Al Ichtiraquiun Al Tawriun (Os Socialistas Revolucionarios) - Exipto

A revolución, que non gañou aínda e non ten aínda o poder, non a representa ningún goberno baixo as ordes dos militares. Con todo, represéntaa un Consello revolucionario para dirixir a revolución. Este Consello elíxeno os revolucionarios das prazas, con normas diferentes das normas actuais dos Ministros.
Ahmed O Said Sorour morreu na rúa da Asemblea Popular esta mañá. Atropelado polos coches da Seguridade Central que ían desmantelar a concentración dos revolucionarios ante o Consello de Ministros, para evitar a entrada do Ganzouri, Presidente do novo goberno das Forzas Armadas. Ganzouri ten prohibido viaxar, por unha decisión da Procuradoría Xeral en xuño deste ano, está acusado en máis dun caso de corrupción e saqueo das riquezas do país para beneficio de empresarios exipcios e árabes.
Así comezou o novo-vello goberno as funcións do poder... co asasinato de Ahmed Sorour, quen foi asediado pola Seguridade Central na rua fronte ao Consello dos Ministros e despois rodeado pola Policía Militar no hospital Al Monira. Máis tarde, mesmo despois da súa morte, un equipo da Policía Militar e da Seguridade Central dirixíronse á morgue, con falsas testemuñas, para declarar que a súa morte foi de forma natural.
Hai cincuenta e tres mártires, até o momento, e prevese que sexan moitos máis polos que están hospitalizados en situación crítica. É a guerra declarada pola Xunta Militar contra os revolucionarios das prazas e en contra dos pobres que perdan as súas vidas, tíranse os seus corpos no lixo e aínda algunhas organizacións falan da "necesidade de participar nas eleccións".
Un portavoz da Xunta militar non se avergoña de declarar que o Consello cancelará as eleccións se o número supera os 200 mortos! Este é o prezo da cadeira de brazos no Parlamento das Forzas Armadas. Unhas Forzas Armadas que seguen albiscando no horizonte os seus poderes, prerrogativas e oportunidades de negocio e máis diñeiro nos seus petos e no dos ricos do país.
Hai unha gran diferenza entre a participación en xeral na batalla electoral, a pesar da nosa conciencia de que a vitoria da revolución non será nunca no Parlamento, co fin de estar no lado das masas, que teñen a esperanza no Parlamento como unha saída... e participar nas actuais eleccións, cando o sangue dos mártires, corre de mans do propio Consello militar, que é quen supervisa e dirixe estas eleccións. Despois dunha longa loita entre eles sobre o laicismo, o estado civil e o teocrático, as forzas do islam político e as forzas liberais puxéronse de acordo en participar nas eleccións. A revolución puxéronlles nunha mesma gabia despois de que fosen inimigos e agora enfrontan xuntos o ruído dos revolucionarios e a súa insistencia esta vez en lograr a vitoria.
Hoxe, as masas están nas Prazas, no Cairo, Alexandría, Ismailia, Suez, Mahalla, e Asuán . Loitan valentemente polo seu soño de viver e lograr a liberdade e a xustiza social. E onde van estar as masas imos estar nós. Entre as súas filas, pelexando e loitando polas demandas da revolución, que non se van a lograr baixo o mando militar. Realizar as eleccións hoxe en día ou participar nelas é situarse á altura da delincuencia e a traizón do sangue dos mártires.
A Xunta debe deixar xa o mando e agora mesmo. Con todo, a Xunta Militar fala a linguaxe da guerra, utiliza termos como Fronte de Mohamed Mahmoud, e adiantar as liñas, e fala sobre a trégua, conscientemente ou non de que declararan a guerra, non no sentido metafórico, senón o sentido literal, contra as masas concentradas nas Prazas. E se a Xunta declarou a guerra, entón non hai maneira de que nosa vista limítase a un goberno nacional, sabemos que nunca será un goberno revolucionario, se está a esperar a bendición dos militares. Sabemos que calquera goberno baixo o mando dos militares será un instrumento de beleza para ocultar a fealdade do réxime.
Onte, puxéronse varios nomes para formar o núcleo do goberno nacional desde a praza de Tahrir. E xusto cando se fixaron os nomes algúns dos revolucionarios entraron en dúbida, por temor da represión da Xunta ou polo medo da posibilidade de perder a oportunidade de participar no poder no caso de que a Xunta decida decorar o seu goberno do Ganzouri con eles. Algúns deses nomes propostos na Praza Tahrir acordaron reunirse coa Xunta e non deben por tanto representar aos revolucionarios.
