(I)
Pra Florentino Barreira, vate popular; co-a miña admiración.
¡Viv-a Florentino
muiñeiro-poeta!
Unha vez as Musas
armáronlle festa,
y-o bon muiñeiro
encheu a muxega
con graos de versiños
-¡mais de tres fanegas!-,
e, moy satisfeito,
puxo a andal-a pedra.
Roula que te roula
como lua vella
o tolo muiño,
con latir d´estrela,
soltou a muiñaxe
de copra lixeira.
Era unha fariña
satírica e leda
que tiña inquedanzas
d´a y-alma galega.
¡Muiñaxe de versos
todo sinxeleza;
copriñas de cego
con tenzón desperta;
gracia de fol-klore,
ramo de enxebreza!
Esta é a muiñaxe
d´o vate Barreira:
lírica fariña
sabor de festa.
Sin que naide o pida,
dou fe que con ela
pódese faguer
-si hay boa panadeira-
un pan que xa moitos
pra sí o quixeran.
¡Viv-a Florentino,
muiñeiro poeta!
José D. Jácome.
(II)
"Este buen mindoniense llámase Florentino Barreira, nació en las Coruxeiras y vive en el Carmen [...]. Nosotros le hemos visto componer varios versos en una tarde, gallegos y castellanos. Hace tres años, hallándose de molinero en Moncelos, en Abadín, compuso una poesía hablando del popular poeta Noriega Varela, que entonces era maestro de la Graña de Villarente, inmediata a Moncelos; y de esa composición son los versos que siguen".(Eduardo Lence Santar y Guitián)
Pra Antonio Noriega Varela.
Asín é qu´o don Antoño,
A tanto andar n-a montaña,
Chegóu a ser o maeso
D´os rapaciños d´a Graña.
Cando morre algún veciño,
Sempre vai o velatorio
E recoméndalle a y-alma
Si a ten n-o Purgatorio.
E dícelles aos demáis,
Que lles vayan perdonando
Pra que lles faga un bon canto
E lle biquen ben a terra
Que a cubra n-o camposanto.
De modo que don Añtoño
Pra iles é a millor prenda:
De vivos, ponlles escola,
E de mortos, recomenda.
Florentino Barreira.
|
