Cada vez vai quedando máis claro que detrás das confusas declaracións do Ministro de Xustiza e a de Sanidade, escóndese a intención do Goberno de sacar o aborto da carteira de prestacións básicas da Seguridade Social, limitando este a aqueles casos ?autorizados por prescrición médica?, e vulnerando así un dereito fundamental das mulleres como é o de dispor libremente sobre a maternidade. ¿De que democracia fálannos cando as mulleres non teñen nin o dereito a decidir sobre o seu propio corpo?
Esta medida non só responde as presións da Igrexa e os sectores máis reaccionarios, que co novo goberno do PP senten máis apoiados, senón que sobre todo enmárcanse dentro dos brutais recortes en Sanidade, que o goberno central e distintos gobernos autonómicos veñen levando a cabo, e dos que tampouco se libra o aborto.
Pois aínda que a reforma da lei de 2010 permite actualmente que a muller poida abortar de forma legal e gratuíta, sen ter que cumprir ningún suposto até as 14 semanas, na práctica, o exercicio deste dereito segue sendo un auténtico ?via crucis? para nós. A gran maioría das IVE efectúanse en clínicas privadas concertadas, ás que os gobernos autonómicos foron atrasando os pagos, polo que na actualidade moitas delas néganse a realizalas ou piden ás mulleres o pago por adiantado.
Pero é que ademais hai comunidades onde non existen clínicas públicas nin privadas que realicen a IVE, polo que os obstáculos son aínda maiores. Isto sen contar a enorme presión ideolóxica que habemos de soportar, xa que se obriga á muller a esperar tres días ?de reflexión? e entrégaselle un sobre no que numerosas veces hai información dos grupos ?provida?, coma se a muller fose unha criatura confusa que necesita ser esclarecida.

O goberno arremete contra os sectores máis oprimidos
Os recortes en sanidade e o intento de privatización da mesma, do mesmo xeito que o resto de axustes sociais, están ao servizo do pago da débeda pública e do salvamento aos bancos, pero os seus efectos recaen sobre toda a clase traballadora cada vez máis empobrecida, que na súa gran maioría non pode custearse nin probas médicas nin intervencións como a dun aborto, na sanidade privada. Á súa vez, dentro da clase traballadora, os colectivos máis vulnerables como son menores, jubilad@s, pensionistas e inmigrantes en situación irregular, son os máis afectados os recortes sanitarios.
Así, a partir do 1 de Setembro, as inmigrantes sen papeis quedarán sen asistencia sanitaria gratuíta, e aínda que terán dereito a ela en caso de urxencia ou embarazo, si que perderán o dereito á interrupción voluntaria do embarazo nas primeiras 14 semanas, posto que só poderán acceder sen custo a este servizo, cando se deba a ?motivos terapéuticos? Pero é que seica un embarazo non desexado por unha muller, non é unha urxencia sanitaria? Deste xeito, quen de forma hipócrita condenan o aborto por ?atentar contra a vida? van pór en perigo coas súas políticas reaccionarias e xenófobas, a vida de moitas destas mulleres sen recursos que se verán obrigadas a recorrer a abortos clandestinos e inseguros.
Ademais, o goberno estuda restrinxir o acceso á anticoncepción post-coital, que se demostrou moi eficaz para reducir o número de abortos, esixindo prescrición médica previa para poder obtelo. Os recortes sanitarios e en Educación tamén supoñen o peche dos centros de información sexual, e impiden a posta en marcha de programas de educación afectivo sexual nas escolas, agora case inexistentes, e que son imprescindibles para reducir os embarazos non desexados entre a poboación nova e adolescente.
Para Defender Os nosos Dereitos, Unificar As Loitas
A loita en defensa do dereito ao aborto non é cousa das mulleres unicamente, nin é só unha loita contra a Igrexa e os sectores reaccionarios, senón tamén contra a ofensiva do capitalismo decadente que ataca sen escrúpulos aos sectores máis oprimidos da clase traballadora para salvagardar os seus intereses. As mulleres debemos estar á fronte para defendernos dos ataques e conseguir definitivamente o dereito ao aborto libre, gratuíto, público e sen obxección de conciencia que desde Corrente Vermella reclamamos. Pero é necesario que as organizacións da esquerda e os sindicatos de clase sómense a esta loita porque as reivindicacións e os dereitos das mulleres traballadoras son unha tarefa do conxunto da clase obreira.
E se queremos pararlle os pés a este goberno ao servizo da Troika e o Capital, é necesario ademais unificar esta loita ao resto de loitas que se están dando contra os recortes sociais e as reformas que arrincan os dereitos da clase traballadora e os pobos.

