I I CONCURSO DE CARTAS DE AMOR (2013)
CONCELLERÍA DE CULTURA DO CONCELLO DE MARÍN E BIBLIOTECA PÚBLICA
BASES
1ª Participantes: Poderán participar rapaces e rapazas desde os 7 anos ata os 17. Haberá tres categorías.
a) 1ª categoría: Rapaces e rapazas de 7 a 9 anos.
b) 2ª categoría: Rapaces e rapazas de 10 a 13 anos.
c) 3ª categoría: Rapaces e rapazas de 14 a 17 anos.
2ª A temática das cartas será exclusivamente amorosa. 3ª A lingua empregada deberá ser o galego.
4ª O texto será necesariamente orixinal, quedando fóra do concurso aqueles traballos que sexan plaxio dalgún autor.
5ª Quedará deserto o premio no caso que os traballos non teñan a calidade requirida.
6ª Admitirase unha única carta por persoa.
7ª Debe ir escrita de puño e letra sen ningunha identificación.
8ª As cartas non poderán superar a extensión de un folio por unha cara.
9ª As obras presentaranse en sobre totalmente pechado, poñéndolle no exterior: ?I Concurso de cartas de amor Concello de Marín?. Os datos do concursante (nome, apelidos, enderezo completo e o teléfono) figurarán noutro sobre tamén pechado. Estes dous sobres meteranse nun terceiro sobre ao que se lle porá por fóra ? I Concurso de cartas de amor Concello de Marín?, indicando tamén a que categoría pertence (1ª, 2ª ou 3ª) dependendo da idade do/da participante.
10ª Os traballos presentaranse persoalmente na oficina de Cultura do Concello de Marín (situada no Museo Municipal Manuel Torres na avda. de Ourense s/n, Marín). O prazo de presentación dos traballos remata o martes día 12 de febreiro de 2013 ás 13.00h.
11ª Establecerase un único premio por cada categoría consistente nun lote de libros.
12ª O xurado estará formado por Beatriz Rodríguez Gómez, concelleira de Cultura do Concello de Marín, María Engracia Vicente Izquierdo, directora da Biblioteca Pública de Marín, José Ramio Gestido Pousada, concelleiro de R. e Novas Tecnoloxías e actuanco como secretario, Alberto Mallo Area, suplente da técnica/o de Normalización Lingüística do Concello de Marín.
O fallo do xurado, que será inapelable, farase público o día 14 de febreiro e a entrega de premios será o día sábado, día 16, ás 12.00 horas, no Museo Municipal Museo M. Torres.
13ª O concurso pode declararse deserto, por decisión do xurado e a participación neste implica a total aceptación destas bases.
14ª Os/as participantes neste concurso cédenlle ao Concello de Marín o dereito de expoñer e publicar os traballos presentados a este concurso.
Marín, 30 de febreiro de 2013
A concelleira de Cultura
Beatriz Rodríguez Gómez
Podedes ver esta curiosa sentenza e este curioso recurso gañado e que xiran sobre unha frase en galego. esta nova está tirada do xornal dixital praza pública
Como todos os anos unha invitación a participar na dinamización lingüística de xeito activo a través dunha convocatoria anual que cada curso vai tomando forza. Bótalle unha ollada a este e as propostas que ofrece Correlingua 2013
Preparando o peche do ano do centenario do nacemento de Celso Emilio Ferreiro o ano 2012, mañá día 12 ás 12 do mes 12 recitaremos un dos poemas de Celso Emilio Ferreiro máis populares e na TVG emitirán un documental moi especial este é un breve adianto:
Este concurso que xa leva anos facéndose. Está convocado pola Secretaría Xeral de Política Lingüística da Consellaría de Educación onde podedes consultar as súas bases. É un corcurso destinado a rapaces, mozos e mozas de 14 a 19 anos. Animádeos a participar!
Con motivo da semana dos libros imos colocara en distintos lugares do centro, tamén na Biblioteca, unha serie de textos de Celso Emilio Ferreiro no seu centenario seguindo o consello que nunha fermosa declaración de amor á lectura, Agustín Fdez. Paz fixo en forma de relato breve no libro O único que que da é o amor. Aquí está o relato e a iniciativa:
Ao principio nin sequera estaba seguro de que se tratase dunha boa idea. Ocorreuseme mentres contemplaba un deses papeis con anuncios de todo tipo que a xente pega nos lugares máis frecuentados. Calquera persoa que viva nunha cidade está farta de velos, aínda que para ler o seu contido haxa que achegarse bastante a eles, porque case sempre están escritos en letra moi pequena: "Ofrécese señora por horas para coidar nenos". "Sacamos a pasear ao teu can". "Cerralleiros, 24 horas". "Licenciada dá clases particulares de Matemáticas"... É fácil distinguilos, pois, pola parte inferior, o papel sempre está cortado formando tiras onde aparece o teléfono ao que hai que chamar. Eu pensaba que ninguén lles facía caso, pero cambiei de opinión ao observar que de moitos deles desaparecían case todos os tíckets cos teléfonos ás poucas horas.