A revolución, que non gañou aínda e non ten aínda o poder, non a representa ningún goberno baixo as ordes dos militares. Con todo, represéntaa un Consello revolucionario para dirixir a revolución. Este Consello elíxeno os revolucionarios das prazas, con normas diferentes das normas actuais dos Ministros. As normas dos representantes dos revolucionarios non son pola súa situación internacional, nin polas súas cualificaciones e riquezas, nin polas boas relacións con algúns dos símbolos do poder. As normas dos representantes dos revolucionarios son quen están loitado nas prazas, enfrontáronse ás balas e a morte, e pasaron as noites vixiando as prazas. Son os que recolleron os gases lacrimóxenos coas súas mans para lanzalos contra as forzas militares e da policía que utilizaron todo o disponible, mesmo as prohibidas a nivel internacional para dispersar aos manifestantes e derrotar a revolución. O Consello da Dirección da Revolución, non debe carecer dos representantes das vítimas e as familias dos mártires de Maspero e novembro.
Un consello militar de 19 militares iniciou a guerra contra os revolucionarios nas prazas. Nós temos que enfrontar a iso con un Consello Revolucionario de 19 revolucionarios.
A nosa revolución necesita un Consello da Revolución, que lidere a actual situación nunha batalla revolucionaria e clara contra a Xunta militar.
Non ás eleccións celebradas sobre os restos dos mártires. Non aos gobernos baixo o mando dos militares.
Gloria aos mártires e ao triunfo da revolución. O poder e a riqueza para o pobo.
Pola revolución até a vitoria
Exipto, 27 Novembro 2011
Tradución ao español Marcel Hatim

Finalmente saltou á luz o caso Urdangarín, o xenro do rei, coas mans na caixa e acusado de malversación de diñeiros públicos. O asunto comezou a coñecerse hai dous anos e medio, a raíz do escándalo Palma Area, cuxo principal implicado era o presidente balear do PP, Jaume Matas.
Pero entón o tema foi silenciado. Por unha banda, declarouse segredo o sumario xudicial sobre a implicación de Urdangarín e, por outro, co fin de pór terra por medio, Telefónica (que xa lle nomeou con anterioridade para suculentos cargos honoríficos) ascendeulle a conselleiro e presidente da ?Comisión de Asuntos Públicos de Telefónica Latinoamérica e EE UU?, un cargo protocolario xenerosamente remunerado, que ?requerer? residir en Washington. Algo parecido fixo A Caixa coa infanta Cristina.
Pero ao final as cousas complicáronse, os feitos non poden ser ocultados e Urdangarín está a piques de ser procesado por apropiarse ilegalmente de fondos públicos. Uns fondos obtidos mediante o compinchamiento co goberno balear de Jaume Matas e a Generalitat de Francisco Camps e coa participación, como intermediarios, de personaxes como ?Pepote? Ballester, integrante do círculo íntimo da Casa Real, entón director xeneral de Deportes do goberno Matas.
Contratos tramposos de máis de 8 millóns de euros, nos que a facturación non se correspondía con servizos reais, foron asignados a dedo polos gobernos de Camps e Matas á trama Urdangarín entre 2004 e 2009. A trama estaba formada por unha rede de empresas creada ao redor dunha fundación ?sen ánimo de lucro? chamado Nóos. Nalgunha desas empresas figura como socia a infanta Cristina. Unha parte significativa dos ingresos da trama acabou recalando en paraísos fiscais.
Agora van tentar custe o que custe desvincular a Urdangarín da Casa Real e impedir que esta non sexa alcanzada polo escándalo. Pero a tarefa non vai ser fácil. Os negocios de Urdangarín serían imposibles se non formase parte da Casa Real e se non participasen personaxes do círculo íntimo da familia real. Do mesmo xeito, o caso Urdangarín vai axudar a traer á actualidade os casos de corrupción nos que estiveron directamente implicados homes de palla e amigos do rei da catadura de Prado e Colón de Carvajal, Mario Conde, De la Rosa ou os Albertos. Casos que a prensa e as televisións, unha e outra vez, ocultaron de maneira sistemática. O caso Urdangarín sérvenos tamén para ver as ?relacións íntimas? entre as grandes empresas como Telefónica e a Caixa coa Monarquía e os altos poderes do Estado.
O caso Urdangarín pon sobre a mesa, diante de todo a urxencia de acabar con esta institución herdada da España negra e, en particular, do franquismo, que é a Monarquía, unha institución que ninguén elixiu e que con todo converteuse -como froito dos pactos da Transición española- en peza crave desta que ?chaman democracia e non o é?. Non hai ningunha xustificación para que esta institución parasitaria e fonte de corrupción mantéñase un día máis. O pobo, ao que nunca se lle consultou respecto diso, é o que debe decidir mediante un referendo Monarquía-República.