Editorial Página Roja nº 12
Corrente Vermella

O mes de maio conclúe co país ás portas da bancarrota do sistema financeiro. O colapso do mesmo e o consecuente corralito penden dun fío. A crise de Bankia e o seu rescate desesperado non é máis que a punta do iceberg. O Goberno Rajoy resolveu deixar en mans do Banco Central Europeo (BCE) a reestruturación do sistema financeiro español e esa decisión representa o recoñecemento implícito de que o Estado deberá recorrer aos fondos de rescate europeos para ?salvar? a banca española, ou o que é o mesmo, para asegurar que cobren os seus grandes acredores, os bancos alemáns e europeos, e para impedir que a crise desatada tras a créba-nacionalización de Bankia acabe nun tsunami incontrolado.
Co sistema de crédito paralizado e os investimentos foráneos fuxindo a mellor acubillo, o Goberno emprendeu unha operación de rescate dos bancos que significa a perda de poder financeiro da banca española e das súas empresas ante a banca dos países imperialistas centrais de Europa, en particular Alemaña. As medidas de salvamento dos bancos traerán inevitablemente un forte aumento da Débeda pública e significarán máis recortes, máis impostos e máis despedimentos.
O descrédito e a indignación popular aumenta ante cada medida do Goberno. Os iniciais 7.000 millóns de rescate necesarios para Bankia convertíanse dous días despois en 10.000 e soben oficialmente a 24.000 millóns días máis tarde. E todo iso sabendo que amenten sobre o custo real da ?nacionalización? de Bankia porque o Estado "entre o que puxo e o que avalou, xa comprometeu 73 mil millóns, e se lle engadimos a garantía dos depósitos (173 mil millóns), chegamos a un valor de 246 mil millóns de euros, que equivalen ao 24% do PIB español" (ver artigo citado).
Rescates millonarios á banca mentres os recortes sociais, só á educación, preanuncian o despedimento de miles de profesores/as e acabarán deixando fóra da Universidade a miles de estudantes aos que resultará imposible pagar a desorbitada subida de taxas.
En cinco meses de goberno, Rajoy bate records. Record de despedimentos e desemprego, record de recortes sociais, record de reformas laborais que nos retrotraen máis de 30 anos e record de recortes ás liberdades democráticas tentando silenciar as protestas a golpe de carga policial, multas e detencións.
Pero as súas dificultades non se poden disociar da tenaz resistencia dos traballadores/as, a mocidade e os sectores populares. Desde o primeiro día do seu goberno contou coa oposición na rúa. As folgas e masivas manifestacións da educación, a sanidade pública, os empregados/as municipais, os traballadores/as de aeroportos, pilotos de Iberia, a folga xeral do pasado 29M..., foron mostra dese rexeitamento social ao Goberno. As masivas manifestacións do pasado día 22, ás que lles precederon as do 12 ao 15 de maio ou os cortes de estradas e folgas dos mineiros dan fe reiterada do rexeitamento social a este goberno.
As crises políticas que acompañan a situación, a crise no poder xudicial, o plante dos reitores, o descrédito da monarquía ou o mesmo desgaste a pasos axigantados do goberno central son a expresión por arriba do crecente descontento social por abaixo.
Hai que dicir basta a estes gobernos ladróns, ao de Rajoy e a todos os que desde as "autonomías" fan de xestores deste plan de guerra social. Hai que dicir basta a este roubo a plena luz do día que condena á miseria aos traballadores/as e ao pobo para salvar aos banqueiros, mentres os seus xestores, como Intre e compañía, vanse con soldos millonarios e sen render conta algunha pola súa latrocinio.
Nin un euro máis para os banqueiros! Hai que expropiar a banca porque é a que concentra nas súas mans o dominio real da economía e é imposible dar un só paso serio para resolver a crise mentres a banca siga en mans de ladróns. Hai que expropiar os bancos e crear un sistema unificado de investimentos e créditos, baixo control dos traballadores e o movemento popular, que permita acabar co desemprego e reorganizar a economía.
E os banqueiros? como se grita nas manifestacións: Temos a solución: os banqueiros a prisión!

