| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Na defensa da sanidade publica |
|
CONTRA AS POLITICAS DA UE E A XUNTA
Tras o éxito das mobilizacións do pasado ano contra a privatización da sanidade publica, convócanse de novo manifestacións para o dia 26 de Marzo en toda Galiza, como parte dun proceso de mobilizacións e asembleas feitas nesta semana. A pesares do rexeitamento social manifestado o longo destos anos ás politicas privatizadoras do PP éste non deixa de seguir co seu plan, sen grandes anuncios como fixeran en Madrid e que levou á victoria da ?mare branca?, conseguindo a paralizacion das vendas dos hospitais.
A Xunta, con igual obxectivo que os seus ?compañeiros? do resto do estado ten escollido o camiño mais longo que evita o choque frontal cos traballadores e as traballadoras, e a sociedade; así, a sua política é privatizar pouco a pouco, servizo a servizo, departamento a departamento.... de tal xeito que cando estea todo prácticamente privatizado, só restara darlle o remate final.
A Xunta, neste sentido e para conseguilo, apoiase nunha estructura paralela de sanidade privada concertada, que ten no Hospital POVISA, ?suposto? hospital publico de referencia en Vigo, a sua maior expresión; mas non a unica... Na Coruña, paralelamente o Chuac e os hospitais do Sergas, existe umha forte estructura de hospitais privados como o Quiron, o San Rafael ou o recementemente vendido á unha empresa madrileña, HM, o Modelo. Esta estrutura paralela privada actúa como un elemento de división dos traballadores e traballadoras da sanidade, e de competencia -como recoñeceu o xerente do Modelo- frente a sanidade publica, que debilita as mobilizacións dos traballadores e as traballadoras da publica.
A defensa da sanidade publica pasa pola denuncia de que umha parte importante da atencion sanitaria XA ESTA PRIVATIZADA con estes hospitais. Os traballadores / as da sanidade publica teñen que contar cos seus compañeiros/as da privada, porque utilizan a estes como man de obra barata para garantir a asistencia sanitaria, e lucrar a grandes grupos empresariais. Son loitas inseparabéis, a unidade dos traballadores / as de Povisa ? suposto hospital ?publico? de referencia en Vigo-, en loita contra os despidos; a mais que posible perda de direitos (dos poucos que teñen no Modelo) pola venda a HM, na procura do ?turismo sanitario?, coas loitas dos da pública é imprescindible, se quere enfrentar as politicas de recortes e privatizacións da Xunta.
Alem do mais, as condicions de traballo e salarial da privada son o espello onde se teñen que mirar os da publica se imponse a privatización; por un interés de non retrocer, é imprescindible o apoio mutuo nas loitas por melloras e contra as privatizacions, mas temos que ser claros: a igualdade entre publica e privada só podera acadarse coa NACIONALIZACIÓN DE TODOS OS SERVIZOS SANITARIOS. Por iso, as organizacións sindicais, os comités e as seccions sindicais da sanidade publica e privada teñen que avanzar xeitos de coordinar e unificar as loitas contra o inimigo comun, a Xunta e as grandes empresas da saúde, beneficiarias directas das politicas privatizadoras.
Porque esta non é umha mera loita sindical, é umha loita politica, contra as politicas da Unión Europea e dos gobernos, do central e a Xunta, e así ten que ser enfrentada: o capital para saír da crise precisa mercantilizar, para sacar beneficio privado, todos os servizos publicos, e os gobernos de todas as cores adoptan as medidas que precisen. Por iso, para poder derrotar estas políticas ha que unir a poboación tras os traballadores e traballadoras da sanidade, publica ou privada; hai que chegar os barrios, aos centros de estudo -onde tamen enfrentan umha política privatizadora cos mesmos obxectivos-, etc., para construir un potente movimento que derrote á Xunta do PP.
Neste sentido, as AVV teñen moito que dicer nun terreo que afecta, principalmente á clase traballadora, aos sectores máis pobres da sociedade, que se ven marxinados do acceso a unha sanidade publica e de calidade. As A VV, os grupos veciñais teñen que se implicar a fondo na defensa da sanidade publica e de calidade, levando aos barrios a autoorganización na defensa dos Centros de Saúde, que non sexan valeirados de servizos para centralizar nos hospitais, coa conseguinte perda de calidade do servizo, ....
Corrente Vermella apoia a manifestación do 26 en toda Galiza, mas considera que só se se avanza na unidade nas loitas con obxetivo claros e precisos, podermos gañar: xa esta ben de mobilizacións para protestar, hai que loitar para gañar, a través de planes de mobilización votados en asembleas abertas de centros de traballo, de barrios, etc.. ate conquerir os obxectivos. A situación non deixa umha outra alternativa, pois a crise empurra o capital e os seus gobernos a roubar o que pagamos todos e todas.
Publico é servizo, Privado é beneficio
UNIDADE DE TODOS E TODAS |
|
|
|
|
| Este 8 de Marzo: Polos nosos direitos, abaixo o goberno do pau e a tesoira! |
|
Desde o inicio da crise, nós, as mulleres da clase traballadora, seguimos soportando cada vez con máis intensidade os golpes secos da política de recortes económicos e sociais do goberno de Rajoy, cuxo principal baluarte é a UE e a Troika.
As mulleres da clase traballadora estamos a resistir o ataque ao sector público; tanto como traballadoras (onde somos maioría), como principais afectadas pola sobrecarga de responsabilidades que está supondo o peche de gardarías públicas, centros de atención a maiores ou dependentes, etc... Ademais, cobramos as pensións máis baixas (case un 33% menos que os homes) e a nosa prestación por desemprego é menor en cantidade e en duración respecto dos homes, consecuencia da desigualdade nas condicións salariais. Segundo datos da propia Comisión Europea, a diferenza media de ingresos por hora das traballadoras e traballadores no estado español é do 17,8%. Isto supón que unha muller ten que traballar 84 días máis ao ano para gañar o mesmo salario que un home.
Para manter os beneficios deste inxusto sistema e os seus corruptos gobernos, comezaron recortandonos dereitos laborais para pagar unha débeda que crearan eles mesmos e manter ao capital financeiro, único beneficiario deste roubo a man armada á poboación traballadora. Á reforma laboral, os EREs, e ERTEs, acompañáronlle os axustes na educación, na sanidade, a lei de dependencia,.. Cunha man na tesoira e coa outra asinando a privatización dos servizos públicos. Este foi, e segue sendo, o plan de ?rescate? á banca e as multinacionais, imposto desde a Unión Europea e executado polo goberno de Rajoy, cuxo resultado foi desemprego e miseria.
