Esta semana foi tan de tolos, que nin sequera tiven tempo a comentar nada da noite do sábado pasado, na que nos achegamos a Vigo para ver actuar (e xa ía sendo hora!) á nosa amiga Sole.

Así que aproveitamos a ocasión para chamar tamén a Xosé Manuel, e coa propia Sole e Manuel, tomamos unhas cañas e unhas tapas por Vigo.

Xose convocounos no restaurante O Garfo para tomar a primeira caña, na que nos invitaron a un pinchiño de queixo do país con pan. Non lembro o que nos cobraron polas cañas, e iso que fun eu quen pagou.

Pagou a pena achegarnos ate Vigo. Unha, porque sempre presta compartir tempo cos amigos e facer plans para o futuro. E, segundo, porque tiñamos moitas, pero moitas ganas de ver actuar a Sole, que nos fixo rir un bo anaco, pero tamén nos amosou a súa faceta de contadora de contos, a cal, persoalmente, máis me gustou a min.

Pero ela eso xa o sabe.

Rúa Eduardo Cabello 25, Bouzas. Vigo

Tamén por recomendación de Laconada, o outro día cando andivemos por Vigo fixemos unha visita á Cafetería Aguas blancas, na zona dos Choróns.

Tal como nos dixera, non é un local cunha apariencia moi atractiva: decoración setenteira, e unha distribución en tres niveles bastante curiosa, cunha pranta inferior e outra superior con mesas, e no medio a barra, baixiña nunha parte. Se non fose pola súa recomendación, de seguro que non teriamos entrado.

Seica é habitual que agasallen ós clientes cun pincho xeitoso: pan e queixo ou embutidos cando non teñen ganas (ou tempo) de cociñar; e se hai sorte, algo quente tipo revoltos ou guisos. O día que estivemos nós, puxéronnos unha croqueta para cada un, e patacas fritas con chourizo. Non houbo queixa, non señor.

Rúa Travesía de Vigo nº6. Vigo

¿Pero quen dixo que en Vigo non poñían pincho nos bares? Nada máis lonxe da realidade; sobre todo, se da Cervecería Imperial se trata.

Chegamos até alí (na zona dos Choróns)guiados, en primeiro lugar, por unha recomendación do pai de Makeijan; que non tardou en ser avalada por Laconada. Así que con semellantes antecedentes, a cousa prometía... ¡e cumpriu, vaia se cumpriu!

Pedimos un viño, e puxéronnos de pincho unhas lentellas nunha desas clásicas cuncas do Ribeiro coas que quedamos do máis contentos; pero cando aínda non acabaramos as lentellas, chegaron uns cachiños de empanada. Como é lóxico, sentímonos obridos a tomar outro viño... e unha vez máis chegaron os dous pinchos de rigor: o primeiro, un cachiño de tortilla e outro de polo frito; e o segundo, patacas fritas con chourizo. Menuda festa, nun so local... digno de lugares tan míticos nesto dos pinchos como Lugo, por exemplo.

Como podedes supoñer, un sábado á hora de xantar, o bar estaba de bote en bote; de feito, nos case non tiñamos sitio na barra, e as mesas do local (non moitas, iso é certo) estaban todas ocupadas.

¡Qué máis decir! Que foi un primeiro contacto cos pinchos en Vigo realmente inmellorábel.

Rúa Couto Piñeiro nº14. Vigo