Foi en Cambados onde tivo lugar o domingo 12 de novembro a I Xuntanza Galega de Blogogastrónomos. Aínda que podía ter sido en calquera outro sitio, xa que se barallaron outras posibilidades.
Finalmente, fomos trece e non doce os asistentes; pero iso non foi ningún problema ó non ter ningún supersticioso (polo menos confeso) na mesa.
O xantar foi en
Yayo Daporta, cociñeiro que se molestou en preparar un menú especial para nós cos pratos que pensou que máis nos poderían gustar ou interesar dos que forman parte da carta do seu restaurante:
* Mousse de coliflor con vinagreta de café, berberecho e aceite de albéacha.
* Terrina de foie-gras con queixo de Arzúa e cabaza caramelizada.
* Ostras sobre "royal" caramelizada de coliflor e maracuyá, espinacas fritas e vinagreta de cenoria.
* Mexillóns en tempura sobre crocante de arroz e algas.
* San Martiño asado con verduras ecolóxicas salteadas con zamburiñas.
*Foie-gras asado sobre cabaza crocante con salsa de trufas.
* Infusión de froitos roxos con xelado de queixo fresco.
O xantar foi realmente agradábel. Supoño que os "profesionais" que alí estiveron detallarán nos seus blogs moito mellor ca min cada un dos pratos, así que eu só vou a comentar as cousas que me pareceron máis salientábeis. Como a vinagreta de café, por exemplo, que combinaba moi ben coa dozura da coliflor do primeiro prato.
Eu gustei especialmente dos pratos de peixe: sorprendeume a preparación das ostras, acostumados como estamos a tomalas só ó natural; os mexillóns (xigantes) en tempura estaban tan bos que o crocante de arroz pasou para min totalmente desapercibido; e o sanmartiño, que é un dos peixes que máis me gusta, foi unha sorpresa do máis agradábel, xa que até o de agora nunca o tiña tomado nun restaurante.
Aínda que eu son máis de peixe que de carne, botei de menos unha para rematar o xantar, xa que o "foi", que estaba realmente espectacular (non se pode cualificar doutro xeito) xa o tomaramos de segundo prato. Non me sorprendeu especialmente o sobremesa, quizais pola infusión (nunca fun moito de tomar infusións de froitas e flores, fánseme moi doces), demasiado doce para min.
Dúas curiosidades: unha, de seguro que este foi o xantar máis fotografado da historia: cada vez que chegaba un prato novo, todos sacabamos as nosas cámaras para inmortalizalo. Dúas, os silencios cando os trece dabamos o primeiro bocado de cada prato, supoño que para interiorizar cada sabor e poder lembralo mellor despois.
Como dicía antes, o xantar foi moi agradábel: compartir mesa con "devotos" da boa comida non ten prezo. E coñecer, por fin, a todos os asistentes, tamén: despois de tanto tempo lendo con atención os seus blogs, foi unha sorte poder poñerlle cara e voz a cada comentario.
Así que agardo con moita ilusión a próxima xuntanza, que probablemente teña lugar a finais do inverno; aínda que me pregunto se haberá alguén disposto a darnos de xantar...
Outra cousa: como podedes supoñer, aproveitei a visita a Cambados para "documentarme" para este blog, no que ben pronto darei conta dos meus descubrimentos.
