Amarte, vida, amarte case sempre,
inda que sexas dura e leves entremedias
piedade e odio intermitentemente...
E aquí estou eu
con ela dentro sempre
insomne
e irredenta
como única compaña unha vez máis;
a enfermidade.
É certo que Lois Pereiro vivíu enfermo, pero non só enfermo por unha doenza médica, tamén doíanlles as feridas que o planeta sofre, que as xentes senten e sentimos todos cando estamos oprimidos nun mundo globalmente enfermo.
A amizade protexe e o amor cura
o odio contaxia e fire
a indiferencia mata.
Apagado este incendio sobrevivide libres
deste estertor final de quen vos ama.
¿ que lle podo ofrecer a quen me intente
se son un fío solto da esperanza
tecida e destecida
por Penélope?
A man dereita á dereita do corpo
a man esquerda á esquerda.
En plenas facultades,
teño a cabeza no centro do mundo
e voulle cambiando os argumentos
ós meus soños escasos e prudentes.
somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise...
e o futuro é por forza alleo a min.
"...E conseguiches o que
querías desta vida?
Conseguino, si.
¿ E que querías?
Considerarme amado, sentirme
amado na terra"
Amarte, vida, amarte case sempre,