O goberno dos recortes e a represión tamén nos quere sumisas
Pero isto só foi o principio no que respecta ás medidas de axuste contra as mulleres da clase traballadora. Porque para garantir a continuidade do saqueo ás nosas condicións sociais e económicas, os gobernos deste sistema decadente necesitan aplicar á vez recortes nas liberdades. E iso é o que fixo o goberno de Rajoy.
Comezou coa Lei Mordaza para silenciar a protesta social e continuar aplicando os plans de guerra contra a poboación traballadora. E agora, con Gallardón á cabeza e apoiado pola igrexa católica, está a seguir coa reforma da Lei de Aborto. Un proxecto de lei que arremete contra a liberdade das mulleres a decidir sobre as súas vidas e os seus corpos, eliminando un dereito democrático conseguido tras moitos anos de loita. O goberno dos recortes e da represión, o que só goberna para os banqueiros e as multinacionais, o lacaio da UE e a Troika, tamén nos quere sumisas.
Por iso, este 8 de Marzo, Día Internacional das mulleres traballadoras, sóbrannos razóns para mobilizarnos. Sóbrannos razóns para dicir basta! Debemos continuar a nosa pelexa iniciada coas mobilizacións que en febreiro protagonizamos miles de persoas en todo o estado, para reivindicar o noso dereito ao aborto libre e gratuíto. É preciso que continuemos a nosa loita até botar abaixo esta lei. E sobre todo porque á tesoira e ao pau só hai un modo de combatelo, e ese é na rúa! Coa unidade de toda a clase obreira e de todos os sectores que están en loita!
Este 8 de Marzo saímos á rúa para esixir:
Aborto libre, gratuito e sen obxección de conciencia na Seguridade Social! Fora a lei Gallardón!
Educación sexual para previr, anticonceptivos para non abortar e aborto legal para non morrer!
Fora a lei Wert e a relixión das aulas! Non máis subvencións á igrexa católica!
Non máis violencia contra as mulleres! Recursos e medios suficientes para as mulleres agredidas!
A igual traballo, igual salario!
Paralización inmediata e derrogación dos decretos de recortes e privatización. Restitución dos dereitos arrebatados e retorno ao Estado dos servizos públicos privatizados.
Nin EREs nin ERTEs! Derrogación da reforma laboral.
Suspensión inmediata do pago da Débeda aos banqueiros e auditoría pública.
Non máis desafiuzamentos, dación en pago e aluguer social. Vivenda para as e os sen teito! Por un parque público de aluguer social.
Estatalización sen indemnización do sistema financeiro, para pór o crédito e a riqueza social baixo control e ao servizo da maioría.
Non ao pago da Débeda. Non á UE nin ao euro.
E O 22M TODAS E TODOS A MADRID!
A nosa única saída é a unidade para loitar. As Marchas da Dignidade convocadas para o próximo 22 de marzo son outra gran oportunidade para dar impulso ao combate contra a Lei Gallardón, o paro, unificar as loitas actuais (Pan Rico, Coca-Cola, UPS, Parados, desafiuzamentos...) e organizar a pelexa para tirar ao goberno Rajoy coa Folga Xeral. Non podemos nin debemos esperar até o 2015. Corrente Vermella participaremos co sindicalismo alternativo reivindicando a necesidade de botar abaixo ao Goberno e a Troika, repartir o traballo, suspender o pago da Débeda pública aos banqueiros, romper coa UE e traballar para organizar a Folga Xeral con eses obxectivos.
www..corrienteroja.net
correntevermhella@gmail.com
|
|
|
|
|
| ABORTO LIBRE, SEGURO E GRATUÍTO! |
|
Abaixo Gallardón! Fora o Goberno dos recortes e a represión!
Lei para a Protección da Vida do Concibido e dos Dereitos da Muller Embarazada, así denominou Gallardón ao seu anteproxecto de reforma da lei de aborto. Unha lei que nin sequera no seu título garante o dereito que as mulleres temos a decidir sobre a nosa sexualidade e o noso corpo. Unha lei que se suma á política represora do goberno Rajoy, como a ?Lei mordaza?, que tamén contraditoriamente se presenta como ?Lei de Protección da Seguridade Cidadá?
Como parte da política pautada pola Troika e a UE, en beneficio da banca e as grandes multinacionais, o goberno engade o control da ?orde social? e impón a moral católica que amordaza ás mulleres e devolve ao estado o poder de decidir sobre as nosas vidas. Aínda que sexa o núcleo ultraconservador do PP e a Igrexa católica quen abanderen este proxecto de lei que pon a mordaza ás mulleres, esta reforma non responde só a cuestións ideolóxicas. Teñen tamén poderosas razóns económicas, xa que o seu plan é limitar ao máximo a carteira básica de servizos na saúde pública, para ?economizar? en Sanidade. Do mesmo xeito que recortan en reprodución asistida ou en financiamento público de métodos anticonceptivos, queren recortar o que poidan neste dereito, para ?aforrar?.
Nin prazos, nin supostos: Dereito a decidir, sen restricións!
A reforma sobre a interrupción do embarazo de Gallardón supón unha perversa mestura entre a lei de supostos que existía en 1985 e a actual lei vixente, que igualmente ten limitacións (ao impornos prazos, tamén se nos trata como persoas sen criterio propio). Só se permitirá o aborto en dous supostos: violación (até a semana 12) e risco para a saúde física ou psíquica da muller (até a semana 22), sempre que sexa un risco ?permanente ou duradeiro no tempo?. Non incluirá a anomalía fetal grave, aínda que se aceptará se a muller acredita que esperar un fillo con malformacións ?incompatible oa vida? perxudica a súa saúde mental. Pero para isto, a muller deberá certificalo con dous ditames médicos e obrigaráselle a un período de reflexión de sete días máis tras recibir asesoramento verbal. Pero, para que hai que alargar o período de reflexión nestes casos? Sobre que ten que reflexionar unha muller que se atopa nesa situación, cando xa hai un criterio médico que aconsella realizar o aborto?
