Pouco tempo máis tarde, a ela diagnosticáronlle un cancro e faleceu nuns meses. Fin da historia.
Daí que a partitura esté adicada a todos os que algunha vez loitaron (loitan e loitarán) contra esa enfermidade, que non só a sufre o que a padece, tamén o fan a súa familia e os seus amigos.
Ánimo!
---
Detrás de esta pieza hay una historia triste:
Carafuxa era el mote cariñoso con el que un compañero (permitidme ocultar sus nombres) trataba a su novia. A ella le encantaban los boleros, y me pidió que escribiera uno con este título para dedicárselo a ella.
Carafuxa nunca llegó a escuchar esta pieza. Se separó de mi compañero, aunque me consta que siguieron manteniendo una buena amistad. Poco más tarde, a ella le diagnosticaron un cáncer y falleció a los pocos meses. Fin de la historia.
De ahí que la partitura esté dedicada a a todos los que alguna vez lucharon (luchan y lucharán) contra esa enfermedad, que no solo la sufre quien la padece, también lo hacen su familia y sus amigos.
Ánimo!
---
Behind this piece there is a sad story:
Carafuxa was the affectionate nickname with which a colleague (let me hide their names) treated his girlfriend. She loved boleros, and he asked me to write one with this title for she.
Carafuxa has ever heard this music. She separated from my friend, but I know that they continued to maintain a good friendship. A little later, she was diagnosed with cancer and died a few months. End of story.
Hence the score is dedicated to everyone who ever fought (fight and will fight) against this disease, that not only the patient suffers, so do your family and friends.
Courage!
---
Derrière cet morceau, il ya une histoire triste:
Carafuxa était le surnom affectueux avec qui un collègue (permettez-moi de cacher leurs noms) avait traité sa petite amie. Elle aimait boléros, et il m'a demandé d'écrire une avec ce titre pour elle.
Carafuxa n'a jamais écouta cette musique. Elle se est séparée de mon ami, mais je sais qu'ils ont continué à maintenir une bonne amitié. Un peu plus tard, elle a été diagnostiquée de cancer et est décédé quelques mois. Fin de l'histoire.
D'où la partition est dédiée à tous ceux qui ont lutté, -qui luttent et qui lutteront - contre cette maladie, que non seulement souffre le patient, alors faites sa famille et ses amis.
Courage!
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Carafuxa - Partitura
Crema de Gaita
Carafuxa ? (Audio)
|
|
|
|
046. BERCE DO NEL (1996) |
|

Canción / Song
No ano 1999 recibín o que posiblemente foi a primeira encomenda de escribir música da miña vida. Daquela mantiña unha amizade moi estreita con Miguel e Encarna, da taberna -hoxe restaurante- O Lagar en Eiras (O Rosal)
Coñecín por medio deles a unha parella coa que trabei tamén amizade: Clara e Nolim, que ían ser pais. Un día Miguel falou conmigo e me dixo:
- canto me cobrarías por compoñer un berce para o cativo que van ter?
Como eu tamén quería participar no agasallo, e tendo en conta que unha simple partitura non significaría nada se non está convertida a música, a miña proposta foi a seguinte:
- Eu escribo a música de balde, falo con amigos para gravala e ti corres cos seguintes gastos: Un xantar para todos, incluíndo aos meus amigos e a gravación do tema nun estudo.
Aceptou de inmediato. Daquela estaba eu metido coa miña amiga Leni Pérez co noso dúo Pelica de Can, e aceptou a proposta. Hai outro elemento que non sei nin como se meteu polo medio: O gaiteiro Marcos Campos que daquela andaba a fozar co acordeón e ofreceuse a facer unha melodía. Aínda que creo que a perspectiva dunha papatoria no Lagar tivo algo que ver no choio. Gravamos o tema e o estreamos nese xantar cos futuros pais.
Por un erro de información, o gravamos e estreamos como Berce do Manel e o día da estrea fumos informados de que o neno chamaríase Nel. Pasada a anécdota, agora xa ten o título que debería ter.
Pouco máis tarde decidimos deixar o dúo, e moitos anos despois, a raíz dunha conversa nunha noite de copas, Pelica de Can volveu renacer, desta vez como trío. E o terceiro compoñente, cousas do destino, non é outro que Marcos Campos.
A partitura está arranxada para piano e voz, pero pode ser reinstrumentada e adaptada sen necesidade de permiso. Por outra parte, se a precisades en outra tonalidade, máis aguda ou grave, facédemo saber ao meu correo e prepararei unha partitura acorde ás vosas necesidades.
---
En 1999 recibí el que posiblemente haya sido el primer encargo de escribir música de mi vida. En aquel tiempo mantuve una amistad muy estrecha con Miguel y Encarna, de la taberna ?hoy restaurante- O Lagar en Eiras (O Rosal)
Conocí por medio de ellos a una pareja con la que trabé también amistad: Clara y Nolim, que íban a ser padres. Un día Miguel habló conmigo y me dijo:
- ¿Cuanto me cobrarías por componer una canción de cuna para el niño que van a tener?
Como yo también quería participar en el regalo, y teniendo en cuenta que una simple partitura no significaría nada si no está transformada en música, mi propuesta fue la siguiente:
- Yo escribo la música sin cobrar, hablo con una amiga para grabarla y tu corres con los siguientes gastos: Una comida para todos, músicos y futuros padres- en la que estrenaremos la canción- y la grabación del tema en un estudio.
Aceptó de inmediato. En esa época formaba con mi amiga Leni Pérez el dúo Pelica de Can, y aceptó mi propuesta. Hay otro elemento que no sé ni como se metió por medio: El gaitero Marcos Campos que empezaba a experimentar con el acordeón y se ofreció a colaborar en la grabación, aunque creo que la perspectiva de una buena comida en ?O Lagar? tuvo que ver algo con sus deseos de participar. Grabamos el tema y lo estrenamos en esa comida para los futuros padres.
Por un error de información, lo grabamos y estrenamos como Berce(canción de cuna) do Manel y ese mismo día fuimos informados de que el niño se llamaría Nel. Pasada la anécdota, ahora ya tiene el título correcto.
Poco más tarde decidimos abandonar el dúo, y muchos años después, a raíz de una conversación en una noche de copas, Pelica de Can volvió a renacer, esta vez como trío. Y el tercer componente, cosas del destino, no es otro que Marcos Campos.
La partitura está arreglada para Piano y voz, pero puede ser reinstrumentada y adaptada sin necesidad de permiso. Por otra parte, si la necesitais en otra tonalidad, más aguda o grave, hacédmelos saber a mi correo y prepararé una partitura acorde a vuestras necesidades.
Aquí teneis la traducción del texto de la canción:
El niño más pequeño de cuantos hay
es como una sopita de leche y pan.
Alegre como un cohete (fuego artificial), frágil como el cristal,
es como una sopita de leche y pan.
Despertarás
cuando sientas en tu pecho crecer tu corazón.
Caminarás
con algún que otro tropiezo; vivo, libre y natural.
Esta pequeña canción de cuna, tan sencilla
recuérdala, para saber que estamos contigo
y si un día necesitas fuerzas para el camino
recuérdala, para saber que estamos contigo.
---
In 1999 I received which has possibly been the first commissioned to write music of my life. At that time I had a very close friendship with Miguel and Encarna, proprietors of the tavern O Lagar (The winepress) -today restaurant- on Eiras (O Rosal)
I met through them a couple whom I became friend: Clara and Nolim, who were to be parents. One day Miguel spoke to me and said:
- How much would you charge me for compose a lullaby for the child that they will have?
As I wanted to participate in the gift, and considering that a simple sheet music would mean nothing if it is not transformed into music, my proposal was:
- I'll write the song free, and I'll talk to a friend to record it if you assume the following costs: A meal for everyone, -musicians and future parents- in which we will play the premiere of the song, and the costs to recording the song in a studio.
He accepted immediately. At that time, with my friend Leni Pérez, we were forming the duo Pelica de Can and she accepted my proposal. There is another guy that I do not know as he sneaked into the project: The bagpiper Marcos Campos that he was beginning to experiment with the accordion and offered to cooperate in the recording, but I think the prospect of a good meal at O Lagar had something to do with their desire to participate. We recorded the theme and played the premiere at that meal for the prospective parents.
For a information error, we recorded and premiered the song as Berce do Manel (Lullaby of Manel) and that same day we were informed that the child be called Nel. After this anecdote, now has the correct title.
A little later we decided to leave the duo, and many years later, following a conversation in a night of drinking, Pelica de Can was reborn, this time as a trio. And the third component, a twist of fate, is none other than Marcos Campos.
The score is arranged for piano and voice, but can be adapted and instrumented without permission. Moreover, if you need it in another key, higher or lower, write me to my mail and I'll prepare you a sheet music according to your needs.
Here you have the translation of the text of the song:
The smallest of all children
it's like a soup of milk and bread.
Cheerful like a firework, fragile as glass,
it's like a soup of milk and bread.
you will wake
when you feel in your chest that your heart grow.
you will walk
sometimes with stumbles; alive, free and natural.
This little lullaby, so simple
you must remember it, to know that we are with you
and if one day you need strength for the journey
you must remember it, to know that we are with you
---
En 1999, j'ai reçu ce qui a peut-être été le premier chargé d'écrire musique de ma vie. A cette époque, j'ai eu une amitié très étroite avec Miguel et Encarna, les propriétaires de la taverne O Lagar (Le pressoire de vin) -aujourd'hui un restaurant- sur Eiras (O Rosal)
J'ai rencontré un couple à travers d'eux: Clara et Nolim, et je suis devenu ami d'eux aussi. Ils allaient être parents dans quelques mois. Un jour, Miguel m'a parlé et dit:
- Combien seriez-vous me facturer pour composer une berceuse pour l'enfant qu'ils vont avoir?
Comme je voulais participer au cadeau, et considérant que seulement la partition ne signifierait rien si elle n'est pas transformée en musique, ma proposition était la suivante:
- Je vais écrire la chanson gratuitement, et je vais parler à une amie pour l'enregistrer si vous assumez les coûts suivants: Un repas pour tout le monde, -musiciens et futurs parents- dans lequel nous allons jouer la première de la chanson, et les coûts pour l'enregistrement de la chanson dans un studio.
Il a accepté immédiatement. À ce moment-là, avec ma amie Leni Pérez, nous avions le duo PDC et elle accepté ma proposition. Il ya un autre gars que je ne sais pas comme il se glissa dans le projet: Le joueur de cornemuse Marcos Campos. Il était en train de expérimenter avec l'accordéon et il a proposé de coopérer dans l'enregistrement, mais je pense que la perspective d'un bon repas au O Lagar avait quelque chose à voir avec leur désir de participer. Nous avons enregistré le thème et jouons la première à ce repas pour les futurs parents.
Pour une erreur d'information, nous avons enregistré et joué la chanson sous le titre de Berce de Manel (Berceuse de Manel) et le même jour nous avons été informés que l'enfant s'appellerait Nel. Après cette anecdote, la chanson a maintenant le titre correct.
Un peu plus tard, nous avons décidé de quitter le duo, et de nombreuses années plus tard, suite à une conversation dans une nuit de beuverie, Pelica de Can renaissait, cette fois en tant que trio. Et le troisième composant, un coup du sort, n'est autre que Marcos Campos.
La partition est arrangée pour piano et voix, mais peut être adapté et instrumenté sans autorisation. En outre, si vous avez besoin de l'avoir dans une autre tonalité, plus ou moins aigue, écrivez-moi à mon e-mail et je vous préparerez une partition en fonction de vos besoins.
Ici vous avez la traduction du texte de la chanson:
Le plus petit de tous les enfants
c'est comme une petite soupe de lait et de pain.
Gai comme une fusée, fragile comme le verre,
c'est comme une petite soupe de lait et de pain.
Tu réveilleras
quand tu sentes ton coeur à se développer dans ta poitrine.
Tu marcheras
parfois avec faux pas; vivant, libre et naturel.
Cette petite berceuse, si simple
tu dois la rappeler, pour savoir que nous sommes avec toi.
et si un jour tu as besoin de courage pour ton chemin
tu dois la rappeler, pour savoir que nous sommes avec toi.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Berce do Nel - Partitura
Pelica de Can: Leni Pérez (V), Marcos Campos (Ac), Ernesto Campos (Guit)
Berce do Nel ? (Audio)
|
|
|
|
045. UN GAITEIRO NO QUIOSCO |
|

Gaita e óboe / Bagpipe and oboe (Unwritten percussion)
Sempre teño (e terei) cousas que agradecer, e neste caso quero facelo a un dúo moi curioso, que divulgou parte da miña música en formato partitura, formado por Luis Correa O Caruncho e Francisco [Chuco] Estévez Gaiteiro e tamborileiro tradicionais respectivamente. Ambos responsables do quiosco Xabaril, dende o que enviabamos as partituras das miñas pezas a toda aquela persoa que as solicitara.
Daquela a miña relación con Luis era máis sólida que con Chuco, daí que a peza esté adicada a el e tamén á sua parella por aquel tempo: Pili, compañeira ademais de Luis tamén no grupo ?Os Carunchos? que contaban cun gaiteiro que tamén tocaba o óboe. Así que decidín que en vez de escribir unha segunda gaita fixen unha peza con gaita e óboe, instrumento que en futuras versións pode ser sustituído por calquera outro. Daí que a partitura teña tamén un clarinete alternativo.
---
Siempre tengo (y tendré) cosas que agradecer, y en este caso quiero hacerlo a un dúo muy curioso, que divulgó parte de mi música en formato partitura, formado por Luis Correa O Caruncho y Francisco [Chuco] Estévez. Gaitero y tamborilero tradicionales respectivamente. Ambos responsables del Kiosco Xabaril, desde el que enviábamos las partituras de mis obras a toda aquella persona que las solicitara.
Por aquel entonces mi relación con Luis era más sólida que con Chuco, de ahí que la pieza esté dedicada a él y también a su pareja en aquella época: Pili, compañera además de Luis también en el grupo ?Os Carunchos? (Las polillas), que contaban con un gaitero que también tocaba oboe. Así que decidí que en vez de escribir una segunda gaita compuse una obra con gaita y oboe, instrumento que en futuras versiones puede ser sustituído por cualquier otro. De ahí que en la partitura conste también un clarinete alternativo
---
I have always (and will have) things to be thankful, and in this case I want to do this for a very curious duo, who released some of my music in score format, formed by Luis Correa and Francisco Estévez. Bagpiper and traditional drummer respectively. Both were responsible of "Xabaril" (Wild boar) Kiosk, where we sent sheet music of my works to anyone who requested them.
In those days my relationship with Luis was stronger than Chuco, hence the piece is dedicated to him and his partner at then: Pili, companion besides Luis also in the group "Os Carunchos" (The Moths). This group had a bagpiper who also played oboe. So I decided that instead writing a bagpipe duo, I've composed a work for bagpipe and oboe, an instrument that in future versions can be replaced by any other. Hence in the sheet music is also written an alternate clarinet.
---
J'ai toujours (et j'aurai) beaucoup des choses à remercier, et dans ce cas, je veux le faire pour un duo très curieux, qui a divulgué une partie de partitions de ma musique, formé par Luis Correa et Francisco [Chuco] Estévez. Joueurs - respectivement - de cornemuse et tambour traditionnel. Tous deux étaient responsables du Kiosque "Xabaril" (Sanglier) , où nous avons envoyé les partitions de mes travaux à tout les gens qui l'ont demandé.
Dans ces jours de ma relation avec Luis était plus forte que avec Chuco, donc, la pièce est dédiée à lui et à sa compagne: Pili, qui était d'ailleurs partenaire de Luis aussi dans le groupe "Os Carunchos" (les mites). Ce groupe avait un joueur de cornemuse qui était également joueur d'hautbois. J'ai donc décidé que, au lieu d'écrire un duo de cornemuse, j'ai composé une oeuvre pour cornemuse et hautbois, un instrument que dans les futures versions peut être remplacé par un autre. Ainsi, dans la partition est également écrit une clarinette alternative.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Un gaiteiro no quiosco - Partitura
?Os Carunchos? CD En Galego
Un gaiteiro no quiosco ? (Audio)
|
|
|
|
044. TRAILAROCA (1999) |
|

Dúo de gaitas / Bagpipe duo (Unwritten percussion)
Ás veces, ao compoñer, as túas pezas compren un rol de ?caderno de bitácora? da túa vida musical, lembrando á xente que te rodeaba nese tempo, as circunstancias da túa vida?
Non é o caso. Cando me decidín fai anos a catalogar a miña obra, atopei esta partitura datada en 1999 e teño que dicir que nin me lembraba dela nin teño idea de se a fixen para alguén ou para algo.
En todo caso? aquí a tedes.
---
A veces, al componer, tus obras cumplen un rol de ?cuaderno de bitácora? de tu vida musical, recordando a las personas que te rodeaban en esa época, a las circunstancias de tu vida?
No es el caso. Cuando me decidí hace años a catalogar mi obra, encontré esta partitura fechada en 1999 y tengo que admitir que ni me acordaba de ella ni tengo idea para quien o porqué la hice.
En todo caso? aquí la teneis.
---
Sometimes, if you're composer, your works play a role of "diary" of your musical life, reminding the people that was around you in those days, the circumstances of your life...
Not the case. When I decided years ago to catalog my work, I found this sheet music dated 1999, and I have to admit that I forget about it and I have no idea to for whom or why I did it.
Anyways... here you have it.
---
Parfois, si vous êtes compositeur, vos oeuvres jouent un rôle de "journal" de votre vie musicale, rappelant les gens qui étaient autour de vous dans ces jours, les circonstances de votre vie...
Pas le cas. Quand j'ai décidé il ya quelques années de cataloguer ma musique, j'ai trouvé cette partition datée 1999, et je dois admettre que je ne sais rien à propos de cet morceau et je n'ai aucune idée de pour qui ou pourquoi je l'ai écrit.
Quoi qu'il en soit ... ici vous l'avez.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Trailaroca - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
043. CAMPO DE ESTRELAS (1999) |
|