O pasado 15 de Outubro centenares de miles de persoas saímos á rúa a manifestar o noso rexeitamento aos mercados. A eses mercados que teñen nomes e apelidos: os capitalistas, os banqueiros, as multinacionais e institucions como a Union Europea, o Banco Central Europeo ou o FMI. E son os gobernos estatais e autonomicos os que executan esas politicas capitalistas quenes, para saír da súa crise, decidiron declararnos a guerra social.
Cando esplodiu abertamente a crise foron eses gobernos e esas institucions as que acudiron con axudas millonarias ao resgate dos banqueiros. As débedas privadas dos bancos multinacionais e especuladores eran resgatadas e convertidas así en debeda publica. Foron xerando umha enorme debeda publica que agora, din, temos que pagar entre todos/as e por iso ?temos que entender? que son necesarios os recortes sociais.
Na loxica destes dirixentes politicos e do seu Estado non hai recursos para xerar emprego, para ter educacion publica e de calidade, para asegurar que ningunha familia quede sen traballo ou sen subsidio, para que haxa vivendas para todos. Para iso non ha diñeiro, mas para seguir sen limite cos resgates millonarios aos banqueiros e especuladores, para iso si teñen e con xenerosidade!!.
Por iso non ha problema en recortarlle á educación publica en Madrid 80 000 millons de euros, o tempo que se lle dan 90 000 millons en forma de desgravacions fiscais, cesions de terreos ou edificios publicos.
Por iso non ha problema en reter 13 millons de euros da liquidación de impostor a 1022 concellos, deixandoos asi ao bordo da quebra e con miles de traballadores/as sen cobrar os seus salarios ou sen PER, e sen un pedazo de pan que levarse á boca, mentres aos delincuentes que estiveron o fronte das Caixas dánselles indenmizacions de 30 millons ou gastan 17 000 millons no seu salvamento.
O 15 de Outubro volveu ser un clamor que ?chamano democracia e non o é?, que ?non nos representan?, que a crise, a sua crise, paguena os capitalistas!, que non aceptamos pagar a sua debeda con mais parados, con mais desafiuzamentos, co recorte na educacion e a saúde publica. Que o que queremos para sair da crixe é un plan de resgate dos traballadores a as traballadoras, do pobo que contemple, entre outras medidas a reparticion do traballo, reducindo a xornada sen reducir o salario, o subsidio indefinido para os desempregados e a conxelacion imediata de todos os desafiuzamentos.
E dixémoslles que voltaremos saír á rúa a apoiar aos profesores/as, aos traballadores da saúde, traballando por unir todas as loitas e preparar así as condicions para unha folga xeral, porque ese é o unico camiño para enfrentar esta guerra social e impor un cambio favorable á clase traballadora e o pobo.
Pero eles pretenden eludir a presion e as demandas sociais coas eleccions xerais, convertendoas nun ?referendo? que lexitime a representacion dos que veñen cunhas enormes tesoiras a seguir gobernando para os banqueiros e poder dicer o dia 21 de novembro que a loita na rúa, as demandas do 15M, xa non teñen sentido por que ?o pobo decidiu?.
E saben que a unica maneira de lograr tal ?lexitimidade? é facendo aparecer como eleccions libres e democráticas o que non é outra cousa que umha enorme fraude.
É umha fraude porque mediante un ?golpe institucional?, umha reforma neoliberal da Constitucion, o PPSOE impuxo que goberne quen goberne a ?prioridade absoluta do estado? é pagar a debeda. Garantiron asi que veña o que veña, neste rexime bipartidista, virá coas enormes tesoiras a profundar a guerra social contra a clase traballadora e o pobo.
É un xogo amañado onde o resultado coñecese de anteman: gaña a banca. É un xogo amañado porque se a sua lei electoral garantialles o bipartidismo, agora, con nocturnidade e alevosia, o PPSOE modificou a lei electoral para blindar ainda mais o bipartidismo.
Desde a esquerda durante moitos anos e agora desde o 15M, viñemos denunciando que a lei electoral é antidemocrática. Coa chamada Lei D?Hont negase o principio basico dumha persoa un voto. O estabelecemento dun minimo do 3% para optar á reparticion de escanos castiga ás grandes cidades e centros industriais en beneficio das pequenas provincias e areas rurais, onde a reaccion e a direita teñen a sua base social, de tal xeito que un deputado vale 77 mil votos en Salamanca, 20 mil en Ceuta e mais de 130 mil en Madrid ou Barcelona. Onde queda umha persoa un voto?