O texto presentado polo Ministro de Xustiza trata ás mulleres como seres inmaduros, sen xuízo propio nin conciencia. Relaciona a enfermidade mental coa decisión de abortar, antepón o criterio de saúde ao dereito a decidir e, mesmo, dá máis espazo á obxección de conciencia, non só dos médicos, senón de todo o persoal sanitario que intervén na interrupción do embarazo, antes que á muller. E ademais de todas estas trabas, as clínicas públicas onde realizar o IVE (Interrupción Voluntaria do Embarazo) seguen sendo insuficientes, polo que os tempos alargaranse aínda máis e isto, nalgúns casos, suporá que algunhas mulleres non poderán realizalo, aínda que o seu caso estea dentro dos supostos.
Non á dobre moral do Goberno e da Igrexa católica!
O propio Gallardón, con rancio paternalismo cualificou de ?vítimas? a aquelas mulleres que nalgún momento da súa vida deciden non ter un fillo/a. E nós dicímoslle a Gallardón, que si!, que somos vítimas, pero das políticas e recortes sociais deste goberno! O Ministro, ademais, tivera a desvergoña de expor no Congreso que moitas mulleres decidían abortar polo que cualificou de ?violencia de xénero estrutural? (falta de axudas públicas económicas, laborais ou empresariais). E agora, no seu texto, non hai nin unha soa alusión a esas medidas sociais ou económicas que reclamaba e aínda por riba desaparece todo o referente a saúde sexual e reprodutiva: acceso a métodos anticonceptivos seguros ou programas de planificación familiar.
Se está máis que demostrado que a forma máis efectiva de diminuír o número de abortos é a prevención, por que eliminan da Seguridade Social este servizo e oponse a que nas escolas exista educación afectivo-sexual? E, se a lei está elaborada para protexer o dereito á maternidade, por que limitan o acceso á reprodución asistida ás mulleres lesbianas?
Opómonos igualmente a que a Igrexa católica, que impulsa esta reforma, déanos leccións de moralina. Unha institución responsable de miles de crimes durante o franquismo, salpicada de tantos casos de pedofilia, de tráfico de recentemente nados, e que coa súa censura do uso de anticonceptivos, condena a miles de mulleres, en lugares como África, a contaxiarse do VIH e de enfermidades de transmisión sexual, levándoas a elas e aos seus fillos/as á morte case segura.
O PP e o seu sector ultracatólico expoñen unha regulación que non só coarta a capacidade de decidir das mulleres, senón que as empuxa a un canellón sen saída. Sen emprego, sen condicións laborais dignas, sen futuro,... as mulleres con falta de recursos só poderán optar por dous camiños, ou abortar de forma clandestina pondo en perigo a súa saúde e a súa vida, ou afrontar o embarazo sen garantías materiais para ela e para o seu fillo/a.
Hai que abortar esta lei na rúa! Unidade si, para loitar!
A pesar de que algúns gobernos europeos lanzaron publicamente as súas críticas á reforma do aborto do goberno de Rajoy (como é o caso de Francia), detrás desta reforma non está só a ideoloxía da ultradereita. Esta lei enmárcase dentro das políticas represoras impostas pola Troika e a UE, que acompañan ao desmantelamento dos dereitos da clase traballadora e neste caso dun dos seus sectores máis castigados, as mulleres. Debemos loitar tamén contra o xogo da dobre moral da UE.
Ante o saqueo dos nosos dereitos democráticos, as mulleres traballadoras e as organizacións obreiras, sindicais, sociais e feministas temos que dar un paso á fronte, e unirnos nesta loita. Pelexaremos até botar abaixo a lei de Gallardón, pero sabemos que con isto só non é suficiente. Porque non é posible acabar coa represión, a opresión e a miseria se segue en pé este goberno, este réxime e este sistema que manteñen os seus beneficios e os seus privilexios á conta da desigualdade. Por iso é necesario impulsar e unificar as loitas que hoxe se mobilizan en todo o estado e chegar até o final. Non podemos esperar a 2015 para quitarnos de encima a Rajoy. Hai que botalos a todos! Acabar con este goberno e eliminar este réxime corrupto e patriarcal!
EDUCACION SEXUAL PARA PREVIR, ANTICONCEPTIVOS PARA NON ABORTAR E ABORTO LEGAL PARA NON MORRER!
ABORTO LIBRE, SEGURO, GRATUÍTO E SEN OBXECCIÓN DE CONCIENCIA NA SEGURIDADE SOCIAL!
FORA A RELIXIÓN DAS AULAS, NON MÁIS SUBVENCIONS Á IGREXA CATÓLICA!
|
|
|
|
|
| Ante o Manifesto de ?Podemos? |
|
Ante o Manifesto de ?Podemos?
FAI FALTA UNHA CANDIDATURA UNITARIA E DE RUPTURA COA UNIÓN EUROPEA E CO RÉXIME
O pasado 17 de xaneiro, con vistas ás próximas eleccións europeas, presentouse en Madrid a iniciativa ?Podemos?, precedida pola publicación dun manifesto promotor, ?Mover ficha?. Devandito manifesto está asinado, entre outros, por personalidades como o profesor Juan Carlos Monedero, o actor Alberto San Juan, o escritor Santiago Alba Rico, o sindicalista Cándido González Carneiro, así como varios militantes de Esquerda Anticapitalista, como Jaime Pastor. A principal figura pública é o profesor e polemista Pablo Igrexas.
Esta iniciativa atopou unha ampla repercusión, que é reflexo da profunda necesidade que senten miles de activistas e loitadores/as de pór en pé unha alternativa que, desde a esquerda, enfronte de raíz a crise capitalista e a "descomposición dun réxime corrupto sen rexeneración posible".
Desde Corrente Vermella vimos expondo a necesidade dunha candidatura para as eleccións europeas, unitaria e de ruptura coa Europa dos banqueiros e as multinacionais, a dos recortes aos dereitos sociais e as liberdades. Por esa razón, queremos saudar a iniciativa "Podemos" e manifestar que partillamos a necesidade de que nas próximas eleccións europeas haxa unha candidatura "unitaria e de ruptura? que exprese no terreo electoral as loitas dos traballadores/as, da mocidade e do pobo e abra unha perspectiva de cambios radicais. Que esixa a derrogación do artigo 135 da Constitución e o non pago da débeda e unha auditoría pública da mesma; que expoña a nacionalización da banca; que asuma o dereito de autodeterminación e apoie a celebración da consulta catalá; que defenda os dereitos de traballadores, mulleres e inmigrantes; que defenda os servizos públicos, a reconversión ecolóxica da economía ou a nacionalización das empresas enerxéticas.