Gaita e Piano / Bagpipe and Piano
Esta peza foi encomendada polo Conservatorio Mayeusis para acompañar musicalmente o acto da inauguración da fundación do mesmo nome.
O título da peza ten dobre sentido. Por unha banda fai referencia a unha das lendas galegas máis senlleiras, na que se relata que o eremita Pelaio contemplou un campo iluminado por resplandores e acompañado por cánticos. Logo dese suceso, advertidos o bispo e o rei do achádego, atoparon nese mesmo campo os restos do apóstolo Santiago. Alí ergueríase no futuro a Catedral, e o lugar foi nomeado como Campus Stellae, que derivaría máis adiante en Compostela.
E por outra banda, seguindo unha parte do ideario de Mayeusis, que como o seu propio nome indica, fai referencia á maieutica socrática - na que se postula que cada persoa descubra a súa propia luz mediante o coñecemento- o título da obra pretende que este espazo poda chegar a ser un ?campo de estrelas?. Non das estrelas como o que entendemos atcualmente por xente famosa ou cun talento fora do común, sinon por persoas que cheguen a ter a capacidade de brillar por si mesmas. E non só como músicos.
E aí seguimos, traballando por e para eles.
---
Esta obra fue encargada por el Conservatorio Mayeusis para acompañar musicalmente el acto de la inauguración de la fundación del mismo nombre.
El título de la obra tiene doble sentido. Por un lado hace referencia a una de las leyendas gallegas más importantes, en la que se relata que el eremita Pelaio contempló un campo iluminado por resplandores y acompañado por cánticos. Después de ese suceso, y advertidos el obispo y el rey del hallazgo, fueron encontrados en ese lugar los restos del apóstol Santiago. Allí se levantaría en el futuro la Catedral, y el lugar fue bautizado como Campus Stellae, que derivaría más adelante en Compostela.
Por otra parte, siguiendo una parte del ideario de Mayeusis, que como su propio nombre indica hace referencia a la mayéutica socrática ?en la que se postula que cada persona descubra su propia luz a través del conocimiento- el título de la obra pretende que este espacio pueda llegar a ser un ?Campo de Estrellas?. No de estrellas como las que entendemos actualmente por gente famosa o con un talento fuera de lo común, sinó por personas que lleguen a tener la capacidad de brillar por si mismos. Y no solo como músicos.
Y ahí seguimos, trabajando por y para ellos.
---
This work was commissioned by Mayeusis Conservatoire for musically accompany the act of inauguration of the foundation of the same name.
The title of the work has a double meaning. On one hand refers to one of the most important Galician legends, where it is related that the hermit Pelaio contemplated a field illuminated by blazes and accompanied by chantings. After that incident, and warned the bishop and the king about this discovery, were found in that place the remains of St. James. There would arise in the future the Cathedral, and the place was named Campus Stellae (stars field) that derived later in Compostela.
Moreover, following a part of Mayeusis ideology, which as its name suggests refers to the Socratic maieutics -in which it is postulated that each person discover their own light through knowledge- the title of this work intended that this space can become a "Field of Stars". Not about star as we currently understand by famous people or an unusual talent, but by people who acquire the ability to shine on their own. And not just as musicians.
And there we are, working with and for them.
---
Cette oeuvre a été commandée par le Conservatoire Mayeusis pour accompagner musicalement l'acte de l'inauguration de la fondation du même nom.
Le titre de l'?uvre a une double signification. D'une part, se réfère à l'une des légendes les plus importantes de Galice, où il est dit que l'ermite Pelaio a observé un champ éclairé par flammes et accompagné de chants. Après cet incident, et avertis l'évêque et le roi de cette découverte, ont été trouvés dans ce lieu les restes de Saint Jacques. Là se construirait à l'avenir la cathédrale et l'endroit a été nommé Campus Stellae (champ d'étoiles) déterminée par la suite comme Compostelle.
En outre, suivant une partie de la idéologie de Mayeusis, qui comme son nom l'indique se réfère aux maïeutique socratique -in laquelle il est postulé que chaque personne peut découvrir leur propre lumière à travers de la connaissance- Le titre de cet ouvrage prévu que cet espace peut devenir un "champ d'étoiles". Pas à propos d'étoiles que nous comprenons actuellement par des personnes célèbres ou un talent rare, mais par des personnes qui acquièrent la capacité de briller sur leur propre. Et pas seulement en tant que musiciens.
Et nous y sommes, travaillant avec et pour eux.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Campo de Estrelas - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
042. MARCHA IRMANDIÑA |
|

Gaita en Sol e Piano / Bagpipe in G and Piano
En 1999 coñecín a Emilio Mesías e Iria Hevia, que pretendían formar o primeiro dúo estable de gaita e piano. Entón decidín compoñerlles a miña primeira peza para esta formación cunha gaita que xa daquela empezaba a ser común: a gaita en sol.
O título fai referencia ás revoltas irmandiñas, de importancia histórica para Galicia, na que o pobo rebelouse contra o poder feudal.
---
En 1999 conocí a Emilio Mesías e Iria Hevia, que pretendían formar el primer dúo estable de gaita y piano. Así que decidí componer para ellos mi primera pieza para esta formación con una gaita que por aquel entonces empezaba a ser común: la gaita grave en sol.
El título hace referencia a la revolución irmandiña, de importancia histórica para Galicia, en la que el pueblo se rebeló contra el poder feudal.
---
In 1999 I met Emilio Mesías and Iria Hevia, who wanted to form the first stable bagpipe and piano duo. So I decided to write my first piece for them for this duo with a bagpipe which was then beginning to be common: The bagpipe in G.
The title refers to the irmandiña revolution of historical importance to Galicia, in which the people rebelled against feudal power.
---
Dans 1999, j'ai rencontré Emilio Mesías et Iria Hevia, qui voulaient former le première duo stable de cornemuse et piano. Alors j'ai décidé les écrire ma première pièce pour ce duo avec une cornemuse qui commençait alors à être commune: La cornemuse en Sol.
Le titre fait référence à la révolution irmandiña, d'une importance historique pour la Galice, dans lequel les gens se sont rebellés contre le pouvoir féodal.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Marcha Irmandiña - Partitura
Myriam Cortizo (G) ? Lucas Alonso (P)
Marcha Irmandiña ? (Video)
|
|
|
|
041 |
|
Traballando nela - Working on it
|
|
|
|
040. CONTOS DE BANDORRÍOS (1998) |
|
.jpg)
Dúo de gaitas / Bagpipe duo (Unwritten percussion) /
Polo ano 1998, o meu amigo PePe Romero convidoume a impartir o que foi o meu primeiro obradoiro de composición para gaita, na vila de Ribeira. Froito desa relación tamen foron un par de concertos co meu grupo Crema de Gaita nesa vila e a colaboración co mesmo grupo no disco Sui Generis, que gravou coa excelente banda de gaitas que dirixía nesa época: Ancoradoiro.
Daí que lle adiquei esta pequena peza, que no seu título leva o nome do barrio de pescadores máis senlleiro de Ribeira: Bandorríos.
---
En 1998, Mi amigo PePe Romero me invitó a impartir el que fue mi primer taller de composición para gaita, en Santa Uxía de Ribeira. Fruto de esta relación también fueron un par de conciertos con mi grupo Crema de Gaita en esa ciudad y la colaboración con el mismo grupo en el disco Sui Generis, que grabó con la excelente banda de gaitas que PePe dirigía en esa época: Ancoradoiro.
Es por eso que le dediqué esta pequeña pieza, que en su título lleva el nombre del barrio de pescadores más característico de Ribeira: Bandorríos.
---
In 1998, My friend PePe Romero invited me to impart that was my first bagpipe composition workshop in Santa Uxía of Ribeira. Result of this relationship were also a couple of concerts with my group Crema de Gaita in that city and a participation with the same group on the disk Sui Generis, who we recorded with the excellent pipe band that PePe leaded at the time: Ancoradoiro.
That's why I dedicated him this little piece, its title is named after the most characteristic fishermen district of Ribeira : Bandorríos.
---
Autour de 1998, mon ami PePe Romero m'a invité à donner des classes dans ce qui fut mon premier atelier de composition de cornemuse à Santa Uxía de Ribeira. Résultat de cette relation ont eté aussi quelques concerts avec mon groupe Crema de Gaita dans cette ville et une participation avec le même groupe dans le disque Sui Generis, qui nous avons enregistré avec l'excellent bande de cornemuses qui Pepe dirigeait à l'époque: Ancoradoiro.
C'est pourquoi je lui ai dédicacé ce petit morceau, son titre est nommé d'après le quartier de pêcheurs le plus caractéristique de Ribeira: Bandorríos.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Contos de Bandorríos - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
039. SEÑORA JOSEFA (1996) |
|

Dúo de gaitas / Bagpipe duo (Unwritten percussion)
Xa vos falei anteriormente da desaparecida tasca Cascarexa. A confianza coa súa xente chegou a ser tan grande que moitas das veces ceábamos con eles na mesa máis grande de todas, á que chamabamos a mesa familiar. Cando os últimos clientes marchaban, Guti procedía a apagar a televisión e empezaba unha tertulia -ás veces conversa, ás veces discusión- que se prolongaba ata altas horas da madrugada.
Non había días no que eu non debuxara ou garabateara algo nos manteis de papel que cubrían esa mesa. Mais se algún día tiña gañas de escribir algo de música, dábame pereza debuxar os pentagramas. Daí que un día déuseme por aplicar unha idea derivada da tablatura de laúde renacentista, escribir as figuras e debaixo delas as notas en texto (cifrado americano). Mentres o ritmo non cambiara, non precisaba reescribir a súa figura. O cambio de oitaba o solucionaba escribindo as notas en sentido ascendente ou descendente, e as alteracións con frechiñas na mesma nota. Para escribir melodías sinxelas (mesmo algo de polifonía) abondaba.
O pedazo de mantel que tiña na casa, unha vez transcrito perdeuse. Así que a fotografía adxunta é unha pequena reconstrucción do inicio da peza na miña linguaxe musical de mantel que abandonei definitivamente ao ?namorarme? dun invento para imprimir pentagramas en calquera papel: o fidolino.
O primeiro tema que compuxen con ese sistema adiqueillo a unha persoa moi querida: a Señora Josefa, a nai de Fina e sogra de Guti. Omnipresente naquelas tertulias e auténtica matriarca da tasca Cascarexa.
Aínda que a peza foi escrita cando aínda podíamos disfrutar da súa compañía, ao divulgala máis de quince anos despois decidín cambiar a adicatoria por ?en memoria?, xa que a Señora Josefa deixounos fai pouco tempo. Descanse en paz.
---
Ya os he hablado anteriormente de la desaparecida tasca Cascarexa. La confianza con su gente llegó a ser tan grande que muchas veces cenábamos con ellos en la mesa más grande de todas, a la que llamábamos mesa familiar. Cuando los últimos clientes marchaban, Guti procedía a apagar la televisión y comenzaba una tertulia ?a veces conversación, a veces discusión- que se prolongaba hasta altas horas de la madrugada.
No había días en las que no dibujara o garabateara algo en los manteles de papel que cubrían esa mesa. Pero si algún día tenía ganas de escribir algo de música, me daba pereza dibujar los pentagramas a mano. Entonces un día se me ocurrió aplicar una idea derivada de la tablatura de laúd renacentista: escribir las figuras y debajo de ellas las notas en texto (cifrado americano). Mientras el ritmo no cambiase, no necesitaba reescribir la figura. El cambio de octava lo solucionaba escribiendo las notas en sentido ascendente o descendente, y las alteraciones con flechas en la misma nota. Para escribir melodías sencillas (e incluso algo de polifonía) era suficiente.
El pedazo de mantel que tenía en casa, una vez transcrito se extravió. Así que la fotografía adjunta es una pequeña reconstrucción del inicio de esta pieza en mi lenguaje musical de mantel que abandoné definitivamente al enamorarme de un invento para imprimir pentagramas en cualquier papel: el fidolino.
El primer tema que compuse con ese sistema se lo dediqué a una persona muy querida: la Señora Josefa, madre de Fina y suegra de Guti. Omnipresente en aquellas tertulias y auténtica matriarca de la tasca Cascarexa.
Aunque la pieza fue escrita cuando aún podíamos disfrutar de su compañía, al divulgarla más de quince años después decidí cambiar la dedicatoria por ?en memoria?, ya que la Señora Josefa nos ha dejado hace poco tiempo. Descanse en paz.
---
I have already spoken previously of the defunct tavern Cascarexa. The trust with his people became so great that often dined with them in the larger table, which we called family table. When the last clients departed, "Guti" proceeded to turn off the TV and we started a conversation -sometimes a talk, sometimes a discussion- that stretched into the wee hours of the morning.
There not were days when I don't drawed or scribbled something on the paper tablecloths that covered the table. But if one day I wanted to write some music, I was too lazy to draw the staves freehand. Then one day it occurred to me to apply an idea derived from Renaissance lute tablature: write the note values and, -under them- write the notes. While the value will not change, no need to rewrite the same note value. I solved the octave shift by writing notes in ascending or descending order, and alterations with added arrows in the same note. To write simple tunes (and even some polyphony) was enough. After transcript it on my home, I've misplaced this piece of tablecloth with the written music.
So the attached photograph is a small reconstruction of the beginning of this piece in my tablecloth musical language definitely abandoned when I fell in love of an invention to print staves in any paper: The fidolino.
The first song I wrote with that system I dedicated to a beloved person: Ms. Josefa, mother of Fina and mother in law of Guti. Omnipresent in those gatherings and true matriarch of the tavern Cascarexa.
Although the piece was written when we could still enjoy their company, to disclose this sheet music more than fifteen years later, I decided to change the dedication to "memory", because Mrs. Josefa left us recently. Rest in peace.
---
J'ai déjà parlé précédemment de la disparue taverne Cascarexa. La confiance avec ses gens est devenu si grand que, j'ai souvent dîné avec eux dans la plus grande table, que nous avons appelé table de famille. Quand les derniers clients étaient partis, Guti procédait à éteindre le téléviseur et nous commencions une conversation -parfois un parler, parfois une discussion- qui s'étendait jusqu'aux petites heures du matin.
Tous les jours je dessinait ou griffonnait quelque chose sur les nappes en papier qui couvraient la table. Mais si un jour je voulais écrire de la musique, j'étais trop paresseux pour dessiner la portée musicale. Puis un jour, il m'est apparu à appliquer une idée provenant de tablature de luth de la Renaissance: d'écrire les figures (signes des durées) des notes et, -sous eux-, écrire les notes. Tandis que la figure ne changera pas, pas besoin de réécrire la même signe de durée. J'ai résolu le décalage d'octave en écrivant de notes en ordre croissant ou décroissant, et las altérations avec des flèches supplémentaires dans la même note. Pour écrire des airs simples (et même de la polyphonie) était assez. Après avoir fait la transcription chez moi, j'ai égaré ce morceau de nappe en papier avec la musique écrite.
Ainsi, la photo ci-jointe est un petit reconstruction du début de ce morceau dans ma langage musicale de nappe en papier, définitivement abandonné quand je suis tombée en amour d'une invention pour l'impression des portées musicaux dans le papier: Le fidolino.
La première chanson que j'ai écrit à ce système je l'ai dédicacé à une personne aimée: Mme. Josefa, mère de Fina et belle-mère de Guti. Omniprésent dans ces rassemblements et véritable matriarche de la taverne Cascarexa.
Bien que la pièce a été écrite quand nous pouvions encore profiter de leur compagnie, au divulguer cette partition plus de quinze ans plus tard, j'ai décidé de changer la dédicace pour "à la mémoire", parce que Mme. Josefa nous a quittés récemment. Repose en paix.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Señora Josefa - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
038. HERBA CABREIRA (1998) |
|

Dúo de gaitas (Percusión non escrita) / Bagpipe duo (Unwritten Percussion) writ
IN MEMORIAM ANXO GAGO "LITO"
(1952 - 2018)
Coñecín a Anxo Gago cando aínda era alumno de Xaime Estévez no conservatorio Mayeusis. E pareceume un home tan implicado no mundo da gaita -o tempo demostroume que esa impresión foi máis que acertada- que decicín pola miña conta adicarlle un tema.
Como de costume, foime máis doado facer a música que atoparlle un título. Un deses días, fedellando na Historia de Galicia de Manuel Murguía, lin un párrafo onde falaba dunha tal "Herba Cabreira" que foi utilizada polas meigas do Morrazo, península na que se atopa Bueu, a vila onde Anxo fundou a banda de gaitas "Manxadoira".
Esta herba non existe, é mitolóxica. As meigas, aínda que varias mulleres foron xulgadas e condenadas, imaxino que tampouco.
Mais esa é outra historia. Agora forman parte das lendas do Morrazo.
---
Conocí a Anxo Gago cuando aún era alumno de Xaime Estévez en el conservatorio Mayeusis. Y me pareció un hombre tan implicado en el mundo de la gaita ?el tiempo me demostró que esa impresión fue más que acertada- que decidí por mi cuenta dedicarle un tema.
Como de costumbre, me fue más fácil escribir la música que encontrarle un título. En uno de esos días, hojeando la ?Historia de Galicia? de Manuel Murguía, leí un párrafo donde se hablaba de una tal ?Herba Cabreira? (Hierba de las cabras) que fue utilizada por las brujas del Morrazo, península donde se encuentra Bueu, la villa donde Anxo fundó la banda de gaitas ?Manxadoira?.
Esta hierba no existe, es mitológica. Las brujas, aunque varias mujeres fueron juzgadas y condenadas por ello, imagino que tampoco.
Pero esa es otra historia. Ahora forman parte de las leyendas del Morrazo.
---
I met Anxo Gago when he was student of Xaime Estévez, at the Mayeusis conservatory. And I felt him so involved in the bagpipes world -the time showed me that my impression was right- I decided myself to dedicate him a theme.
As usual, it was easier to write the music that find a title. In one of those days, leafing through the book Manuel Murguía's "History of Galice", I read a paragraph which spoke about the "Herba Cabreira" (herb of the goats) that was used by witches of Morrazo peninsula where the villa of Bueu is located. In this place Anxo founded the "Manxadoira" pipe band.
This herb does not exist, is mythological. The witches, although several women were tried and sentenced for, I guess they did not existed
But that's another story.
Now part of the legends of Morrazo.
---
J'ai rencontré Anxo Gago quand il était étudiant de Xaime Estévez, au conservatoire Mayeusis. Et je l'ai senti tellement impliqué dans le monde de la cornemuse -le temps m'a montré que ma impression était vraie - je me suis décidé à lui écrire un thème.
Comme d'habitude, il était plus facile pour moi d'écrire la musique que trouver le titre. Dans l'un de ces jours, en feuilletant le livre "Histoire de la Galice" de Manuel Murguía, j'ai lu un paragraphe qui parlait de la "Herba Cabreira" (herbe des chèvres) qui a été utilisée par les sorcières de la péninsule de Morrazo où la villa de Bueu est situé. Dans ce lieu Anxo fondé la bande de gaïtas "Manxadoira".
Cette plante n'existe pas, est mythologique. Les sorcières, bien que plusieurs femmes ont été jugés et condamnés pour ça, je suppose qu'elles n'ont pas existé.
Mais ça c'est une autre histoire. Maintenant font partie des légendes du Morrazo.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Herba Cabreira - Partitura
|
|
|
|
037. VINTE ANOS (1996) |
|