Ningún pacto con Rajoy!
Os dirixentes da "oposición" política (PSOE e EU), están empeñados en non levar o rexeitamento social máis aló dunha estratexia de desgaste do Goberno que lles permita nas próximas eleccións recuperar escanos a uns e a Moncloa a outros.
Unha e outra vez, por boca dos dirixentes de UXT e CCOO repiten "Non queremos confrontar co Goberno". Saben que o país vai camiño de ser a segunda Grecia do Continente e apuran a Rajoy para evitar que o descontento social acábese traducindo, como no país heleno, en pór en xaque non só ao goberno senón ao réxime e ao sistema capitalista mesmo. Por iso canto máis descontento social hai e máis en crise está o goberno, Rubalcaba, Cayo Lara e a burocracia sindical de CCOO e UXT saen a proporlle a Rajoy un Gran Pacto Nacional contra a crise.
En que consiste o seu gran pacto nacional? No substancial, en negociar coa Troika europea suavizar os recortes sociais para evitar o estalido social. Pagar a débeda dos banqueiros? Si! pero con mais "axuda" de Europa, Pagar a inmoral e ilegitima débeda pública? Si!, pero espaciando os pagos e baixando algo os intereses vía maior intervención do BCE. Profundar as reformas laborais? Si! ao estilo do acordo subscrito entre a CEOE e CCOO-UXT o pasado mes de xaneiro. Aceptar recortes na educación? Si! pero con algúns despedimentos menos.
E para maior mostra, desde os gobernos de Andalucía e Asturias o tándem PSOE-EU aplican o seu "modelo alternativo", consistente en ser xestores do goberno central na aplicación dos recortes sociais, pasando da "rebeldía contra os mercados", que pregoaba EU na súa campaña, a cumprir relixiosamente coas esixencias dos mesmos.
A súa proposta de "gran pacto nacional" non é en esencia máis que un intento de salvar ao goberno de Rajoy e impor os plans de guerra social da Unión europea, o BCE e o FMI "atenuándoos" para evitar o estalido social fronte a unha crise que se profunda a pasos axigantados.
A verdadeira oposición a este goberno é a que está na rúa. Para os traballadores/as, os estudantes e os sectores populares non hai outra saída á crise que profundar a confrontación co goberno. Non hai outra saída que opor a ese plan de guerra social, ás súas reformas, recortes sociais e rescates bancarios un verdadeiro plan alternativo de rescate dos traballadores e o pobo. Que se suspenda o pago da débeda pública! aos mesmos usureros e especuladores que nos meteron nesta crise e que seguen facendo negocio cos intereses da débeda que nos fan pagar a todos/as.
Que se acabe dunha vez por todas cos interminables rescates bancarios expropiando á banca, socializando o crédito. Que se derrogue a reforma laboral e redúzase a xornada sen redución do salario para repartir o traballo e pór así freo á desocupación.
As loitas en curso deben pór estes obxectivos entre as súas demandas centrais porque se se pode! dar un saída obreira e popular á crise.
O camiño desa saída está na dirección oposta aos pactos cun Goberno que canto antes se afunda mellor para todos os que estamos a pagar a crise. Trátase de apoiar resueltamente as loitas, en curso e preparar así as condicións para unha nova folga xeral.

Por un gran encontro democrático para unificar a oposición ao goberno
As crecentes loitas da educación e a sanidade pública, as numerosas folgas sectoriais e de empresas, as manifestacións de protesta, en especial as masivas do pasado día 22 de estudantes e do profesorado, ou as accións dos afectados/as polos desafiuzamentos ou polo roubo do corralito, mostra que a verdadeira oposición a este goberno está na rúa. O lamentable papel da "oposición política" (PSOE-EU) e da burocracia sindical de CCOO e UXT, sen máis proxecto que esperar o desgaste do Goberno para dentro de 3 anos tentar gañarlles nas eleccións (mentres desde os gobernos nos que están aplican os recortes) condena todo ese movemento de rexeitamento social á dispersión, perdendo a enorme forza que teriamos se ese rexeitamento social unificásese nas súas loitas e en obxectivos comúns.
A recente decisión da reunión estatal do sindicalismo de clase alternativo chamando á "confluencia con todos os movementos sociais, asembleas do 15-M, plataformas contra os desafiuzamentos, afectados polo corralito,... tentando atopar espazos comúns para definir os mecanismos de unidade de acción e conseguir os obxectivos comúns de loita", é un paso moi positivo, aínda que aínda pouco preciso na proposta, nese camiño de unificar a resposta obreira e popular ao Goberno.
Un gran Encontro Estatal democrático no que todos estes sectores, desde as asembleas do 15M, o sindicalismo de clase alternativo, as organizacións de profesores/as en loita (Rede Verde e outras), as asembleas e coordinadoras estudantís, empresas en loita, a plataforma contra os desafiuzamentos, a asociación de loita contra o corralito bancario... confluísemos para establecer unha plataforma de loita común (contra os recortes, pola paralización inmediata dos desafiuzamentos, pola liberación dos aforros incautados, pola suspensión inmediata do pago da débeda pública e un auditoria pública da mesma e o cárcere para os banqueiros) e un plan de acción acordado entre todos/as, sería sen dúbida un paso moi grande para parar os pés a este Goberno dos banqueiros.
A tarefa é ser capaces desde as asembleas do 15M e desde o sindicalismo de clase alternativo de ir axuntando vontades e concretando entre todos/as unha iniciativa destas características.