Para nós, todas esas propostas, necesarias, teñen unha clave que lles dá consistencia e credibilidade, que é a ruptura coa Unión Europea e o Euro. Os tratados e as normas da UE fan imposible que poida existir unha política alternativa aos recortes e os ataques á clase traballadora e os pobos que non signifique romper coa Unión Europea. Non hai posibilidade de "reconverter" a UE a favor da maioría social. Construír unha Europa unida ao servizo da maioría traballadora e dos pobos esixe desfacerse da UE. Polo demais, deixar a bandeira da ruptura coa UE en mans da extrema dereita racista e nacionalista é abrirlle as portas para que coa súa demagoxia alcance unha maior audiencia.
O manifesto di que ?existe unha profunda crise de lexitimidade da Unión Europea?, pero mantén unha ambigüidade cara á UE que cremos necesario clarificar, xa que este é un punto crucial, xunto coa cuestión da débeda, para poder afirmar que estamos ante unha candidatura de ruptura.
Unha segunda ambigüidade mantense con respecto a Esquerda Unida. O manifesto non fai referencia a un punto fundamental, que é a participación de EU no goberno andaluz do PSOE, corresponsabilizándose da execución dos plans de austeridade ditados por Rajoy e aplicados pola Xunta de Andalucía "por imperativo legal". Porque non hai maneira de loitar contra os recortes sen rexeitar expresamente estas experiencias de coalición co PSOE, artífice da reforma do artigo 135 da Constitución xunto ao PP e, como este, un dos alicerces do réxime.
Do mesmo xeito, pensamos que faría falta marcar unha política clara de independencia e delimitación con respecto á burocracia sindical de CCOO-UXT, dos Toxo e os Méndez, convertidos en máquinas de pactar contrarreformas, asinar rebaixas e despedimentos (vía EREs e ERTEs) e torpedear a unificación das loitas. EU, con todo, levou a Toxo, o máis destacado representante desa burocracia, como convidado estrela ao recente congreso do Partido de Esquerda Europea, do que EU forma parte.
O manifesto debería establecer que con estas políticas non é posible facer unha candidatura única con EU, porque entón non sería unha candidatura de ruptura senón de xestión "de esquerdas" dos recortes ordenados pola UE e os banqueiros. Unidade de acción con EU ante ataques concretos do goberno, a que faga falta, pero para unha candidatura única fai falta un programa básico común de ruptura, que EU non comparte.
A repercusión que ?Podemos? obtivo non se explica, en realidade, sen o rexeitamento acumulado de moitos activistas cara ás políticas de EU, que sempre se moveu dentro dos límites do réxime e da UE e xamais enfrontou á burocracia de CCOO.
Os promotores da iniciativa ?Podemos? anunciaron a apertura dun proceso democrático para definir o programa e a candidatura.
É fundamental que este proceso sexa realmente democrático, unitario e que se asente sobre un programa claro de ruptura coa UE, o Euro e co réxime. Que non sirva para dar paso a unha negociación de listas con EU, senón para unha discusión ampla e democrática desde a base. Que permita incorporar en primeira fila aos activistas que están á fronte das loitas obreiras e populares, ás organizacións políticas, sindicais, aos movementos sociais e da mocidade. Que acabe conformando unha candidatura que funcione como panca e altofalante da mobilización na rúa. Porque como Gamonal demostra, é a loita obreira e popular a única que ao final pode materializar o berro Si, Pódese!
Anxo Luís Parras (Da Dirección de Corrente Vermella e membro de Cobas Madrid)
David Pérez (Concelleiro de Tocina os Rosales - Sevilla-)
Felipe Alegría (Economista, Director de Páxina Vermella)
Rosa Torres (Pta. do Comité de Empresa de UPS-Vallecas)
José González Marín (Membro da CSI minería -Asturias-)
Enrique Pirobe (Membro do Comité de Empresa de OHL-Ascan Parques e Xardíns de Madrid)
Alessi Pérez (Membro do Comité de Empresa de Aserpinto)
Manuel Fernandez de Cuevas Sadornil (Membro da xunta de persoal do Concello de Torrexón de Ardoz)
Roberto Laxe (Dirección de Corrente Vermella- Galicia)
Núria Campanera (Area de Muller de Corrente Vermella e membro da asemblea IES Escola Industrial de Sabadell)
Fran Capella (membro do Coordinadora d'Assemblees d'Estudiants de Sabadell)
Evaristo Espigares.(activista social de Sant Vicenç dels Horts-Barcelona)
Consuelo Guijo Martin (Corrala a Solidariedade Villanueva do Rio e Minas- A Veiga-Andalucia)
Juan Parodi (Dirección de Corrente Vermella)
|
|
|
|
|
| Frente á privatización da saúde e os servizos públicos |
|
Corrente Vermella apoia a folga do persoal do Sergas, e chama á poboación a participar nas manifestacións do 10 de decembro, que na Coruña sairá da Casa do Mar, ás 20 horas.
Frente á privatización da saúde e os servizos públicos
PÚBLICO É SERVIZO, PRIVADO É BENEFICIO
O tempo que o goberno de Rajoy anuncia un novo agasallo á banca de 30 mil millóns de euros, que veñen a sumarse áos miles de millóns que xa lles deran os gobernos de ZP e de Rajoy, a Xunta do PP anuncia a implantación das ?unidades de xestión clínica?, que xa viñan aplicandonse en certos sectores da saúde pública.
Ao repago das meiciñas, os recortes en persoal sistemáticos, ao mantemento do carácter privado de POVISA en Vigo, e os concertos coas clínicas privadas onde derivanse moitas accións sanitarias,? agora veñen xa coa ameaza directa da privatización xeralizada do SERGAS a través da vellisima táctica de ?divide e venceras?. Porque isto é o que significa trocear a xestion clínica ?por unidades? autonomas. Asi é mais facil vendelas.
Por moita neolinguaxe que utilicen ?facer o contrario do que se esta a dicer públicamente-, o plan de Feijoo é exactamente igual ao de Madrid, privatizalo todo, salvo que sen saír á palestra anunciandoo. Esta a facelo de a pouco, e cando queiramos decatarnos, xa non haberá servizo publico que defender.
