| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Comunicado da Corrente Vermella sobre Siria |
|
Por moito que os USA e os seus aliados recúen temporalmente nos seus planes de agresión a Siria, e mesmo cheguen a acordos con Rusia, o certo é que as ameazas imperialistas mantense, por iso temos que seguir alerta diante do que poda suceder nos vindeiros meses. O conflicto ten unhas fortes raíces sociais internas de Siria e no mundo árabe, poñendo sobre a mesa moitas das contradiccións internacionais.
Neste sentido, parécenos un erro a división na resposta a umha agresión que pon o mundo ao bordo da catástrofe, numha zona un conflito histórico, a ocupación israelí de Palestina que non ten outra solución ca victoria do pobo palestiniano, e atravesado por uns levantamentos populares que xa derrubaron aliados do imperialismo como Mubarack, Ben Ali ou Gadaffi.
Por todo elo, Corrente Vermella manifesta
1.- Rexeitamos toda intervención imperialista contra calquera pobo, porque nunca o imperialismo, teña a bandeira que teña, favorece as loitas polas liberdades. Os seus interese son sempre aumentar o saqueo dos recursos naturais dos pobos e a explotación da clase traballadora.
Por este motivo rexeitamos o anunciado, e adiado polo momento, ataque dos EE UU e seus aliados contra Siria. Este ataque non ten a menor intención de favorecer a loita do pobo sirio pola xustiza social, a democracia e as libertades democráticas.
2.- Siria concentra hoxe todas as contradiccións entre as potencias imperialistas, os países ?emerxentes? e potencias rexionais como Turquia ou Arabia Saudí, que están á procura dun reacomodo da zona para os seus interese.
O que move a todos eles sen distinción son as multinacionais do gas e o petróleo, garantías para os gasoductos financiados por capital chino-iraní, e de fondo o control do Mediterraneo Oriental cumha umha demonstración de forza por parte dos EE UU e aliados frente os chamados ?emerxentes?, nomeadamente Rusia.
3.- Tanto o imperialismo como Rusia teñen claro que non pode ser o derrubamento do réxime de Al Asad, abrindo unha situación descontrolada no polvorín que é Oriente Proximo, e menos que menos que se produza a mans da mobilizacion popular.
Por iso, tanto Obama como Putin colleron a ?idea? de Kerry do ?control do armamento químico do rexime? como a moeda de negociación que todos precisaban para evitar o confronto militar, para procurar umha saída que desactive o levantamento popular.
4.- O imperialismo, aprendendo das leccións da situación xerada tras a guerra de Iraq, o obxectivo real do ataque era (e é, se prodúcese) o desgastar o réxime para negociar umha saída que manteña as institucións fundamentais, sen Al Asad, como fixeron en Exipto e Tunez, mas non poideron facer en Libia.
Para CV non se poden formular saídas ?políticas? e ?negociadas? cun rexime que leva 150 mil mortos en dous anos de levantamento popular e guerra civil. É confundir á poboacion chamar a confiar na ONU, un organismo o servizo das grandes potencias cuxo papel desaparece cada vez que xurde un conflito de gran magnitude, para soluciona-lo, esa é tarefa do pobo autoorganizado.
5.- Mas non só o imperialismo e as ?emerxentes?, senon umha multitude de forzas son hostís e conspiran contra a revolución siria e árabe en xeral. Polos mais diversos motivos, forzas islamistas e mesmo mercenarios actúan nun e noutro bando co unico obxectivo de facer descarrilar o levantamento popular.
6.- Corrente Vermella esta coa poboación traballadora Siria que se levantou contra o réxime de Al Asad e coas organizacións da oposición de esquerdas que teñen manifestado o seu rexeitamento á intervención imperialista. Por iso, denunciamos por reaccionarias ás direccións do campo rebelde, como as cupulas do Exercito Sirio Libre e o Consello Nacional Sirio que chaman á intervención imperialista. Iso é abrir-lle as portas á contrarrevolución.
7.- Esiximos do goberno español que non permita o uso das bases militares para agresión o pobo sirio, a retirada inmediata das tropas do Libano e a ruptura de todas as relacions co rexime Sirio.
8.- A única saída que ten o conflito é a loita obreira e popular, abrindo incondicionalmente os arsenais á poboación traballadora, ate a expulsión do réxime capitalista e neoliberal de Al Asad, e co rexeitamento rotundo á intervención imperialista, avanzar cara que os proprios sirios e sirias, xunto cos pobos irmans árabes, constrúan umha Federación de Republicas Socialistas Árabes.
9.- Chamamos a todas as forzas políticas, sociais e sindicais, que se din de esquerdas e democráticas, a rexeitar toda intervención imperialista, veña de onde veña, e a apoiar ao pobo sirio e árabe nas súas loitas polas liberdades, a xustiza social e a paz.
Galiza, a 14 de setembro de 2013 |
|
|
|
|
| Masacre en Exipto |
|
Os militares non atacan só á reaccionaria Irmandade Musulmá, senón a todo o pobo
Declaración da LITci
O pobo exipcio vén protagonizando unha poderosa revolución desde 2011. A forza da mobilización popular, nun primeiro momento, derrocou ao ditador Mubarak. Este feito, aínda que non destruíu o réxime militar, significou unha gran vitoria do pobo e un duro golpe á cúpula das Forzas Armadas, pois caeu un goberno seu. Pero tamén foi un golpe para a Irmandade Musulmá, que ao momento de estalar as mobilizacións de masas tiña un acordo co propio Mubarak para que o seu fillo, Gamal, sucedése-o no poder e así manter a continuidade do réxime, no cal a Irmandade sería a "oposición tolerada".
Cando a caída de Mubarak, os militares conseguiron manobrar e evitar aparecer co seu verdadeiro rostro contrarrevolucionario, pois, en lugar de reprimir ás masas, recolocáronse a último momento e esixíronlle a renuncia a Mubarak (co criterio de cambiar un fusible queimado) e, desta forma, puideron saír da crise con importante prestixio entre o pobo. Á súa vez, a Irmandade fixo un movemento similar. No marco dun crecemento colosal da mobilización popular, continuar os acordos con Mubarak pasou a ter pouco sentido e sumáronse (tamén a último minuto e de forma hipócrita) ás mobilizacións. Isto tamén lles deu prestixio ante un sector das masas, o cal capitalizaron despois gañando as eleccións e asumindo o goberno, iso si, co beneplácito e despois de pactar coas FFAA a preservación do réxime militar.
Nun segundo momento da revolución, realizada a experiencia co desastroso goberno neoliberal e bonapartista-teocrático da Irmandade, as masas mobilizáronse e derrocaron a Morsi, a quen mesmo chamaban ?o novo Mubarak? ou ?o novo Faraón?. Só que Morsi, a diferenza de Mubarak, negouse a renunciar e isto levou aos militares, obrigados pola mobilización das masas, a realizar un golpe para sacalo do poder. A pesar desta contradición, a caída de Morsi configúrase como outra gran conquista das masas e un novo golpe ao réxime, que perdeu ao seu segundo goberno en dous anos e medio a partir da mobilización popular.
A partir de alí, a Irmandade Musulmá saíu ás rúas a enfrontar ás masas, que coa súa acción revolucionaria derrocaran a Morsi, e ao Exército coa intención de reinstalar a Morsi no goberno. Esta mobilización da Irmandade, como explicamos noutras declaracións, ten un carácter completamente contrarrevolucionario.
O Exército, apoiándose no gran prestixio que gañou na poboación por derrocar a Morsi e no odio desta cara á Irmandade Musulmá, comezou a desatar unha represión desenfreada e completamente desproporcional contra os militantes da Irmandade.
En seis semanas, en diferentes momentos e circunstancia, matou a polo menos 300 activistas da Irmandade e agora culminou, no despexe dos campamentos desa organización no Cairo, coa morte 638 persoas, segundo o propio goberno interino. A Irmandade Musulmá eleva a cifra de falecidos a 4.500 e a de feridos a 10.000.
