O que parecía o ministro de ?centro? no goberno do PP ponse á ?vangarda? nos recortes dos dereitos das mulleres; á privatización das vodas e os divorcios -ante notario, previo pago-, súmalle o control ao dereito das mulleres novas a dispor do seu propio corpo. Pero Gallardón non é máis que a punta de lanza dun ataque máis profundo das políticas do Goberno de Rajoy.

Se partindo do nivel que partimos, onde as mulleres traballadoras teñen inferiores salarios e peores condicións xerais, con dobre carga de traballo, como afectará a nova contra reforma laboral, as privatizacións dos servizos públicos,... aos seus dereitos.

A política do PP, cunha carga ideolóxica claramente reaccionaria en defensa da familia patriarcal, ataca ás mulleres traballadoras en todos seus frentes, e en concreto ás mulleres inmigrantes, que son as máis vulnerables aos efectos dos plans de austeridade, pois son victimas dunha política xenófoba e racista.

Retroceso nos dereitos da muller

A contra reforma da Lei Orgánica, de Saúde Sexual e Reprodutiva e de Interrupción Voluntaria do Embarazo que pretende levar a cabo o ministro Gallardon, suporá eliminar as 14 semanas, período no que as mulleres podían interromper o seu embarazo sen alegar causa algunha, e volver ao texto de 1985, pero reformulando o terceiro suposto para proteger ao non nacido-grave perigo para a saúde física ou psíquica da nai-; doutra banda, non se permitirá ás mozas de 16 e 17 anos que poidan interromper o embarazo sen autorización paterna.

A obxección de conciencia do persoal sanitario ha provocado unha implantación desigual da lei, hai CC AA onde non existen clínicas que realizan IVE(Interrupción Voluntaria do Embarazo); hai outros casos, como Madrid, Castela-A Mancha, Araron, Galicia, Murcia e País Valencia, que acumulan falta de pagamentos ás clínicas privadas por parte dos seus gobernos por un importe de case 5 millóns de euros.

O dereito á IVE retrocederá vinte anos, deixará de ser universal e gratuíta, o que unido aos prezos dos anticonceptivos e o control sobre a ?pílula do día despois?, suporá un aumento dos embarazos non desexados e na practíca a volta aos abortos clandestinos, co que isto leva.

Este retroceso no dereito ao aborto únese á eliminación da educación afectivo sexual nos curriculums do ensino primario e secundario, o acceso a métodos anticonceptivos, á formación con perspectiva de xero e accións formativas de sensibilización dirixidas principalmente á mocidade e colectivos con necesidades especiais. Con estas ?receitas? fan caso á Igrexa, a muller non ten sexualidade e só esta para a procreación. Non retrocedemos anos, senón séculos.

Perdida de dereitos sociais e privatizacións

Rajoy xunto ao seu equipo de goberno expón que hai que ser ?valente? á hora de tomar medidas económicas para reducir a débeda e o déficit público. Todo iso á conta da eliminación ou empeoramento da Sanidade, a Educación, os Servizos Sociais, etc. Para aplicar estas medidas, ten a escusa perfecta, estamos en crise e hai que recortar gastos, naqueles servizos que son ?gratuítos?.

Pero o verdadeiro obxectivo destes recortes é claramente económico, privatizar o privatizable e rendible, introducir empresas que substitúan ao Estado e as CC AA na súa obrigación da prestación destes servizos que xa pagamos a maioría da poboación traballadora cos nosos impostos. Desta forma os ricos poderán permitirse estes servizos e a clase traballadora perderá estes dereitos que tanto custo conquistar, ademais de seguir pagando impostos á conta de nada.

A crise esta cumprindo un papel desde os seus inicios importante, reforzando as ideoloxías que conducen ao sometemento das maiorías da poboación, e que justifican os recortes porque son necesarios, porque non sabemos ?utilizalos? e non poden dar perdidas. Para conseguir todo isto, teñen que reforzar o papel da familia patriarcal onde a muller ocupa a situación de coidadora e reprodutora. Desta maneira o Estado e as CCAA afórranse millóns de euros cos traballos que gratuitamente realizan as mulleres e as familias no seu conxunto.

De volta ao fogar

A destrución de postos de traballo sistemática no Estado Español ten dous aspectos, un especifico, como muller traballadora, para garantir unha ?reserva? de traballos gratuítos que permita o desenvolvemento de toda a política de privatizacións, dúas, máis xeral, para impor a aceptación da perda de salario e destruír os dereitos do conxunto da clase traballadora.

O aumento do paro ten, por iso, un efecto devastador sobre os dereitos das mulleres, pois supón impolas un claro retroceso na súa autonomía, devolvéndoas á dependencia económica e a volta ao fogar.