Para a gran banca, as aseguradoras e as grandes constructoras, agora metidas ao negocio sanitario, o desmantelamento total de seguridade social universal e pública é saír da crise pois entran nun ?nicho de negocio?. Que os traballadores/as imigrantes, que grandes sectores da sociedade non teñan acceso a umha sanidade pública,? tanto lles ten; porque do que se trata é facer negocio co principio fundamental da vida, a sanidade: PUBLICO É SERVIZO, PRIVADO É BENEFICIO.
Mas non nos trabuquemos, as políticas privatizadoras do PP son, só, unha das patas da agresión aos direitos sociais e laborais da clase traballadora e o pobo, nas que o PP e o PSOE están dacordo; para elo modificaron a constitución para impor o pago da débeda por cima de calquera gasto estatal, ou votaron a lei 15/97 que permite a privatización de sectores da sanidade.
O capitalismo ten un fonda crise de beneficios que é incapaz de superar sen destrui-las conquistas sociais, por iso fixeron umha reforma laboral que supoen reforzar a dictadura dos patrons nas empresas, socializaron as perdas da banca no tixolo e a especulación xerando umha débeda pública que estan pagando por ?imperativo? constitucional a costa dos recortes na educación, sanidade e servizos sociais, e están a desmantelar estos servizos para entregarllos limpos ás grandes empresas do sector.
Unhas políticas feitas dacordo con todos os gobernos da UE, para conseguir recuperar o papel de Europa no mundo a base do empobrecimento xeralizado da poboacion traballadora. Merkel non impón nada, so lembra aos estados máis debiles o que entre eles teñen acordado, que para competir hai que rebaixar os niveis de vida da poboación. Como o peixe grande come o chico, esta rebaixa significa a venda aos grandes capitalistas europeos, e non so europeos: por iso, aos gobernos españois estaleiros como NAVANTIA non lles interesan para nada.
Para defender os postos de traballo e as condicións laborais na sanidade, como no resto dos servizos públicos, para manter e garantir uns servizos de calidade, pois é mais facil defender o que existe que recuperar o perdido, para loitar contra as políticas de saqueo e privatización do público, non collen medias tintas. Esto non se soluciona cun pacto sindical entre a empresa e as cúpulas sindicáis, senon cun PLAN DE MOBILIZACIÓNS SOSTIDAS NO TEMPO, que inclúa Folgas Xerais, ATE A RETIRADA TOTAL DOS PLANES DA XUNTA.
Un Plan discutido e decidido en asembleas populares de centro de traballo, barrio, vila ou aldea que parta da unidade de todos os sectores en loita, desde a Sanidade ate a Educación, desde NAVANTIA ate os Servizos Sociais, e que inclúa aos veciños/as e usuarios/as.
Este plan de mobilizacións ten que implicar aos traballadores e traballadoras da sanidade privada, da educación concertada e das empresas privadas de servizos sociais, pois son estas empresas as principais beneficiarias da división entre publico e privado. Os traballadores/as das privadas teñen que entender que a privatización vai provocar un retroceso mais grande nas suas condicións de traballo. A patronal e os gobernos quere igualar por abaixo as condicións, equiparando os da pública coa privada, admitir isto só pode abrir unha espiral cara abaixo das condicións de todos os traballadores a as traballadoras.
Para acadar esta unidade, faise imprescindible que as cúpulas sindicais expliquen na privada que a loita da pública é a sua loita.
Frente á mensaxe de que non ha outra solución, porque non ha diñeiro, NOS AFIRMAMOS QUE É MENTIRA, que DEIXEN DE DARLLE DIÑEIRO Á BANCA, e REXEITEN O PAGO DA DEBEDA, derrogación da reforma constitucional e da lei 15/97
A clase traballadora e o pobo non pode fiar numha sanidade pública sen control, xestionada como nun cadro capitalista de rendabilidade economica, en competencia cos ?concertados?. A sanidade, como calquer servizo publico, ten que estar controlada. Por iso dicemos,
RE-NACIONALIZACIÓN DE TODOS OS SERVIZOS PUBLICOS PRIVATIZADOS,
NACIONALIZACIÓN DE TODOS OS CONCERTADOS (POVISA, e demáis), A IGUAL TRABALLO IGUAL SALARIO
BAIXO CONTROL DOS TRABALLADORES/AS E OS USUARIOS/AS,
Estas medidas baten de fronte coas políticas dos gobernos do PP, sendo inaplicables baixo o seu mandato; por iso chamamos a manter a loita ate derríbalos: ABAIXO A XUNTA DO PP.
|
|
|
|
|
| 25 NOVEMBRO 2013: DÍA INTERNACIONAL CONTRA A VIOLENCIA CARA ÁS MULLERES |
|
BASTA DE VIOLENCIA MACHISTA, DESPROTECCIÓN E RECORTES
Cúmprense dez anos desde que no Estado Español empezásense a contabilizar as mortes por violencia machista. Oficialmente 700 mulleres foron asasinadas desde entón. Segundo o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), máis de 600.000 mulleres sofren malos tratos anualmente, aínda que menos da cuarta parte decídase a contalo. Polo menos 840.000 menores padéceno, e neste ano cinco morreron e 37 quedaron orfos/as.
No 2004 púxose en marcha a Lei de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero. O número de mulleres mortas até agora non baixou das 50 vítimas anuais, mentres que os orzamentos para aplicar a llei, que sempre foron escasos, empezaron a recortarse de forma imparable a partir do 2011.
Diminúen os recursos e crece a indefensión das mulleres
O goberno xa anunciou que nos Orzamentos Xerais do Estado do 2014 a partida destinada ás medidas contidas na Estratexia: ?Actuacións para a prevención integral da violencia de xénero? baixa respecto de 2013 un 1,5% máis. Un 22,5 % respecto de 2008.
Isto supón o peche de casas de acollida e puntos de encontro familiares, diminución e deterioración da atención psicolóxica, a case desaparición das campañas de sensibilización social e a redución do 70% da Renda Activa de Inserción, o recurso económico máis utilizado polas mulleres vítimas de violencia machista.
Por outra banda, a Lei de Bases de Réxime Local suprime o Articulo 28, quitándolle aos municipios a competencia ou actividade en políticas de igualdade e de atención e asistencia a mulleres vítimas de violencia de xénero. Isto suporá o peche de moitos centros municipais de información á muller, sobre todo, no ámbito rural.
En relación ás políticas de igualdade, non específicas de violencia de xénero, o programa 232B ?Igualdade de oportunidades entre mulleres e homes? dótase nos orzamentos do ano 2014 con 19 millóns de euros, o 0,005% do total, e tras baixar en 2013 un 24%, acumula respecto de 2008 un recorte do 56%.