Dúo de gaitas con acompañamento armónico / Bagpipe duo with harmonic accompaniment
Xa contei a historia de como coñecín a Marcos Campos (Non. Non é o meu irmán!) e a amizade que mantiven con el e que agardo dure moitos anos.
Un sábado á tardiña recibín unha chamada da súa parte, convidándome a tomar unhas cervexas con el e outros amigos ?músicos na súa maioría-, xa que celebraba o seu 20 aniversario.
Quedaba tan pouco tempo para mercarlle algo axeitado para a ocasión que adiquei a tarde a escribirlle esta pequena peza.
E este foi o seu agasallo.
---
Ya he contado la historia de como conocí a Marcos Campos (No. No es mi hermano!) y de la amistad que mantuve con él que espero dure muchos años.
Un sábado por la tarde recibí una llamada de su parte, invitándome a tomar unas cervezas con él y otros amigos ?músicos en su mayoría-, ya que celebraba su 20 cumpleaños.
Quedaba tan poco tiempo para comprarle algo adecuado para la ocasión que dediqué parte de la tarde a escribirle este tema.
Y ese fue su regalo.
---
I have already told the story of how I met Marcos Campos (No. It's not my brother!) And friendship I had with him that I hope will last for many years.
One Saturday afternoon I received a call from him, inviting me to drink a few beers with him and other friends, -musicians mostly- because it was celebrating its 20th birthday.
There was so little time to buy something suitable for the occasion that I spent part of the afternoon writing this little work.
And that was his birthday gift.---
J'ai déjà raconté l'histoire de comment j'ai rencontré Marcos Campos (Non, ce n'est pas mon frère!) Et l'amitié j'ai eu avec lui que je l'espère, durera de nombreuses années.
Un samedi après-midi, j'ai reçu un appel de lui, pour m'inviter à boire quelques bières avec lui et d'autres amis, -musicians la plupart- parce qu'il célébrait son 20 anniversaire.
J'avais tellement peu de temps pour acheter quelque chose de convenable pour l'occasion que j'ai passé une partie de l'après-midi à écrire ce petit morceau.
Et ça c'était son cadeau d'anniversaire
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Vinte anos - Partitura e vídeo
|
|
|
|
036. SOUTELO EN CARACAS (1998) |
|

Dúo de gaitas (Percusión non escrita) / Bagpipe duo (Percussion not written)/
En 1996, o fantástico artesán Xosé Manuel Gil encomendoume unha peza para adicar aos gaiteiros do Centro Galego de Caracas. O título tiña que facer relación ao traballo do mestre Castor Cachafeiro (Irmán de Avelino - Gaiteiros de Soutelo) nesa vila, onde desenvolveu a súa actividade como mestre da Escola de Gaitas da Irmandade Galega de Caracas. Aquí a tedes a partitura.
---
En 1996, el fantástico constructor de gaitas Xosé Manuel Gil me encargó escribir una pieza para dedicar a los gaiteiros del Centro Galego de Caracas. El título tenía que estar relacionado con el trabajo del maestro Castor Cachafeiro (hermano de Avelino - Gaiteiros de Soutelo) en esa ciudad, donde desarrolló su actividad como maestro en la Escuela de Gaitas de la Hermandad Gallega de Caracas. Aquí teneis la partitura.
---
In 1996, the great luthier of bagpipes Xosé Manuel Gil asked me to write a piece to dedicate to the bagpipers of Caracas Galician Center. The title had to be related to the teacher's work Castor Cachafeiro in that town, where he developed his activity as a teacher at the School of Galician Bagpipes of Caracas Brotherhood. Here you have the sheet music.
---
En 1996, le superbe luthier de cornemuses Xosé Manuel Gil m'a demandé d'écrire une pièce à consacrer à des joueurs de cornemuse galicienne du Centre Galicien de Caracas. Le titre devait être rattaché au travail de l'enseignant Castor Cachafeiro dans cette ville, où il a développé son activité en tant que professeur à l'école de Cornemuses de la Fraternité Galicienne de Caracas. Ici vous avez la partition.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Soutelo en Caracas - Partitura
|
|
|
|
035. MEMORIAL I (1996) |
|

Gaitas en dó, sol e clarinete / Bagpipes in C, G and clarinet/
Unha pequena homenaxe póstuma a Ramón Sueiro "Mon", que foi o meu compañeiro no grupo Airiños do Monte Pequeno.
---
Un pequeño homenaje póstumo a Ramón Sueiro "Mon", quien fue mi compañero en el grupo Airiños do Monte Pequeno
---
A small memorial march to Ramón Sueiro "Mon", who was my partner in the group Airiños do Monte Pequeno
---
Un petit morceau posthume dédicacé à Ramón Sueiro "Mon", qui était mon partenaire dans le groupe Airiños do Monte Pequeno
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Memorial I - Partitura
|
|
|
|
034. O FILLO DA TERESA (1994) |
|

Para agrupación folc / for galician folk band
Posiblemente un dos títulos máis absurdos da miña producción. Ten a súa historia:
En 1994 dirixía a banda de gaitas «Neboeira» do Centro Cultural de Candeán (Vigo). Cheguei a ter bos amigos entre os seus compoñentes e un día decidín escribir unha peza que se diferenciase do resto, con música para gaita que estivera ao nivel técnico de certos gaiteiros que formaban a agrupación. A peza levaba feita un tempo pero non tiña ningunha idea para o título.
Pouco despois viaxamos a Olite, Navarra. E alí aconteceu un feito curioso, cando andabamos dando unha volta pola vila, un tipo achegouse ao noso gaiteiro Álex, dicíndolle: ?Oye, tú eres el hijo de la Teresa, no?? Alex sorprendeuse e obviamente respondeulle que se trabucaba, que ademáis era galego, a máis de 700 kilómetros de alí.
Pero o tipo non daba o brazo a torcer. Estaba convencido de que Álex era o fillo da Teresa e así intentou «convencelo» de que era él o que estaba equivocado. Ao cabo dun anaco liscou e penso que seguiu buscando fillos imaxinarios pola vila adiante.
Por suposto a Álex duroulle o alcume durante toda a viaxe, e lembro que coas bromas sobre a anécdota, descubrín que xa tiña un título para a peza: O fillo da Teresa.
Nese mesmo ano fun «convidado» a deixar a dirección da banda de gaitas. A peza estaba aí, que podía facer con ela? Pois aproveitala e incorporala ao repertorio do grupo que estaba iniciando con Marcos, Fran e Bouza: Crema de Gaita.
Aquí tedes a partitura co arranxo para o grupo e tamén a gravación que fixemos:
---
Posiblemente uno de los títulos más absurdos (El hijo de [la] Teresa) de mi producción. Tiene su historia:
En 1994 dirigía la banda de gaitas Neboeira del Centro Cultural de Candeán (Vigo) Llegué a tener buenos amigos entre sus componentes y un día decidí escribir una pieza que se diferenciase del resto, con música para gaita que estuviese al nivel técnico de ciertos gaiteros que formaban la agrupación. La obra llevaba escrita un tiempo pero no tenía ninguna idea para el título.
Poco despues viajamos a Olite, Navarra. Y allí ocurrió un hecho curioso: Cuando estábamos dando un paseo por la ciudad, un tipo se acercó a nuestro gaitero Álex, diciéndole: ?Oye, tu eres el hijo de la Teresa, no?? Álex se sorprendió y obviamente le respondió que se equivocaba, que además era de Galicia, a más de 700 km de allí.
Pero el hombre no daba su brazo a torcer. Estaba seguro de que Álex era el hijo de ?la? Teresa e incluso lo llegó a intentar convencer de que era él quien estaba equivocado. Al cabo de un rato se largó e imagino que siguió buscando hijos imaginarios por las calles de Olite.
Por supuesto a Álex le duró el mote durante todo el viaje, y recuerdo que con las bromas sobre la anécdota, descubrí que ya tenía un título para la pieza: O fillo da Teresa.
Ese mismo año fui «invitado» a abandonar la dirección de la banda de gaitas. La obra estaba escrita. ¿Qué podía hacer con ella? Pues aprovecharla e incorporarla al repertorio del grupo que estaba iniciando con Marcos, Fran y Bouza: Crema de Gaita.
Aquí teneis la partitura con el arreglo para el grupo y también su grabación en audio:
---
Possibly one of the absurdest titles (Teresa's Son) of my production. Here's story:
In 1994 I directed the Neboeira pipe band of Candeán Cultural Center (Vigo) I have got good friends among its components and one day I decided to write a piece some different from the rest of our repertory, with bagpipe's music designed for the technical level of certain pipers of this band. The work was already written but I don?t had any idea for the title.
Shortly thereafter we traveled with the band to Olite, Navarra. And there occurred a curious fact: when we were strolling through the city, a guy came to our bagpiper Alex, saying: "Hey, you're the son of Teresa," Alex was surprised and obviously answered him that was a mistake: "I am not the Teresa's son, besides I am from Galicia, more than 700 km from here".
But the man was not give up. He was sure that Alex was the son of Teresa and even came to try to convince him that it was he who was wrong. After a while of fruitless discussion he disappeared and I imagine him searching another imaginary sons through the streets of Olite.
Of course Álex won this nickname throughout the trip, and remembering the jokes about the anecdote, I discovered that I had a title for the piece: O fillo da Teresa. (Teresa's son)
That same year I was «invited» to leave the direction of the pipe band. But the work was written already. What could I do with it? Easy: I added it to the repertoire of the band that I was starting with Marcos, Fran and Bouza: Crema de Gaita.
Here you have the sheet music with the arrangement for the group and also the audio recording:
---
Peut-être l'un des titres les plus absurdes (le fils de Teresa) de ma production. Voici l'histoire:
Autour de 1994, je dirigeait la bande Neboeira du Centre Culturel de Candeán (Vigo) j'ai obtenu de bons amis parmi ses composantes et un jour j'ai décidé d'écrire un morceau un peu différent du reste de notre répertoire, avec une musique de gaïta conçu pour le niveau technique de certains musiciens de ce groupe. Quand le travail avait été déjà écrit, Je n'avais pas encore eu une idée pour le titre.
Peu de temps après nous avons voyagé avec la bande à Olite, Navarra. Et il se produisit un fait curieux quand nous étions en train de nous promener dans la ville: un homme est venu à côté de notre joueur de cornemuse Álex, en disant: "Hé, vous êtes le fils de Teresa," Álex a été surpris et, évidemment, lui répondit que s'agissait d'une erreur: «Je je ne suis pas le fils de Teresa, d'ailleurs, je suis originaire de Galice, plus de 700 km d'ici».
Mais l'homme ne se rendit pas. Il était sûr que Alex était le fils de Thérèse et est même venu pour essayer de le convaincre que c'était Alex qui avait tort. Après un moment de discussion infructueuse, il a disparu et j'imaginais lui cherchant un autre fils inexistante à travers les rues de Olite.
Bien sûr, Álex a gagné ce surnom au long du voyage, et rappelant les blagues sur l'anecdote, j'ai découvert que j'avais le titre pour la pièce: O fillo da Teresa. (Le fils de Teresa)
Cette même année, j'ai été "invité" à quitter la direction de la bande de cornemuses. Mais le morceau était déjà écrit. Que pouvais-je faire? Facile: je l'ai ajouté au répertoire de la bande que j'étais en train de commencer avec Marcos, Fran et Bouza: Le group Crema de Gaita.
Ici vous avez la partition avec l'arrangement pour le groupe et aussi l'enregistrement audio:
---
Partitura e audio/ Sheet Music & audio / Partition et audio :
O fillo da Teresa - Partitura e audio
|
|
|
|
033. MINIATURA (1997) |
|

Gaita e Clarinetes-Cuarteto de Clarinetes
Arredor de 1996, o meu amigo Óscar Villar (o clarinetista, non o director da coral Casablanca) comentoume que estaba a formar un cuarteto de clarinetes, o futuro cuarteto Caramuxo.
Un dos clarinetistas era tamén gaiteiro, e pedíronme unha peza para gaita e o resto dos músicos do cuarteto. Así comecei a traballar na Miniatura.
Co paso do tempo, esta agrupación derivou máis cara a un estilo folc, convertíndose no que son agora mesmo: un grupo de referencia no eido musical galego. A Miniatura, polo seu carácter camerístico xa non tiña cabida no seu estilo.
Non sei se a chegaron a tocar. En todo caso se existe é grazas a Óscar e a Caramuxo. aquí vos deixo esta partitura experimental, que está concebida para ser tamén tocada por un cuarteto estándar.
Se alguén precisa o ficheiro MIDI, que me escriba e enviareillo con todo gusto:
erncam@gmail.com
---
Alrededor del año 1996, mi amigo Óscar Villar me comentó que estaba a formar un cuarteto de clarinetes, el futuro cuarteto Caramuxo(Bígaro).
Uno de los clarinetistas era también gaitero, y Óscar me pidió una pieza para gaita y el resto de los músicos del cuarteto. Así comencé a trabajar en la Miniatura.
Con el paso del tiempo, esta agrupación derivó hacia un estilo más ?folk?, convirtiéndose en lo que son ahora mismo: un grupo de referencia en el panorama musical gallego. Miniatura, por su carácter camerístico ya no tenía cabida en su repertorio.
No sé si la llegaron a tocar. En todo caso si existe es gracias a Óscar y a Caramuxo. Aquí os dejo esta partitura experimental, que está concebida para ser tocada además por un cuarteto estándar.
Si alguien necesita el archivo MIDI, que me escriba y se lo enviaré gustosamente:
erncam@gmail.com
---
Around the year 1996, my friend Óscar Villar told me he was forming a clarinet quartet, the future Caramuxo(Periwinkle) quartet.
One of the clarinet player was also piper, and Óscar asked me a piece for bagpipe and the other musicians of the quartet. So I started working in Miniatura.
Over time, this group turned to a more "folkie" style, becoming what they are now: a reference group in the Galician music scene. Miniatura, for his chamber music character had no place in his repertoire.
I do not know if they came to play it. In any rate this work exist thanks to Oscar and Caramuxo. Here you have this experimental score, which is also written (on the same sheet music) to be played by a standard clarinet quartet.
If anyone needs the MIDI file, write me and I'll send file gladly:
erncam@gmail.com
---
Vers l'an 1996, mon ami Óscar Villar m'a dit qu'il était en train de former un quatuor de clarinettes, le future quatuor Caramuxo(Pervenche).
L'un des joueurs de clarinette était également joueur de cornemuse, et Oscar m'a demandé de composer une petite pièce pour cornemuse et les autres musiciens du quatuor. Donc, j'ai commencé à travailler en Miniatura
Au fil du temps, ce groupe s'est tourné vers un style plus "folk", devenant ce qu'ils sont aujourd'hui: un groupe de référence dans le monde de la musique galicienne. Miniatura, pour son caractère de musique de chambre n'avait pas de place dans son répertoire.
Je ne sais pas si ils ont joué quelque fois cet morceau. En tout cas, ce travail est ici grâce à Óscar et Caramuxo. Ici vous avez cette partition expérimentale, qui est également écrite (sur la même partition) pour être joué par un quatuor de clarinettes standard.
Si tu as besoin du fichier MIDI, écris-moi et je vous enverrai le fichier avec plaisir.:
erncam@gmail.com
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Miniatura - Partitura
|
|
|
|
032. BARCAROLA PARA CATRO GAITAS (1995) |
|