A crise econômica que esta a levar por diante o Estado do Bem Estar, tamen bate sobre os direitos políticos e culturais da poboacion. As políticas de axuste e recortes, como non podia ser menos afectan ao que o PP sempre considerou absolutamente prescindible, a normalizacion do galego.
O PP, herdeiro directo do franquismo, considera un atraso o idioma que daquela dician falaban os da aldeã; e inventaronse que o galego é um idioma imposto pólos nacionalistas. ¡Como se na Galiza de sempre falarase español ate que nos últimos anos impuxeron o galego! Se desde os anos 70 ate o de agora, baixo o chamado ?bilingüismo harmônico? de Fraga, a poboacion falante do galego retrocedeu do 70 ao 50% actual, qué idioma é o que se impon?.
A Xunta do PP coa suas medidas lexislativas e administrativas como a disolucion das equipas de normalizacion ou a derogacion da obriga do 50% nas clases em galego, procura reducir o uso do galego á vida familiar, como se fosemos ?imigrantes na nosa terra?. Cando un sae a outro pais, na actividade publica, xudicial, econômica ou social usa o idioma dese pais, e na sua vida familiar fala na sua própria. Na Galiza a realidade é o invés, o español é idioma dominante, e o galego o familiar, como se fose un estranxeiro.
Neste cadro, co desmantelamento dos poucos avances dados polo Bipartido como os mencionados, a Xunta do PP quere romper a continuidade xeracional, afastando o seu uso da xuventude, sendo conscente de que isto é a morte do idioma. O galego no morre de morte natural, senon asesenado, é un verdadeiro linguicidio.
É umha politica conscente dos mesmos que privatizan os servizos publcios, aproban reformas laborais e recortan direitos, e entre eles restrinxindo o uso e aprendizase do idioma, a servizo dos mesmos obxectivos, o diñeiro que aforran nas campañas de normalizacion van, como todos os recortes a resgatar bancos, pagar a debeda ou incrementar os benefícios empresariais.
A ?recentralizacion? do Estado, mesmo ameazando a existência das CC AA, vai da man da centralizacion e acumulacion do capital expresase no caso galego, por exemplo, na prohibicion da Union Europea e o goberno central de construccion de buques civis em Ferrol, ao servizo dos estaleiros europeos, ou no desmantelamento das caixas de aforro para a sua venda o capital español (BSCH). O idioma que queren impor é no que se fan os negócios no Estado Español, o castelan.
A vella estrucutra centralista do Estado Español reservou, e reserva á poboacion tralladora galega á emigracion constante e a exportacion de matérias primas para as multinacionais (os eólicas em mans alleas, o leite, a produccion electrica, etc.). Alem mais, agora cando fan obras faraônicas como AVE, que conectaran a Galiza com Madrid em menos tempo que entre as cidades e as vilas galega onde non existe umha rede de trens de proximidades, o único que pretenden e fortalecer esta relacion de dependência.
Por todo isto, o galego como idioma non lles interesa para nada, e a sua desaparicion é parte desta condena á emigracion sistemática. Para avanzar no camiño da sua normalizacion como a lingoa de todos os galegos, é preciso ligala á loita pólos direitos políticos, e no concreto á conquista do direito á autodeterminacion..
A poboacion traballadora, as suas formas de organizacion como os sindicatos, os movimentos sociais e o 15M teñen que ?indignarse? diante da profunda inxustiza que é impedir que un pobo fale o seu próprio idioma. A defensa a expresarnos no idioma orixinario da Galiza tem que xerar a mesma indignacion que o desmantelamento de todos os direitos sociais e individuais, pois é un deles.
Acude á manifestacion o 17 de maio, convocada pola Plataforma Queremos Galego, ás 12, na Alameda de Compostela.

Por unha saída obreira e popular á crise!

O pasado 29 de marzo, millóns de traballadores/as manifestamos na folga e na rúa o noso rotundo rexeitamento á reforma laboral, aos recortes e aos plans de guerra social do goberno. Nunca un goberno cultivou tanto rexeitamento en tan pouco tempo. A derrota electoral en Andalucía, máis de 430.000 votos perdidos en tres meses e unha folga xeral son a mellor demostración da impopularidade dun goberno que actúa ao mandato de Merkel e Sarkozy.
Aínda así un día despois da folga o Goberno presentou os Orzamentos Xerais do Estado máis restritivos dos últimos 30 anos. O recorte de gastos anuncia ao redor de 700.000 novos despedimentos, nova subida de impostos e taxas universitarias, máis recortes á educación e a sanidade públicas. E mentres aplican estas novas medidas de guerra social contra os traballadores/as e o pobo, conceden unha amnistía fiscal aos defraudadores.
Pregoan austeridade mentres o xefe do Estado pégase a gran vida cazando elefantes e facendo ostentación de luxos.
Móstranse ?patriotas" para defender a unha multinacional como Repsol, que non conta sequera con maioría española no accionariado e declara no Estado español só o 25% dos seus beneficios, á vez que son sumisos até a vergoña cos bancos alemáns e franceses que expolian o país.
Este goberno non toma unha soa medida pensando no drama de 6 millóns de parados/as, de miles de familias desafiuzadas, de mozas que non teñen nin futuro nin presente, de traballadores de Concellos que levan meses sen cobrar os seus salarios, etc. Todas as medidas están ao servizo de seguir pagando a débeda dos banqueiros e encher os petos das grandes empresas e multinacionais.
E ten encima a desvergoña de ameazar con endurecer o código penal, de forma abertamente anticonstitucional, para reprimir as protestas sociais.