En canto ás Comunidades Autónomas, a maioría delas están a aplicar igualmente recortes nesta materia. Lonxe de romper coa política de recortes do goberno central, todas, e non só as gobernadas polo PP, claudican con eles para axustarse ao déficit público, priorizando o pago da débeda creada cos bancos.
Cando os recortes sociais custan vidas
Se todos estes recortes limitan as opcións das mulleres para saír da violencia, a isto hai que sumar o impacto que supón para as mulleres traballadoras o aumento do desemprego e a precariedade laboral, e o recorte que os gobernos veñen realizando noutras políticas sociais como: axudas ao desemprego, educación, sanidade, e no coidado e atención de persoas maiores, menores e dependentes.
Como exemplo, cando dous terzos das persoas dependentes e o 97% das súas coidadoras somos mulleres, a partida para Dependencia en 2014, recórtase o 46,7%.
Os recortes supoñen ademais unha constante destrución e precarización de emprego público, maioritariamente ocupado por mulleres.
A falta de recursos económicos e a sobrecarga de traballo doméstico e de coidados impiden que moitas mulleres poidan escaparse da espiral da violencia machista. Por iso, aínda que os expertos afirmen que non hai un perfil único de muller maltratada, e nesta sociedade patriarcal e machista calquera muller pode ser vítima da violencia machista, son as mulleres da clase traballadora, especialmente novas e/ou inmigrantes e/ou desempregadas as que engrosan a lista de mulleres asasinadas. A maioría delas sen denuncia previa.
Non é esaxerado dicir que algunhas mulleres están a pagar a crise capitalista coas súas vidas.
Contra a violencia machista, a loita é o único camiño
Este goberno hipócrita é o primeiro inimigo das mulleres traballadoras, mentres que as anima a denunciar, desmantela o sistema de protección social e aplica medidas económicas que nos condenan ao paro, a precariedade, a pobreza e a exclusión social. Isto tamén é violencia cara ás mulleres!
Este 25N, Día internacional contra a Violencia de Xénero, Corrente Vermella súmase ás voces que reclaman máis diñeiro para prevención e sensibilización social e para atención e asistencia inmediata ás vítimas da violencia machista. Pero tamén, como sabemos que isto non é suficiente, esiximos igualmente que o diñeiro que se usa para o pago da débeda pública (90% do PIB), utilícese para crear emprego e aumentar a atención de menores, persoas maiores, enfermas ou dependentes. Esiximos que se cren vivendas sociais en réxime de aluguer social cos miles de vivendas baleiras en mans de bancos e inmobiliarias, a disposición das familias máis necesitadas, entre elas mulleres vítimas de violencia machista con menores ao seu cargo.
Non é posible acabar coa violencia machista e a desigualdade dentro do sistema capitalista. Porque o capitalismo é un sistema que para explotar aínda máis se apoia tamén na desigualdade e a opresión. Todas as conquistas e avances en igualdade que conseguimos as mulleres baixo o capitalismo, están continuamente ameazados, especialmente en tempos de crises. Porque cada vez que a burguesía necesita saír da súa propia quebra, utiliza a opresión contra as mulleres e outros grupos sociais para dividir á clase traballadora e explotar máis a l@s máis oprimidos dentro desta. Utiliza a ideoloxía machista para justificar a volta das mulleres ao fogar, para que sexan estas quen carguen con todo o peso das tarefas domésticas e de coidados, desviando así o diñeiro público que o Estado se aforra cara aos petos dos empresarios. Mentres exista o capitalismo, non importa se algunhas mulleres conseguen cotas de poder dentro deste, seguirá existindo a opresión.
Para nós, a loita contra o machismo e a explotación van xuntas. Este 25 N, todas e todos saímos á rúa para esixir:
- Recursos e medios suficientes para as mulleres agredidas (centros de acollida, puntos de información, asistencia psicolóxica, etc.)
- Garantía por parte do Estado dun emprego para as mulleres maltratadas e subsidio de desemprego mentres se lles proporciona.
- Espazos gratuítos nos medios de comunicación para a difusión dunha cultura contra a violencia cara ás mulleres e os sectores máis oprimidos. Fóra xuíces machistas do aparello xudicial.
- Educación sexual e de igualdade de xénero no ensino obrigatorio. Fora a relixión das aulas! Non máis subvencións para a igrexa católica.
- Non á reforma laboral, que trae maior precariedade laboral e permite un goteo continuo de ERES fraudulentos, facéndonos máis vulnerables ante os malos tratos machistas.
- Non ao recorte do gasto público. Gardarías públicas!
- Non aos recortes na lei de dependencia que nos responsabiliza do coidado de anciáns e persoas con discapacidade.
- Educación, sanidade, transporte e servizos públicos de calidade. Non ás privatizacións!
- Por un parque público de vivendas en aluguer social cos miles de vivendas baleiras en mans de bancos e inmobiliarias, ao alcance das familias máis necesitadas, priorizando aquelas que teñen menores a cargo.
- Fora Rajoy e a Troika! Romper coa UE do capital e co euro.
- Non ao pago da débeda e auditoría pública. Prisión e confiscación dos bens de especuladores e corruptos.
Por un goberno dos traballadores/as apoiado na súa loita e organizacións de base. Por unha Europa dos/as traballadoras e os pobos. |
|
|
|
|
| NA DEFENSA DA SANIDADE PUBLICA |
|
O RE PAGO MATA
Os gobernos do PP, o central e a Xunta, están a aprobar unhas medidas de re pago en productos farmacéuticos para enfermos crónicos, de traslado a centros de saúde non urxentes, etc., que supoen un ataque á liña de flotación de direitos sociais acadados pola clase traballadora e o pobo, tras moitos anos de loita. Destrúen o principio de universalidade e a equidade na atención sanitaria, desmantelan a educación publica, os servizos sociais e de dependencia, recortan mais se colle o transporte ferroviario, reducen os salarios dos funcionarios/as e coa reforma laboral machacan os direitos dos asalariados/as?. Mentras, a banca sube os seus beneficios un 80%, e os ricos fanse mais ricos, estos son os unicos beneficiarios das politicas dos gobernos.