Aparentemente, os únicos destinatarios desta furia represiva das FFAA exipcias serían os partidarios de Irmandade Musulmá e de Morsi. Pero, quen pense así, equivócase.
Se a represión fose soamente contra a Irmandade Musulmá, non sería necesario un baño de sangue como o que perpetrou o Exército. Bastaría con arrestos masivos ou, como mínimo de toda a súa cúpula. Tampouco sería necesario declarar un estado de emerxencia (de sitio) nin un toque de queda, pois sería suficiente ilegalizar á Irmandade. O estado de sitio e o toque de queda, así como a restitución do sinistro Departamento de Investigación de Subversión Política do ministerio do Interior, o decreto que autoriza aos militares a deter civís ou a persecución aos sirios e o peche ?por tempo indefinido? da fronteira con Gaza, son a demostración de que a represión non está restricta á Irmandade senón que afecta a todo o movemento de masas. Porque o estado de sitio, por exemplo, afecta a todos aqueles que queiran mobilizarse, inclusive contra a Irmandade. Isto vese, tamén, na represión á recente folga dos obreiros en Suez.
O Exército, entón, tenta valerse do prestixio gañado por dar o golpe de graza contra a reaccionaria Irmandade, para pasar unha mensaxe ao conxunto da poboación: isto é o que vos espera se cuestionan a autoridade das Forzas Armadas.
É dicir, a partir de que conseguiu usurpar o triunfo das masas, usa a represión á Irmandade (que non é mal vista pola maioría das masas), para avanzar nun plan contrarrevolucionario que é recuperar o terreo perdido en canto ás conquistas democráticas que o pobo obtivo en todo este tempo que vai desde a caída de Mubarak.
Pola súa banda a Irmandade Musulmá tamén utiliza a represión para ir en contra do movemento de masas. En primeiro lugar usa aos seus seguidores como carne de canón, pois non se teñen noticias dalgún dirixente importante que morra ou sufra a brutal represión militar-policial. En segundo lugar porque, a partir da súa loita contrarrevolucionaria para que Morsi volva ao poder, orienta as súas forzas contra minorías como os cristiáns coptos. Nestes días, coas súas bandas fascistoides, atacaron e incendiaron varias igrexas cristiás, co cal demostran, unha vez máis, o carácter reaccionario teocrático-confesional do seu proxecto político.
Ante este enfrontamento, nin o Exército nin a Irmandade merecen a máis mínima confianza e apoio. Ambos son dúas caras da mesma estratexia: derrotar á revolución. Ambos son sectores contrarrevolucionarios, que orientan as súas forzas contra o movemento de masas e sosteñen un réxime militar que impera desde 1952.
A revolución xa foi derrotada?
Ante o golpe militar e as matanzas que o Exército executa, moitos activistas e militantes de esquerda, dentro e fóra de Exipto, pregúntanse xustificadamente se a revolución xa non foi derrotada.
Desde a LIT-CI non vemos, no proceso actual, unha derrota da revolución. Ao contrario, estamos a presenciar unha tremenda revolución, sen dúbidas a máis poderosa que a historia de Exipto coñeceu. Agora, dentro desta colosal revolución, como en toda revolución, actúa a contrarrevolución. Neste sentido, tanto o intento da Irmandade para retomar o goberno, como os masacres e as medidas bonapartistas dos militares son intentos para derrotar á revolución.
Se estes intentos contrarrevolucionarios, aínda na súa fase inicial, serán vitoriosos ou non, dependerá da loita de clases. Serán as masas exipcias, coa súa mobilización, as que dirán a última palabra. Será ese pobo que derrocou a Mubarak e a Morsi o que dirá se dará ou non un ?cheque en branco? aos militares, se admitirán ou non que as FFAA vaian retomando o terreo perdido e arrincando as conquistas democráticas que as masas conquistaron até agora. Será o pobo exipcio o que, cando este novo goberno controlado polos militares non consiga responder as demandas económicas perentorias, o que decida se o enfronta ou non. Por agora, non existen motivos para pensar que o pobo quedará cruzado de brazos. Poderá ser derrotado, como ocorreu innumerables veces na historia, pero dificilmente isto ocorrerá sen loita.
As masas exipcias non foron derrotadas nin moito menos. Senten vitoriosas e o Exército, a Irmandade e o conxunto da burguesía e o imperialismo están conscientes diso. Saben que, para volver ao momento de antes da caída de Mubarak, deberán inflixir unha dura derrota ao pobo exipcio. E isto aínda está por verse.
Abaixo o plan contrarrevolucionario do Exército e a Irmandade!
En Exipto, a tarefa central e inmediata é enfrontar as medidas do novo goberno. Neste marco, é necesario levantar as palabras de orde de, Ningunha confianza ao novo goberno monicreque dos militares e o imperialismo!; Fin inmediato do estado de sitio e ao toque de queda!; Non aos plenos poderes do goberno e á autorización para que os militares arresten e xulguen civís!; Plenas liberdades democráticas, de expresión e organización!; Abaixo o réxime militar represivo e servil do imperialismo e Israel!; Castigo a todos os crimes dos militares, de Mubarak e de Morsi! Eleccións inmediatas para a Asemblea Constituínte libre e Soberana, sen participación de militares nin da Irmandade!
Ao mesmo tempo en que condenamos a matanza do Exército e todas as medidas bonapartistas que toman valéndose do prestixio gañado por destituír a Morsi, é necesario dicir que con claridade: Non á volta de Morsi! Non ás mobilizacións contrarrevolucionarias e confesionais da Irmandade! Ningún dereito democrático nin de expresión para a Irmandade e os seus líderes políticos mentres se mobilicen polo retorno de Morsi! Completo respecto e liberdade relixiosa para o pobo!
Para avanzar nestas tarefas que o proceso revolucionario expón, é fundamental seguir coas mobilizacións de masas, coa ocupación de prazas, coas folgas, coa reorganización do movemento obreiro, coa loita en xeral. Pero esta loita debe ser completamente independente tanto do Exército e o seu novo goberno como da Irmandade Musulmá; debe ser unha loita contra o goberno e contra o réxime militar de conxunto. E, á calor deste combate, móstrase cada vez máis urxente a necesidade de ir construíndo e forxando unha dirección socialista revolucionaria, internacionalista e obreira, que poida conducir toda a inmensa enerxía revolucionaria das masas cara á toma do poder da clase obreira e o pobo exipcios e a construción do socialismo a nivel nacional e internacional.
Abaixo o estado de sitio e todas as medidas antidemocráticas!
Non á volta de Morsi e rexeitamento ás mobilizacións da Irmandade!
Ningunha confianza no novo goberno!
Abaixo o réxime militar e prol-imperialista!
Eleccións inmediatas para a Asemblea Constituínte libre e Soberana, sen participación de militares nin da Irmandade, que asuma o poder!
Secretariado Internacional da LIT-CI
São Paulo, 15 de agosto de 2013 |
|
|
|
|
| Ante o traxico accidente ferroviario |
|
Corrente Vermella quere manifestar as súas condolencias e a solidariedade coas victimas e as súas familias e achegados do tráxico accidente, sucedido o 24 de Xullo en Compostela.
Desde Corrente Vermella queremos saudar a reacción solidaria da poboación galega ante tan tremendo accidente, e en concreto aos bombeiros que suspenderon a folga indefinida que mantiñan pola equiparación laboral.
Aínda é pronto para esclarecer as causas que provocaron até agora 78 mortos e mais de 130 feridos, xa que seguro non ten un só motivo. Por esa razón non é de recibo que o "circo mediático" xa comece a focalizar no exceso de velocidade e o maquinista, como fixeron no accidente do Metro de Valencia, esquecendo que existen medios técnicos de seguridade homologados a nivel internacional para evitar as consecuencias de posibles fallos humanos.