Así que entra dentro da lóxica que se me ocurrira algo parecido cando volvín a atoparme cun deses libros que me alborotan o corazón e me devolven a alaegría de vivir. Ao rematalo, asaltoume de novo o desexo que sempre sinto neses casos: telefonear aos amigos, saír a berrar no medio da rúa, proclamalo a todo o mundo. Dicirlle á xente que non poden seguir vivindo sen ler un libro así, hai demasiada beleza nel para ignoralo. A idea veu a min con naturalidade. Aínda non era ben consciente do que quería facer, cando xa estaba diante do ordenador, copiando as primeiras liñas daquel volume de relatos que me tivera absorvido nos días anteriores. Fíxeno cunha letra de corpo vinte e un interliñado xeneroso, de ningunha maneira quería que pasase inadvertido entre os papeis:
"Soño coa primeira cereixa do verán. Doulla e ela lévaa á boca, mírame con ollos cálidos,de pecado, mentres fai súa a carne...
Imprimín vinte follas, en papel de cor azul. Despois tiven que recortar a man as tiras da parte inferior; foi un traballo laborioso, pero pagou a apena. Nelas, en vez do número de teléfono, escribín o título do libro e o nome do seu autor. Se a alguén lle interesaba a historia que se agachaba detrás daquelas poucas liñas, alí tiña o fío que lle permitiría entrar nela e descubrir as súas marabillas. Peguei as follas por todo o barrio. Como sentía algo de vergoña, erguínme cedo e coloqueinas de mañanciña, antes de marchar para o traballo. Ao volver da oficina, o primeiro que fixen foi percorrer os lugares onde deixara os papeis. O corazón fóiseme enchendo de optimismo a medida que vía cortadas a maior parte das tiras. Era máis do que eu agardaba, o sinal inequívoco de que as miñas mensaxes estaban xa nas mans doutras persoas descoñecidas. Animado polo éxito, decidín probar de novo. Desta vez elixín as liñas iniciais dun deses libros que releo cada certo tempo, para revivir de novo a emoción tan intensa que sentín a primeira vez: "Foi o verán en que o home pisou a lúa por primeira vez... (Paul Auster,O Pazo da Lúa).
Axiña comprobei queos tíckets das miñas follas desaparecían ao pouco tempo de distribuílas. O sistema funcionaba! Seguín colocando novos textos cada tres ou catro días, pois quería deixar o tempo suficiente para que se puidese asimilar o efecto que produciría cada un. Cando cheguei á décima folla, decidín facer algo especial. Escollín un papel de maior calidade e, tras moitas dúbidas, seleccionei o comezo dun libro que me deixara marcado desde o ano, xa distante, en que o lera por primeira vez:
"Unha mañá cando Gregorio Samsa espertou despois dun sono intranquilo, atopouse sobre a súa cama convertido nun mostruoso insecto. Franz Kafka, A metamorfose).
Á mañá seguinte, cando saín a colocar os meus carteis, descubrín con abraio que alguén pegara outros semellantes. Sentín unha emoción irrefreable, maior aínda cando comprobei que aquela anónima persoa se atrevera coa poesía, dándolle así unha boa lección a todos cantos, equivocadamente, afirman que é un xénero minoritario:
Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do linguaxe,
remo i arado, proa e rella sempre...
Non só arrinquei un tícket, senón que, despois de pegar tamén as miñas follas, me mantiven vixilante todo o día, para ver como era recibida a nova proposta. A recepción que tivo foi extraordinaria, pois os tíckets voaron con máis rapidez que outras veces. Sentíame exultante! Agora sabía que preto de min ha´bía unha persoa disposta a compartir a emoción que tamén ela sentía ao ler algún deses libros que nos iluminan a vida. Claro que a sorpresa maior tívena o seguinte luns. Cando me erguín para colocar as follas cun novo texto, atopeime con que as rúas enteiras aparecían repletas de papeis de cores por todas partes: nas esquinasdas paredes, nos farois, nas portas dos comercios, nos semáforos, na parada do autobús...
Un texto de Agustín Fernández Paz
(NOTA: algún dos textos literarios doutros autores intercalados foi modificado intencionadamente polos autores deste blog)
Agora que vén a primavera vén a conto lembrar que por estas datas naceu Sarmiento o primeiro autor da nosa literatura contemporánea, o que deu pé á paracición do movemento denominado Rexurdimento coa creación dun libriño que titulou: Coloquio dos 24 galegos rústicos ou das 1200 coplas.
Esta obra que non se publicaría ata despois da súa morte serviu dse modelo formal e de contidos para os autores que virían logo Pintos, Rosalía... Imos lembrar algo do que dicía á altura de 1746 nestas coplas:
Teñen os pobos a gala
na súa linguaxe falar,
fálase chinés na China,
portugués en Portugal,
catalán en Cataluña
e na Alemaña, alemán.
Soio os galegos de agora
ata vergonza lles dá
falar a melosa e doce
fala que falan os seus pais.
Con motivo da semana dos libros imos colocara en distintos lugares do centro, tamén na Biblioteca, unha serie de textos de Celso Emilio Ferreiro no seu centenario seguindo o consello que nunha fermosa declaración de amor á lectura, Agustín Fdez. Paz fixo en forma de relato breve no libro O único que que da é o amor. Aquí está o relato e a iniciativa:
Podemos