Para conseguilo modifican as leis que queiran, como fixeron coa Constitución, nun proceso que veu desde a UE e a Trokia. Entre o PSOE e o PP reformaron para garantir o pago dos xuros da debeda á banca, ?prioritarios? frente calquer outro gasto do estado, garantindo que os bancos reciben este ano ademáis do resgate que lles deron xa, 36 mil millóns de euros, umha cantidade superior ás prestacións por desemprego; e mentras aumentan os gastos para pagar os xuros un 17%, conxelan as pensions.
Aos gobernos do PP non lles importa o ben estar e a vida da poboación traballadora, fan politicas para que os bancos, grandes empresarios e capitalistas melloren os seus beneficios. Son insultantemente prepotentes cos de abaixo, mentras rinde pleitesia cos mais poderosos; ver a Rajoy e o goberno humillado diante de Obama, e nin tan siquer atreverse a criticar as escoitas ilegais dos USA mentras insultan aos parados, aos traballadores/as da publica e da privada,? é indignante.
Neste sentido vai a reforma sanitaria, convertida nun luxo para os ricos. Para elo contan coa lei 15/1997, aprobada co apoio do PSOE, na que abren as portas da xestión privada da atención sanitaria, admitindo a subcontratación de servizos, derivacións de enfermos á privada, etc. Queren desmantelar o publico e obrigar á poboación a suscribir seguros privados na sanidade, nas pensións e na dependencia o para a educación; por onde sae o estado entra a privada.
Mas unha empresa privada, como as aseguradoras e as constructoras implicadas na xestión de hospitais (POVISA), non son servizos publicos, son negocios cuxo obxectivo é o beneficio e para conseguilo non dubidan en aplicar as reformas laborais, precarizando o emprego, facendo que traballadores/as de menor cualifiación fagan traballos cualificados, aproveitando as derivacións a centros privados empurrados polos recortes na publica, etc.
Non contentos con estas medidas, tamen queren destruir as conquistas dos traballadores da sanidade publica, implantando criterios de ?productividade? ligado aos salarios. Qué criminal pode pensar que a curación dumha enfirmedade ten prazos prefixados? Canto tempo leva curar umha persoa? Acaso umha persoa é umha maquina?
Se os recortes, e as privatizacions que delos derivanse, veñen da debeda e do seu pagamento aos que a xeraron, imponse como primeira medida o seu non pagamento, como non é a nosa debeda, NON DEBEMOS NON PAGAMOS, e que o diñeiro vaia ás necesidades sociais.
Mas isto non abonda, as leis e reformas constitucionais aprobadas polo PPSOE xustifican as medidas adoptadas, e hipotecan a calquer goberno que poda sustituilos, por elo imponse a esixencia de DERROGACIÓN DA REFORMA CONSTITUCIONAL, DA LEI 15/1997 E DE TODA A LEXISLACIÓN CONTRA A CLASE TRABALLADORA E O POBO, da aprobada por ZP ou polo PP, e a RE NACIONALIZACIÓN DO SISTEMA SANITARIO BAIXO CONTROL DOS TRABALLADORES/AS DA SAÚDE E USUARIOS, autoorganizados en asembleas.
O pobo traballador galego, polas suas condicions de dispersión e pensions baixas, é doblemente golpeado polas medidas de Rajoy; apoiamos as propostas das organizacións agrupadas baixo o lema ?O Copago Mata?, de esixir á Feijoo a non aplicación na Galiza das medidas do goberno central. Mas nos engadimoslle, QUE SE VAIAN, o PP, Rajoy e Feijoo fan parte do problema, non da solución.
Non fiamos nas saídas institucionais, atadas á Unión Europea e un rexime politico berce de corrupción, chamamos á poboacion traballadora a se organizar en asembleas populares abertas por barrio, vila e aldea, e coordinar cos traballadores/as da sanidade e o resto dos sectores publicos a loita contra as privatizacións.
Chamamos ao conxunto da poboación traballadora a participar nas mobilizacions convocadas polo concello de Riotorto e 150 organizacións políticas, sociais e sindicáis, para os vindeiros 8 e 17 de novembro, baixo o lema ?O Copago Mata?.NA DEFENSA DA SANIDADE PUBLICA |
|
|
|
|
| Tras o 24, Organicemos a Continuidade da Loita |
|
O 24 de outubro, último dos tres dias de folga na educación, ten que ser a traca final e o comezo das mobilizacións contra a Lei Wert, a LOMCE, e as tentativas do PP, tanto desde Madrid como desde a Xunta, de desmantalar todos os servizos públicos que costou ducias de anos conquistar.
Nin a seguridade social universal, xa desfeita, nin a educación gratuita (que pagamos cos impostos), nin os servizos sociais en xeral son un agasallo de ninguén nin existiron sempre; xeracións de xóvenes, de traballadores e traballadoras deixaron a sua pel nas ruas e nas loitas ao longo do tempo para ter o que agora estan a desmantelar.
Mas non queren empobrecernos por maldade persoal, senon porque desde o goberno do PSOE e despois co do PP, aprobaronse unhas medidas na Constitución que obrigan ás institucións e ao estado a pagar a débeda dos bancos e as grandes empresas, por riba de calquer outro gasto en educacion, saúde ou servizo social.
Mentras os bancos reciben o diñeiro da débeda que eles xeraron, as aseguradoras, as constructoras como OHL, ACS (Florentino Pérez), e demáis, fanse co negocio da saúde, e a Igrexa, os curas e bispos, co negocio da educación e os servizos sociais. Desmantelan o público para darllo aos seus amigos privados.
Frente a elo so colle umha saída, o da rebelión, o da loita e a mobilización na rúa. Pensan que o teñen todo ?atado e ben atado?, e teran razon mentras non se lles resposte, se lles paralice a economía e se lles desorganice a educación.
Faran o que lles deixemos facer; mais para iso é preciso non só saír á rúa a loitar, mas tamén organizarnos desde a base, ir aos institutos e facultades, facer asembleas onde debatamos as reivindicacións e aprobemos as medidas de loita para continuar.