Por isto, as contra reformas laborais, que só aumentan a precarización, os pactos de contención salarial, a aceptación sen rechistar de EREs e os despedimentos colectivos, e toda a política de conciliación que levan adiante as direccións sindicais de CCOO e UXT, afectan dunha maneira moi especial ás mulleres traballadoras.

Defendamos os nosos dereitos

As políticas do PP teñen que ser rexeitadas rotundamente, na rúa e en todos os foros, porque o seu obxectivo é a destrución dos dereitos laborais, as privatizacións dos servizos públicos e impor ás mulleres a volta a épocas pasadas onde a seu entorno era o fogar.

Este 8 de marzo prodúcese a un ano da irrupción das revolucións árabes, e en concreto, hai que sinalar ás mulleres exipcias, que por millóns saíron á rúa en loita pola democracia, pondo en cuestión unha sociedade profundamente machista.

Non só foi no mundo árabe, senón noutros lugares do mundo, desde a EE UU até Europa, as mulleres saíron á loita en defensa dos seus dereitos e contra as consecuencias de que a crise do capitalismo a pague a clase traballadora.

Nun momento de profundo cambio político e social, temos que reconstruír un movemento clasista de mulleres, onde se defenda o dereito a decidir sobre o noso corpo, unha coeducacion laica, publica e gratuíta; onde a sanidade non sexa un privilexio para os ricos, senón universal e con perspectiva de xénero, que incorpore os dereitos das traballadoras inmigrantes ao seu programa.

Un movemento que teña como punto de partida a muller traballadora para loitar porque a igualdade non só sexa formal, senón real