Por todo iso, comezan a xurdir preguntas de se non se podería evitar o accidente, tendo en conta que as obras da AVE custaron á poboación 6 mil millóns de euros nos últimos anos, a zona onde se produciu era onde comezaba a via tradicional, construída hai 70 anos, saíndo da da AVE, e porque nun tramo da AVE consérvanse reliquias ferroviarias do pasado. Con tanto como gastaron, non había diñeiro para instalar todas as medidas de seguridade?
Por estes motivos, e moitas outras cuestións técnicas que se coñecerán, é imprescindible a investigación até o final das causas que motivaron tan tráxico accidente.
Agora o urxente é o rápido restablecemento dos feridos aos que as institucións públicas e ADIF-Renfe teñen que prestar toda a axuda necesaria.
Corrente Vermella
25 de xullo de 2013 |
|
|
|
|
| O 25 DE XULLO CONTRA A UE E A TROIKA |
|
Corrente Vermella chama a participar nas mobilizacións do vindeiro 25 de Xullo con nós, trás a faixa da Plataforma por Unha Auditoria Cidada da Debeda, que baixo o lema ?Que se lixe a Troika, non debemos non pagamos?, concentrarase ás 12 h na Alameda de Compostela.
Para CV a poboación traballadora galega, como a europea e española, están sufrindo dunha maneira brutal as consecuencias da crise do capitalismo a través das políticas dos gobernos, de Unión Europea e a Troika.
Co obxectivo de recuperar os beneficios dos empresarios e banqueiros, coa finalidade de enriquecelos mais aínda, apróbanse reformas laborais, reformas constitucionais para garantir o pago da débeda, desmantelan e privatizan servizos públicos; todo isto feito por uns gobernos que non deixan de roubar a man cheas.
Para garantir a victoria da clase traballadora e os pobos fronte aos gobernos, a Xunta e o Central, e a UE é preciso avanzar na coordinación dos organismos que hoxe loitan contra os recortes, a austeridade e a reforma laboral; en fin, por umha fronte única social que desenvolva a mobilización social sostida no tempo, no camiño da Folga Xeral Política, ate derrubar os gobernos de Rajoy e Feijoo.
O 25 de Xullo ten que ser umha xornada de loita de todo o pobo traballador, no camiño da derrubada dos gobernos do PP e a apertura dun proceso constituínte que garanta umha saída obreira e popular á crise.
Esperámosvos desde as 11h no noso posto de venta de libros na Alameda |
|
|
|
|
| NO 25 DE XULLO: Contra a UE e a Troika |
|
Por unha alternativa socialista
Anos de rexeitamento masivo e mobilización social contra as políticas de recortes e axustes dos sucesivos gobernos do PSOE e o PP, poñen a resolución da crise social e económica nun nivel que desborda as institucións actuais, tamen europeas, afectadas por unha corrupción que atinxe a todo o aparello do rexime herdado do franquismo.
Os problemas que atinxen á Galiza, ó seu pobo traballador, de desindustrialización e saqueo das súas riquezas, de venda das súas materias primas e privatizacións son parte dunha política de pagamento da débeda por obriga constitucional e dun Tratado de Maastricht que impón o financiamento a través da banca privada; cun desemprego masivo consecuencia dunha reforma laboral que fai retroceder 40 anos nos direitos dos traballadores e as traballadoras, coa pantasma da emigración masiva.
Os limites do parlamentarismo
A presencia de AGE no parlamento rompeu a esclerotización ?tripartidista? dos últimos vinte anos e elevaron o nível na loita parlamentaria; mas a crise do capital segue, e a Xunta, o goberno central e a UE continúan cos seus planes de saqueo e desmantelamento.
A loita institucional e parlamentaria demonstra os seus limites porque a pesar de que os deputados indígnense dentro del, as medidas apróbanse. Ou se espera que en catro anos se acade nas eleccións unha maioría parlamentar, cunha dubidosa efectividade para resolver a crise desde dentro deste marco constitucional; ou se rompe con esta lóxica electoralista, avanzando unhas propostas que confronten os gobernos e a crise desde a perspectiva da mobilización obreira e social.
A experiencia da Xunta Bipartita ?progresista? que tras as mobilizacións de Nunca Máis e Contra A Guerra contou co apoio do pobo traballador, en catro anos decepcionou á poboación porque non resolveron case ningunha das aspiracións e ilusións, non en tanto polo PSOE, que todo o mundo sabía quen era, mas tamén polo BNG.
Ao renunciar ao enfrontamento coas institucións do réxime do 78, ao facer política para os sectores burgueses e capitalistas da Galiza e ao renunciar á loita pola soberanía nacional galega, dilapidouse a confianza posto nel.
Por iso, agora que é necesaria e desexable a derrota da Xunta do PP, é imprescindible non esquecer a historia recente; a repetición dunha Xunta, agora tripartita/cuatripartita, non vai resolver os problemas que atinxen á sociedade galega. As forzas que farían parte dela son as que xa estiveron na Xunta Bipartita, o BNG, o PSOE, agora ANOVA; o novo que podería se incorporar, IU, en Andalucía esta gobernando co PSOE e aplicando as medidas de austeridade e axuste, aínda que ?por imperativo legal?.
O parlamentarismo e a vía electoral só é unha parte, e non a mais importante, da política para enfrontar os gobernos e os réximes do capital, tendo que estar sempre subordinada aos obxectivos da mobilización obreira e social.
As propostas democrático-nacionais
A partir das revolucións árabes e do 15M, das mobilizacións gregas, portuguesas ou italianas, das revoltas turcas e brasileiras,... e de fondo, unha crise social e económica de carácter internacional pon a alternativa nese terreo, fronte ás propostas cinguidas ás fronteiras nacionais ou estatais.
O 14N, a Xornada de Loita Europea, que foi de Folga Xeral na Península Ibérica, expresou a necesidade desa resposta internacional, europea, e na Bélxica, na Franza, en Portugal, na Italia? os traballadores/as desbordaron con mobilizacións de masas ás cúpulas sindicais que non querían convocar, ou facelo minoritario. O punto mais alto deste movemento foi a manifestación de 70 mil persoas en Madrid, convocados polo sindicalismo combativo e alternativo.
Neste cadro de internacionalización das mobilizacións e da resposta social á crise capitalista e as políticas dos gobernos, é obvio que as propostas democráticas e nacionais, de defensa dos direitos e das reivindicacións do pobo traballador galego fan parte indubidable dunha saída obreira e internacionalista da crise.
Por outra banda, a necesaria construción da unidade da clase traballadora por riba das fronteiras fronte os gobernos e a Unión Europea só pode facerse a partir do respecto absoluto dos direitos das nacións oprimidas, dos seus direitos políticos e sociais.
Construíndo a alternativa socialista internacionalista
Galiza, o seu pobo traballador, polo seu carácter de nación oprimida, periférica na UE e no Estado Español, esta a sufrir dun xeito especialmente duro as consecuencias da crise. Nestas condicións é preciso construír un programa adecuado ás condicións concretas nas que se desenvolve a loita, a Unión Europea, o Estado Español e a Galiza, que ten como obxectivo a transformación socialista da sociedade.
A partir da loita por unha saída obreira e popular á crise, que rexeite a Constitución do 78 e abra un proceso cara unha Asemblea Constituínte no que a clase traballadora e o pobo podan decidir o seu futuro, garantindo o exercicio do direito á autodeterminación. Esto supón loitar polo cambio de réxime político a través da mobilización social sostida no tempo, cara unha folga xeral política, que free as políticas de austeridade e axuste, e derrube os gobernos da Xunta e o Central, abrindo as portas a ese proceso constituínte apoiado nas organizacións obreiras e populares que hoxe loita contra esas medidas.
As tráxicas consecuencias que as medidas teñen na vida da clase traballadora e o pobo impón levantar un Plan de Emerxencia Social que sente as bases dunha nova política obreira e popular. É claro que ningún goberno dentro deste réxime adoptará medidas semellantes, esto só pode facelo un goberno obreiro e popular, unha Xunta dos Traballadores/as e o pobo apoiada nos organismos de poder construídos desde a base, como as asembleas populares, comités, plataformas, etc.