A sua lei electoral fai imposible a competencia en igualdade das diferentes candidaturas e deixa fora a miles de mozos e mozas que hoxe son parte destacada da loita na rúa, que con 16 anos si teñen idade para soportar o desemprego e a falta de futuro ou para traballar en precario, mas non para poder decidir. A sua lei electoral deixa fora a miles de traballadores/as inmigrantes, a quen se lles exixe todas as obrigas mas negaselles o direito o voto.
As eleccions estan amañadas para preservar o bipartidismo, con algumha outra formacion que decore un parlamento fraudulento, e todo esta ben atado por umha Constitucion que obriga a aplicar plans de axuste ao servizo dos banqueiros.
Non somos abstencionista, nin defensores do voto nulo por principio, pero, cando un movimento masivo na rúa esta a cuestionar este rexime e esta falsa democracia, participar no 20N é lexitimar a fraude.
Quen vimos enfrontando a este goberno e ao rexime monarquico bipartidista, quen exiximos un referendo fronte ao ?golpe institucional? do PPSOE, quen reclamamos que se cambie a lei electoral, temos que denunciar que as eleccions do 20N son umha fraude antidemocrática na que non ha que participar. O camiño segue a estar na rúa, apoiando as loitas dos profesores a as profesoras, da sanidade, combatendo os axustes e preparando a folga xeral.
Por iso a loita non debe parar e desde os barrios, nas empresas e desde as asembleas do 15M, temos que facer a nosa propia ?campaña electoral?, unha auténtica contra campaña de rexeitamento desta fraude, expondo que non se participe dele que quen queira votar, vote nulo. Temos que lograr que o dia 21, gañe quen gañe, e saque os deputados que saque, podamos dicer que a loita segue na rua porque ?non nos representan?.
Non imos aceptar recortes e axustes contra os traballadores/as e os pobo. A crise que a paguen os capitalistas!.

Un chamado á esquerda: non avales co teu voto a fraude destas eleccions!
Todos sabemos de antemán que o 20N, lonxe de apuntar cara unha mudanza favorable á clase traballadora e o pobo, vai xusto o oposto: gañe quen gañe vai perder o pobo, haberá mais recortes, mais paro e mais medidas a favor dos capitalistas.
Quen sexa o vencedor, como ocurreu en Grecia e en Portugal, dira que esta ?lexitimado polo pobo? e descargará con mais contundencia o peso da crise do sistema sobre as nosas costas, acentuando a guerra social. Pero a resposta a esta guerra social da Troika (UE, BCE, FMI), os capitalistas e os seus gobernos só se vai a dar no marco da loita e a auto organizacion dos de abaixo.
Cando varios centos de miles de persoas saímos á rua berrando ?chamano democracia e non o é? e ?esta debeda no a pagamos?; cando aprobaron umha reforma da lei lectoral que blinda o bipartidismo, e cando fixeron unha Reforma Constitucional expres, ás costas do pobo, para eleva a ?lei suprema? que o pago da debeda aos bancos é a ?prioridade absoluta?, pensamos que participar destas eleccions é avalar este circo cuxo unico proposito é lexitimar as suas medidas e fortalecer este sistema tramposo.
Nestas circunstancias, neste momento, o que de verdade pode cuestionar a forza e a lexitimidade do proximo goberno é un voto masivo nulo.

Por umha saída social, obreira e popular, á crise: organizate e loita
O pobo traballador esta en loita contra contra os recortes implementados polos gobernos, mas estas loitas estan illadas umhas doutra, desde a educacion ate a sanidade, desde as loitas contra os EREs e na defensa do emprego ate as loitas populares en defensa dos servizos sociais, sen unha perspectiva de conxunto que enfrente os verdadeiros responsables da crise e dos recortes, os banqueiros, os capitalistas e os seus gobernos.
Os peches de empresas, os EREs e as privatizacions do servizos publicos e sociais teñen igual obxectivo: mellorar os beneficios empresariais a costa do emprego e os servizos. A fraude electoral esta, de ultimas, o servizo deste obxectivo.
Por iso, para CV é lamentable que forzas que se din de esquerdas, como o BNG ou EU, prioricen a sua participacion nesta ?farsa? frente á loita da clase traballadora e os pobos. Por moitos deputados que saquen, a sua presenza nas institucions non garanten a conquista das demandas sociais, como xa se ten demonstrado co paso do BNG pola Xunta Bipartida, que decepcionou a amplas capas da poboacion.