Cuarteto de gaitas en distintas afinacións
Para presentar esta peza mellor transcribo directamente o que escribín na partitura:
En xeral non debería ser usual unha presentación para unha partitura. Debería abondar coa música para quen a desexe interpretar. Neste caso si é necesaria, xa que cando escribín a Barcarola, fai unha morea de anos, non tiven en conta que as leis da física acústica xogarían na miña contra.
Sobre o papel -e na imaxinación-, catro voces entrando a xeito imitativo coma unha fuga. A cousa funcionaba. Deixou de funcionar no primeiro ensaio. Lembro que eu tocaba a gaita en sol. Nesa primeira proba con instrumentos reais descubrín varios porqués:
Porqué as bandas de música teñen menos tubas que clarinetes
Porqué as orquestras teñen menos contrabaixos que violíns
Cando entraba coa gaita en sol aquilo atronaba! E polo contrario, cando lle tocou o turno ao instrumento en fa, a débil caixa de resoancia que conforma o seu punteiro non foi quen de facer fronte ao volume dos demáis. E claro, sendo a voz principal o resultado foi... raro.
Para a estrea buscamos unha solución que foi a de empalletar as gaitas agudas para que soaran algo máis forte, e buscar uns punteiros de madeira máis ou menos sonora en función da voz que tiñan que interpretar.
Non funcionou.
Velaquí esta presentación-advertencia para todo aquel que desexe levar á práctica esta partitura.
Máis gaitas en fa? Podería ser unha solución. Un dilema que o deixo ao voso criterio. Avisados quedades.
Como veredes, as gaitas escritas nesta peza están acompañadas dunha reducción ao teclado. Para que? Entendo que é complicado para moitos intérpretes a percepción harmónica dunha partitura con varios instrumentos transpositores. Esta reducción pode funcionar coma
unha guía para entender esta composición. En todo caso tede en conta que está escrita a oitava grave do son real. Por outra parte ábrese tamén a que poda ser interpretada ao mesmo tempo. Imaxino que un órgano sería o ideal. En todo caso queda unha porta aberta para que fagades con esta
música o que vos pete. Ou interpretalas con outros instrumentos ademais da gaita, pero si o facedes tede en conta que os roncos (a non ser que os suprimades) deberán estar todos afinados en dó.
Non é usual que adxunte un arquivo MIDI das miñas obras neste blog, pero creo que neste caso está xustificado.
---
Para presentar esta pieza mejor transcribo (y traduzco) directamente lo que escribí en la partitura:
En general no debería ser usual una presentación para una partitura. Debería bastar con la música para quien la desee interpretar. En este caso si que es necesaria, ya que cuando escribí la Barcarola, hace un montón de años, no tuve en cuenta que las leyes de la física acústica jugarían en mi contra. Sobre el papel ?y la imaginación-, cuatro voces entrando de forma imitativa como una fuga. Funcionaba. Dejó de funcionar en el primer ensayo. Recuerdo que yo tocaba la gaita en sol. En esta primera prueba con instrumentos reales descubrí varios porqués:
Porqué las bandas de música tienen menos tubas que clarinetes.
Porqué las orquestas tienen menos contrabajos que violines.
Cuando entraba con la gaita en sol, aquello atronaba! Y por el contrario, cuando le tocó el turno al instrumento en fa, la débil caja de resonancia que conforma su punteiro no fue capaz de hacer frente al volumen de los demás. Y claro, siendo la voz principal el resultado fue? raro.
Para el estreno buscamos una solución que fue la de manipular las lengüetas de las gaitas agudas para que sonaran algo más fuerte, y buscar unos punteiros (la parte de la gaita que emite la melodía principal) de madera más o menos sonora en función de la voz que debían interpretar.
No funcionó.
Por eso hago esta presentación-advertencia para todo aquel que desee llevar a la práctica esta partitura.
¿Más gaitas en Fa? Podría ser una solución. Un dilema que dejo a vuestro criterio. Por mi parte he cumplido al avisaros.
Como podeis observar, las gaitas escritas en esta pieza están acompañadas por una reducción al teclado. Para qué? Porque entiendo que es complicado para muchos intérpretes la percepción armónica de una partitura con varios instrumentos transpositores. Esta reducción puede funcionar como una guía para entender esta composición. En todo caso, tened en cuenta que está escrita una octava por debajo del sonido real. Por otra parte se abre también a que pueda ser interpretada simultáneamente. Imagino que un órgano sería lo ideal. En todo caso es una puerta abierta para que hagais con esta música lo que querais (Incluso interpretarla con otros instrumentos, no necesariamente con gaitas) Eso si, si lo haceis con gaitas, recordad que los roncos (si no los suprimís) deben estar todos afinados en do.
No es usual que adjunte un archivo MIDI de mis obras en este blog, pero creo que en este caso está justificado.
---
For introduce this piece I transcribe (and translate) directly what I wrote in the score:
In general it should not write usually a introduction for a sheet music. Should suffice the music for whom want to play it. But in this case it is necessary, because when I wrote this Barcarolle, a lot of years ago, I did not realize that the laws of acoustical physics would play against me. On paper - and imagination - , four voices imitating itself as a fugue. This might work on mind, but stopped working in the first trial . I remember playing myself the bagpipe in G. In this first test with real instruments I discovered several answers to unasked questions:
Why the wind bands have less tubas than clarinets?
Why orchestras have less double bass than violins?
When I began play with the bagpipe in G (low-pitched), It sounded like a thunder! And conversely, when it was her turn to the instrument in F (acute), her weak sound of his chanter was not able to cope with the volume of the other. And of course, This bagpipe was responsible for the main melody! The result was... weird .
For the premiere we seek a solution which was to manipulate the reeds of acute bagpipes for give a sound something stronger, and get some chanters (the part of the bagpipe that emits the main melody ) constructed in other woods for sound more or less strong (depending on the voice to be interpreted).
It did not work.
So I make this presentation-warning for anyone who wants to perform this sheet music.
Maybe need more bagpipes in F? It could be a solution. A dilemma that I leave to your judgment. For my part I have done my work: warning you.
As you can see, the bagpipes written in this part are accompanied by a reduction to the keyboard. For what? Because I understand it is difficult for many interpreters having a good harmonic perception of a score with several transposing instruments. This reduction can function as a guide to understanding this composition. In any rate, note that is written one octave below the actual sound. Moreover it also can be performed simultaneously. I imagine that a organ would be ideal. Anyway it is open to you to do with this music whatever you want. (Even perform it with other instruments, not necessarily with bagpipes)
Usually, I don't attach a MIDI file of my works on this blog, but I think in this case is justified.
---
Pour introduire cet morceau, je transcris (et traduis) directement ce que j'ai écrit dans la partition:
Générallement, -je crois- on ne devrait pas écrire une introduction pour une partition. Devrait suffire avec la musique pour ces qui veulent la jouer. Mais dans ce cas il est nécessaire, parce que quand j'ai écrit ce Barcarolle, ça fait des années, je ne savais pas que les lois de la physique acoustique joueraient contre moi. Sur le papier - et l'imagination - , quatre voix se imitant comme une fugue. Cela pourrait marcher sur la tête, mais a cessé de marcher dans la première répétition. Je me souviens moi-même à jouer de la gaïta grave (accordée dans G). Dans ce premier test avec de vrais instruments, j'ai découvert plusieurs réponses à des questions non posées:
Pourquoi les fanfares ont moins des tubas que des clarinettes?
Pourquoi orchestres ont moins des contrebasses que des violons?
Quand j'ai commencé à jouer avec la cornemuse dans G ( grave) , Ça sonnait comme un tonnerre! Et inversement, quand il était à son tour de l'instrument dans F (aiguë), le faible bruit de son chalumeau n'était pas en mesure de faire face au volume de l'autre. Et bien sûr, cette gaïta était responsable de la mélodie principale ! Le résultat était ... bizarre.
Pour la première, nous cherchons une solution qui consistait à manipuler les anches de las gaïtas aïgues pour parvenir un son plus fort, et obtenir des chalumeaux construits dans d'autres bois pour sa sonorité plus ou moins forte (en fonction de la voix interprétée).
Malheureusement, cela n'a pas fonctionné.
J'ai écrit donc cette présentation d'alerte pour tous ceux qui veulent jouer cette partition.
Peut-être besoin de plus de cornemuses en F? Ça pourrait être une solution. Un dilemme que je laisse à votre jugement. Pour ma part , j'ai fait mon travail: vous avertir .
Comme vous pouvez voir, las gaïtas écrites dans cette partition sont accompagnés par une réduction pour clavier. Pourquoi? Parce que je comprends qu'il est difficile pour de nombreux interprètes avoir une bonne perception harmonique d'une partition avec plusieurs instruments de transposition. Cette réduction peut fonctionner comme un guide pour comprendre cette composition. En tout cas, il faut noter qui c'est écrit une octave en dessous le son réel. En outre, il peut également être effectuée simultanément. J'imagine qu'un orgue serait idéal . Quoi qu'il en soit, il est ouvert à vous de faire avec cette musique ce que vous voulez. (Même la jouer avec d'autres instruments, pas nécessairement avec des gaïtas)
Habituellement , je n'attache pas d'un fichier MIDI de mes travaux sur ce blog, mais je pense que dans ce cas, c?est justifié.
---
Partitura, Vídeo e MIDI / Sheet Music, vid & MID / Partition, vid et MID :
Barcarola - Partitura, Vídeo e MIDI
|
|
|
|
031. MUIÑEIRA DE PADRÓNS |
|

Dúo de gaitas
No ano 1995 o que foi baixista de Crema de Gaita, Gabriel Nogueira, quixo aventurarse a aprender a tocar a gaita, e para animalo escribínlle esta pequena peza. O título fai referencia ao seu pobo, San Salvador de Padróns, en Ponteareas.
Aquí a tedes, en partitura xa que ao ser unha das miñas pezas descoñecidas aínda non dispoño nin de audio nin vídeo.
---
En el año 1995 el que fue bajista de Crema de Gaita, Gabriel Nogueira, quiso aventurarse a aprender a tocar la gaita, y para animarlo le escribí esta pequeña pieza. El título hace referencia a su pueblo, San Salvador de Padróns, en Ponteareas.
Aquí teneis la partitura. Al ser una de mis piezas más desconocidas aún no dispongo de audio ni vídeo.
---
In 1995 Gabriel Nogueira, who was the bassist of my group Crema de Gaita , he was willing learn to play the bagpipe, and to encourage him I wrote this little piece. The title refers to his village, San Salvador of Padrons in Ponteareas.
Here you have the sheet music. As it is one of my more unknown pieces I don't have still audio or video.
---
Dans 1995, Gabriel Nogueira, qui était le bassiste de mon groupe Crema de Gaita, avait envie d'apprendre à jouer de la gaïta, et pour l'encourager, j'ai le lui écrit ce petit morceau. Le titre fait référence à son village: San Salvador de Padrons dans Ponteareas.
Ici vous avez la partition. Comme c'est l'un de mes morceaux plus inconnus, je n'ai pas encore audio ou vidéo.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Muiñeira de Padróns - Partitura
|
|
|
|
030. BALADA DE SABINO |
|

Baixo, guitarra e low whistle
Cando iniciamos a aventura de crear o grupo Crema de Gaita, Fran, -o baixista- pediume un tema lento adicado á memoria do seu avó, Sabino. Así naceu esta balada na que quixen que o baixo tivese unha sección como solista.
Fran non era un baixista profesional, por tanto tiven que escribila tendo en conta esa característica (non é un tema difícil de interpretar). Aquí tedes a partitura e tamén o audio da primeira maqueta gravada con Crema de Gaita.
Por suposto non é unha partitura pechada. O baixo pode ser baixo eléctrico ou contrabaixo, o low wistle pode ser substituído por calquera instrumento melódico, e a partitura de guitarra pode ser interpretada tal e como está escrita ou seguindo (ou cambiando) o cifrado ou mesmo ser reemplazada por calquera outro instrumento.
---
Cuando iniciamos la aventura de crear el grupo Crema de Gaita, Fran -el bajista-, me pidió un tema lento dedicado a la memoria de su abuelo, Sabino. Así nació esta balada en la que quise que el bajo tuviese una sección como solista.
Fran no era un bajista profesional, por tanto la tuve que escribir teniendo en cuenta esta característica (no es un tema difícil de interpretar). Aquí teneis la partitura y también el audio de la primera maqueta grabada con Crema de Gaita.
Por supuesto no es una partitura cerrada. El bajo puede ser eléctrico o contrabajo, el low whistle puede ser sustituído por cualquier instrumento melódico y la partitura de guitarra puede ser interpretada tal cual, siguiendo (o cambiando) el cifrado o incluso ser reemplazada por cualquier otro instrumento.
---
When we started the adventure of creating the group Crema de Gaita, Fran, -the bassist-, requested me a slow song dedicated to the memory of his grandfather: Sabino. So this ballad was born, in which I wanted the bass had a section as soloist.
Fran was not a professional bass player, so I had to write considering this feature (is not a difficult theme to interpret). Here you have the sheet music and audio from the first demo recorded with Crema de Gaita.
Of course it is not a closed sheet music. The bass can be electric bass or double bass, low whistle can be replaced by any melodic instrument and guitar sheet music can be interpreted as such, following (or changing) chord symbols or even be replaced by any other instrument.
---
Quand nous avons commencé l'aventure de la création du groupe Crema de Gaita, Fran, le bassiste-, m'a prié une chanson lente dédiée à la mémoire de son grand-père: Sabino. Donc, cette ballade est né, où je voulais la basse avait une section en tant que soliste.
Fran n'était pas un bassiste professionnel, donc j'ai dû la écrire en tenant compte de cette caractéristique (n'est pas un thème difficile à interpréter). Ici vous avez la partition et audio à partir de la première démo enregistrée par Crema de Gaita.
Bien sûr, ce n'est pas une partition fermée. La basse peut être basse électrique ou la contrebasse, le low whistle peut être remplacé par n'importe quel instrument mélodique et la partition de guitare peut être interprétée comme tel, suivant (ou changeant) les symboles d'accord ou même être remplacée par quelconque instrument.
---
Partitura e audio/ Sheet Music & audio/ Partition et audio :
Balada de Sabino - Partitura e audio
|
|
|
|
029. FOLIADA DA ÍNSUA |
|

Dúo de gaitas
Unha pequena peza adicada a Pereira e ?daquela a súa dona-, Mercé, que rexentaban a taberna Heicho de Dar na Ínsua (Pontecaldelas), escrita agardando o bus que saía do peirao do Berbés ata o meu barrio de Sampaio.
A miña intención era presentala ao concurso de composición para gaita (paralelo daquela ao certame de cuartetos tradicionais) que se celebraba en Ponteareas.
Non entrou no concurso, foi descalificada por utilizar as notas re e mi agudas. Pero o bo que teñen os concursos de composición é que ainda que non gañes sempre tes un premio: unha nova peza que posiblemente non sería escrita se non existira ese motivo.
---
Una pequeña pieza dedicada a Pereira y ?en aquella época su mujer-, Mercé, que regentaban la taberna Heicho de Dar, en a Ínsua (Pontecaldelas), escrita aguardando por el bus que salía del puerto de O Berbés hasta mi barrio de Sampaio.
Mi intención era presentarla al concurso de composición para gaita (paralelo al certamen de cuartetos tradicionales) que se celebraba en Ponteareas.
No fue admitida en el concurso. El jurado la descalificó por utilizar notas re y mi agudas. En todo caso, lo bueno que tienen los concursos de composición es que aunque no ganes siempre llevas un premio: una nueva obra que posiblemente no sería escrita si no existiera ese motivo.
---
A small piece dedicated to Pereira and his wife at this time, Merce, who ran the tavern Heicho de Dar in a Ínsua (Pontecaldelas), written waiting for a bus to take me to my neighborhood.
My intention was to present it to the composition competition for bagpipe (parallel to traditional quartets contest) that it had held in Ponteareas.
The work was not admitted to the competition. The jury disqualified it for using D and E acute notes. In any rate, the composition contests have something positive: although not win, you have always a prize: a new work ever written if it was not for this reason.
---
Un petit morceau dédié à Pereira et sa femme à cette époque, Merce, les deux personnes chargées de la taverne Heicho de Dar dans a Ínsua (Pontecaldelas), écrite en attendant l'autobus pour me conduire à mon quartier.
Mon intention était de le présenter au concours de composition pour gaïta (parallèle au concours de quatuors traditionels) dans la ville de Ponteareas.
Le travail n'a pas été admis à la compétition. Le jury l'a disqualifié pour contenir des notes re et mi aiguës. En tout cas, les concours de composition ont quelque chose de positif: bien que vous ne gagnez rien, vous avez toujours un prix: un nouveau travail jamais écrit si ce n'était pas pour cette raison.
---
Partitura, audio e vídeo / Sheet Music, audio, video / Partition, audio, video :
Foliada da Ínsua. Partitura, audio e vídeo
|
|
|
|
028. OFERTORIO Ó XEITO ANTIGO |
|