Unha Xunta dos Traballadores/as e o pobo que no exercicio do direito á autodeterminación, convoque a unha asemblea constituínte galega e instaure unha república galega, no cadro da Federación de Repúblicas Ibéricas, fora da UE e o Euro, para levar adiante, queira que non o estado español, o plan de emerxencia da poboación traballadora.
O carácter internacional da crise e da loita marca a perspectiva que demonstrou a Xornada Europea do 14N; a resposta ás políticas da Unión Europea, vehiculizadas a través da Troika e os gobernos fai preciso o fortalecemento da unidade da clase traballadora por cima das fronteiras, avanzando reivindicacións e propostas de mobilización común, para romper con esta Unión Europea, co Tratado de Maastricht e o Euro, e construír os Estados Unidos Socialistas de Europa.
Por todo elo, é preciso abrir un debate para determinar os eixes do programa e de loita, nun Encontro Aberto, desde a base e democrático que agrupe aos/as activistas dos movementos sociais que hoxe enfrontan as políticas da UE, da Troika e os gobernos.
Pola unidade e a coordinación das loitas
Para garantir a victoria frente aos gobernos, a Xunta e o Central, e a UE non abondan os acordos cupulares, se estos non serven como canle orgánica para, a partir dun acordo de mínimos na defensa dos direitos sociais e políticos da poboación, contra esta Unión Europea e o Euro, avancen na coordinación dos organismos que hoxe loitan contra os recortes, a austeridade e a reforma laboral; en fin, por umha fronte única social que desenvolva a mobilización social sostida no tempo, no camiño da Folga Xeral Politica, ate derrubar os gobernos de Rajoy e Feijoo
Plan de Emerxencia dunha Xunta dos Traballadores/as
1.- esixencia da derrogación de todas as medidas aprobadas polo PPSOE, reformas laborais, privatizacións e desmantelamento de conquistas sociais, e non aplicación no ámbito galego.
2.- non pago da débeda pública, auditoría para determinar as responsabilidades dos que levaron a esta situación. Control social das contas publicas e fin das contabilidades segredas da administración.
3.- reparto de traballo sen reducción de salarios; traballar menos para traballar todos. Contratación de persoal nos servizos públicos ate rematar coas listaxes de espera. Nin un euro para as empresas privadas.
4.- nacionalización da banca e as grandes empresas baixo control obreiro; nacionalización das empresas en crise (naval, Pescanova, Fabrica de Armas, etc.), que garanta todos os postos de traballo, e renacionalización dos servizos públicos, sociais e caixas de aforro privatizados ou desmantelados.
5.- plan de obras e infraestructuras galego executado pola Xunta directamente, sen xestión privada, democraticamente decidido pola poboación traballadora, que garanta un desenvolvemento sostible e o servizo das necesidades sociais e non das grandes empresas ou multinacionais.
6.- política fiscal progresiva, que pague máis quen mais ten, e anulación dos impostor indirectos (o IVE)
7.- reducción dos salarios dos políticos ao salario medio dun traballador/a e direito á revogación pola poboación.
8.- políticas activas na defensa da cultura e o idioma, normalización do seu uso: na Galiza en Galego.
9.- política industrial sostible ao servizo das necesidades sociais, decidida democraticamente nas organizacións da clase traballadora e o pobo, como asembleas populares, comités, plataformas,?
10.- desenvolvemento dos organismos de poder democrático da clase traballadora e o pobo, única garantía de enfrontar a crise desde a súa perspectiva. |
|
|
|
|
| solidariedade cun sindicalista colombiano |
|
Compañeiros/as, enviemos cartas de solidariedade cun sindicalista colombiano que está ameazado por bandas paramilitares. Se é posible, enviar o mais cedo posible os comunicados aos emails que van nelas.
E todo elo con copia:
presidencia@cut.org.co
pstcolombia@yahoo.com
asuntosdefensor@defensoria.org.co
Colombia é o país onde mais dirixentes sindicais son ameazados de morte e asasinados, chegando á cifra dos 2905 dende 1986, ano que foi fundada á Central Unica de Traballadores (CUT). Así o rexistra á Escola Nacional Sindical (ENS): "Cos 51 homicidios de sindicalistas no 2010 (49 homes e 2 mulleres), ascenden a 2.857 o número de sindicalistas asasinados en Colombia nos últimos 25 anos e 218 desaparecidos forzadamente, o que converte o noso país no lugar mais perigroso do mundo para exercer á actividade sindical".
É coñecida nacional e internacionalmente, chegando incluso aos tribunais, a relación de empresas como Coca-Cola, Drummond, Oxy, Chiquita Brands, Unión Fenosa, entre outras, con bandas paramilitares para ameazar e asasinar a dirixentes sindicais. Moitos empresarios consideran este costo máis baixo que satisfacer as reivindicacións e demandas de meioras salariais, estabilidade no emprego e diversos dereitos cando a dirección sindical as defende consecuentemente, sen venderse nin entregarse; cuando non cede ante a chantaxe económico, o soborno aos dirixentes o campañas de intimidación. O empresario colombiano non se limita a ameazar o asasesinar ao dirixente sindical se non que ameaza e atenta contra súa indefensa familia.
O actual goberno de Colombia como os anteriores son á vez responsáveis políticos desta situación. Alguns deles, coa estigmatización que tras as loitas obreiras e populares esconde-se o accionar de grupos armados insurxentes. Outros como o actual, cun discurso mais coidadoso non adoitan ningunha medida para frear a man asasesina dos empresarios.
http://www.pstcolombia.org/article/coca-cola-pone-en-riesgo-la-vida-de-dirigente-sindical
A/A del Señor Orlando Sardi de Lima, embajador de la república de Colombia en Madrid:
emadrid@cancilleria.gov.
co siguente texto:
Colombia sigue siendo el país donde más dirigentes sindicales son amenazados de muerte y asesinados, llegando a la cifra de los 2.905 desde 1986, año en que fue fundada la Central Unitaria de Trabajadores (CUT). Así lo registra la Escuela Nacional Sindical (ENS): ?Con los 51 homicidios de sindicalistas en 2010 (49 hombres y 2 mujeres), asciende a 2.857 el número de sindicalistas asesinados en Colombia en los últimos 25 años, y a 218 los desaparecidos forzadamente, lo que convierte a nuestro país en el más peligroso del mundo para ejercer la actividad sindical?.
Empresas multinacionales como Coca-Cola, Nestlé, Chiquita Brands o Drummond, Unión Fenosa, sólo por citar algunas, al igual que la mayoría de los empresarios colombianos, han incorporado el método de la amenaza de muerte y el asesinato para acabar con los sindicatos, deshaciéndose de los dirigentes. Lo mismo hacen los ganaderos y terratenientes, para desplazar al campesinado pobre y apoderarse de su tierra, utilizando los paramilitares. Todo esto contando con la colaboración de los funcionarios del estado, especialmente de los organismos de inteligencia como el departamento Administrativo de seguridad (DAS) cuyo director, Jorge Noguera, en el gobierno de Álvaro Uribe, elaboraba listas de sindicalistas para entregarlas a los paramilitares para que los asesinaran.
asina organización:
É unha carta á dirección de Coca-Cola en Colombia: Fabricio Ponce ao siguente email: fabricio.ponce@kof.com.mx
El compañero Wilson dirigió una carta a la dirección de la empresa el 22 de mayo, solicitando su traslado para la Ciudad de Bogotá, por esa via mitigar la zozobra permante y los sufrimiento incesarios que la actual situación de amenaza de asesinato para el y para su familia.
Por todo ello exigimos que su traslado sea inmediato.
firma la organización:
|
|
|
|
|
| CCOO E UXT: AO SERVIÇO DA PATRONAL E O GOVERNO |
|
Nem maioritários, nem de classe!
non chaman ás cousas polo seu nome
Diz-se que um eufemismo é uma expressão politicamente aceitável ou menos ofensiva, que substitui a outra palavra de mau gosto ou tabu que pode ofender ou sugerir algo não placentero ou peyorativo ao oyente.