Por Corrente Vermella
Cando a memoria e a loita contra a impunidade do franquismo e os seus continuadores segue estando no centro do escenario político, queremos desde estas páxinas lembrar e render tributo á nosa compañeira Yolanda Gonzalez, cando se cumpren 32 anos do seu asasinato.
Iolanda na lembranza
Iolanda nasceu en Bilbao, o 18 de Xaneiro de 1961. Cando foi asasinada acababa de cumprir 19 anos. Era filla de Lida e Eugenio, unha familia obreira, Eugenio era un traballador metalúrxico. Corrían os anos da transicion e Iolanda comezou de moi nova a súa actividade politica como militante das Mocidades Socialistas en Euskadi. Formou parte do sector que rompeu co PSOE e durante un breve período militou na LCR. En outubro de 1979 Iolanda formou parte do grupo que constituíu o Partido Socialista dos Traballadores (PST). Veu desde Euskadi a vivir a Madrid e loxicamente tiña que traballar para manterse. Iolanda traballaba como empregada do fogar mentres estudaba no Centro de Formacion Profesional de Vallecas. Era delegada da Coordinadora Estudantil de Madrid, sendo unha das máis destacadas dirixentes das mobilizacións de decembro de 1979 e xaneiro de 1980.
Cronoloxía do asasinato de Iolanda polos fascistas:
17 de novembro de 1979
Asembleas en 20 institutos de Madrid para apoiar a folga de profesores, discutir o Estatuto de Centros e elixir Coordinadora. Cinco días despues, hai xornada de loita estatal contra o Estatuto de Centros Docentes convocada polas Federacións de ensenanza de CCOO, USO, UCSTE.
1 ao 13 de decembro de 1979
O dia 1, a Coordinadora, que agrupaba a representantes electos de máis de 45 centros e da que era membro Iolanda, convoca á folga para os dias 5, 6 e 7 de decembro. Na primeira xornada mais de 80.000 estudantes e de 43 centros súmanse ao "paro activo". O 13 realízase unha manifestacion de mais de 100.000 estudantes contra a Lei de Autonomia Universitaria, o Estatuto de Centros Docentes e as medidas educativas do Goberno da Union de Centro Democratico que presidia Adolfo Suarez. Á tarde faise outra manifestacion na que confluian os estudantes cos obreiros que convocados por CCOO manifestábanse contra o Estatuto dos Traballadores, intervén a policia e son asasinados dous estudantes, Jose Luís Montanes Gil e Emilio Martinez. As manifestacións repítense o dia 31 de xaneiro.
1 de febreiro de 1980
As dez e media da noite, Iolanda Gonzalez é vista por ultima vez en Madrid tras unha reunion do PST.
2 de febreiro de 1980
Os compañeiros de piso de Iolanda chegan a casa pasada a media noite e atopan as luces acesas e as habitacións revoltas coma se fosen obxecto dun rexistro rápido. Tras unha infrutuosa busqueda de Iolanda por Hospitais, Direccion Xeral de Seguridade e comisarias deciden pór unha denuncia policial. Ás 8 da manana un veciño de San Martin de Valdeiglesias informa á Garda Civil que no kilometro 3 atópase un cadaver tirado na cuneta.
3 ao 5 de febreiro de 1980
Mentres chegan as condolencias de estudantes, organizacións de esquerda, sindicatos e prodúcense manifestacións multitudinarias de estudantes repudiando o asasinato de Iolanda, no Instituto onde estudaba vélanse os seus restos. O 5 de febreiro son os funerais e miles de jovenes acompañaron a Iolanda mentres á porta do Instituto cantábase a Internacional. Seguidamente falo Alfonso Araque, da Coordinadora de Estudantes: "Ao fascismo non se lle discute, combáteselle".
11 ao 21 de febreiro de 1980
É detido Emilio Hellín, propietario dunha Escola de electrónica na que se atoparon armas e explosivos asi como receptores de emisoras da policia e a garda civil. Xunto a Hellin é detido Ignacio Abad. Ambos teñen carnés acreditados de militantes da organización fascista Forza Nova. Hellín declara que o comunicado do Batallón Vasco Espanol foille ditado por Martinez Louza, ex garda civil, Xefe de Seguridade de Forza Nova e brazo dereito de Blas Piñar. Ponse ao descuberto o vinculo directo dos asasinos con Forza Nova. O dia 21 revélase a identidade doutros cómplices do asasinato como o irmán de Hellín, Juan Jose, membro da Garda Civil e o policia nacional Juan Rodas Crespo.
2 de marzo de 1980
Esclarécense os feitos do asasinato de Iolanda. O dia 1 de febreiro, Martinez Louza dá a orde de "Execucion". O comando fascista diríxese á casa de Iolanda e espera durante dúas horas a que esta chegue. Hellin e Abad soben e chaman á porta. Iolanda ábrelles e reacciona deseguido pero xa é tarde, pistola en man e ao berro de "vermella de merda, estais ensuciando Españaa!" Entran na casa e sácana encañonada. No medio de golpes e preguntas lévana nos arredores de Madrid. No kilometro 3 do desvio de San Martin de Valdeiglesias o coche detense. Hellin vólvese cara a Iolanda e dille: "Aqui acabar o paseo vermella de merda". Baixa do coche e cando non deu aínda dous pasos Hellin pégalle dous tiros. O asasino ordena baixar a Abad "rematala". O pistoleiro non se fai rogar, baixa e remátaa, o "tiro de graza" que culmina o "paseillo" fascista. Cúmprense 30 anos deste asasinato fascista con claras vinculacións cos aparellos do Estado. A Iolanda asasinárona por ser vasca, internacionalista, dirixente estudantil, muller e revolucionaria.
Cúmprense 32 anos do asasinato de Iolanda González. Naceu en Bilbo, era militante do PST e dirixente estudantil. Foi asasinada por fascistas con conexións policiais cando tiña 19 anos.