Gaita e órgano
Se hai unha cidade galega coa que eu gardo unha estreita relación é ?Ademais do meu Vigo natal- coa vila de Tui.
Ao redor de 1991, visitándoa entrei na catedral e preguntei polo arquivo musical. Abríronme as portas e de repente tiña á miña disposición unha boa morea de partituras, así que aproveitei que non traballaba os mércores e durante unha boa tempada adiqueime a curiosear -diante dos meus amigos o chamaba «investigar»- entre eses vellos papeis e pergameos.
Fedellando no arquivo descubrín partituras que eran moi adaptables á gaita. Lembrei un disco que escoitara anos atrás de música bretona para bombarda e órgano, e aí naceu a idea de facer o mesmo coa gaita. Falei co sacerdote responsable da Catedral, daquela D. Domingo Cameselle (non sen certo medo, xa que a gaita non era ben vista por certos sectores do clero, que a consideraban pagana, ruidosa e pouco apropiada para ser interpretada nun templo). Para a miña sorpresa, D. Domingo acolleu a idea con entusiasmo, e a súa proposta non foi un concerto ?tampouco tiñamos material suficiente-, sinón que solemnizaramos unha misa oficiada por el mesmo na propia catedral.
Creo que é importante o feito de que un sacerdote, no ano 1992, sexa o que propoña que a gaita ?tras moitos anos de rexeitamento pola propia igrexa- non só sexa interpretada nunha catedral, sinón que ademáis o faga dentro do acto máis importante para o culto católico: a misa.
Só faltaba o gaiteiro, así que botei man dun dos mellores que coñecía nesa época: Ernesto Coello, ao que lle entusiasmou a idea.
Do arquivo da catedral adaptei dúas pezas. Faltaba o ofertorio. A data se achegaba e non daba atopado unha partitura para encher ese oco. Así que unha mañá en vez de ir ao arquivo pedín permiso para utilizar o órgano, e alí mesmo, na propia catedral, compuxen esta pequena peza.
E debeu ser un acto máis relevante do que esperábamos, xa que no ensaio xeral apareceu a periodista Eva González coa súa cámara de fotos e aparecemos nacontraportada do Faro de Vigo:
Esa misa foi o comezo da miña relación musical coas boas xentes da catedral. Cando o órgano barroco orixinal foi restaurado, anos máis tarde, fun convidado a interpretar un concerto anual con órgano e gaita, para o que recurro sempre aos meus alumnos e amigos, e que sigue vixente todas as primaveras entre maio e xuño.
Hoxe en día a miña colaboración cos Gaiteir@s do Minho e a miña amizade co mestre Antón Corral contribúen a que o meu vínculo coa cidade de Tui sexa cada día máis forte.
E esta é a pequena historia do Ofertorio ó xeito antigo
---
Si hay una ciudad gallega con la que guardo una estrecha relación es ?además de mi Vigo natal- con la villa de Tui.
Alrededor de 1991, visitándola entré en la catedral y pregunté por el archivo musical. Me abrieron las puertas y de repente tenía a mi disposición una extensa colección de partituras, así que aproveché que no trabajaba los miércoles y durante una buena temporada me dediqué a curiosear -delante de mis amigos lo llamaba «investigar»- entre esos viejos papeles y pergaminos.
Hurgando en el archivo descubrí partituras que eran muy adaptables para gaita. Recordé un disco que escuchara años atrás de música bretona para bombarda y órgano, entonces surgió la idea de hacer lo mismo con la gaita. Hablé con el sacerdote responsable de la catedral, en aquel entonces D. Domingo Cameselle (no sin cierto miedo, ya que la gaita no era bien vista por ciertos sectores del clero, que la consideraban pagana, ruidosa y poco apropiada para ser interpretada en un templo). Para mi sorpresa, D. Domingo acogió la idea con entusiasmo, y su propuesta no fue un concierto ?tampoco disponíamos de material suficiente-, sinó que solemnizáramos una misa oficiada por él mismo en la propia catedral.
Creo que es importante el hecho de que un sacerdote, en el año 1992 sea el que proponga que la gaita ?tras muchos años de rechazo por la propia iglesia- no solamente sea interpretada en una catedral, sinó que además lo haga dentro del acto más importante para el culto católico: la misa.
Solo faltaba el gaitero, así que se lo propuse a uno de los mejores que conocía en esa época: Ernesto Coello, al que le entusiasmó la idea.
Del archivo de la catedral adapté dos piezas. Faltaba el ofertorio. La fecha se aproximaba y no conseguí encontrar una partitura para llenar ese hueco. Así que una mañana en vez de ir al archivo pedí permiso para utilizar el órgano y allí mismo, en la propia catedral, escribí esta pequeña pieza.
Y debió ser un acto más relevante de lo que esperábamos, ya que en el último ensayo apareció la periodista Eva González con su cámara de fotos y aparecimos en la contraportada de Faro de Vigo:
Esa misa fue el inicio de mi relación musical con las buenas personas de la catedral. Cuando el órgano barroco fue restaurado, años mas tarde, fui invitado a interpretar un concierto anual con órgano y gaita, para el que recurro siempre a mis alumnos y amigos, y que continúa vigente todas las primaveras entre mayo y junio.
Hoy en día, mi colaboración con los Gaiteir@s do Minho y mi amistad con el maestro Antón Corral contribuyen a que mi vínculo con la ciudad de Tui sea cada día más fuerte.
Y esta es la pequeña historia del Ofertorio ó xeito antigo (Ofertorio al estilo antiguo)
---
If there is a Galician city with which I keep a close relationship is -besides my native Vigo-, with the town of Tui.
Around 1991, I went to visit the town, I entered in the cathedral and asked for the sheet music files. They opened the doors for me and suddenly they had at my disposal a large collection of sheet music, At that time I did not work on Wednesday, and I took that day during a season for traveling to Tui and poke around (to my friends I called it «research») between those old papers and scrolls.
Digging into the file I found scores that were very adaptable to bagpipe. I remembered an cd that I've listen to years ago with breton music played with bombarde and organ, then the idea of doing the same with the bagpipes arose. I spoke to the priest in charge of the cathedral on these years, Mr. Domingo Cameselle (not without some fear, because the bagpipe was not always well received by some sectors of the clergy, who considered it pagan, noisy and unsuitable to be performed in a temple). To my surprise, Mr. Domingo welcomed the idea with enthusiasm, but there was not enough pieces for play a concert, so he proposed me solemnize with these music a Mass celebrated by him in the cathedral itself.
I think it's important that a priest, in 1992 is who proposes that the bagpipe -after many years of rejection by the catholic church- not only can be interpreted in a cathedral , but also does so within the act more important for Catholic worship: the mass.
Just missing the piper, so I suggested to one of the best I knew at the time: Ernesto Coello, who was enthusiastic about the idea.
I adapted two pieces of the cathedral's files for bagpipe and organ, but we needed an offertory. The date approached and I could not find a score to fill that gap. So one morning instead of going to the files, I asked permission to use the organ and right there in the cathedral itself, I wrote this little piece.
And it I think it was an act more relevant than we expected, because in the last rehearsal, the journalist Eva Gonzalez appeared with his camera and published it as news on Faro de Vigo's back page (local newspaper):
That Mass was the beginning of my musical relationship with the good people of the cathedral. When the baroque organ was restored years later, I was invited to perform an annual concert with organ and bagpipes, for what ever I resort to my students and friends, and we continue doing it every spring between May and June.
Today, my collaboration with Gaiteir@s do Minho (Galician-Portuguese bagpipe band) and my friendship with the master -bagpipes builder- Antón Corral contribute to make stronger my link with the city of Tui.
And this is the little story of the Ofertorio ó xeito antigo (Offertory on the ancient way)
---
S?il y a une ville galicienne avec laquelle je garde une relation étroite est -en plus de ma ville natal, Vigo-, avec la ville de Tui.
Vers 1991, je suis allé visiter la ville, et j'ai entré dans la cathédrale et demandé pour les fichiers de musique. Ils ont ouvert les portes pour moi et tout à coup j'ai eu à ma disposition une grande collection de partitions. À ce moment-là mon jour de repos au travail était le mercredi, et j'ai pris ce jour-là au cours d'une saison pour voyager à Tui et pour badauder (à mes amis j'ai appelé ça «rechercher») entre ces vieux papiers et parchemins.
Fouillant dans les fichiers que j'ai trouvé des partitions qui étaient très adaptables à la cornemuse. Je me suis souvenu d'un cd que j'avais écouté il y avait des années avec de la musique bretonne joué avec bombarde et orgue, alors l'idée de faire la même chose avec les cornemuses a émergé. J'ai parlé avec le prêtre en charge de la cathédrale sur ces années, M. Domingo Cameselle (non sans une certaine crainte, parce que la cornemuse n'était pas toujours bien reçu par certains secteurs du clergé, qui le considéraient comme païenne, bruyant et impropre pour être joué dans un temple). À ma grande surprise, M. Domingo a accueilli l'idée avec enthousiasme, mais je n'avait pas suffisamment de morceaux pour jouer un concert, alors il m'a proposé de solenniser, avec ces musiques, une messe célébrée par lui dans la cathédrale elle-même.
Je crois qu'il est important qu'un prêtre, en 1992 soit qui propose que la cornemuse -après de nombreuses années de rejet par l'Eglise catholique- peut non seulement être interprété dans une cathédrale , mais aussi de le faire dans l'acte plus important pour le culte catholique: la masse.
Manque juste le joueur de cornemuse, alors j'ai proposé ça à l'un des meilleurs que je connaissais à l'époque: Ernesto Coello, qui était enthousiaste à l'idée.
J'ai adapté deux morceaux de fichiers de la cathédrale pour être joués avec cornemuse et orgue, mais nous avions besoin d'un offertoire. La date approchait et je ne pouvais pas trouver une partition de combler cette lacune. Donc, un matin, au lieu d'aller chercher dans les fichiers, j'ai demandé la permission d'utiliser l'orgue et là, dans la cathédrale elle-même, j'ai écrit cet petit morceau.
Et je pense qu'il s'agissait d'un acte plus pertinent que nous nous attendions, parce que dans la dernière répétition, la journaliste Eva Gonzalez est apparu avec sa caméra et l'a publié que des nouvelles sur la derniêre page du Faro de Vigo (journal local):
Cette messe a été le début de ma relation musicale avec les bonnes gens de la cathédrale. Lorsque l'orgue baroque a été restauré ans plus tard, j'ai été invité à donner un concert annuel avec orgue et cornemuses, pour lequel je fais appel à mes étudiants et amis, et nous continuons de le faire à chaque printemps entre Mai et Juin.
Aujourd'hui, ma collaboration avec Gaiteir@s do Minho (bande de cornemuse galicienne-portugaise) et mon amitié avec le maître -constructeur de cornemuse- Antón Corral contribuent à rendre plus fort mon lien avec la ville de Tui.
Et ça c'est la petite histoire du Ofertorio ó xeito antigo (Offertoire sur l' ancienne voie )
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Ofertorio ó xeito antigo - Partitura
Diego Mariño (Gaita/ Galician bagpipe/ Cornemuse galicienne)
Ofertorio ó xeito antigo - Audio
|
|
|
|
027 |
|
Traballando nela - Working on it
|
|
|
|
026. O BAILE DE OLI E PILI |
|

Gaita e acordeón
Un pequeno vals para gaita e acordeón
---
Un pequeño vals para gaita y acordeón
---
A small waltz for bagpipe and accordion
---
Une petite valse pour gaïta et accordéon
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
O baile de Oli e Pili - Partitura
Vídeo:
O baile de Oli e Pili. Eduardo J. Rodríguez - Sandra Pérez
|
|
|
|
Dúas pezas para Gaita e Piano / Two works for Bagpipe and Piano |
|

Gaita e Piano
Fai tempo un bo amigo e defensor da música tradicional, Javier Jurado, interesouse por dúas das miñas obras, que foron publicadas na súa editorial: Dosacordes. Falamos de Redondelana e Luces do Atlántico. Escribirei sobre elas cando lles chegue o seu turno, xa que intento seguir unha orde cronolóxica nas miñas publicacións.
Estas dúas pezas están actualmente descatalogadas e fora de mercado, así que Javier propúxome divulgalas de balde. E iso foi o que fixemos. Tedes as partituras á vosa disposición na súa páxina web. Actualmente a súa ligazón está desactivada. Déixovos abaixo outras alternativas:
---
Hace tiempo un buen amigo y defensor de la música tradicional, Javier Jurado, se interesó por dos de mis obras, que fueron publicadas en su editorial: Dosacordes. Hablamos de Redondelana y Luces do Atlántico. Escribiré sobre ellas cuando les llegue su turno, ya que intento seguir un orden cronológico en mis publicaciones.
Estas dos piezas están actualmente descatalogadas, así que Javier me propuso divulgarlas gratuítamente. Y eso fue lo que hicimos. Teneis las partituras a vuestra disposición en su página web. Actualmente su enlace está desactivado. Os dejo al final de este artículo otras alternativas.
---
Some time ago a good friend and supporter of traditional music, Javier Jurado, was interested in two of my works, which were published in his editorial: Dosacordes. I talk about Redondelana and Luces do Atlántico (Atlantic Lights) for galician bagpipe and piano. I?ll write about them next time, because I try to follow a chronological order in my publications.
These two works are now out of print, so Javier asked me for divulge it free. And that's what we did. You have both sheet music at your disposal on his site. Actually, his link is disabled. You have, at the bottom of this post, alternative links.
---
Il y a quelque temps, un bon ami et un partisan de la musique traditionnelle, Javier Jurado, s'est intéressé à deux de mes ?uvres, qui ont été publiés dans son éditorial: Dosacordes. Je parle à propos de Redondelana et Luces do Atlántico (lumières de l'Atlantique) pour cornemuse galicienne et piano. Je vais écrire à leur sujet prochainement, parce que j'essaie de suivre un ordre chronologique dans mes publications.
Ces deux ?uvres sont maintenant épuisés, donc, Javier m'a demandé pour las divulguer librement. Et ça est-ce que nous avons fait. Mais son lien ne
marche pas maintenant. Vous avez ici des liens alternatifs:
---
LUCES DO ATLÁNTICO
Partitura / Sheet Music / Partition:
Luces do Atlántico - Partitura e audio
---
REDONDELANA
Partitura/ Sheet Music / Partition :
Redondelana - Partitura e vídeo
|
|
|
|
024. VALS DO MONTE PEQUENO |
|