É pelisso que os eufemismos são muito empregados na linguagem política como instrumento de manipulação da linguagem para fazer assim mais fácil a aceitação de algo que exposto de outro modo resultaria inaceitável.
O ?ERE não traumático?, os ERTES, ?as baixas incentivadas? são exatamente isso, eufemismos para não chamar às coisas pelo seu nome evitando dizer lisa e claramente, que milhares de trabalhadores/as irão à rua e perder-se-ão esses postos de trabalho ou que lisa e claramente te vão baixar o salário.
Um dos eufemismos mais celebres que fez fortuna nos anos 80 foi o telefonema ?Reconversión industrial?. Tinha que ?reconverter a indústria? para poder entrar na União Europeia diziam. Dito assim não soava mau. Que passasse se chamasse às coisas pelo seu nome e dito por exemplo?: para entrar na UE a economia do Estado espanhol deve ocupar um local diferente na divisão internacional do trabalho e por tanto deve desmantelar o grosso da sua indústria, fechar astilleros, a siderurgia, o têxtil, o calçado, a madeira, pôr cotas de produção de azeite., leite? e mandar assim a dezenas de milhares de trabalhadores ao desemprego e de pequenos agricultores à ruína.
Em essência, "reconverter" foi deixar um solar onde antes tinha uma fábrica. Nem sequer os seus eufemismos impediram a luta heróica de milhares de trabalhadores que se opuseram ao desmantelamento industrial, pese a que o governo de turno (PSOE) e os dirigentes de CCOO e UGT fizeram uso e abuso do eufemismo de marras. Sobre esses solares montou-se o boom imobiliário e sobre os atuais edifícios vazios e as fábricas que não existem se assentam o desemprego em massa e a catástrofe social que vivemos hoje.
o 95% de eres e os ertes são com acordo
Os amigos dos eufemismos renovam-nos, agora os ERTES são apresentados pela patronal, o governo e os dirigentes de CCOO e UGT como uma medida ?não traumática? para ?defender o emprego?. Em base a esse argumento os sindicatos maioritários converteram-se em máquinas de assinar ERTES,
Por exemplo, durante os três primeiros meses de 2013 autorizaram-se/comunicaram à Administração um total de 8.415 expedientes, que afetaram a 112.752 pessoas. 7.861 (93,4% do total) foram pactuados, afetando a 97.891 pessoas.
Dezenas de milhares de trabalhadores/s mau vivem no calvario dos ERTES, vêm reduzidos os seus salários por suspensão temporária do contrato ou por redução da jornada laboral com a consiguiente redução salarial, além de demorar quatro ou cinco meses em cobrar o desemprego.
Para os dirigentes de CCOO e UGT e um dos seus valedores políticos Rubalcaba, o pacto pelo emprego deveria tomar como refere o ?modelo alemão?, isto é a empresa recebe o apoio do Estado mandando temporariamente aos trabalhadores à sua casa e estes a mudança de ?não ir ao despedimento? aceitam baixada de salários e cobrar do desemprego.
O negócio é redondo, a mudança do salário dos trabalhadores, de consumir a sua prestação de desemprego e do erário público (o dinheiro do SEPE) as empresas fazem caixa. Em realidade o ?modelo alemão? é o mais parecido à atual generalização dos ERTES. Trata-se sem dúvida de uma medida nada ?traumática??para as empresas!, mas um autêntico trauma para os salários, os direitos dos trabalhadores e o erário público. E assim o dinheiro que não há para os mais de três milhões de parados que não percebem prestação alguma, o há e com generosidad para que as grandes empresas façam caixa.
as grandes contructoras põem-se as botas com a cumplicidade da burocracia sindical
As grandes construtoras lançaram-se ao assalto monopólico dos serviços públicos, como a limpeza viária, a dos Centros de Saúde, Hospitais ou Parques e jardins. Prosseguem assim na linha que já aplicassem com a construção dos grandes Hospitais. O caso de Madrid é um exemplo notável. A Comunidade de Madrid sacou a licitación pública os serviços de limpeza dos Centros de Saúde de Atenção primária, reunificando em quatro Lotes as antigas áreas. O pliego de condições reduzia o serviço das mais de 25.000 horas semanais de limpeza a pouco mais de 14.000 e se adjudicaba a uma só empresa Ferroser, do grupo da construtora Ferrovial, que fica assim com o monopólio do serviço. A redução de horas de trabalho ia acompanhada de uma baixada de 12 milhões de euros sobre o modelo anterior. Ferroser subroga, por imperativo legal, às ao redor de 900 trabalhadoras/é das empresas de limpeza que prestavam os seus serviços nos Centros de Saúde, mas uma vez tomadas as riendas Ferroser apresenta um ERTE de redução de jornada onde as trabalhadoras vêem mermados em um 28% os seus já miseráveis salários.
Por que CCOO e UGT não denunciaram esse pliego de condições? Não era óbvio que semelhante licitación à baixa para adjudicarse o serviço acabá-lo-iam pagando as trabalhadoras? Por que não se alertou de tudo isto às trabalhadoras e se lhes chamou a organizar a luta contra o que se vinha inevitavelmente senão o parávamos? Por que nem em uma só ocasião os dirigentes de CCOO e UGT propõem sacar do setor a estes intermediários, propondo à Comunidade que esses serviços devem ser atendidos integrando ao modelo na Comunidade? Não defender-se-iam assim os postos de trabalho, os direitos sociais e ademais poupar-se-ia dinheiro das arcas públicas?
O vergonzoso é que foi uma associação da pequena e média patronal do setor a que disse o que os dirigentes de CCOO e UGT não quiseram dizer. A Associação patronal do Setor (AELMA) denunciou publicamente o pliego de concurso e assinalou que: ?O que se oculta à opinião pública é que a redução no preço provem de uma redução do modelo ou de uma minoración nas horas de prestação, já que em outro caso não será possível uma baixada de 36%...? ?Por conseguinte, a suposta poupança não se produz pela centralização do serviço tal e como indevidamente se afirma por vocês, senão pela redução de pessoal?
A cumplicidade por pasiva voltou-se cumplicidade ativa quando CCOO e UGT assinam o ERTE com Ferroser por três anos com redução de jornada e salário de 28%.
Hoje milhares de trabalhadores de jardinagem e limpeza viária esperam que as empresas adjudicatarias deste serviço o ponham em marcha o 1 de agosto. Neste caso é a Comunidade de Madrid quem sacou a licitación pública o serviço de limpeza viária e jardinagem de Madrid com um recorte de 235 milhões de euros para os próximos 8 anos. As construtoras lançaram-se a por o filão baixando o preço para combinar-se com a adjudicación e abrindo uma guerra jurídica entre elas. FCC, Sacyr, OHL e Ferrovial combinaram-se com o bolo licitando a uns preços que provocou a guerra jurídica com uma das excluídas, Urbaser, a empresa do grupo ACS, a construtora que preside Florentino Pérez. Com esses preços de adjudicación, a licitación é ?temeraria? porque não pode cobrir o serviço e ao mesmo tempo manter o modelo que deve ser subrogada. A resposta dos dirigentes de CCOO e UGT foi a mesma, um protesto testimonial enquanto deixa-se passar a fraude desta licitación.
E de novo há que lhes perguntar por que não denunciaram e impugnaram a licitación? Por que não chamaram a todos os trabalhadores da limpeza e jardineira de Madrid a lutar para impedir a que se vem em cima? Por que não levantam a exigência de municipalización deste serviço e que se vão os vampiros das grandes construtoras?