De feito, nos seus programas xa teñen rebaixado as suas exixencias para ter cabida na ?farsa?. Frente a gravidade da crise non abondan propostas sen coraxe como a de propór a formacion dunha Banca publica á beira e sen tocar á rapiñenta banca privada. En realidade, en ambos os dous casos son programas que non rompen co sistema en crise, senon que tentan combatir o cancro con aspirinas.
Dende CV decimos que existe umha saída da crise desde a perspectiva da maioria da sociedade, da clase obreira e pobo, que pasa pola adopcion de medidas radicais contra este sistema en crise, como o non pago da debeda, a nacionalizacion sen indemnizacion da banca e das empresas estratexicas, umha saída socialista e obreira á crise.
Dende CV decimos que esta saída da crise so vira da mobilizacion e auto organizacion dos de abaixo, os traballadores e as traballadoras nas empresas construindo o sindicalismo de clase e combativo, a cidadanía nos barrios e nas asembleas do 15M, os estudantes nos centros de ensino.
Somos os de abaixo os que temos decidir como, cando e donde queremos investir e producir, porque diñeiro si o ha, na Igrexa, na Monarquia, nos resgates ao bancos e grandes empresarios, nas SICAV. Saquemolo de onde esta. Neste camiño é preciso rexeitar esta fraude, e fagas o que fagas o 20N.

O anuncio de ETA de ?cesamento definitivo da actividade armada? foi recibido como unha gran e esperanzadora noticia, aínda que fose desde ángulos totalmente opostos. Desde Corrente Vermella recibímolo como unha gran noticia que saudamos calurosamente.
Non faltan voces desde o Goberno, o PP e o seu coro mediático, que falan, como Zapatero, de que ?acabouse o terrorismo pero non a memória?, esixen ?que non haxa contrapartidas? e considran unha infamia falar de amnistía para os presos vascos.
Curiosa vara de medir a destes ?democratas? que se encheron a boca de ?reconciliación nacional?, de ?esquecemento do pasado? e de ?perdón e xenerosidade? cando na Transición acordaron deixar impunes aos ladróns, torturadores, militares, xuíces e responsables políticos da ditadura franquista, moitos dos cales seguiron en activo como ?demócratas de toda a vida?. Moitos destes ?democratas?, que 35 anos despois seguen considerando unha aberración falar de Memoria Historia, agora eríxense en defensores da ?memória?.
En realidade todo este coro histérico non ten outra pretensión que confundir o abandono das armas por parte de ETA co abandono polo pobo vasco das súas reivindicacións democráticas.
Por iso nosa alegría ten o signo oposto ao de todos estes fariseos. Porque a decisión de ETA vén cando decenas de miles de vascos seguen saíndo á rúa fortalecendo a loita obreira e popular polos dereitos sociais e democráticos e cando centenares de miles saímos á rúa en todo o Estado a enfrontarnos á guerra social que nos declararon banqueiros e gobernos e a gritar que ?non nos representan?.
O abandono da actividade armada abre o camiño para que no centro da loita política estea o que sempre debeu estar, a acción de masas e a loita unida dos traballadores e os pobos de todo o Estado español, porque este é o único camiño certo para lograr os dereitos nacionais de Euskal Herria e a liberdade dos presos.
Nestes momentos de ?transición? en Euskal Herria, convén non esquecer nin por un momento a historia da mal chamada Transición democrática foi rexeita pólos vascos (votaron a favor da actual constitucion só o 28%, sendo rexeitada da polo 70% restante), que burlou os dereitos nacionais e sociais, frustrou as ilusións da clase obreira e o pobo e instaurou o actual réxime monárquico bipartidista.
O coro de fariseos non vai escatimar esforzos para meter á esquerda abertzale no mesmo curro do réxime en que meteron ao PCE e aos dirixentes de CCOO e UXT. A loita lexítima e necesaria para obter a legalización e a presenza da esquerda abertzale no Parlamento será un paso progresivo para todos, se ese empeño vai vinculado á loita contra os plans de miseria dos banqueiros, os gobernos e a UE, á defensa do dereito de autodeterminación de Euskal Herría e á liberdade dos presos. Para esta batalla, a unidade de toda a clase traballadora e os pobos do Estado español fronte a este réxime ao que chaman democracia e non o é, constitúe a garantía para non repetir a triste experiencia da Transición.

Coordinadora Estatal de Corrente Vermella
21/Outubro/2011

[1] ... [14] [15] [16] [17] [18] [19] 20 [21]