Nin dar tregua nin implorar polo pacto social
Os dirixentes de CCOO e UXT dixeron que darían de prazo ao Goberno até o 1º de Maio e se non rectificaba anunciarían novas mobilizacións.
Pois ben, o Goberno, lonxe de rectificar, profundou o seu ataque aos traballadores/as. E ante isto que propoñen Toxo e Méndez? Dirixíronse unha e outra vez ao Goberno rogándolle que negocie. Negociar que? Que modifique a reforma laboral e poña no seu lugar o acordo que eles asinaron en xaneiro coa CEOE. Un acordo que contemplaba entre outras cousas a redución salarial, o aumento da flexibilidade laboral, maior poder de decisión ás empresas sobre cuestións esenciais (distribución do tempo de traballo, mobilidade funcional,...).
Un acordo que aceptaba que os convenios colectivos faciliten que o empresario poida distribuír irregularmente o 10% da xornada anual ordinaria e contemplar medidas de maior flexibilidade cando a empresa queira.
Tratar de converter a Folga Xeral ou as manifestacións do 1º de Maio en mobilizacións en defensa do pacto social subscrito coa CEOE é unha burla a millóns de traballadores/as e un acto de súplica vergonzante ao Goberno.

Pola continuidade: nova folga xeral e plan de loita até botar abaixo a reforma laboral e os recortes sociais.
A vontade expresada o 29M por millóns de traballadores/as foi clara, non queremos a reforma laboral nin aceptamos os recortes. Ese foi o sentido da folga e ese debe ser o camiño a seguir.
O 1º de Maio debe ser unha verdadeira xornada de loita xunto aos traballadores/as do resto do mundo, en especial quen, como en Grecia, enfrontan os mesmos plans que enfrontamos aquí.
Un 1º de Maio de repudio ás medidas do Goberno e de esixencia a todas as organizacións sindicais da convocatoria dunha nova folga xeral.
Chamamos a todos os traballadores/as, en activo ou en paro, a todas as organizacións de clase, aos/as novos, ao movemento 15M, a que fagamos unha verdadeira manifestación obreira contra as medidas do Goberno, pola repartición do traballo, por unha sanidade e educación públicas e de calidade, polo dereito á vivenda e contra os desafiuzamentos. Por un plan de rescate dos traballadores/as e o pobo. Pola suspensión do pago da débeda pública.

Folga xeral e plan de loita até botar abaixo a reforma laboral e os recortes sociais!

Por unha saída obreira e popular á crise!