Dúo de gaitas
Esta peza tan sinxeliña agocha para min unha grande lembranza. O meu paso de ser estudante de gaita a converterme nun Gaiteiro. Así, con maiúscula.
Isto aconteceu cando un día, o meu mestre Xaime Estévez faloume dun cuarteto tradicional dos arredores do meu barrio que buscaba un novo membro. Acudín a un primeiro ensaio e ese foi o primeiro dia de varios anos tocando con eles.
Era o grupo Airiños do monte pequeno de Candeán.
Formaban este grupo un gaiteiro ?Antonio-, tamborileiro ?Mon- e bombeiro ?Fredo- que non baixaban dos cincuenta anos, cunha técnica moi humilde. (o tono menor e a nota re aguda era para eles un privilexio exclusivo de grandes gaiteiros). Posteriormente se uniría un pandeireteiro ?Fonso- que ademais de ser un excelente intérprete revelouse coma un gran compañeiro e un home que lograba apaciguar os ánimos nas numerosas disputas que tiñan entre os outros tres.
O grupo rematou a súa andaina pouco antes do pasamento de Mon.
Moitas son as cousas que lembro dese primeiro ensaio, un sábado á tardiña. O local: o alboio-adega da casa de Antonio, na Rabadeira (Candeán) co piso de terra endurecida e sempre ao carón dun pipote de tinto, baixo o que había unha «cunca comunitaria» que era utilizada moitas máis veces do imprescindible -pero moitas menos do políticamente incorrecto-.
Dúas gaitas xemelgas de madeira de guaiacán, coas que tocabamos, e a bendita obsesión de Antonio pola afinación. Lembro as súas miradas inxectadas en sangue que me adicaba cada vez que apretaba o fol de máis ou de menos! Os días que había actuación erguíase un par de horas antes para empalletar e preparar os instrumentos.
Pero sobre todo lembro o torrente de pezas coas que fun atacado ese primeiro día. Eles non sabían nin o título da maioría delas, limitábanse a botar man dunha memoria prodixiosa, a tararear o inicio, concordaban e empezaban a tocar.
Téñome por un home con boa memoria musical, pero iso foi superior ás miñas forzas. As muiñeiras ?por poñer un exemplo- eran todas tan semellantes?! Así que tiven que levar uns pliegos enormes de papel pautado e escribilas todas para podelas aprender. Moito riron á miña costa con eses papeis. Cando non me lembraba dun tema, o Mon me espetaba coa súa voz grave:
- pois se non te lembras saca ese ?Faro de Vigo? que tes aí e mira como vai, home!
Aínda así, moitas veces misturaba partes, trabucábame e eles ollaban para min e os meus papeis coma se estiveran a observar o comportamento dun becho raro, exótico e de curiosas costumes.
E a pesar dos anos nos que estiven con eles, tiven que recurrir a facerme unha mini-libretiña pautada, que cabía exactamente no peto do chaleco, onde tiña escritos todos os inicios de todas as partes dos casi cincuenta temas que este trío gardaba na súa memoria. Máis dunha vez en plena actuación tiven que recorrer a ese salvavidas.
Canto aprendín con eles! Por suposto nada de técnica, pero si a respetar o oficio e o orgullo de ser gaiteiro, aínda algo denostado por moitos neses anos.
Aprendín a tocar ata que me saíran chagas na boca sen botar un chío.
Aprendín a non ser a «estrela» da festa cando tocabamos para grupos de baile, procesións, pasarrúas?
Aprendín a tocar música tradicional, a valorala e a considerala parte de min.
Aprendín a honra de ser gaiteiro.
E a peza? Que ten que ver con esta historia?
Un destes sábados que tiñamos ensaio, nun dos descansos, ao Mon deulle unha arroutada e soltoume:
- A ver, ho, ti andas por aí a compoñer para outros e non tes nin unha peza para tocar connosco?
Quedeime algo sorprendido, pero respondín:
- Se queredes? facemos unha.
Aprobaron a moción e decidiron que fora un vals.
- Iso si, sen esas «tranquillas» (referindose ao tono menor) que lle metedes os dos conservatorios.
Así que compuxen esta peciña.
Debo dicir que ao gaiteiro custoulle ferro e fariña para aprendela. Demasiados anos tocando sempre o mesmo xogaron na súa contra. Ao final logramos montala.
E a partires de aí, non houbo actuación na que non soara o humilde Vals do Monte Pequeno
---
Esta pieza tan sencilla esconde para mi un gran recuerdo. Mi paso de ser estudiante de gaita a convertirme en un Gaitero. Así, con mayúscula.
Esto ocurrió cuando un día, mi profesor Xaime Estévez me habló de un cuarteto tradicional de los alrededores de mi barrio que buscaba un nuevo miembro.
Acudí a un primer ensayo y ese fue el primer día de varios años tocando con ellos. Era el grupo «Airiños do Monte Pequeno» de Candeán.
Formaban este grupo un gaitero ?Antonio-, tamborilero ?Mon- y bombero ?Fredo-. Ninguno bajaba de los cincuenta años, con una técnica muy humilde. El tono menor y la nota re aguda eran para ellos un privilegio exclusivo de grandes gaiteros. Posteriormente se uniría un pandereteiro ?Fonso- que además de ser un excelente intérprete se reveló como un gran compañero y un hombre que lograba apaciguar los ánimos en las numerosas disputas que tenían entre los otros tres.
El grupo finalizó su trayectoria poco antes de la muerte de Mon.
Muchos son los recuerdos que guardo dese primer ensayo, un sábado por la tarde. El local: el cobertizo-bodega de la casa de Antonio, en A Rabadeira (Candeán-Vigo) con el suelo de tierra endurecida y siempre cerca de un barril de tinto, bajo el que descansaba una taza comunitaria que era utilizada muchas más veces de lo imprescindible -pero muchas menos de lo políticamente incorrecto-.
Dos gaitas gemelas de madera de guayacán, con las que tocábamos, y la bendita obsesión de Antonio por la afinación. Recuerdo sus miradas inyectadas en sangre que me dedicaba cada vez que apretaba el fuelle de la gaita de más o de menos! Los días que había actuación se levantaba un par de horas antes para preparar y afinar los instrumentos.
Pero sobre todo recuerdo el torrente de piezas con las que fui atacado ese primer día. Ellos no sabían ni el título de la mayoría de ellas, se limitaban a echar mano de una memoria prodigiosa, tarareaban el inicio, se ponían de acuerdo y empezaban a tocar.
Me tengo por un hombre con buena memoria musical, pero eso fue superior a mis fuerzas. Las muiñeiras ?por poner un ejemplo- eran todas tan parecidas?! Así que tuve que llevar unos pliegos enormes de papel pautado y escribirlas para poderlas aprender. Mucho rieron a mi costa con esos papeles. Cuando no recordaba un tema, Mon me soltaba con su voz grave:
- Pues si no te acuerdas, saca ese «Faro de Vigo» (periódico local) que tienes ahí y mira como va, hombre!
Aún así, muchas veces mezclaba partes de unas piezas con otras, me equivocaba, y ellos me miraban, a mi y a mis papeles, como si estuvieran observando el comportamiento de un bicho raro, exótico y de curiosas costumbres.
Y a pesar de los años en los que estuve con ellos, tuve que recurrir a hacerme una mini libretilla pautada, que cabía exactamente en el bolsillo del chaleco, donde tenía escritos todos los comienzos de todas las partes de los casi cincuenta temas que este trío guardaba en su memoria. Más de una vez en plena actuación tuve que recurrir a ese salvavidas.
¡Cuanto aprendí con ellos! Por supuesto nada de técnica, pero si a respetar el oficio y el orgullo de ser gaitero, algo denostado todavía por muchos en aquellos tiempos.
Aprendí a tocar hasta que me salieran llagas en la boca sin decir ni pío.
Aprendí a no ser la «estrella» de la fiesta cuando tocábamos para grupos de baile, procesiones, pasacalles?
Aprendí a tocar música tradicional, a valorarla y a considerarla parte de mí.
Aprendí el honor que supone ser gaitero.
Pero? y la pieza? Que tiene que ver con esta historia?
Uno de estos sábados de ensayo, en un descanso, a Mon le vino la inspiración y me dijo:
- A ver ho (hombre, tú que andas por ahí componiendo para otros y no tienes ni una pieza para tocar con nosotros?
Quedé algo sorprendido, pero le respondí:
- Si quereis? hacemos una.
Aprobaron la moción y se decidieron por un vals.
- Eso si, sin esas «tranquillas» (refiriendose al modo menor) que le meteis en los conservatorios.
Y así fue como compuse esta pequeña pieza. Debo decir que al gaitero le costó horrores aprenderla. Demasiados años tocando siempre lo mismo jugaron en su contra. Al final conseguimos montarla.
A partir de ahí, no hubo actuación en la que no sonara el humilde Vals do Monte Pequeno
---
This small piece as simple, hides for me great memories: My transition from being a bagpipe student to becoming a bagpiper.
One day, my bagpipe teacher, Xaime Estévez told me about a traditional quartet near my neighborhood searching for a new member. I went to a first test. This saturday was the first day of several years playing with them . The name of the group: "Airiños do Monte Pequeno" of Candeán (Vigo).
This group was formed by: Antonio (bagpipe), Mon (traditional drum) and Fredo (traditional bass drum). None of them was less of fifty years old. They had a technique very humble.(The minor key and acute D note were to them an exclusive privilege of great bagpipers). Later joined us a tambourine player: Fonso. In addition to being an excellent player proved to be a great companion and a man who could calm things down in the numerous disputes between the other three.
The group ended his career shortly before the death of Mon.
I have memories of this first trial, a Saturday afternoon. The location: the barn/winery of Antonio's house in A Rabadeira (Candeán) with hardened dirt floor and always near a red wine barrel, and beneath it was located, -perpetually- a Community cup that was very used between song and song.
I remember two twin bagpipes of guaiac wood, with which they were playing, the blessed obsession of Antonio to find the perfect tuning. I remember his threatening looks that he had dedicated me whenever I pressed the bagpipe bellows more or less! (very dangerous for stabilizing the instrument tuning). The days that we had show, he woke up a few hours earlier for prepare and tune the instruments.
But mostly I remember the torrent of pieces with which I was attacked that first day. They did not know either the title of most of them, but they had recorded all themes in their prodigious memory. One of them started humming a song, the others agreed and began to play.
I consider myself a man with good musical memory, but that was beyond my strength. The muiñeiras -for instance- were all so similar...! So I had to take a huge sheets of blank sheet music paper and write so I could learn. Many times they laughed at my expense with those papers. When I not remembered a theme, Mon spoke me in his deep voice:
-Well, if you don't remember it, you can take a look to your «Vigo's Lighthouse», (local newspaper -these leaves were as big as a newspaper-) and you can remember it, man!
Yet, I've mixed often parts of songs, and I had made many mistakes. Then, they looked at me, to me and my papers, as if they were observing the behavior of a weirdo, with exotic and curious customs.
And despite the years that I was with them, I had to use a small music notebook that fitted exactly on my waistcoat pocket, where I had written all the beginnings of all parts of the nearly fifty issues that this trio kept in his memory. More than once in many shows I had to resort to this life-saver.
Whatever I've learned with them! Of course none of technique, but to respect the craft and the pride of being bagpiper, something still reviled by many people in those days.
I learned to play until I had sores in my mouth without saying a peep.
I learned not to be the "star" when we played for dance groups , processions , parades?
I learned to play traditional music, to value it and consider it as part of me.
But... the piece? That has this to do with this story?
One such test on saturday, on a break, Mon received a flash inspiration and told me:
- You're writing music for others and you have no one piece to play with us?
I was somewhat surprised , but I replied him:
-If you want to ... I can make one.
They approved the motion and decided on a waltz.
- That if, without these «difficulties» (referring to the minor mode) that you utilise in conservatories.
And so I wrote this little piece. I must say that it was hard learn it for Antonio, the bagpiper. Too many years playing the same thing played against. Finally, we did it!
From there , there was not a performance without the sound of the humble Vals do Monte Pequeno (Waltz of the small hill)
---
Ce morceau si simple cache grands souvenirs pour moi: la transition d'être un étudiant de gaïta à devenir un gaïtier
Ceci s'est produit quand un jour, mon professeur Xaime Estévez m'a parlé à propos d'un quatuor traditionnel autour de mon quartier qui étaient a la recherche d'un nouveau membre. Je suis allé à une premiere répétition et c'était le premier jour de plusieurs d?années à jouer avec eux. C'était le groupe Airiños do Monte Pequeno de Candeán.
Les éléments de ce groupe étaient: Antonio (cornemuse), Mon (tambour) et Fredo (grosse caisse). Aucun d'entre eux avait moins de cinquante ans. Ils avaient une technique très modeste. (La tonalité mineure et la note re aiguë, étaient pour eux un privilège exclusif des grands joueurs de cornemuse). Un peu plus tard le quartet deviendra un quintet avec Fonso (tambourine). Qui en plus d'être un excellent joueur avéré être un excellent compagnon et un homme capable de calmer le jeu dans les nombreux conflits qu'avaient les trois autres.
Le groupe a terminé sa carrière peu de temps avant la mort de Mon.
Nombreux sont les souvenirs que je garde de cette premiere répétition, un samedi après-midi. Le lieu: la grange/cave d'Antonio dans le quartier du Rabadeira(Candeán - Vigo) avec un sol en terre durcie, et toujours près d'un baril de vin rouge, sous lequel reposait un «verre de la communauté» très utilisé entre chanson et chanson.
Je me souviens aussi de deux cornamuses identiques de bois de gaïac, avec lesquelles nous jouions, et la «bénie obsession» d'Antonio pour l'accordement. Je me souviens qu'il m'avait jeté regards menaçants chaque fois que j'avait enfoncée le soufflet de la cornemuse de plus ou de moins (fort dangereux pour avoir un accordement écurie). Les jours qui nous avions un concert, il se levait du lit quelques heures plus tôt pour préparer et affiner les instruments.
Mais surtout, je me souviens du torrent de morceaux avec lesquelles j'ai fut attaqué le premier jour. Ils ne savaient pas le titre de la plupart, mais toutes les pièces étaient enregistrées dans leur mémoire prodigieuse. Simplement un d'eux fredonnait le début d'une pièce, les autres acquiesçaient, et ils commençaient à jouer.
Je me considere moi-même par un homme avec une bonne mémoire musicale, mais ça c'était au-delà de mes forces. Les muiñeiras -par exemple- étaient tous si semblables ...! J'ai donc dû prendre plusieurs grandes feuilles de papier de musique et les écrire afin que je pouvais les apprendre. Beaucoup de fois eux riaient à mes frais avec ces papiers. Quand j'avais problèmes pour me souvenir d?un morceau, Mon me disait avec sa voix grave:
- Eh bien, si tu ne te souviens pas, tu peux prendre ton "Phare de Vigo" (journal local -les feuilles étaient si grosses comme un journal-) que vous avez là et tu peux rafraîchir ta mémoire!
En tout cas, j'ai mélangé souvent morceaux de chansons, j'avais tort, et ils me regardaient, moi et mes papiers, comme si eux étaient observant le comportement d'un drôle d'oiseau, avec coutumes exotiques et curieuses.
Et malgré les années que j'étais avec eux, je devais utiliser un petit cahier de musique, conçu par moi, qui s'adaptait exactement dans la poche de mon gilet, où j'avait écrit tous le débuts de toutes les parties des presque cinquante morceaux que cet trio gardait dans sa mémoire. Plus d'une fois en pleine action j'ai eu besoin de recourir à cette bouée de sauvetage.
Comme j'ai appris avec eux! Bien sûr, rien de technique, mais de respecter l'artisanat et la fierté d'être cornemuseur, quelque chose d'encore vilipendé par beaucoup de monde à cette époque.
J'ai appris à jouer jusqu'à avoir des plaies dans la bouche sans dire un mot.
J'ai appris humilité, à ne pas être "la vedette de la soirée" quand nous avons joué pour des groupes de danse, cortèges, défilés ...
J'ai appris à jouer de la musique traditionnelle, la apprécier et la considérer comme partie de moi.
J'ai appris l'honneur d'être cornemuseur.
Mais cet morceau? Qu'est-ce qu'il a à voir avec cette histoire?
Dans la pause d'une de ces répétitions le samedi, Mon, soudainement inspiré, m'a dit:
- Voyons homme!, toi qui écris de musique pour les autres et tu n'as pas un morceau composé par toi à jouer avec nous?
J'étais un peu surpris, mais j'ai lui repondu:
- Si vous voulez je peux le faire.
On approuvé la proposition et on a décidé sur une valse.
- Mais sans ces «difficultés» (en référence au mode mineur) qui vous usez dans les conservatoires!
Et c'est comme ça que j'ai écrit ce petit morceau. Je dois dire que Antonio s'en est a vu de toutes les couleurs pour l'apprendre. Trop d'années à jouer la même chose a joué dans sa contre. Malgré tout, nous avons finalement reussi.
De là, il n'y avait aucune performance sans le son de la humble ?Vals do Monte Pequeno» (valse du petit mont).
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Vals do Monte Pequeno - Partitura
|
|
|
|
023. BAIXO UN MANTO DE LUZ INFINDA |
|

Voz e piano (aberto a outros arranxos)
Na miña primeira publicación (001: Muiñeira de Sampaio) faleivos da primeira peza que gravei como autor e guitarrista, composta sobre o texto de Nancy Mouriño, no disco Amandi do grupo Trisquel. É a que vos presento agora, xunto con esa gravación que me trae tantas lembranzas.
O arranxo que podedes escoitar (para voz, piano, guitarra e un par de frautas) está por aí perdido, manuscrito nun papel dentro dun dos meus vellos cartafoles. Debo confesar que me deu unha pereza terrible a simple idea de intentar atopalo, así que resolvín facer as cousas ao «vello estilo», é dicir: escoitando esa vella gravación e sacando o tema de oído.
Decidín prescindir do arranxo orixinal e reescribir unha versión con voz e piano con cifrado armónico, aberta a calquer outro arranxo a quen lle pete facelo.
---
En mi primera publicación (001: Muiñeira de Sampaio) os hablé de la primera pieza que grabé como autor y guitarrista, compuesta sobre el texto de Nancy Mouriño, en el disco Amandi del grupo Trisquel. Es la que os presento ahora, junto con esa grabación que me trae tantos recuerdos.
El arreglo que podeis escuchar (para voz, piano, guitarra y un par de flautas) está por ahí perdido, manuscrito en un papel dentro de alguna de mis viejas carpetas. Debo confesar que me dio una pereza terrible la simple idea de intentar encontrarlo, así que resolví hacer las cosas al «viejo estilo», es decir: escuchando esa grabación y sacando el tema de oído.
Decidí prescindir del arreglo original y reescribir una versión con voz y piano con cifrado armónico, abierta a cualquier otro arreglo a quien le apetezca hacerlo.
---
In my first publication (001: Muiñeira de Sampaio) I spoke of the first piece I recorded as author and performer (guitarist), composed for a text made by Nancy Mouriño in Amandi cd of Trisquel group. It's that I present now, along with this recording that brings me so many memories.
The arrangement that you can listen (for voice, piano, guitar and a pair of flutes) was a manuscript, but now it's lost into one of my old folders. I must confess that gave me a terrible laziness the mere thought of trying to find it, so I decided to do things on "old style", ie: listening the recording and rewrite the sheet music ?by ear?.
I decided to dispense with the original arrangement and rewrite a version with voice and piano with chord symbols, For free use for anyone who want make another arrangement.
---
Dans ma première publication (001: Muiñeira de Sampaio) J'ai parlé de la première pièce que j'ai enregistré comme auteur et guitariste, composée sur le texte de Nancy Mouriño dans le disque Amandi du groupe Trisquel . C'est que je vous présente maintenant, avec cet enregistrement que m'apporte tant de souvenirs.
L'arrangement que vous pouvez écouter (pour voix, piano, guitare et une paire de flûtes) est maintenant perdu, manuscrit sur papier dans un de mes vieux dossiers. Je dois avouer que cela m'a donné une paresse terribles la simple pensée d'essayer de le trouver, alors j'ai décidé de faire les choses «à l'ancienne», c?est-à-dire : Écoutant l?enregistrement et faisant la transcription «à l'oreille».
J'ai décidé de renoncer à l'arrangement originale et réécrire une version avec la voix et le piano avec les symboles d'accord, ouvert à toute autre version pour quelqu'un qui veut la faire.
---
Partitura e audio/ Sheet Music & audio/ Partition et audio :
Baixo un manto de luz infinda - Partitura e audio
|
|
|
|
022. FESTA EN OLITE |
|

Dúo de gaitas
No ano 1994 dirixía a banda de gaitas Neboeira do centro cultural de Candeán. Fixemos un intercambio coa vila de Olite, en Navarra e para tal fin alguén convidou a un gaiteiro para reforzar as primeiras voces. Un gaiteiro que sería importantísimo e que me acompañaría nas miñas andanzas musicais: Marcos Campos.
No bus, á ida empezamos a tocar xuntos e a partires de aí fixémonos inseparables. Na nosa estancia en Olite propúxenlle estrear unha peza adicada a esa vila. Aceptou e iniciei a composición desta polca. A estreamos, e esa mesma noite, tan lonxe da nosa terra, naceu o grupo Crema de Gaita.
---
En el año 1994 dirigí la banda de gaitas Neboeira del Centro Cultural de Candeán. Participamos en un intercambio con la ciudad de Olite, en Navarra y para tal fin alguien invitó a un gaitero para reforzar las primeras voces. Un gaitero que sería importantísimo y que me acompañaría en mis andanzas musicales: Marcos Campos.
En el bus, a la ida empezamos a tocar juntos y a partir de ahí nos hicimos inseparables. Durante nuestra estancia en Olite le propuse estrenar una pieza dedicada a esa ciudad. Aceptó e inicié la composición de esta polca. La estrenamos y, esa misma noche, tan lejos de nuestra tierra nació el gruo Crema de Gaita
---
In 1994 I led the pipe band Neboeira of Candeán's Cultural Center. We were invited to participate in an exchange with the city of Olite, in Navarre and for this purpose someone invited a piper to reinforce the first voices. A piper that would be important and that will accompany me on my future musical adventures: Marcos Campos.
On the bus, on the way to Olite we started playing together and from there we became inseparable. During our stay in Olite I proposed make the premiere of a piece dedicated to that city. He accepted and I started the composition of this polka. We played it and, that night, so far from our land, our group Crema de Gaita was born.
---
En 1994, j'ai dirigé la bande de gaïtas Neboeira du Centre Culturel de Candeán. Nous ont été invités à un échange musical avec la ville d'Olite, en Navarre et pour ça, quelqu'un a invité un joueur de cornemuse pour renforcer les premières voices. Un musicien qu'il serait très importante pour moi et serait mon compagnon dans mes aventures musicales: Marcos Campos
Dans le bus, sur le chemin, nous avons commencé à jouer ensemble et à partir de là que nous sommes devenus inséparables. Pendant notre séjour à Olite j'ai lui proposé jouer la première d?une pièce dédiée à cette ville. Il a accepté et j?ai commencé la composition de cette polka. Nous la jouons et, ce soir-là, si loin de notre terre, notre group Crema de Gaita est né.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Festa en Olite - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
115. MESTRE OTERO |
|