UNIFICAR AS LOITAS
A sucesion de EREs e despidos que estanse a producir desde que comezou a crise chegou a umha cifra insoportable para a clase traballadora, 5 millons de parados; e non se pode permitir a destruccion de mais postos de traballo, mentras os bancos e os empresários seguen gañando diñeiro.
A patronal esta a utilizar estas cifras, é dicer, o medo o desemprego, para recortar os salários, as condicions de traballo, etc., e as direccions de CC OO e UXT estan a asumir a mesma loxica para negociar o innegociable, umha nova Reforma Laboral. ¿Cantas Reformas Laborais levan asinadas no nome do emprego? Cando o resultado é o de sempre: retroceso nos nosos direitos, mais precariedade, salários mais baixos, e igual desemprego.
Neste cadro o ERE de Alcoa, como a perda de postos de traballo no naval de Vigo e Navantia em Ferrol, no Banco Pastor e no NCG Banco, xuntase a destruccion de emprego na administracion, na educacion e na saúde, froito dos recortes e das privatizacions da Xunta nos servizos públicos. Por elo, é preciso rexeitar absolutamente á perda de postos de traballo em calquer sector ou empresa.
A aceptacion da via ?non traumática? das chamadas ?baixas incentivadas? son torpedos á liña de flotacion dos direitos de toda a clase traballadora, pois a debilita, e divide-a, introducindo o ?salvese quen poda? frente a os ataques unificados da patronal.
Os gobernos central e a Xunta, a Union Europea, estan decididos em facer que a crises sexa pagada polos traballadores e as traballadoras; resgataron bancos a esgallo (billons de euros costou), subvencionaron e subvencionan ás empresas para a contratacion precária, privatizan todos os servizos públicos, e ate o momento a nosa resposta foi a defensiva.
Mas isto tem que cambiar. Non se pode seguir no camiño do retroceso, a resposta da clase traballadora temola que dar á ofensiva, UNIFICANDO AS LOITAS DOS QUE HOXE LOITAN contra os EREs, os despedimento, buscando a unidade entres o activos e os parados, os precários e os indefinidos, que arrastren a todos aqueles sectores da poboacion traballadora golpeados pola crise (mariscadores, autônomos, xovenes licenciados, etc.), a partir de propostas que unifiquen a todos e todas baixo a exixencia dun traballo digno na nosa terra.
É preciso acordar un PLAN DE LOITA UNIFICADO, aprobado em Asembleas de traballadores e traballadoras ?non so de delegados/as-, e nos Barrios obreiros e populares, que enfrente as políticas dos gobernos feitas o dictado da Union Europea.
Esto supon outra saída á crise, unha saída o servizo das necesidades da clase traballadora e o pobo, que implica umha politica distinta á aplicada ate o de agora pólas direccions políticas e sindicais institucionais.
?A grandes males grandes remédios?. A estas alturas da crise non abondan as vellas saídas institucionais. A crise, o desemprego, etc. non son males bíblicos nin catástrofes naturais, senon que o responsable tem un nome moi preciso, o sistema capitalista, e uns beneficiários, os empresários e os banqueiros. A única saída é a de loitar claramente contra el
Contra o desemprego existen medidas alternativas:
1- Reduccion da xornada sem reduccion do salário: TRABALLAR MENOS PARA TRABALLAR TODOS
2- Frente as empresas com EREs ou que pechan, APERTURA DAS CONTAS DAS EMPRESAS e NACIONALIZACION baixo control da clase traballadora, das suas organizacions.
3- Frente ás privatizacions dos servizos públicos, CONTRATACION DO PERSOAL PRECISO PARA ACABAR COAS LISTAXES DE ESPERA NA SAÚDE E NA EDUCACION.
4- A economia esta o servizo do pago da debeda a bancos e especuladores, NON O PAGO DA DEBEDA

É unha necesidade urxente pór en pé unha campaña unitaria de longo alcance, baseada na dobre esixencia de declarar a suspensión dos pagos da Débeda pública e pór en marcha unha Auditoria pública da débeda.

Trátase de iniciar unha auditoria en profundidade que desvele a verdade: de onde vén a débeda, quen son os seus responsables, quen a contraeu e baixo que condicións, cal é a súa auténtica contía, a verdade das axudas aos bancos e das súas operacións fraudulentas, quen se beneficia da débeda. Hai que desvelar con detalle quen debe realmente a quen e cal é a verdadeira débeda social. Hai que mostrar a relación entre a débeda pública e a pertenza ao Euro e a UE, entre a Débeda e o sistema tributario, desvelar por que canto máis se paga máis débeda hai.

En Grecia, organizacións sindicais, políticas e numerosos intelectuais veñen impulsando desde hai meses unha Comisión Auditora. A orixe deste movemento foi a proposta, en decembro de 2010, dos deputados Sophia Sakorafa (ex PASOK) e Alexis Tsipras (Synapsismos) de formar unha comisión parlamentaria de auditoría da Débeda. Unha iniciativa que Esquerda Unida, Amaiur, BNG e ERC deberían adoptar.

A Comisión de Auditoría da Débeda Pública de Grecia declaraba recentemente ?a necesidade de declarar de forma inmediata a suspensión de pagos e a formación dunha auditoria cidadá da débeda de carácter democrático e liderada polos traballadores.? (...) ?Non debemos, non vendemos, non pagamos?(...) ?A cancelación da débeda baséase na soberanía do pobo grego, que obriga aos acredores a aceptar os seus termos?. Este é un exemplo do que se debe tomar boa nota.

É necesaria unha iniciativa unitaria para crear unha Comisión de Auditoría da débeda pública no Estado español, da que formen parte organizacións sindicais, políticas e sociais da esquerda, entidades que veñen desde hai moito tempo traballando nos temas da débeda externa, intelectuais de prestixio que veñen rexeitando as medidas do goberno e profesionais e técnicos de Facenda que veñen denunciando a fraude fiscal. Unha iniciativa así serviría sen dúbida para impulsar unha ampla mobilización popular, ramificada en todo o territorio, que exixa masivamente a suspensión dos pagos da débeda pública e para establecer os elementos de proba para xulgar e castigar aos responsables de delitos económicos e a violación de dereitos sociais básicos, así como para fundamentar o repudio desta débeda ilexítima e esixir a reparación dos danos causados.