A crise que a paguen os capitalistas!b>

Arrogantes con Arxentina, lacaios con Merkel e Sarkozy

A decisión do goberno arxentino de nacionalizar o 51% das accións de YPF, filial de Repsol, desencadeou unha crise e unha campaña de ?patrioteirismo? ante o "agravio do que fomos obxecto". O PP saíu á palestra insistindo en que "o ataque a Repsol é un ataque a España e ao seu goberno".
Ante estes feitos, desde Corrente Vermella queremos sinalar:
1.- O conflito en Arxentina con Repsol nin comeza nestes días nin se limita a un conflito co goberno arxentino. A presenza de Repsol na Arxentina remóntase ó 1999 onde YPF foi vendida polo Presidente Menem no que foi a orxia privatizadora dos anos 90, e que terminou no Corralito.
Todos estes anos estiveron marcados por constantes enfrontamentos entre esta multinacional e os traballadores e sectores populares arxentinos, que sufriron a entrega do sector petroleiro arxentino a Repsol.
Miles de despedimentos e traballadores presos por negarse a ser condenados á fame son o primeiro prezo que pagou o pobo arxentino pola entrada de Repsol. Foi a presión dos traballadores e o pobo arxentino o que obrigou ao Goberno da Kirchner a chegar máis lonxe do que quería.
2.- YPF supón para Repsol o 50% da súa produción total de hidrocarburos, perto da metade das seus reservas e un terzo dos seus beneficios. Nestes anos, á vez que Repsol-YPF saqueaba os xacementos arxentinos e acumulaba pingües benefícios, a produción foi decaendo. A produción petroleira reduciuse nun 23% entre 2003 e 2011. Outro tanto sucedeu co gas, pasando de 46 mil millóns de metros cúbicos no 2003 a 42 no 2011. Esta diminución da produción ha ir obrigando a Arxentina a dedicar cada vez máis recursos á importación de combustibles e enerxía. ?Do autoabastecimiento que se conquistou a mediados da década dos ?80 coa YPF estatal, pasouse á importación co modelo das multinacionais privadas". (Avanzada Socialista, xornal do PSTU de Arxentina)
3.- A xestión da multinacional Repsol, así como os seus investimentos non atenden a máis criterio, como toda multinacional, que ao da produción para a ganancia, a optimización dos beneficios. Entre 1999 e o 2011 Repsol YPF investiu en Arxentina 8 mil millóns de dólares, mentres obtivo unhas ganancias netas de 16 .500 millóns de dólares, dos cales repartiu entre os seus accionistas 13 mil millóns. Estas son as contas do saqueo que Repsol someteu a Arxentina ao longo de todos estes anos. Durante este período ha ir baleirando os xacementos sen outra preocupación que non fose ter a recado os beneficios dos accionistas do Repsol.
4.- O Goberno de Rajoy sae en defensa da "empresa española" cando en realidade o accionariado de Repsol é maioritariamente estranxeiro. Os accionistas españois xusto alcanzan o 27%, entre A Caixa (un 13%), o BBVA (4%) e a construtora SACYR (o 10%, comprado cun crédito de 46 bancos, entre os cales o Santander, a banca francesa, británica e holandesa). O denominado 'free float', o capital flotante que cotiza en bolsa, supón o 62,21% do accionariado, boa parte de cuxos títulos (o 42% do total) está en mans de fondos de investimentos norteamericanos e británicos (JP Morgan Chase Bank National Association EEUU- Chase Nominees Ltd. GB-, State Street Bank and Trust -EEUU-), aos que hai que engadir o 10% da mexicana PEMEX ou o 3,32 do banco francés BNP-Paribas.
5.- Por máis que Rajoy déase golpes de peito ?patrióticos?, o papel de Repsol na Arxentina mostra o rol das multinacionais "españolas" en América Latina.
Así como os outros imperialismos, o español e as súas multinacionais (Repsol, Telefónica, Santander, BBVA, Inditex, Acciona...) son sinónimo de saqueo das riquezas dos pobos e explotación da clase traballadora. O exemplo de Repsol, apoiando a ditaduras como a de Obiang en Guinea Ecuatorial ou a de Kazajastán ou ao goberno de Perú, onde foi denunciada pola organización Survival Internacional, é un exemplo de que non existe un imperialismo ?humanitario e civilizatório?, o europeo, e outro ?militarista e ditatorial?, o ianqui.
Cando se cualifica ás multinacionais españolas como "piratas", a algunhas delas como Repsol, en rigor habería que chamarlles corsarios, porque rouban cunha bandeira pero entregan a maioría do botín a outros.
6.- A campaña patriótica do Goberno mostra a "valentía" do covarde, ameaza con declarar unha guerra comercial á Arxentina para defender os intereses dos bancos e empresas investidoras mentres se converteu no capataz da Merkel e Sarkozy, o executor do espolio do país vía o pago da ilexítima e inmoral débeda pública.
Que saqueen aos traballadores e o pobo, que non gañemos para recortes e reformas, que teñamos seis millóns de parados, que miles de familias sexan desafiuzadas e botadas como animais á rúa, que a mocidade non teña presente nin futuro, non merece deste goberno nin o menor xesto de resistencia ao vórtice dos bancos alemáns, franceses e españois. Pero se Arxentina plántase e reclama o que é seu, os seus recursos petroleiros, entón organízase unha campaña patriótica ao grande. Estes "patriotas" levan a bandeira na billetera. Son patriotas da banca, das multinacionais para quen defenden e gobernan, á conta do saqueo dos traballadores e os pobos, sexan arxentinos ou do Estado español.
7.- Resulta vergoñento ver desde a "esquerda" ofrecer, como fixo no nome do PSOE Rubalcaba, o seu apoio a Repsol e ao Goberno do PP. Vergoñento ver ao dirixente da UXT, Antonio Deusa, Secretario Xeral da Federación de Industria esixir do goberno "unha resposta contundente" e advertir que se non se fai hai o perigo dun "efecto contaxio" no resto de empresas españolas que operan en Arxentina.
Os dirixentes uxetistas, que non puxeron nin en dúbida sequera o saqueo que supón para o país o pago dos intereses da débeda pública aos bancos, sacan peito "patriótico" para defender a Repsol.
8.- O goberno arxentino, que di ?expropiar? Repsol, en realidade o que está a facer é se converter en socio do seu grupo industrial Petersen, propietaria do 25% de YPF, que non ve tocadas as súas participacións. O obxectivo real do goberno arxentino non é nacionalizar YPF de conxunto, para poñela ao servizo do pobo traballador, senón facerse coa maioría das accións para explotar os recursos aparecidos nas provincias de Neuquen e Mendoza, e non é nada descartable que acabe substituíndo a Repsol por outros expoliadores capitalistas, chineses ou de onde sexan.
9.- Os traballadores/as, os mozos, os sectores populares que estamos a sufrir nas nosas carnes a consecuencia dos recortes, do saqueo da débeda, dun goberno que goberna para as multinacionais e a banca, non podemos por menos que repudiar o intento de asociar a nacionalización de Repsol a un "ataque a España".
O pobo arxentino ten dereito a recuperar os seus recursos e a dispor deles, ten todo o dereito a botar de alí a Repsol e a todas as multinacionais que foron e son parte do saqueo do pobo. E lonxe de repudiar esa acción lexitima, hai que empezar a esixir aquí o mesmo camiño, a suspensión do pago da débeda e a expropiación da banca e as industrias craves e baixo control dos traballadores/as, para pór todos eses recursos ao servizo dun plan de rescate dos traballadores e o pobo, que reorganice a economía e acabe co desemprego.