Gaita e piano
Aínda que quero publicar a miña música por orde cronolóxica, hoxe debo facer unha excepción. Esta tarde foi o enterramento dun mestre de mestres: Don Henrique Otero, loitador incansable a prol da dignidade da gaita nunha época na que non era doado selo.
No ano 2010 recibiu unha merecida homenaxe, e co meu amigo Xosé Oliveira decidimos estrear unhas variacións sobre un dos seus temas máis sinxelos -e máis fermosos- : O «Sentimento a, la, la».
Aínda que o escribín de corazón e con todo o respeto á súa persoa, debo aclarar que tiña algo de medo, xa que Henrique era un mestre absolutamente sincero. Se non lle gustaba algo, o dicía abertamente. Por sorte para min non só lle gustou, sinón que públicamente, no mesmo auditorio, recoñeceu a súa sorpresa polo resultado, xa que el consideraba á súa composición un tema sen trascendencia, escrito coma unha lección de gaita. Non opino o mesmo. É sinxelo e curto, pero tamén fermoso, profundo e sobre todo? galego.
Esta partitura é a miña homenaxe particular a este xigante de baixa estatura. Déixovola coma mostra de respeto e admiración, sabendo que a partires de hoxe vaise mudar nun músico inmortal, que renacerá cada vez que os dedos dos gaiteiros e gaiteiras interpreten unha das súas pezas.
Boa viaxe, Henrique!
---
A pesar de que mi deseo es publicar mi música por orden cronológico, hoy debo hacer una excepción. Esta tarde ha tenido lugar el entierro de un maestro de maestros: Don Henrique Otero, luchador incansable por la dignidad de la gaita en una época en la que no resultaba sencillo serlo.
En el año 2010 recibió un merecido homenaje, en el que, con mi amigo Xosé Oliveira decidimos estrenar unas variaciones sobre uno de sus temas más sencillos ?y más hermosos- : El «Sentimento a, la, la».
Aunque lo escribí de corazón y con todo el respeto hacia su persona, debo aclarar que tenía algo de miedo, ya que Henrique era un maestro absolutamente sincero. Si no le gustaba algo lo decía abiertamente. Por suerte para mí no solo le gustó, sinó que reconoció públicamente, en el mismo auditorio, su sorpresa por el resultado, ya que él consideraba su composición un tema sin trascendencia, escrito como una lección de gaita. No opino lo mismo. Es corto y sencillo, pero también hermoso, profundo y sobre todo? gallego.
Esta partitura es mi homenaje particular a este gigante de baja estatura. Os la dejo como muestra de mi respeto y admiración, sabiendo que a partir de hoy se convertirá en un músico inmortal, que renacerá cada vez que los dedos de los gaiteros y gaiteras interpreten sus obras.
Buen viaje, Henrique!
---
Despite that my desire is to publish my music here chronologically, today I want make an exception. This afternoon took place the funeral of a teacher of teachers: Mr. Henrique Otero, tireless fighter for the dignity of the galician bagpipe on a period which was not easy to be.
In 2010 he received a fitting tribute, in which, with my friend Xosé Oliveira we decided play the premiere of this work: some variations about one of Henrique?s works, very simple -and very beautiful- : The "Sentimento a, la, la".
Although I wrote from the heart and with all respect to him, I should clarify that I was a little scared, since Henrique was a master completely sincere. if he did not like something, he said it openly. Luckily for me not only liked it, but publicly acknowledged, in the same auditorium, surprised by the result, as he considered his composition an inconsequential work, written as a bagpipe lesson. I don?t think so. It is short and simple, but also beautiful, profound and above all ... Galician.
This music score is my special tribute to this giant in small stature. I leave it as a token of my respect and admiration, knowing that from today will become an immortal musician, who will be reborn every time the piper?s fingers interpret his works.
Have a nice trip, Henrique!---
Malgré mon désir de publier ma musique chronologiquement, aujourd'hui je veux faire une exception. Cet après-midi a eu lieu l'enterrement d'un maître: Don Henrique Otero, combattant infatigable pour la dignité de la gaïta galicienne dans une époque qui n'était pas facile d'être.
En 2010, il a reçu un vibrant hommage, dans lequel, avec mon ami Xosé Oliveira nous decidions jouer la première de cette oeuvre, quelques variations sur l'un de ses morceaux plus simples -et en plus belles-: Le "Sentimento a, la, la».
Bien que j'ai écrit avec le coeur et avec tout le respect que lui professais, je dois préciser que j'étais un peu effrayé, puisque Henrique était un professeur tout à fait sincère. Si il n?aimait pas quelque chose il disait ça ouvertement. Heureusement pour moi, non seulement l'aimait, mais aussi, il a reconnu publiquement, dans la même salle, surpris par le résultat, car il considérait que sa composition originale est un morceau sans conséquence, écrit comme une leçon pour la gaïta. Moi, je ne suis pas de son avis. Il est un morceau petit et simple, mais aussi beau, profond et surtout ... galicien.
Cette partition est mon hommage à ce géant de petite stature. Je vous la laisse en gage de mon respect et mon admiration, sachant qu'à partir d'aujourd'hui, Henrique deviendra un musicien immortel, qui va renaître à chaque fois que les doigts des joueurs interprétent ses ?uvres.
Bon voyage, Henrique!
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Mestre Otero - Partitura
Vídeo
Helena Lamosa (G), Laura Alleres (P)
Mestre Otero - Vídeo
|
|
|
|
019. AGARDANDO A CARLOS JUSTO |
|

Dúo de gaitas
Carlos Justo foi unha das persoas que máis me animou á hora de escribir a miña primeira obra para gaita e piano. Para agradecer o seu alento decidín incorporar unha parte da súa Muiñeira de Coia na miña Fantasía Popular. Ese fragmento foi a fonte dun problema cando quixen rexistrar esta composición. Necesitaba un permiso asinado polo autor.
Para tal fin quedamos na tasca «Cascarexa». Cheguei cedo dabondo e, agardando por él pasei o tempo escribindo esta pequena xota. Daí o seu título.
---
Carlos Justo fue una de las personas que más me animó a la hora de escribir mi primera obra para gaita y piano. Para agradecer su aliento decidí incorporar una parte de su Muiñeira de Coia en mi Fantasía Popular. Este fragmento fue la fuente de un problema cuando quise registrar mi composición. Necesitaba un permiso firmado por el autor.
Para tal fin quedamos en la tasca «Cascarexa». Llegué muy temprano y, esperando por él pasé el tiempo escribiendo esta pequeña Jota. De ahí su título.
---
Carlos Justo was one of the people who encouraged me most when I wrote my first piece for bagpipe and piano. To thank him for his encouragement I decided to incorporate a part of his Muiñeira de Coia in my Fantasía Popular . This fragment was a problem when I wanted to register my composition. I needed a permit signed by the author.
To that end we had an appointment at the tavern "Cascarexa". I arrived very early and waiting for him, I spent the time writing this little work. Hence the title (Waiting for Carlos Justo).
---
Carlos Justo était l'une des personnes qui m'a plus encouragé pour écrire mon premier morceau de gaïta et piano. Pour lui remercier de cet encouragement, j'ai décidé d'intégrer une partie de sa Muiñeira de Coia dans ma Fantasía Popular. Ce fragment a été la source d'un problème quand j'ai voulu enregistrer ma composition. J'avais besoin d'un permis signé par l'auteur.
À cette fin, nous avions a rendez-vous à la taverne "Cascarexa". Je suis arrivé très tôt et j?ai passé du temps à écrire cet petit morceau. Par conséquent, j?ai mis cet titre: D?attente par Carlos Justo
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Agardando a Carlos Justo - Partitura
De momento non teño audio nin vídeo deste traballo
I don't have yet audio or vid of this work
Je n'ai pas par le moment audio ou vidéo de cette oeuvre
|
|
|
|
018. MUIÑEIRA 'NEBULOSA' |
|

Gaita e piano
Se hai unha persoa á quen deba considerar o meu mentor, ésta é sen dúbida a figura do meu benquerido amigo Xaime Estévez. Traballador incansable e músico de sólida formación, esta pequena muiñeira para principiantes naceu dunha conversa que tivemos polo ano 1994, falando da ausencia de material didáctico para gaiteiros noveis. Desa conversa resultou esta peciña.
O título ocorréuseme ao escoitar o acompañamento pianístico con moito pedal, coa harmonía tan difuminada.
Entre outras cousas, debo agradecer ao mestre Estévez terme animado a compoñer para gaita e piano cando ninguén o facía, terme aturado coma un alumno máis rebelde e lareta que obediente, a súa recomendación á TVG para que me adicaran un programa monográfico (Alalá. 9 de marzo de 2010) e sobre todo a súa amizade, que por fortuna sigo mantendo.
Por certo, ten un blog digno de ser visitado:
Blog de Xaime Estévez
---
Si existe una persona a la que deba considerar mi mentor, ésta es sin duda la figura de mi querido amigo Xaime Estévez. Trabajador incansable y músico de sólida formación, esta pequeña muiñeira para principiantes surgió de una charla que tuvimos en el año 1994, hablando de la ausencia de obras para gaiteros noveles. De esta charla nació esta pequeña pieza.
El título se me ocurrió al escuchar el acompañamiento pianístico con mucho pedal, con la armonía tan difuminada.
Debo agradecer al maestro Estévez, entre otras cosas, que me haya animado a componer para gaita y piano cuando nadie lo hacía, haberme soportado como un alumno más rebelde y parlanchín que obediente, su recomendación a la Televisión de Galicia para que me dedicaran un programa monográfico (Alalá. 9 de marzo de 2010) y sobre todo su amistad, que por fortuna sigo manteniendo.
Por cierto, tiene un blog digno de ser visitado:
Blog de Xaime Estévez
---
If there are a person I should consider my mentor, this is certainly the figure of my dear friend Xaime Estevez. A tireless worker and musician with a solid background, this small muiñeira for beginners came up in a conversation we had in 1994, talking about the absence of works for novice bagpipers. In this talk, this little piece was born.
The title (nebulosa: hazy, cloudy) came to me to hear the piano accompaniment, plenty of pedal, with the harmony so blur.
I should be grateful to master Estevez, among other things, that have encouraged me to compose for piano and bagpipe when no one did, having endured me as a rebellious and very talkative student than obedient, his recommendation to the Galician Television for a monographic program about me (Alalá. March 9, 2010) and especially his friendship, which fortunately I still maintain.
By the way, he has a blog worth visiting:
Blog de Xaime Estévez
---
S'il y a une personne que je devrais considérer mon mentor, c'est certainement la figure de mon cher ami Xaime Estevez. Un travailleur infatigable et un musicien avec un fond solide, cette petite muiñeira pour les débutants est née d'une conversation que nous avons eu en 1994, en parlant à propos de l'absence d'oeuvres pour les joueurs de gaïta novices. Dans cet dialogue, ce petit morceaux est né.
Le titre (Nebulosa on peut traduire comme avec brouillard) est venu pour moi d'entendre l'accompagnement avec beaucoup de pédale dans le piano, et cette harmonie si dilué.
Je dois remercier au maître Estevez, entre autres choses, que m'a encouragé à composer pour le piano et la gaïta et quand personne l'a fait, d'avoir souffert moi comme un étudiant plus rebelle et bavard que obéissant, sa recommandation à la Télévision de Galice pour un programme monographique à propos de moi (Alalá. Mars 9, 2010) et surtout son amitié, qui, heureusement, je maintiens encore.
Soit dit en passant, Il a un blog que mérit une visite:
Blog de Xaime Estévez
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Muiñeira "Nebulosa" - Partitura
|
|
|
|
017. PRELUDIO EN GRIS |
|

Frauta travesaa e guitarra
Arredor dos anos 90 tiven a sorte de traballar cun dos mellores mestres que coñecín na miña vida: O frautista lituano Paulius Bernardas Koncé. Querido e admirado polos seus alumnos, e sobre todo un home do que poderíamos dicir que ademais de grandísimo músico era (e é) unha gran persoa. Coma reza o noso himno, podo aseverar que Paulius pertence a ese colectivo que son os bos é xenerosos.
Ademáis era unha persoa que sabía o que quería. Viu a Galicia a traballar cun só obxectivo: xuntar cartos para regresar ao seu Vilnius (Vilna) natal.
Cóntovos unha pequena experiencia que creo que me acompañará toda a miña vida. Nese tempo facíamos concertos didácticos en escolas, e un día, entre grupo e grupo, Paulius e eu estabamos sós na aula. De repente, sen previo aviso quedouse vendo para o infindo e empezou a entonar unha canción lituana. Un canto que, con ser sinxelo, era desgarrador. Semellaba un alalá galego. Lembro que se me puxo a carne de galiña porque sobraban as palabras. Esa canción daba a entender o moitísimo que botaba de menos á súa familia e á súa terra. Ese día aprendín que a morriña non é patrimonio exclusivo dos galegos.
Algo contaxiado desa tristura e dese desgarramento, ese día iniciei a composición deste Preludio en Gris, adicado a Paulius, que estreamos xuntos nun concerto na catedral de Tui no ano 1994
---
Sobre los años 90 tuve la suerte de trabajar con uno de los mejores maestros que conocí en mi vida: El flautista lituano Paulius Bernardas Koncé. Querido y admirado por sus alumnos, y sobre todo un hombre del que podríamos decir que además de grandísimo músico era (y es) una gran persona. Como reza nuestro himno, puedo aseverar que Paulius pertenece a ese colectivo que son los buenos y generosos.
Era, además, una persona que sabía lo que quería. Llegó a Galicia a trabajar con un solo objetivo: conseguir algo de dinero para regresar a su Vilnius (Vilna) natal.
Os cuento una pequeña experiencia que creo que me acompañará toda mi vida. En esa época hacíamos conciertos didácticos en colegios, y un dia, entre grupo y grupo, Paulius y yo estábamos solos en el aula. De repente, sin previo aviso se quedó viendo para el infinito y empezó a entonar una canción lituana. Un canto que, con ser sencillo, era desgarrador. Parecía un alalá gallego. Recuerdo que se me puso la carne de gallina porque sobraban las palabras. Esa canción daba a entender lo muchísimo que echaba de menos a su familia y a su tierra. Ese día aprendí que la morriña no es patrimonio exclusivo de los gallegos.
Algo contagiado por esa tristeza y ese desgarro, ese día inicié la composición de este Preludio en Gris, dedicado a Paulius, que estrenamos juntos en concierto celebrado en la Catedral de Tui en el año 1994.
---
Around the 90'th year I was fortunate to work with one of the best teachers I met in my life: The Lithuanian flutist Paulius Bernardas Koncé. Loved and admired by his students, and above all a man who I can say that besides great musician was (and is) a great person. As stated in our galician anthem, I can assert that Paulius belongs to that group that are good and generous.
He was also a person who knew what he wanted. He came to Galicia to work with one goal: to get some money to return to his home: Vilnius.
I will tell you a little experience that I believe will accompany me throughout my life. At that time we did some educational concerts in schools, and one day, between group and group, Paulius and I were alone in the classroom. Suddenly, without warning he stared for infinity and began to sing a Lithuanian song. A song that, to be simple, it was heartbreaking. It seemed a Galician alalá . I remember it gave me goose bumps because the words left over. That song showed so much he missed his family and his land. That day I learned that morriña (homesickness in galician language) is not the exclusive heritage of galician people.
Something caught by the sadness and this heartbreaking song, I began that day the composition of this Preludio en Gris (Prelude in Grey), dedicated to Paulius, which both premiered playing together in concert at the Tui's Cathedral in 1994.
---
Autour des années 90, j'ai eu la chance de travailler avec l'un des meilleurs professeurs que j'ai rencontré dans ma vie: Le flûtiste lituanien Paulius Bernardas Koncé. Aimé et admiré par ses éleves, et surtout un homme du qu'on peut dire qu'en plus de grand musicien était (et est toujours) une grande personne. Comme on peut lire dans notre hymne galicien, je peux affirmer que Paulius appartient à ce groupe qui sont le bons et généreux .
Il était aussi une personne qui savait ce qu'il voulait. Il est arrivé en Galice pour travailler avec un seul objectif: obtenir de l'argent pour retourner chez soi, à son Vilnius natale.
Je veux raconter une expérience qui, je crois m'accompagnera toute ma vie. A cette époque, nous étions en train de jouer des concerts éducatifs dans les écoles, et un jour, dans le reste entre groupe et groupe, Paulius et moi étions seuls dans la salle de classe. Soudainement, sans avertissement il regarda à l'infini et se mit à chanter une chanson lituanienne. Une chanson qui, pour être simple, elle était déchirant. Il semblait un Alala Galicien. Je me souviens qu'il m'a donné la chair de poule parce que les mots ne peuvent pas expliquer ça. Cette chanson avait tellement laissé entendre qu'il manquait de sa famille et de sa terre. Ce jour-là, j'ai appris que la morriña (Nostalgie) n'est pas l'apanage exclusif du peuple galicien.
Quelque chose m'a attiré par la tristesse de cette chanson, ce jour-là, car j'ai commencé la composition de cet Preludio en gris, dédié à Paulius, dont nous jouons la première ensemble en concert à la cathédrale de Tui en 1994.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Preludio en Gris - Partitura
Ieva Meškonytė (guitarra) e Lina Meškonytė (frauta).
Ieva Meškonytė (guitar) and Lina Meškonytė (flute).
Ieva Meškonytė (guitare) et Lina Meškonytė (flûte).
Preludio en Gris - Audio (free download)
|
|
|
|
016: RUMBA PARA SUSI |
|