Entrevista con Santiago Alba Rico para Corrente Vermella.
Siria: "Se a xeoestratexia exixe sacrificar ao pobo sirio, que teñan o valor de dicilo. Pero como teñen que ser ademais de "esquerdas", fan algo peor: negan que haxa unha ditadura e negan que haxa un pobo que loita contra ela"

Corrente Vermella: Coa caída de Ben Ali e o recente proceso electoral consideras que se pechou o proceso revolucionario en Tunes?
Santiago Alba Rico: Ao contrario. A caída de Ben Alí abriu o proceso revolucionario, que tivo os seus dous momentos fundamentais nas dúas ocupacións da Qasba (a finais de xaneiro e a finais de febreiro). A segunda levou ao recoñecemento dalgunhas das reivindicacións políticas das mobilizacións populares -entre elas as eleccións para un Constituínte- pero dalgún modo transformou polo seu propio éxito, o curso das protestas. O impulso popular espontáneo entrou parcialmente así no molde dunha politización convencional guiada por un sistema de partidos; e digo parcialmente porque as demandas sociais e económicas mantivéronse insatisfeitas e unha boa parte do malestar organizado durante o levantamento quedou fóra das urnas. A abstención do 23 de outubro -en torno ao 40%- hai que relacionala con sectores xuvenís que sentiron traizoada a revolución e seguen pensando en emigrar a Italia e con sectores radicais que viviron como un gran fracaso a incapacidade da esquerda para presentar unha candidatura unitaria (tras a disolución da Fronte 14 de Xaneiro). Non se poden menosprezar os logros, pero a vitoria política da segunda Qasba foi acompañada de dúas derrotas decisivas en termos rupturistas: a do ministerio do Interior, cuxo aparello segue intacto, e a dos tribunais, que permanecen sen cambios. Perdeuse unha oportunidade de ir máis lonxe, pero boa parte das causas da revolución seguen vivas e a acumulación de forzas e de conciencia foi moi grande.

C.V: O novo goberno provisional está encabezado polos islamistas moderados, a que se debe o seu triunfo? Consideras que van cumprir coas expectativas da poboación?
Santiago Alba Rico: O triunfo dos islamistas débese a dous motivos. O primeiro é que representan aos ollos de moitos tunisianos a ruptura ética e política co antigo réxime; foron os máis perseguidos e preséntanse cunha aura de honestidade insobornable fronte a unha poboación que se levantou sobre todo contra a corrupción do réxime de Ben Ali. O segundo é a estratexia equivocada do centro-esquerda, notablemente dos dous partidos xa legais baixo a ditadura (o PDP de Nejib Chebbi e o Polo de Ahmer Brahimi), identificados pola maior parte da poboación como burgueses e prol-occidentais e que, en lugar de centrarse nos problemas reais da xente, enfocaron toda a atención no falso problema do laicismo. Como reacción, moitos sectores populares buscaron un referente na identidade islámica. En canto a cumprir as expectativas da poboación, non creo que Nahda dispoña nin do programa nin da vontade para facelo. Non se pode contentar á oligarquía tunisiana e aos mercados financeiros internacionais e ao mesmo tempo emprender ambiciosas políticas sociais que resolvan os problemas estruturais. "O islam huwa ao-jal" é unha fórmula máxica; as sociedades poden vivir de maxia -ou de relixión- un período, pero a realidade acaba por impor os seus duros límites.

C.V.: Como é visto este goberno polos militares e as potencias imperialistas?, propuxeron algún proceso de nacionalización ou de ruptura de tratados co imperialismo?
Santiago Alba Rico: Tanto os EEUU como a UE resignáronse a cambiar de estratexia e están a negociar cos islamistas. A cambio, os islamistas non deixan de facer concesións. Na súa recente visita a Washington, Rachid Al-Ghanouchi fixo unhas declaracións moi ambiguas, por exemplo, sobre a cuestión palestina. Pero o discurso de Nahda é polisémico: cada vez que fala ten que dirixirse a cinco ou seis interlocutores distintos (as potencias occidentais, os seus votantes de dereitas, os seus votantes de esquerdas, os salafistas, os seus aliados no goberno). Haberá que seguir con atención os debates da constituínte e sobre todo as primeiras medidas dun goberno tripartito no que o máis fácil é queimarse. Nas próximas semanas veremos se hai algún cambio en política exterior e se se acometen ou non as reformas internas pendentes relacionadas co vello aparello do Estado. A presenza de Moncef Marzouki (do CPR) como presidente da república garante en todo caso, unha pugna progresista e nacionalista dentro da coalición de goberno.