Agora a empresa virão com o que está cantado, com um ERE, com um ERTE, ou com baixas incentivadas? porque há que cobrir a baixada na licitación a costa dos trabalhadores. E daí dirão os dirigentes de CCOO e UGT?, que é um exercício de ?responsabilidade? e ?realismo? negociar o ERTE ou o ERE ou aceitar que se perdam postos de trabalho via as baixas incentivadas?
há que os botar
Nestes dias as/vos trabalhadores de Soldene, da limpeza da Universidade Complutense de Madrid, jogaram abaixo o ERTE assinado pela empresa com CCOO e UGT, as ruturas dos filiados e delegados/as com CCOO e UGT, passando a Cobas foram muitas e nestes dias preparam-se para revogar do Comité aos representantes destes dois sindicatos.
Como em tantos locais as normas mais básicas do sindicalismo de classe são pisoteadas sem misericórdia, não se informa às trabalhadoras/es, não se respeita o lembrado pelas assembleias, não há o menor espírito de luta e se divide aos modelos. Atuam não como representantes dos trabalhadores senão como se fossem ?intermediários? entre estes e a patronal e quando a patronal aperta a sua cumplicidade não tem limites, a tal ponto que Soldene se apresentou a julgamento levando como testemunhas ao seu favor às dirigentes de CCOO e UGT na empresa. As liberadas, pagam assim a sua dependência material da patronal.
As fraternales relacionamentos entre as grandes construtoras e os dirigentes de CCOO e UGT são conhecidas desde faz muito. Todo o processo de generalização das subcontrataciones no setor quando o boom imobiliário assomava à porta foi decisivo para que as grandes construtoras amassassem fortuna, como o foi a permisividad da burocracia sindical com as condições desumanas de trabalho na construção quando o boom era um facto e como o foi em notáveis pelotazos especulativos com os clubs de futbol vinculados a construtoras. Valha recordar o da Cidade Desportiva do Real Madrid ou a vertiginosa ascensão do Getafe. Os dirigentes de CCOO e UGT nunca ocultaram os seus extraordinários relacionamentos com Florentino Pérez ou com Ángel Torres.
Quando as construtoras resolveram ?diversificar o risco? e desembarcaram, entre outros, em serviços de limpeza, lixos e jardinagem, os bons relacionamentos continuaram.
A dependência de CCOO e UGT do Estado via as subvenções, a formação ou as empresas mistas (com Bancos) de gestão dos fundos de pensões são mais que conhecidas mas não é menos essa dependência material via as libertações pagas pelas empresas. E é essa dependência material a que leva a que atuem dessa maneira canalla assinando ÉREs e ERTES como quem assina autógrafos.
Se no plano político geral é impossível esperar nada de quem sustenta por pasiva ao governo, apoia o pagamento da dívida infame que afunda o país para glória dos banqueiros, é defensora a ultranza dessa gruta de bandidos que chamam UE, divide as lutas e as leva a callejones sem saída, nas muitas batalhas que nestes dias se desenvolvem nas empresas o papel de CCOO e UGT é o dos cúmplices necessários para que as empresas levem a cabo os seus tropelías.
O recente voto a favor da nova reforma das pensões dado pelo representante de CCOO na Comissão de experientes é um escândalo mais que mostra o miserável papel servil da burocracia.
Pelisso a batalha pelo emprego, pelo salário, pelos direitos, contra o Governo está associada não só a lutar senão a romper com estes sindicatos chamando à desafiliación dos mesmos e passar a revogar dos Comités de empresa a todos estes burócratas vendidos à patronal.
Ángel Luis Parras
Membro da direção de Cobas-Madrid
CCOO E UXT: AO SERVIÇO DA PATRONAL E O GOVERNO |
|
|
|
|
| O que hai detrás da reforma da Lei de aborto? |
|
A crise do goberno acelérase. O retroceso democrático que supón a proposta de reforma da Lei do aborto está a provocar fisuras dentro das propias filas do PP, e á súa vez acrecenta a resposta social de colectivos feministas, sumándose ás protestas contra o saqueo dos dereitos das mulleres da clase traballadora no estado español. O "escrache feminista" que tivo lugar o 16 de maio en varias cidades do estado e en Madrid ás portas da sede do PP e da casa de Gallardón, súmase ás protestas que espontaneamente xorden nas rúas para enfrontar o acoso brutal ao que nos están sometendo.
A verdadeira cara deste réxime exprésase con cada decretazo, reforma e recortes impostos por este goberno en favor dos intereses da Troika e dos sectores máis reaccionarios da Igrexa católica, que xa están a saír a escena para defenderse con uñas e dentes.
Transición: un dereito democrático que non se chegou a conseguir
A reforma proposta polo Ministro de Xustiza para equiparar a actual lei coa establecida hai 30 anos, evidencia a gran mentira que supuxo a Transición española para o conxunto da clase obreira e popular e dos sectores oprimidos da mesma: mulleres, mocidade e nacionalidades. As restricións que queren impor e a penalización do dereito ao aborto son unha demostración máis da limitación aos dereitos democráticos que realmente supuxo a Transición. O esforzo daquelas mulleres que puxeron as súas esperanzas nela, e que loitaron pola igualdade e a liberdade de decidir sobre as súas vidas e os seus corpos, vese constreñido dentro dos límites deste réxime antidemocrático, a pesar de que nolo vendesen como a panacea da "moderna democracia europea". A realidade que vivimos as mulleres traballadoras dentro dun réxime herdeiro directo do franquismo, demostra que é imposible sequera manter os poucos dereitos conquistados en todos estes anos de loita dentro dos seus límites e que, por tanto, a única saída real está fóra del.
A Transición foi en realidade unha gran traizón, froito do pacto das direccións sindicais e políticas tradicionais do movemento obreiro coa burguesía e o aparello franquista, co obxectivo de frear o perigo revolucionario que viña da clase traballadora encabezando o movemento de oposición ao réxime. Por iso o operativo que se dispuxo promovía reformas controladas desde arriba, é dicir limitadas, que asegurasen a orde social burgués. E para que a propia debilidade do réxime non saíse á luz fíxose de forma parcial e ao redor da figura do propio rei que, a pesar de ser o alicerce central de continuidade e lexitimidade do réxime anterior, aparecía como unha moderna monarquía parlamentaria.
O discurso hipócrita da Igrexa católica
Vivimos, ou mellor devandito, malvivimos nun réxime sucesor do franquismo e das súas propias institucións e ideoloxía. Por iso a institución que xogou un papel máis activo na época franquista, a Igrexa católica, sae agora á palestra co seu séquito máis reaccionario, as asociacións prol-vida, para atacar os dereitos democráticos das mulleres, alegando a protección do dereito á vida dos "nenos non nados".
A hipocrisía da Igrexa non ten límites. Unha entidade que mantivo durante séculos a súa fortuna acabando coa vida de milleiros de inocentes; principal cómplice e responsable de miles de mortes de nenos, mulleres e homes asasinados durante o franquismo; cos hábitos ensanguentados e os petos repletos de riqueza allea, e atrévense a dicir que a normativa do aborto "se basea no absurdo ético e xurídico de que existe un dereito de alguén a quitarlle a vida aos seres humanos que van nacer" (cardeal Rouco Varela). Unha Santa Sé encubridora de pedófilos e traficantes de recentemente nados, promotora de negocios escuros e que no estado español é unha das maiores propietarias inmobiliarias. Unha Igrexa católica española que, ademais de estar exenta de impostos, benefíciase do erario público (cada ano recibe máis de 11.000 millóns de euros), mentres centos de familias son desafiuzadas e condenadas á miseria.
Negocio e saúde
A criminalización da interrupción do embarazo non salva vidas, senón todo o contrario. Aboca ás mulleres sen recursos, mulleres da clase traballadora, a acudir a lugares clandestinos, arriscando as súas vidas en condicións insalubres e sen ningún tipo de garantía, mentres as mulleres ricas poderán optar por pagar o que faga falta en clínicas privadas, estranxeiras ou non, para poder ter acceso a un aborto seguro.
O transfondo desta reforma da lei que queren aplicar é parte do novo modelo de explotación e da política de recortes do goberno, quitando dereitos aos máis desfavorecidos e negociando co sufrimento da clase traballadora. Forma parte da privatización da saúde e dos servizos sociais, coa única intención de sacar beneficios nas clínicas privadas, mentres nos rouban o dereito fundamental a decidir sobre a nosa sexualidade e a nosa maternidade.
