O pequeno núcleo de poboación de ?As Invernegas? pentence á parroquia de Santiago de Mondoñedo. Atópase situado a uns cincocentos metros de altitude sobre o nivel do mar, na ladeira dos montes coñecidos como ?Da Farrapa?. Neste singular lugar, só existen dúas vivendas, moi antigas, xunto con pequenas edificacións que eran empregadas polos caseiros para gardar os apeiros da labranza e algunhas cabezas de gando ovino ou cabalar, todo elo rodedado de grosos muros de pedra e duns grosos laureis romanos, que os protexían dos fortes ventos, principalmente do vendaval.
Os seus habitantes, dispoñían de abundantes cabezas de gando vacún nas vivendas, o cal era empregado para facer a maior parte das tarefas do campo. Tamén contaban con algunha cabalería, que era empregada para o transporte de certos materiais e incluso de persoas, uns porcos, abundantes galiñas e coellos á par dun bo rabaño de ovellas. Nos montes máis próximos, dispoñían de abundantes cabezas de gando cabalar que pastaban libremente, nalgunha ocasión, o lobo, causou importantes baixas nas mesmas.
Desde comezos dos anos setenta, do pasado século, este pequeno núcleo de poboación permanece deshabitado. Na actualidade as edificacións están moi deterioradas, caeron algúns muros que fechaban as fincas, as terras de cultivo están invandidas pola vexetación, moitas árbores derrubadas, frutais case desaparecidos e os pastos cubertos de silveira e grosos talos de toxo.
Os longos e crus invernos, obrigaban aos seus habitantes a facer abasto de estrume, herba, grans, leña e carne para resistir as súas inclemencias. Dende primeira hora da maña e ata que os veciños se deitaban, tiñan as lareiras acesas, queimando grosos e consistentes cepos e longas estelas de leña para quentarse, curar as carnes e incluso secar a roupa.
Ala polo ano 1.852, residía na vivenda máis antiga, coñecida como ?Casa do Cuco? o matrimonio formado por Antonio Grandío Fernández (1) e Rosa Fernández. Nunha fría noite invernal, Antonio Grandío, voltaba cara a súa vivenda e decatouse de que era perseguido por varios e feroces lobos. Cada vez achegábanselle máis. Antonio acelerou o paso e nas inmediacións da súa vivenda comezou a correr e desprendeuse da chaqueta que vestía, coa intención de que os lobos se entretiveran con ela. Pegada a unha parede lateral da súa vivenda e xunto a porta de entrada á corte das vacas, tiña amontoada gran cantidade de estrume, empolicouse enriba dela ata chegar a altura da ventá do cuarto onde o matrimonio acostumaba a descansar. Empuxou con forza as grosas contras de madeira que fechaban a ventá, entrou no cuarto e colleu un vello fusil de chispa que sempre tiña apoiado no cabeceiro da cama. Dende a ventá do cuarto disparou en varias ocasións coa arma de fogo, no medio do silencio e da negrura da noite, así os lobos marcharon do lugar. O apuro que pasou Antonio foi maiúsculo, e recordouno durante a súa vida, do mesmo xeito, que lembrou a inestimable axuda da súa chaqueta, que por uns intres detivo a veloz carreira dos lobos.
Na imaxe adxunta, vese perfectamente ?A Casa do Cuco? nas ?Invernegas? e a ventá á que tivo que ascender Antonio Grandío, para protexerse dos feroces lobos.

(1)- Juan Antonio Luís Grandio Fernández, naceu o 22 de decembro de 1810, entre as dúas e tres da mañá, no lugar de As Invernegas. Era fillo lexítimo de Bartolomé Grandio e de Juana Fernández. Foron seus padriños Juan Grandio, solteiro, tío paterno e Antonia Fernández, solteira. Eran seus avós paternos Rosendo Grandio e María Pérez das Invernegas. Eran seus avós maternos Juan Varela e Francisca Fernández do Vilar. Antonio faleceu nas Invernegas o 10 de febreiro de 1873. Quedábanlle do seu matrimonio catro fillos: Antonia, José, Juan e Anrtonio.