C.V. : A clase obreira tunisiana foi protagonista na caída da ditadura coas súas folgas xerais, hai paz social agora en Tunes? hai cambios na situación da vida das masas?
Santiago Alba Rico: A situación dos traballadores e desempregados non deixou de agravarse como consecuencia da crise do turismo, a saída de empresas estranxeiras e a guerra en Libia. Desde o 14 de xaneiro non houbo un só día sen folgas ou protestas laborais e, tras un pequeno paréntese en vésperas das eleccións, as mobilizacións reactiváronse nas rexións do interior. A última en Gafsa hai poucos días -que aínda continúa- en protesta polo paro e a distribución de postos de traballo por parte da Compañía de Fosfatos (así empezaron as revoltas da conca mineira en 2008).

C.V.:Alfonsín na Arxentina dicía que coa democracia (burguesa) cómese e tense teito, alí demostrouse que con iso non basta, que perspectivas hai en Tunes?
Santiago Alba Rico: É difícil facer predicións, pero creo que en Tunes comezou un movemento sísmico cuxas réplicas, de ida e volta, van seguir ondulando a rexión. Creo que todo isto non fixo máis que empezar, tamén en Tunes, onde hai máis marxe de manobra e onde quizais se permita un pouco máis de democracia burguesa, pero onde en calquera caso o islamismo hexemónico terá que responder á presión popular, cousa que non poderá facer sen enfrontarse ao deseño euro-estadounidense para a zona.

Siria:
C.V.: Do mesmo xeito que pasou co ditador Gadafi Bashar El Assad atopou o respaldo dun sector da esquerda que acusa os manifestantes de axentes da CIA. que opinión che merecen esas declaracións?
Santiago Alba Rico: Máis que unha opinión, a miña resposta toma a forma de dor. Preferiría que ese sector da esquerda ao que che refires fose tan cínico como as potencias imperialistas, que non dubidan en apoiar hoxe aos que traizoarán mañá e disimulan pouco o seu desprezo polos pobos. Se a xeoestratexia exixe sacrificar ao pobo sirio, que teñan o valor de dicilo. Pero como teñen que ser ademais de "esquerdas" e protexer a súa conciencia, fan algo pior: negan que haxa unha ditadura e negan que haxa un pobo que loita contra ela. O malo é que isto ten tamén os seus efectos. Eu fun acusado de xustificar, facilitar ou mesmo pedir unha intervención por afirmar a existencia dun levantamento popular; o pior desta criminalización (expresada algunhas veces de forma pouco serena e respectuosa) é que ignora, á inversa, a enorme responsabilidade que está a ter a posición dese sector da esquerda (con gobernos en América Latina) no curso das revoltas árabes e no éxito da contrarrevolución. Xogan á profecía autocumplida. Non mandan nin armas nin diñeiro nin a súa experiencia organizativa; nin sequera unha palabriña de apoio. Entregan o territorio e o discurso e logo -voilá- aí témolo, xa o dixemos: son todos peóns da CIA. Poderá dicerse que os gobernos latinoamericanos non poden permitirse intervir, que xa teñen bastante con ocuparse de defenderse a nivel continental e crear, por exemplo, a CELAC. Pero é que desgraciadamente interviron; eles tamén interviron e da pior maneira, apoiando a quen debían ser os seus inimigos porque eran tan inimigos dos pobos como os seus patróns occidentais. Eu son pequeno e non teño poder; non fixen moito dano. Eles son grandes e teñen moito poder; todo un bloque -por primeira vez en décadas- que podía manobrar para dificultar a repenetración das forzas neocoloniales na zona. Deixáronlles o terreo expedito. E as forzas imperialistas, claro, entran e interveñen, que é o que fixeron sempre que lles deixan. Cando un confiara inxenuamente na renovación da esquerda desde América Latina, hete aquí que o socialismo do século XXI parécese moito -moito- ao do século XX, tamén polo modo en que trata aos seus propios compañeiros de viaxe.