Por iso a reivindicación democrática polo dereito ao aborto legal, libre e gratuíto, debe e ten que ser parte das reivindicacións de toda a clase traballadora na loita para derrubar a este goberno e este réxime corruptos. As nosas vidas non son moeda de cambio para seguir pagando esta débeda que non é nosa.
|
|
|
|
|
| 1 de XUÑO: POBOS UNIDOS CONTRA A TROIKA |
|
Corrente Vermella súmase aos movementos e colectivos que convocaron a manifestación internacional do 1 de xuño baixo a lema ?Pobos Unidos contra a Troika?, para protestar contra os seus plans de axuste e miseria, impostos a través de gobernos cómplices.
?Chamamos a todas as persoas, con ou sen partido, con ou sen traballo, con ou sen esperanza (...) Apremamos a todas as organizacións políticas, movementos sociais, sindicatos, partidos, colectivos, grupos informais, a unirse a esta xornada?, di a convocatoria, que denuncia como?millóns de persoas estamos a ser condenadas ao paro, a pobreza e mesmo á morte por unha débeda ilexítima e impagable, que no seu maior parte é privada, de bancos, grandes empresas e entidades financeiras?.
Por iso, colectivos procedentes de España, Francia, Italia, Grecia, Chipre, Irlanda, Inglaterra, Escocia, Alemaña e Eslovenia, reunidos en Lisboa o 26 de abril, convidados o movemento portugués ?Que se Lixe a Troika? (Que se foda a Troika), piden tomar as rúas contra a Troika, pola democracia, a liberdade e os dereitos sociais, para dicir ?non ao golpe de estado financeiro?, ?Non debemos, non pagamos?.
Cada día é mais necesaria a unificación internacional das loitas dos traballadores e dos pobos contra a Troika e a propia Unión Europea, que non é máis que unha arma de guerra para saquear aos traballadores e aos países mais débiles en prol de banqueiros e capitalistas.
Hai que gañar a rúa contra a Troika e fortalecer a loita para derrocar aos gobernos que aplican os seus plans en cada país. Da mesma maneira, un movemento internacionalista contra os banqueiros e capitalistas esixe expor a ruptura coa Unión Europea e o euro e defender unha Europa dos traballadores e dos pobos.
En coherencia co sentido da xornada, hai que rexeitar a política das burocracias sindicais que pactan os plans da Troika en cada país, como fan neste momento CCOO e UXT, mentres desmobilizan e fragmentan as loitas. Co beneplácito do PSOE e de EU.
Derrogación da reforma laboral e o pensionazo!
Redución da xornada laboral sen diminución de salarios!
Educación e Sanidade públicas. Non aos recortes e privatizacións!
Non pago da débeda e auditoría!
Referendun xa para saír da UE e do euro!
Fora Feijoo, Rajoy e todos os gobernos da Troika! |
|
|
|
|
| Ante a crise política en Venezuela |
|
LIT-CI
A crise política en Venezuela, aberta coa enfermidade e posterior morte de Hugo Chávez, profúndase co resultado das primeiras eleccións despois do falecemento de quen gobernou o país durante os últimos 14 anos.
Houbo sorpresa. Cando a maioría das enquisas daban a Nicolás Maduro (candidato do PSUV e ungido sucesor de Chávez) unha vantaxe de entre 10 a 15 puntos, a súa vitoria electoral terminou sendo moi axustada. Só 1,83 puntos separan a Maduro do seu rival, o dereitista Henrique Capriles; unha diferenza de 272.865 sufraxios sobre un universo de case 15 millóns de votos. Esta é a diferenza máis estreita na historia do chavismo, mesmo comparada cos 1,5 millóns de votos cos que Chávez derrotou ao mesmo candidato opositor en outubro pasado.
Capriles non recoñece os resultados anunciados oficialmente e exixe un reconto dos votos, pois esgrime máis de 3.000 denuncias de irregularidades. Nun primeiro momento, o líder opositor convocou a unha manifestación fronte ao Consello Nacional Electoral e partir de aí deuse unha serie de protestas, algunhas radicalizadas que chegaron a atacar locais do PSUV, Mercales (mercados a baixo custo), CDI (Centros de Diagnóstico Integral) e algunhas vivendas, todas estas son conquistas dos traballadores que foron defendidas deses ataques por sectores populares e das comunas. Maduro reaccionou prohibindo a manifestación chamada por Capriles, denunciando que se estaba orquestrando un ?golpe? contra o cal prometeu ?man dura contra o fascismo? e reprimindo algunhas protestas que cuestionaban a lexitimidade do resultado electoral. Esta crise, até o momento, custou 8 mortos, máis de 61 feridos e 250 detidos.
Os resultados
Sen dúbidas o resultado electoral representa unha dura derrota política para o chavismo. Para entender isto, é necesario enmarcar os feitos no seu contexto. En outubro de 2012, cunha participación do 80% do padrón, Chávez venceu as eleccións por 10 puntos de diferenza, alcanzando 55,07% e cultivando un total de 8.191.132 votos. Capriles quedou con 44,31%, uns 6.591.304 sufraxios. En decembro do ano pasado, vale lembrar, déronse tamén as eleccións rexionais e o chavismo arrasou coa oposición de dereita conquistando 20 das 23 gobernaciones.
Con todo, nas recentes eleccións presidenciais, convocadas a partir da morte de Chávez, o PSUV obtén 7.575.506 votos (50,78%) e Capriles 7.302.641 (48,95%). A sangría é contundente: cunha participación de 79% (case idéntica á de outubro pasado), o chavismo perde case 700.000 votos que pasan directamente para Capriles.
O resultado demostra un desgaste acelerado do chavismo e un fortalecemento importante da oposición de dereita.
Este feito, con todo, non é un raio en ceo sereno. Nas anteriores eleccións, co propio Chávez como candidato, a oposición creceu perto de 2 millóns de votos. O que se insinuou nese momento e ratificouse o 14 de abril é un proceso obxectivo en que un amplo sector da clase traballadora e sectores populares estanse desencantando e rompendo politicamente co goberno venezolano.
As causas son sabidas: unha inflación de máis de 20% que devora os salarios miserables de millóns de traballadores; desemprego e informalidade laboral en aumento; escaseza alarmante de produtos básicos; niveis de inseguridade altísimos, que golpean a mulleres, xovenes e sectores populares; negativa rotunda por parte do goberno a negociar convenios colectivos; represión sistemática contra as loitas obreiras e control férreo do goberno sobre os sindicatos, etc. Existe un agravamento da situación económica, produto da crise mundial e das políticas anti obreiras e anti populares do chavismo, que se suman a outros dramas sociais desde hai moito tempo acumulados.
Isto foi desgastando, máis ou menos aceleradamente, a Chávez e a súa pretendida ?revolución bolivariana?, pero, aínda que con cada vez menos marxe, a figura do ?Comandante Chávez?, con todo o seu carisma e prestixio político, actuaba como unha especie de ?árbitro? e atenuaba (ás veces máis, ás veces menos) as contradicións sociais.
Desta forma, é toda a política económica e bonapartista do chavismo que acabou abrindo espazo e facilitando os avances da dereita escuálida. A derrota política do ?candidato de Chávez? non é un ?xiro á dereita? do pobo, senón un rexeitamento á burocracia estatal e corrupta que anda en luxosas camionetas 4x4, que ten soldos inmensos e está enlodada en prebendas e corrupción. É un rexeitamento aos ?boliburgueses? que se desfán en discursos ?socialistas? ao tempo en que se enriquecen facendo negocios a partir do control do aparello estatal.
É o cansazo popular con este goberno e réxime que crea as condicións para que un amplo sector das masas apoie electoralmente á oposición de dereita.
Golpe da dereita?