Fóra Repsol e todas as multinacionais españolas de Arxentina
O petróleo e o gas son arxentinos
Fora a campaña patriotera do goberno Rajoy e do PSOE
17 de abril de 2012

ABAIXO O PLAN DE GUERRA SOCIAL DE RAJOY
1º DE MAIO DE LOITA E NOVA FOLGA XERAL...
...agora de 48hs... agora con Europa
O pasado día 29 millóns de traballadores/as manifestamos na folga e na rúa o noso rotundo rexeitamento á reforma laboral, aos recortes e aos plans de ?guerra? social do goberno. Nunca un Goberno acadou tanto rexeitamento en tan pouco tempo. Por máis que se empeñen os propagandistas do goberno, a folga tivo un seguimento masivo e mostrou o repudio da clase obreira aos plans deste goberno da Merkel e Zarkozy, a estes ?homes de palla? da banca e as grandes fortunas. Nin as ameazas de despedimento e as chantaxes nas empresas, nin o despregamento policial vergoñento ou as detencións impediron a folga.
Rajoy cultivou en poucos días dous paus, as eleccións andaluzas e a folga xeral. Pero este Goberno, como o seu predecesor, mostran a vontade de se inmolar se é necesario. Un día despois da folga presentaron os Orzamentos Xerais do Estado máis restritivos dos últimos 30 anos. O recorte de gastos anunciado supón unha nova onda de despedimentos de traballadores/as de Concellos e na administración pública e unha nova subida de impostos. Supón ademais a ?intervención? dos Concellos converténdoos en meros xestores dos plans trazados desde o goberno. E mentres aplican novas medidas de ?guerra? social contra os traballadores e o pobo conceden unha amnistía fiscal aos defraudadores.
Rajoy goberna coa levita e sotana. Coa levita dos banqueiros declara unha guerra social aos traballadores e ao pobo e como as curas pregoam logo a resignación.
Ben saben que na loita, como na guerra, a propaganda é unha arma importantísima. Por iso compasan as súas medidas cunha febril actividade de propaganda, para tentar convencer que nin as folgas nin as protestas sociais serven para nada. Din que como estamos inmersos nunha gran crise, non hai outra saída que resignarnos aos recortes, ás reformas laborais, á baixada de salarios e ao despedimento fácil e barato.
Minten sobre o carácter desta crise, minten sobre os responsables desta crise e minten sobre a saída á mesma. Cando se di que non hai diñeiro para crear emprego, que non hai diñeiro para que as familias en paro teñan un subsidio, que non hai diñeiro para a sanidade ou a educación pública mentres aos ollos de todos, liberan de impostos ás grandes fortunas e non escatiman recursos millonarios para saír ao rescate dos banqueiros, hai que dicirlles que amenten.
Esta crise non responde a ningún designio divino, nin brotou como os repolos, é a crise do seu sistema capitalista e cando falan de ?saír da crise? o que están a dicir é saír eles!, salvarse eles! e salvar o seu sistema! sobre as costas dos traballadores e o pobo.