C.V: O pobo sirio, como é natural, esperaba que Bashar caese por medios pacíficos, con todo, xa son máis de 4.000 mortos os que produciu a represión do réxime, xa hai enfrontamentos armados. Consideras que é xustificable ou necesaria a resposta armada ao réxime sirio?
Santiago Alba Rico: Hai dúas cuestións. A primeira é de principio: considero justificado -lexítima defensa- que a poboación se arme, tras meses de represión feroz, contra un inimigo que non ten piedade. A segunda é máis ben táctica. Estou de acordo co opositor Michel Quilo en que o perigo está en que se arme non a poboación para defenderse senón o chamado Exército Libre Sirio para atacar ao exército da el-Asad. Acho que até fai moi pouco as Coordinadoras no interior, que son as que deben decidir -pois son os que se xogan a vida- tiñan moi clara a súa oposición tanto a unha intervención estranxeira como a unha militarización da revolución. En todo caso, o que me irrita é que sexan precisamente aqueles que noutros escenarios apostan moi alegremente pola loita armada os que no caso de Siria consideran sospeitoso - trás oito meses!- o recurso ás armas ou mesmo unha proba retrospectiva de que todo foi unha montaxe da CIA. Esa é, claro, a propaganda do réxime e da axencia SA.

C.V.: Hai sectores que seguen expondo as mobilizacións pacíficas a pesar dos masacres, outros queren a intervención de tropas a OTAN ou a ONU, ou sexa, do imperialismo, que resultado tería esta intervención?
Santiago Alba Rico: Equivoqueime con Libia e quero ser prudente, pero vexo moi difícil unha intervención. Paréceme máis probable, como suxería Abdelbari Atwan, o editorialista da El-Quds-al-Arabi, que finalmente as potencias occidentais decidan que se axusta máis aos seus intereses na zona o sacrificio do pobo sirio e da súa revolución democrática. E isto, en parte, porque unha intervención poría patas para arriba a zona do planeta onde hai unha maior concentración de intereses e de conflitos. Paréceme máis probable unha intervención contra Irán, cuxo efecto, en calquera caso, sería tamén parecido. O illamento de Israel fai temer un movemento de alto risco; contra a parede, trátase de crebar a liña Irán-Siria-Hizbulá e de paso converter a primavera árabe nun inferno de conflitos civís confesionais e sectarios (é moi evidente a procura dun enfrontamento entre chíies e sunníes en toda a rexión). Pero sen contar con que Rusia e China puidesen reaccionar, o resultado sería tan apocalíptico que quizais acabe predominando o pragmatismo nun mundo, en calquera caso, atravesado por impulsos moi irracionais (sobre todo no goberno de Israel). Ese pragmatismo implica optar polo mal menor e o mal menor para todos -salvo, claro, para os sirios- é o fin da revolución. Por todas partes ven signos dun retroceso occidental. A pregunta é: pódese xa volver atrás ou é demasiado tarde?
Tamén relación a Siria, ves un paralelismo en que agora a "comunidade internacional" quere intervir para protexer á poboación civil, despois de meses e meses nos que se mantivo a represión e agora é cando empeza a haber unha resposta armada por parte da oposición. Antes de que houbese esta resposta só había chamamentos ao goberno e mesmo como chegou a expor Trinidad Jiménez que seguía existindo a posibilidade de que Bashar mantivese a súa lexitimidade se facía algunhas reformas. Eu opino ademais que se se dá a intervención imperialista non vai aser coa exlcusión aérea, pois neste caso de pouco serviría dado que Bashar co que ataca á poboación é con armas e tanques e non hai cidades (que eu saiba) liberadas ás que estea a bombardear o que significaría que se lle facilitaría a entrada directa (como tropas de interposición), tal vez en Homs noutras poboacións, dividindo ao país e colonizándolo. Creo imposible unha intervención terrestre da OTAN nun país onde Rusia ten bases e deixou clara a súa oposición a calquera intromisión militar nos asuntos sirios. Apuntouse a posibilidade de que ese papel militar xogáseo Turquía, pero Turquía -como a Liga Arabe- tamén ha recuado nos últimos días no seu belixerancia contra o réxime de el-Asad. Teño a impresión de que a situación se vai a estancar. Aínda que o Exército Libre sirio, que non obedece ordes do Consello Nacional Sirio, poida seguir tentando forzar as cousas con ataques crecientemente espectaculares. Pero a oposición mesma percibiu tanto os riscos dunha intervención como este retroceso ou estancamento e volve expor o retorno ás formas orixinais da revolta, baseadas na desobediencia civil. A folga xeral indefinida convocada nas cidades rebeldes sinala claramente este retorno ás orixes como resposta tamén ao claro estancamento -se pode definirse así a morte cotiá de manifestantes- da situación.