Gaitas soas e Gaitas con diversos acompañamentos
Non hai nada menos romántico ca o título desta peza. Anos hai quedaramos con Oli Xiráldez na tasca Cascarexa. Agardando por él, escribín un par de fragmentos da rumba. Amoseilla a Oli e me preguntou polo título. A miña resposta foi que aínda non o tiña decidido. Entón él respondeume: "Home, aínda non lle adicaches unha peza á túa noiva, así que debería ser a Rumba para Susi"
E así foi. Nada romántico!
---
No hay nada menos romántico que el título de esta pieza. Hace años quedáramos con Oli Xiráldez en la tasca Cascarexa. Esperando por él, escribí un par de fragmentos de la rumba. Se la mostré a Oli y me preguntó por el título. Mi respuesta fué que aún no lo había decidido. Entonces me respondió: "Hombre, aún no le dedicaste una pieza a tu novia, por tanto debería ser la Rumba para Susi"
Y así fué. Nada romántico!
---
There is nothing less romantic than the title of this piece. Years ago I had an appointment on the Cascarexa tavern with Oli Xiráldez. Waiting for him, I wrote a couple of parts of this rumba. I showed it to him and and he asked me for the title. My answer was that I had not yet decided. Then he said me: "My friend, you have not yet dedicated a piece to your girlfriend , so, the title should be the Rumba for Susi "
And so it was. Nothing romantic!
---
Rien de moins romantique que le titre de cette pièce. Il ya des années j'avais un rendez-vous avec Oli Xiráldez dans la La taverne Cascarexa. En attendant lui, j'avais écrit quelques morceaux de cette rumba. Je la lui ai montré et il m'a demandé pour le titre. Ma réponse était que je ne l'avait pas encore décidé. Alors il dit: «Mon ami, tu n'as jamais dédicacé une pièce à ta petite amie, vous devriez la tituler: Rumba pour Susi "
Et cela fut ainsi. Rien de romantique!
---
Partituras / Sheet Music / Partitions
Partitura orixinal, outras versións, audio e vídeo/ Original Sheet Music, audio and video/ Partition Originale, audio et video :
Rumba para Susi
|
|
|
|
014: VIA LORIENT |
|
Conxunto folk
Non quero divulgar todavía a partitura, xa que pertence ao actual repertorio de Crema de Gaita
---
No divulgo todavía la partitura, ya que pertenece al repertorio actual de Crema de Gaita
---
I do not want to disclose yet the sheet music as it pertains to current repertoire of my group Crema de Gaita i>
---
Je ne veux pas divulguer encore la partition. Elle appartient encore au répertoire de mon group Crema de Gaita i>
---
|
|
|
|
013 |
|
Traballando nela - Working on it
|
|
|
|
012: CREMA DE WHISKY |
|
Gaita e cifrado armónico
Ao redor do ano 2002 mantiven unha amizade co meu tocaio e grande gaiteiro Ernesto Coello. Era un namorado da música irlandesa. Decidín facerlle un agasallo adicándolle, a el e á súa parella naquel tempo, Lola Ferreiro, esta peza. Unha homenaxe á música deste país dende a óptica e a dixitación da gaita galega.
Agora, co paso do tempo vexo que o título non é acertado. Sería máis correcto «Crema de Whiskey»!
A maxistral instrumentación que fixo máis adiante o meu amigo Xosé Luis Represas axudou á súa divulgación. Lamentablemente, sen a súa autorización, non debo ubicar esa partitura neste espazo, aínda que sí a orixinal, coa melodía e o seu cifrado armónico.
---
Sobre el año 2002 mantuve una amistad con mi tocayo y gran gaitero Ernesto Coello. Era un enamorado de la música irlandesa. Decidí hacerle un regalo dedicándole, a él y a su pareja en aquella época, Lola Ferreiro, esta pieza. Un homenaje a la música de este país desde la óptica y digitación de la gaita gallega.
Ahora, con el paso del tiempo observo que el título no es acertado. Sería más correcto «Crema de Whiskey»!
La magistral instrumentación que hizo más adelante mi amigo Xosé Luis Represas ayudó a su divulgación. Lamentablemente, sin su autorización, no debo ubicar esa partitura en este espacio, aunque si la original, con la melodía y su cifrado armónico.
---
About the year 2002 I had a friendship with my namesake and great bagpiper Ernesto Coello. He was a fan of Irish music. I decided to make a gift by dedicating to him and his partner in this year, Lola Ferreiro, this piece. A tribute to the music of this country through the Galician lens and the bagpipe fingering.
Now, with the passage of time I've observed that the title is not accurate. It would be more correct Crema de Whiskey (Whiskey Cream)
The masterful instrumentation who later became my friend Xosé Luis Represas helped to disclose this work. Unfortunately, without his authorization, I must not be located in this space that sheet music, but you have here the original, with the melody and chord symbols.
---
Vers l'an 2002, j'ai eu une amitié avec mon homonyme et grand joueur de gaïta Ernesto Coello. Il était un amoureux de la musique irlandaise. J'ai décidé en faire un cadeau dédiant lui et a sa petite amie dans cet temps, Lola Ferreiro, cette pièce. Un hommage à la musique de ce pays à travers du point de vue et le doigté de la gaïta galicienne.
Maintenant, avec le passage du temps je dois observer que le titre n'est pas le meilleur. Il serait plus correct Crema de Whiskey
La superbe instrumentation faite plus tard par mon ami Xosé Luis Represas a permis sa divulgation. Malheureusement, sans son autorisation, je ne dois pas placer ici sa partition, mais si l'original, avec la mélodie et les symboles d'accord.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Crema de Whisky - Partitura
Gravación co meu grupo Crema de Gaita no noso álbum TanGalego
Recording with my group Crema de Gaita in our cd TanGalego
Enregistrement avec mon group Crema de Gaita dans notre cd TanGalego
Crema de Wisky - Crema de Gaita
Gravación en vivo no Palau da música de Valencia con Xosé Manuel López (gaita) e a Agrupación Instrumental Harmonía, dirixidos por Xosé Luis Represas
Live recording on Valencia's music palace. Xosé Manuel López (bagpipe) and Agrupación Instrumental Harmonía, conducted by Xosé Luis Represas
Enregistrement en concert, au Palais de la musique de Valencia. Xosé Manuel López (Gaïta) et la Agrupación Instrumental Harmonía, sous la direction musicale de Xosé Luis Represas.
Crema de Wisky - A. I. Harmonía. Dir: X. L. Represas
|
|
|
|
011: POLCA PARA PUCHO |
|
Gaitas
Unha pequena homenaxe á memoria do que foi o «barbeiro - gaiteiro» do meu barrio. Pucho.
Agradecería se alguén tivera unha imaxe para acompañala... e tamén o seu nome, xa que todos o coñecíamos polo alcume.
---
Un pequeño homenaje a la memoria del que fue «barbero - gaitero» de mi barrio: Pucho
---
A small tribute to the memory of which was "barber - bagiper" of my neighborhood: Pucho
---
Un petit hommage à la mémoire de ce qui était «barbier - gaïtier" de mon quartier: Pucho
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Polca para Pucho - Partitura
Gravación da peza polo grupo Quempallou
Recording of this piece made by Quempallou group
Enregistrement réalisé par le groupe Quempallou
Polca para Pucho - Quempallou |
|
|
|
010: MUIÑEIRA DA CASCAREXA |
|
Gaita
Hai lugares que nos marcan. No meu caso este é un deles: a desparecida tasca Cascarexa de Candeán. Alí pasei interminables noites de música, conversas e amizades. Toda unha experiencia vital. Unha noite desas escribín unha peciña nunha servilleta de papel. Nacía a «Muiñeira da Cascarexa».
---
Hay lugares que nos marcan. En mi caso éste es uno de ellos: la desaparecida tasca Cascarexa de Candeán. Allí pasé interminables noches de música, conversaciones y amistades. Toda una experiencia vital. Una de esas noches escribí una pequeña pieza en una servilleta de papel. Nacía la «Muiñeira da Cascarexa».
---
There are places that mark our life. For me this is one of them: the former tavern Cascarexa of Candeán. I spent endless nights of music, conversations and friendships. A whole life experience. One night I wrote a small piece on a paper napkin. The «Muiñeira da Cascarexa» was born.
---
Il ya des endroits qui marquent notre vie. Pour moi c'est l'un d'entre eux: l'ancienne taverne Cascarexa de Candeán. J'ai passé là des nuits sans fin de musique, des conversations et des amitiés. Une vraie expérience de vie. Une nuit, j'ai écrit un petit morceau sur une serviette en papier. La «Muiñeira da Cascarexa» est née.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Muiñeira da Cascarexa - Partitura
Partitura (versión con banda de música) / Sheet Music (wind band version) / Partition (version pour bande de harmonie) :
Muiñeira da Cascarexa - Partitura e partes con banda
Gravación da peza polo meu grupo Crema de Gaita no noso traballo TanGalego
Recording of this piece made by my group Crema de Gaita on our cd TanGalego
enregistrement réalisé par mon groupe Crema de Gaita dans notre cd TanGalego
Muiñeira da Cascarexa - Crema de Gaita
Outras versións do mesmo tema
Other versions of the same theme
D'autres versions de la même chanson:
Agrupación Instrumental Harmonía dir: Xosé Luis Represas
Xarabal |
|
|
|
009: POLCA DA TORMENTA |
|
Gaita
Unha noite de treboada marchou a luz. Unha das posibilidades de vencer ao aburrimento era a de escribir unha peciña. A Polca da Tormenta. Non podía ser outro o título.
---
Una noche de tempestad se fué la luz. Una de las posibilidades de vencer el aburrimiento era la de escribir una pequeña pieza. La Polca da Tormenta. No podía ser otro el título.
---
One stormy night the electricity went. One possibility to overcome the boredom was to write a small piece. The Polka of the Storm. It could not be another title.
---
Une nuit d'orage l'électricité a eté coupée. Une possibilité de surmonter l'ennui était d'écrire un petit morceau. La Polca de la tempête. Il ne pouvait pas être un autre titre.
---
[enlace partitura]
Partitura / Sheet Music / Partition :
Polca da Tormenta - Partitura |
|
|
|
008: VALSEADIÑO |
|
Gaita e piano
Ata 1991 escribín dúas obras para gaita e piano, a Fantasía Popular e a Suite para Catro Mulleres. Ambas de difícil interpretación para ambos instrumentos. Creo que foi o meu amigo Olimpio Xiráldez o que me dixo: "tí so compós cousas complicadas"
Pensei moito niso e unha mañá decidín facer unha peciña para gaita e piano, co propósito de que fora tocable e relativamente sinxela. Ese día naceu o Valseadiño.
A adicatoria viu algo máis tarde. Eu daquela recibía unha revista do Centro Galego de Bruxelas. Nunha delas atopei o anuncio do dúo divertimento, formado por Jean-Pierre Van Hees e Ingrid Procureur (gaita e harpa) no que descubrín que interpretaban unha das miñas obras.
Para un autor con menos de dez obras escritas, atoparse con que unha delas era interpretada en Bélxica... foi tan inesperado coma reconfortante. Ao non ter contacto co dúo decidín adicarlle a peza á xente do Centro Galego, e a publicaron no seguinte número da súa revista.
---
Hasta 1991 había escrito dos obras para gaita y piano, la Fantasía Popular y la Suite para Catro Mulleres. Las dos de difícil interpretación para ambos instrumentos. Creo que fué mi amigo Olimpio Xiráldez el que me dijo: "solo compones cosas complicadas".
Pensé mucho en eso y una mañana decidí escribir una pequeña pieza para gaita y piano, con el propósito de que fuera tocable y relativamente sencilla. Ese día nació el Valseadiño
La dedicatoria llegó algo más tarde. En esa época recibía una revista del Centro Galego de Bruselas. En una de ellas encontré un anuncio del dúo divertimento, formado por Jean-Pierre Van Hees e Ingrid Procureur (gaita y arpa) en el que descubrí que interpretaban una de mis obras.
Para un autor con menos de diez obras escritas, encontrarse con que una de ellas era interpretada en Bélgica... fué tan inesperado como reconfortante. Como no tenía contacto con el dúo decidí dedicar la obra al Centro Galego de Bruselas. Publicaron la partitura en el siguiente número de su revista.
---
Until 1991 I wrote two works for bagpipes and piano, the Fantasía Popular and Suite para Catro Mulleres. These two works are difficult to interpret for both instruments. I think it was my friend Olimpio Xiráldez who told me: "You just compose complicated things?.
"I thought about that and one morning I decided to write a bagpipe and piano piece for the purpose it was playable with relative simplicity. That day Valseadiño was born.
The dedication came a little later. In those days I received a magazine of Brussels Galician Center. In an issue of this journal I've found an article about divertimento duo, formed by Jean-Pierre Van Hees and Ingrid Procureur (bagpipe and harp), which I've noticed they played one of my works
For an young composer with fewer than ten works written, find that one of them was performed in Belgium ... was as unexpected as comforting. Having no contact with the duo, I decided to dedicate the work to Brussels Galician Center. They published my sheet music in the following issue of their magazine.
---
Jusqu'a 1991, j'avais écrit deux ?uvres pour la gaïta et le piano: Fantasía Popular et Suite para Catro Mulleres. Les deux sont difficiles à interpréter pour les deux instruments. Je crois qu'il fut mon ami Olimpio Xiráldez qui m'a dit: "Tu écris seulement des choses compliquées"
J'ai bien pensé à cela et un matin, j'ai décidé d'écrire un petit morceau pour la gaïta et le piano, ayant l'intention de qu'il était jouable et relativement simple. Ce jour-là, Valseadiño était né.
La dédicace est venu un peu plus tard. A cette époque, je recevais un magazine du Centre Galicien de Bruxelles. Dans l'une des copies j'ai trouvé un article du duo divertimento, formé par Jean-Pierre Van Hees et Ingrid Procureur (cornemuse et harpe), et j'ai constaté qu'ils jouaient une de mes ?uvres.
Pour un jeune compositeur qui avait moins de dix oeuvres écrits, trouver que l'une d'elles a été jouée en Belgique ... fut aussi inattendue que réconfortant. N'ayant aucun contact avec le duo j'ai décidé dédicacer le travail au Centre Galicien de Bruxelles. Ils ont publié la partition dans le suivant numéro de son magazine.
---
Partitura e audio / Sheet Music & audio / Partition et audio :
Valseadiño |
|
|
|
007: UN DÍA EN COMPOSTELA |
|

Versión orixinal: Gaita soa
Versión ampliada: Gaita con acompañamento (cifrado)
Unha das experiencias mais bonitas que tiven como músico foi ir a Compostela a tocar na rúa. Alí fun co meu amigo Suso -excelente guitarrista- cunha gaita e un tamboril.
Das vivencias dese dia ven o título desta peza que compuxen esa mesma noite. Tedes dúas versións, unha orixinal e outra ampliada. A elixir.
---
Una de las experiencias más bonitas que he tenido como músico fué la de ir a Compostela a tocar en la calle. Allí estuve con mi amigo Suso -excelente guitarrista- tocando gaita y tamboril.
De las vivencias de ese dia proviene el título de esta pieza que compuse esa misma noche. Teneis dos versiones, una original y otra ampliada. A elegir.
---
One of the experiences most beatiful I've had as a musician was to go to Compostela to play in the street. I went there with my friend Suso -great guitarist- to play bagpipe and drum.
The title of this piece -That I composed that night- talks about the experiences of this day. There are two versions, one original and one extended. At your choice.
---
Une des plus belles expériences que j'ai eu comme musicien a eté d'aller à Compostelle à jouer dans la rue. J'étais là avec mon ami, Suso -superbe guitariste- jouant de la cornemuse et du tambour.
Le titre de ce morceau -que j'ai écrit cette nuit-là, c'est à propos de tout ce que nous avons vécu cet jour-là. Vous avez deux versions, une originale et une étendue. C'est à votre choix.
---
Partitura e audio / Sheet Music / Partition :
Un día en Compostela (Dúas versións) - Partitura |
|
|
|
006 |
|
(Traballando nela - Working on it)
|
|
|
|
003: FANTASÍA POPULAR |
|
Gaita e Piano
A primeira obra que escribín para este dúo. No ano 1986 non moi habitual. É unha peza na que hoxe atopo moitas eivas, mais a pesar de todo teño que recoñecer que formou parte da miña formación coma músico.
Por certo, pianistas: comédelle tantas notas coma querades. Foi escrita apoiándome na guitarra, sen me dar conta do terriblemente antipianística que é.
---
La primera obra que escribí para gaita y piano. En el año 1986 una formación no muy habitual. Es una pieza en la que hoy encuentro muchos errores, aún así, a pesar de todo tengo que reconocer que formó parte de mi formación como músico.
Por cierto, pianistas: podeis comer tantas notas como querais. Fué escrita apoyándome en la guitarra, sin darme cuenta de lo terriblemente antipianística que resultó.
---
Here is my first work for bagpipe and piano. In the 1986 year was not a very common duet. I find nowadays many errors in this piece, in anyway I must admit that was part of my training as musician.
By the way, pianists: you can eat as many notes as you like. This work was written based on the guitar and it is terribly uncomfortable for pianists.
---
C'est la première oeuvre que j'ai écrit pour la gaïta (cornemuse galicienne) et le piano. À l'année 1986 n'était pas un duo très habituel. Je trouve aujourd'hui, dans cet morceau, beaucoup d'erreurs, mais -malgré tout- je dois admettre qu'il a formé partie de mon apprentissage musical.
Et à propos, pianistes: Si vous voulez, vous pouvez manger toutes les notes que vous voulez. Cette composition a été écrit avec la guitare et le résultat est terriblement gênant pour les pianistes.
---
Partitura / Sheet Music / Partition :
Fantasía Popular - Partitura
Vídeo da segunda parte interpretada por Santi Cribeiro (Berrogüetto) e un xovencísimo Carlos Núñez:
Video of part two, played by Santi Cribeiro (Berrogüetto) and a very young Carlos Núñez:
Vidéo de la deuxième partie, jouée par Santi Cribeiro (Berrogüetto) et par un très jeune Carlos Núñez:
Fantasía Popular 2ª Parte. Carlos Núñez e Santiago Cribeiro |
|
|
|
001: MUIÑEIRA DE SAMPAIO |
|
A verdade e que aínda lle din moitas voltas antes de publicar o que foi a miña primeira peza "oficial", descontando por suposto unha morea de garabatos sobre papel pautado que durmen o sono dos esquecidos nun cartafol do faiado.
O asunto é que visto dende a óptica de hoxe recoñezo que daquela tiña unha visión moi moi desorientada do que era a música tradicional galega. Esta peza pretende soar a aquelo ao que nos oitenta chamábamos música celta. De muiñeira creo que só ten o título... e o compás.
A adicatoria a Nancy e Carlos é porque eu daquela lles seguía a pista cando tiñan o grupo Trisquel e de feito foi con eles onde tiven a miña primeira experiencia gravando un tema propio; unha canción con letra de Nancy Mouriño: Baixo un manto de luz infinda. Lindas lembranzas.
En todo caso aqui vos deixo a partitura.. non sexades moi duros na crítica ;)
---
Me lo he pensado mucho antes de publicar lo que fué mi primera pieza "oficial", descontando por supuesto un montón de garabatos sobre papel pautado que duermen el sueño de los olvidados en una carpeta del desván.
La verdad es que vista desde la óptica actual he de reconocer que en aquella época tenía una visión muy distorsionada de lo que era la música tradicional gallega. Esta pieza pretende sonar a aquello que en en los ochenta llamábamos musica celta. De muiñeira creo que solo tiene el título... y el compás.
Está dedicada a Nancy y Carlos, a los que seguí la pista cuando tenían el grupo Trisquel. De hecho fué con ellos con los que tuve mi primera experiencia grabando un tema propio; una canción con letra de Nancy Mouriño titulada Baixo un manto de luz infinda. Lindos recuerdos
---
Here is my first work. This little piece is not written in the galician style. When I composed it some of us were influenced by celtic music (Breton, Irish, Scottish music). I think this muiñeira is more celtic than galician.
It's dedicated to Nancy and Carlos, members of Trisquel folk group. My first recording as author and guitarist was with them: a song with lyrics of Nancy Mouriño titled Baixo un manto de luz infinda (under a blanket of infinite light) Good remembrances.
---
Voici ma première oeuvre. Cette petite dance n'est pas écrit dans le style galicien. Quand je l'ai composé, un bon morceau de musiciens étions très influencés par la musique celtique de la Bretagne, l'Irlande, l'écosse... Donc, on peut dire que cette muiñeira est plus celtique que galicienne.
Elle est dedicacée a Nancy et Carlos, membres du group Trisquel. Mon premier enregistrement comme auteur et guitariste fut avec eux: Une chanson avec paroles de Nancy Mouriño titrée Baixo un manto de luz infinda (Sous une couverture de lumière infinie) Quels bons souvenirs.
---
Muiñeira de Sampaio - Partitura |
|
|
|
|
|