O chamado á mobilización que fixo Capriles e os ataques dos manifestantes, leva a moitos activistas honestos e varios sectores de esquerda a aceptar a denuncia que Maduro fixo disto como un intento de ?golpe? e ?ataques fascistas?.
Neste punto é necesario ser categóricos: non existe ningún golpe de estado, nin sequera unha dinámica nese sentido en Venezuela. Se existise un intento de golpe da dereita, como foi en 2002, seriamos os primeiros en enfrontalo nas rúas, mesmo en unidade de acción o chavismo. Pero iso non está exposto na realidade.
O que existe en Venezuela foron mobilizacións dun sector da poboación, na súa maioría simpatizantes de Capriles que responderon ao seu chamado, que esixen o reconto dos votos, pois existen denuncias de irregularidades que poderían configurar unha fraude electoral, máis aínda no marco dunha mínima diferenza entre ambos os candidatos. Estas protestas, nalgunhas partes, radicalizáronse e atacaron locais e enfrontáronse con militantes chavistas e coas forzas represivas do goberno co saldo antes comentado.
Expostos os feitos: É posible afirmar que a liña política de Capriles e o imperialismo é concretar un golpe de estado en Venezuela? Non, nada indica iso. A dereita tradicional quere estirar a crise o máis que poida, para deslexitimar e desgastar máis do que está ao goberno de Maduro para despois, mesmo, chegar a unha negociación con el. Isto é moi diferente a un golpe de estado, que implicaría, por sobre todo, sacar do poder pola forza a Maduro.
Non só as FF.AA están claramente con Maduro e a cúpula chavista como, de feito, non é a orientación de Capriles, que apenas as cousas comezáronse a saír de control fixo novas declaracións chamando a suspender as mobilizacións e acougar os ánimos: ?É o momento da intelixencia, da razón. Non podemos perder o rumbo. O rumbo é a paz. Non é con ameazas que se resolven os problemas de Venezuela, é co diálogo?
Ademais, a maioría dos gobernos latinoamericanos, comezando polo goberno de Dilma en Brasil, recoñeceron a vitoria de Maduro. Até o goberno reaccionario de Mariano Rajoy no Estado español, do dereitista PP, recoñeceu a Maduro como novo presidente. Entón, é claro que ninguén quere ?patear o taboleiro?, pois un golpe podería abrir unha dinámica de maiores enfrontamentos, que tería consecuencias imprevisibles para a burguesía venezolana de conxunto e tamén para o imperialismo. Menos aínda fronte a un goberno que hai tempo vén abandonando até a súa retórica ?antiimperialista?.
Neste marco, Maduro e todo o castro-chavismo utilizan o recurso da axitación dun suposto golpe como un de chantaxe política no sentido de forzar un apoio político fronte a ?ataques fascistas?.
Isto é grave, pois como está a situación en Venezuela, é altamente probable que as mobilizacións continúen desenvolvéndose, debido á situación económica e á propia fraxilidade coa que nace o goberno de Maduro. É posible que algunhas sexan inspiradas ou impulsadas pola dereita. Pero outras serán mobilizacións obreiras, populares e estudantís, que o goberno de Maduro, como antes fíxoo Chávez, acusará e reprimirá como ?golpistas? ou ?funcionais á dereita e o imperialismo?.
E as mobilizacións da dereita?
A LIT-CI e a UST, rexeita a instrumentalización que a dereita está a facer da crise política en Venezuela. Ninguén se pode enganar en que, trás a esixencia de ?transparencia? e reconto dos votos, a dereita escuálida e sumisa ao imperialismo tenta lexitimarse para retomar o poder e aplicar os seus plans reaccionarios e entreguistas contra a clase traballadora. Por iso non apoiamos esas mobilizacións e moito menos os métodos de atacar locais do PSUV, os Mercales e os CDIs e chamamos á clase traballadora a manter a súa independencia e non marchar ante os eventuais chamados de Capriles.
Neste sentido, para cortar o camiño á dereita escuálida, é necesario exixir ao goberno, que acepte o reconto dos votos, como inicialmente aceptou Maduro. É claro que un sector da poboación desconfía dos resultados anunciados e esta é a panca que usa a dereita para fortalecerse, ao presentarse como vítima e ?defensora da vontade popular?. Neste sentido, para taparlle a boca e desenmascarar a Capriles, Maduro debería aceptar o cálculo e demostrar así que está a manipular aos seus seguidores. Se gañou, como afirma o chavismo, non debe haber problemas. Se perdeu, o pobo ten dereito a manifestarse.
Máis que nunca é necesaria unha alternativa independente, obreira e socialista
O programa nacionalista burgués do chavismo, aínda que semente foi limitado, esgotou as súas posibilidades. Para saír da grave crise económica e social, para resolver os problemas de fondo, é necesario facer o que Chávez non fixo nin tivo intencións de facer (moito menos Maduro): atacar os intereses do imperialismo, confiscando as súas propiedades, empresas, bancos e terras, nacionalizándoas con control dos traballadores; acabar coas empresas ?mixtas?, que legalizan non só a explotación senón a propiedade das empresas imperialistas sobre o petróleo e os recursos de Venezuela; deixar de pagar a inmensa débeda externa e interna e dedicar todos eses recursos para o desenvolvemento económico ao servizo do pobo venezolano.
A alternativa ao chavismo tampouco é a dereita tradicional venezolana, abertamente reaccionaria e con alta vocación golpista. Capriles e a vella burguesía venezolana só pensan en retomar o poder para beneficiarse como axentes directos do imperialismo. Non son nin serán unha saída para o pobo e os traballadores. Capriles é unha variante política capitalista abertamente prol ianqui que seguirá explotando ao pobo traballador, como xa o fan nas gobernaciones que controlan (Miranda, Lara e Amazonas.). O seu obxectivo é ser mellores entregadores do petróleo venezolano ás corporacións internacionais e defensores dos grandes empresarios nacionais.
Por isto, a principal tarefa é construír un terceiro espazo político, con independencia de clase e en oposición tanto a Maduro e ao chavismo como a Capriles e á dereita tradicional neoliberal. Isto é así porque a única saída para solucionar estruturalmente os problemas da clase traballadora e o pobo venezolano continúa pasando pola organización e mobilización independente das súas forzas.
Neste sentido, como parte da batalla por construír este terceiro espazo con independencia política, impúñase levantar nestas eleccións unha alternativa obreira e socialista. Esa alternativa non existiu porque un sector da esquerda, o Partido Socialismo e Liberdade (ligado á UIT e o único que estaba en condicións legais de facelo) renunciou a dar esa pelexa. Isto foi un grave erro, pois, independentemente do número de votos que puidese cultivar, deixouse de presentar unha alternativa política para as e os traballadores, independente das expresións electorais dos dous grandes bloques burgueses.
Que pasará agora?
O golpe recibido polo chavismo, seguramente terá consecuencias que aínda é temperán para medir. Unha cousa parece segura: a inestabilidade política continuará. A dereita, fortalecida, estará en mellores condicións para facer oposición a un goberno de Maduro que xorde cuestionado e debilitado.
Un goberno que enfrontará, ademais, as propias disputas internas nun PSUV onde Diosdado Cabelo, presidente do Parlamento e representante directo da ?boliburguesía?, xa levantou a voz e exixiu, ante o resultado electoral, ?unha autocrítica profunda? e que se busquen erros ?até debaixo das pedras? para non pór en perigo ?o legado do Comandante?, apuntando directamente a Maduro. Neste marco, o sucesor de Chávez terá que aplicar duras medidas contra os traballadores e é probable un aumento dos compoñentes represivos do seu goberno, se estes ataques espertan loitas de resistencia obreira e popular.
Desde a LIT-CI e a UST seguiremos impulsando non só as loitas obreiras e sociais senón a necesidade de que os traballadores comecen a construír a súa propia ferramenta política, independente dos burócratas, ?boliburgueses?, patróns e militares, como único camiño para construír o socialismo obreiro, o socialismo verdadeiro.
Mércores, 24 de Abril de 2013 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