Libia
C.V: Sobre Libia temos un gran acordo políticio en relación ao que significaba Gadafí e a rebelión ou revolución contra el. Agora a "comunidade internacional" desvélase porque o novo goberno, que tardaron varias semanas en conseguir formar, sexa recoñecido pola poboación, e máis ben que consiga gobernar. Para iso ten a dificultade de que as milicias rebeldes seguen existindo e por suposto están armadas. Tes información sobre cómo está realmente a situación do poder en Libia nestes momentos?
Santiago Alba Rico: A situación é moi complexa e a súa complexidade mesma demostra, como escribín máis dunha vez, que a OTAN bombardeou Libia, pero non controla o país. As últimas noticias son inquietantes: as milicias, ás que se deron dúas semanas de prazo, néganse a desarmarse e abandonar Trípoli, onde a poboación maniféstase contra elas; en Benghasi, comezou un sit-in na praza da revolución na que os mozos que comezaron as revoltas en febreiro reclaman unha "revolución para corrixir o rumbo" e exixen a destitución de Abdel Jalil, a disolución da CNT e a formación dun goberno sen lazos co réxime de Gadafi. Hai uns días as milicias de Zintan tomaron o aeroporto de Trípoli e sostiveron choques armados co exército nacional libio. Ao mesmo tempo, os Amazigh, o 10% da poboación, saen tamén á rúa a reclamar os seus dereitos. O derrocamento de Gadafi saca á luz un millón de tensións nun país armado até os dentes e sen ningunha tradición de loita ou negociación política. Nestas condicións, os acordos entre os Irmáns Musulmáns e o Grupo Islámico Combatente son a única garantía de establecemento dunha mínima institucionalidad que permita a construción desde cero dun Estado civil. Os lazos entre Nahda e os IIMM libios son moi fortes, como o demostra a presenza de Rachid Al-Ghanouchi o pasado día 10 de decembro en Trípoli para participar no chamado Congreso pola Reconciliación. A situación é moito máis inestable que en Tunes ou mesmo que en Exipto, pero o bombardeo da OTAN non dá máis vantaxes en Libia á intervención occidental.

Corrente Vermella apoia a manifestación convocada para hoxe 29D, ás 20 horas, na Pza Maria Pita pola Asociación Sen Papeis da Coruña, rexeitando o acoso policial ao que os traballadores e traballadoras imigrantes estan a ser sometidos.
A crise vem a diparar toas as alarmas contra o crecemento exponencial do racismo e xenofobia na procura de desviar a atención da poboación das verdadeiras causas do empobrecemento do conxunto da soiedade e da clase traballadora en concreto.
Ocultan que a crise esta xerada pola especulación inmobiliaria e financeira, e o apoio descarado ás grandes áreas comerciais frente o pequeño comercio, e non polos traballadores e traballadoras imigrantes.
O desmantelamento do estado de ?Ben Estar? para privatizar a sanidade e a educación, xunto cós recortes nos servizos sociais, estan a xerar unha situación de inestabilidade e crispación social para a que os poderosos estan a buscar ?chivos expiatorios?, e atopannos nos sectores da sociedade marxinalizados pola lexislación e as institucións.
Estas medidas estan deixando despedimentos masivos ata alcanzar a cifra de 5 millóns de parados e 240 mil na Galiza, despedimentos feitos pola patronal para presionar cara unha nova reforma labolar que abarate, máis o despido.
Os traballadores e traballadoras imigrantes son postos na marxinalidade por unha lexislación represiva, baseada na Lei de Extranxeria e todas as limitacións posteriores á legalización da súa situación (traballa o ?arraigo?, ás regularizacións, etc). Esta lexislación introduce outra división na clase traballadora entre nativos/legais e extranxeiros/ilegais, que se ven a sumar ás mais visibéis como a existente entre fixos e precarios, xóvenes e vellos, mulleres e homes.
Sobre esta base, a presión sobre os traballadores e traballadoras imigrantes da Coruña atopa un verdadeiro caldo de cultivo; unha presión como a que se concretou nos pasados dias coa agresión impune a unha persoa na Rua Real.
Para CV os traballadores e traballadoras imigrantes son parte inseparabel da clase traballadora galega e española. Aquí, nas piores condición laborais coñecidas, traballan e pagan os seus impostos, e por elo ?papeis para todos? é o primeiro paso no camiño de exixencia da derogación da Lei de Extranxeria, que os iguale en dereitos a sus compañeiros e compañeiras de clase.
Para Corrente Vermella a defensa de todos os dereitos políticos, sociais e laborais dos traballadores e traballadoras imigrantes é unha tarefa que teñen que asumir todas as organización políticas, sociais e, especialmente sindicais. Non se pode admitir que por motivos corporativos ou calquer outro non se poñan á cabeza na defensa das suas reivindicacións.
Por último, faise imprescindible exixir a depuración de todos os corpos de ?seguridade? do Estado de todos os membros nomeadamente racistas e xenófobos.

Galiza, 28 de decembro do 2011

[1] ... [14] [15] [16] [17] [18] 19 [20] [21]