Suspensión do pago da débeda aos banqueiros e auditoria pública!
Necesitamos dun plan de Rescate dos traballadores

Están transformado unha xigantesca débeda privada de banqueiros, grandes empresarios e especuladores, en débeda pública de todos e para pagar desa débeda acométense os recortes, sóbense os impostos e declárallenos unha guerra social aos traballadores.
Cada día neste país, gástanse 110 millóns de euros en pagar os intereses dunha débeda que os especuladores e os bancos criaron.
Estamos a falar de que os intereses dun só día desa débeda superan con fartura todo o recorte da educación madrileña para o 2012. Estamos a falar de que co que paga de intereses desa débeda nun só mes, resolveríase o problema da vivenda para máis de 16.000 familias. Estamos a falar que co que se pagou nun só mes de intereses poderíase pagar un subsidio de 1000 euros ao mes a máis de 3.300 mil parados. Diso estamos a falar
Por iso o verdadeiro dilema non é se hai recursos ou non, o verdadeiro dilema non é outro que ou traballamos e comemos ou pagamos a súa débeda. Ese é o dilema
Temos que dicir moi alto: NON IMOS PAGAR A VOSA DÉBEDA COA FAME DOS TRABALLADORES/AS E O POBO. Non aceptamos pagar a vosa crise. Abaixo o plan de guerra social de Rajoy e a Unión Europea!
Fronte ao fatalismo e a resignación que queren impornos, hai que dicir a millóns de traballadores, que si se pode!, que si hai saída!, que a loita polo emprego, por salarios dignos, pola vivenda, pola educación e a sanidade pública teñen un punto de partida de común, que é deixar de pagar esa infame débeda, suspender o pago da mesma e esixir unha auditoria pública que ispa a fraude e sinale aos seus responsables. Queremos que todos eses recursos millonarios póñanse ao servizo do único plan de rescate que está a faltar, un plan de rescate dos traballadores e o pobo.
Porque Si hai saída e si se pode! hai que batallar porque nas folgas e a loita hai que levantar esa bandeira da suspensión do pago da débeda como o principal estandarte ao redor do que construír unha saída obreira á crise.

1º de maio de loita e nova folga xeral

Por iso quen, como Toxo e Méndez, seguen crendo que van facer o de sempre e agora o Goberno vailles a chamar correndo a negociar equivócanse de xeito total. Dixéronllo ben claro desde a Unión Europea, a reforma é insuficiente e ten que endurecerse máis. E o que o Goberno lles puxo sobre o seu ?man tendida? é un novo pau, os Orzamentos Xerais do Estado.
Toxo e Méndez aférranse a un modelo capitalista que ademais de inxusto, imposto neste seis últimas décadas sobre o saqueo de continentes enteiros, sucumbiu coa crise. Non se decatan, ou non se queren decatar, que estamos noutra situación. Que o sindicalismo do "diálogo social", dos pactos, nunha guerra social non ten xa espazo. Cortáronlles a billa, aquí non hai máis espazo que o do sindicalismo de clase para loitar ou o de ser meros homes de palla da patronal.
Cando Toxo e Méndez chamaron á Folga, a folga xeral estaba xa convocada en case a metade do Estado, convocárana os sindicatos vascos, galegos, canarios e o sindicalismo alternativo tiña convocada unha xornada estatal de loita o día 29. Os dirixentes de CCOO e UXT coméronse esta Folga Xeral contra a súa vontade e vanse a ter que comer máis. A guerra social dunha parte e a resposta obreira doutra, vailles a colocar ante a clase obreira fronte a un dilema de ferro: ou cos dirixentes á cabeza ou coa cabeza dos dirixentes.
Esta folga xeral non é o final de nada, non é máis que un ensaio xeral, é o principio do camiño. No momento que nos tocou vivir non hai lugar para as medias tintas, non é a hora nin dos timoratos, nin do Don Tancredo, desta os traballadores/as ou saímos pola porta grande ou pola enfermaría. Para impor o non pago da debeda, para botar atrás a reforma laboral e os recortes, para impor un plan de rescate dos traballadores e o pobo... máis que nunca a loita é o único camiño e nela hai que seguir.
O 1º de Maio debe ser unha verdadeira xornada estatal de loita, con manifestacións masivas. Hai que esixir desde todas as organizacións sindicais, desde os Comités de Empresa, desde as asembleas unha nova Folga xeral de 48 horas. E hai que demandar das organizacións sindicais de toda Europa e en especial da CES que preside Cándido Méndez, unha folga xeral en toda Europa porque en todo o continente os traballadores enfrontamos os mesmos plans de recortes e reformas e en todos os lugares rexeitámolo como mostra as folgas xerais de Portugal de Grecia, de Bélxica e agora Italia.

2 de abril de 2012

[1] ... [14] [15] [16] [17] 18 [19] [20] [21]