Por iso, o 24 ten que ser o comezo da autoorganización da comunidade educativa, desde abaixo, desde os centros de estudo, con estudantes, profesores e pais e nais, para loitar ate conquerir a derrogación da LOMCE e a dimisión do ministro Wert. Unificando as loitas de todos os servizos públicos é posible facelo!A sua forza esta cando nos enfrentan illados individualmente; mais cando nun instituto, nunha facultade organizase unha asemblea, e coordinanse as diferentes asembleas, os directores, os delegados da Conselleria ou o Ministerio treman, asustanse da nosa forza. |
|
|
|
|
| APOIAMOS AS FOLGAS DO 22-23 E 24 DE OUTUBRO |
|
As políticas de barbarie social que está aplicando o goberno de Rajoy e os das comunidades profundan mais a segregación social. Os novos ataques contra o ensino publico, suba das taxas na universidade, despido de miles de profesores/as, peche de centros e recortes salvaxes do gasto, endebedamento das familias e repago nos comedores, miles de alumnos/as que quedan fora do sistema educativo e a perspectiva de o pagamento na Formación Profesional son alguns dos "remedios" que prantexan.
A lei Wert, a LOMCE, é a máxima expresión da política de desmantelamento e privatización do ensino público co aumento do financiamento dos centros concertados, maioritariamente da Igrexa, dos colexios que separan por sexos, incrementando a opresión das mulleres, a marxinación do sectores máis pobres da sociedade, etc.
BOTAR OS GOBERNOS DO PP E A TROIKA!
Os orzamentos presentados por Rajoy e Feijoo son a continuación do carácter profundamente antisocial dos anteriores; escritos ao ditado de Merkel e a UE, están ao servizo de pagar aos banqueiros a débeda pública. Poren, non contentos con desmantelar a sanidade publica, as pensións, o emprego e os salarios, agora veñen pola educación coa lei Wert. O ataque é ao conxunto das conquistas sociais.
Toxo e Méndez demonstranse totalmente incapaces de loitar ata o final contra estas políticas porque son parte do problema, por exemplo como van a defender as nosas pensións se son accionistas, xunto á gran banca, nas principais xestoras de fondos privados de pensións. Este é o problema das cúpulas sindicais de CCOO e UXT, fan parte dun réxime que levounos a esta situación.
En canto a EU, que aparece aos ollos de moita xente como a oposición de esquerda estatal aos Gobernos segue subordinándose a CCOO, e en Andalucía gobernando co PSOE, o que leva-lle aplicar os recortes de Rajoy "por imperativo legal". Non é hora de romper amarras coa burocracia sindical e co PSOE e ocupar o lugar na loita por unificar a resposta social e botar aos Gobernos?
Neste camiño de confluír nas loitas contra as políticas da UE e os gobernos do PP, as forzas políticas e sociais da esquerda galega teñen que sumar esforzos; a loita polo direito a decidir como pobo, contra a recentralización do
estado impoñendo a ?españolización?, da que a Lei Wert (a LOMCE) é unha das suas columnas vertebrais, non é incompatible coa unidade na loita coa clase traballadora e os pobos do Estado Español; pola contra, fortalecese.
NON PAGAR A DÉBEDA PÚBLICA!
POR UN PLAN DE RESCATE DOS TRABALLADORES/AS
A primeira medida para garantir as necesidades sociais, sen a cal todo o que se diga é un conto, é a derrogación da reforma constitucional que obriga a pagar os xuros da débeda e deixar de pagala, e exisir unha auditoría pública/apertura das contas públicas que sirva para castigar aos responsables e beneficiarios deste espolio. O diñeiro público non debe ser para enriquecer aos bancos senón para atender as necesidades sociais.
Necesitamos un plan de rescate dos traballadores/as e do pobo que deteña e reverta o desmantelamento dos servizos públicos, que faga fronte ao paro, repartindo o emprego e despregando un gran plan de obras públicas ao servizo das necesidades sociais, que expropie á banca e que cobre os impostos aos ricos. Necesitamos apuntar cara a un goberno dos traballadores/as, apoiado na resistencia social e baixo control dos organismos de loita do movemento.
A nosa loita é a mesma que a do pobo traballador de Portugal, Grecia, Italia e o resto de Europa, porque dentro da UE e o euro non temos futuro. A UE non representa á Europa dos traballadores/as e os pobos, senón aos grandes banqueiros e multinacionais. É unha máquina de guerra para acabar coas conquistas sociais e saquear e someternos. Por iso, non queremos nin a UE, nin o euro, e loitamos por unha Europa socialista dos traballadores e dos pobos!
Esta convocatoria de mobilizacións ten que servirnos para facer confluír as loitas e construír xuntos unha resposta desde abaixo, que nos sirva para avanzar cara a unha mobilización xeral sostida no tempo, que pare a catástrofe social e bote abaixo aos Gobernos: Unificando as loitas é posible! |
|
|
|
|
| NA DEFENSA DOS DEREITOS SEXUAIS E REPRODUCTIVOS DAS MULLERES |
|
aborto libre, gratuito na sanidade pública e sen obxeción de conciencia
A decisión do Ministro é para nós un retroceso de anos nos dereitos democráticos cara á despenalización do aborto de 1985, cando foi despenalizado en tres supostos mentras no resto estaba penado.
Atualmente a lei de prazos é equiparable ao resto de Europa, na que as mulleres poden abortar ata as 14 semanas sen dar explicacións; entre as 14 e 22 por ?grave risco para a vida ou a saúde de nai ou do feto; a partir das 22 por ?anomalías fetales incompatibles coa vida....., ou cando se detecte no feto unha enfermidade extremadamente grave incurable..?. Na atual contra reforma, estes prazos eliminanse e volvese aos supostos previos ó 2010, que eran: violación, malformación do feto (que agora tamen se quere quitar) ou risco para a nai.
Se a istas modificacións legais sumámoslle a política dos gobernos e a UE de recortes e privatización dos servizos públicos para o pago da débeda os bancos, e que as grandes empresas capitalistas fan negocio, temos un cóctel molotov que explota sobre as mulleres da clase traballadora. As mulleres sen recursos porán en perigro as súas vidas en condicións insalubres e sen ningún tipo de garantía, mentres as ricas poderan optar por pagar o que faga falta en clínicas privadas, extranxeiras ou non, para poder ter acceso a un aborto seguro.
Por iso a reivindicación democrática polo dereito ao aborto legal, libre e gratuíto, na sanidade pública e sen obxección de conciencia, debe e ten que ser parte das reivindicacións de toda a clase traballadora na loita para derrubar a este goberno e este réxime corruptos.
As nosas vidas non son moeda de cambio para seguir pagando esta débeda que non é nosa.
Educación Sexual para Decidir
Anticonceptivos para Non Abortar
Aborto Legal para Non Morrer
acude á manifestación o sabado 28, ás 17.30 na Estacion de Tren de Compostela |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
