| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Coas revolucións en Tunes e Exipto |
|
COMUNICADO DA CORRENTE VERMELLA ESTATAL
Coas revolucións en Tunes e Exipto
Polo pan o traballo e a liberdade
Coa fuga do ditador Zine o Abidine Ben Ali, o 14 de xaneiro, tras unha revolución histórica do pobo tunisiano, abriuse un proceso que se está estendendo e ten hoxe a Exipto no epicentro deste auxe revolucionario. Os traballadores/as e o pobo de Tunes e Exipto mostraron ao mundo en xeral e aos pobos árabes en especial que se pode lograr o cambio político mediante as mobilizacións consecuentes e sostidas, e que é posible derrotar aos réximes máis represivos.
Ninguén dubida que os plans de axustes e de austeridade expostas durante décadas na zona do Magreb e o Oriente próximo por réximes autoritarios e aliados ao imperialismo americano e europeo e as súas organizacións (como o Fondo Monetario) xeralizaron un descontento en todos os países árabes, o que se converteu en poucos días nunha maré de protestas contra o aumento dos prezos dos produtos básicos, a alta taxa de paro, a pobreza, a colonización destes países, a corrupción e a falta de liberdades democráticas. As ditaduras árabes responderon con anuncios de medidas improvisadas para frear as revoltas populares pero as manobras fracasan.
En Alxeria o goberno abaratou algúns alimentos para acougar as manifestacións en Alxer e outras cidades onde morreron unha vintena de persoas polos disparos da policía.
En Marrocos, o goberno declarou as subvencións dos produtos básicos (o aceite, o trigo, o azucre ou os hidrocarburos) para evitar explosións sociais como às revoltas do pan que sacudiron o país en 1981 e 2007.
Outros países como Libia, Siria, Xordania, Iemen ou Arabia Saudita, seguiron o mesmo camiño para manterse no poder pero o proceso da revolución tunisiana e a outra que acaba de empezar en Exipto non se deteñen e co seu triunfo apuntarán directamente contra o réxime nazi-sionista de Israel, máximo garante do imperialismo na rexión.
Viva a revolución tunisiana
O proceso revolucionario iniciouse en Tunes, antiga colonia francesa, o país máis pequeno do Magreb, cunha poboación de 10 millóns e case un millón de tunisianos que viven no estranxeiro (a maioría en Francia).
Ben Ali chegou ao poder en 1987, tras un golpe de estado contra o réxime xurdido da independencia en 1951. Este réxime desenvolveu desde a súa chegada as políticas ditadas polo Fondo Monetario Internacional, plans de austeridade e privatizacións, á vez que asinou tratados coa UE como un ?socio privilexiado?, o que vén garantindo o saqueo do país polas empresas multinacionais, especialmente da antiga potencia colonial, Francia , que ten máis de 1300 empresas, ademais doutras 400 empresas italianas e outras británicas, belgas ou españolas, así como empresas grandes de Estados Unidos. É moi importante sinalar que a maioría destas empresas teñen relacións coa familia de Ben Ali e da súa esposa. Estas dúas familias controlan a economía de Tunes, o sector do turismo representa a columna vertebral (cunha visita de 7 millóns de turistas, segundo a organización mundial do turismo).
O ?milagre econômico? da época de Ben Ali oculta outra realidade para a maioría dos tunisianos: as receitas de austeridade e liberalización do FMI e dos organismos imperialistas levou a miles de tunisianos á miseria e a pobreza, o analfabetismo en amplas capas da poboación do sur, aumentar a taxa do paro (segundo fontes da oposición chega ao 40 por cento), a fuga de cerebros, unido á represión policial, crearon unha situación que tarde ou cedo tenia que estalar.
A faísca da revolta empezou o día 17 de decembro de 2010 en Sidi bouzid e aos poucos as protestas empezaron a acenderse a todas as cidades de Tunes, encabezadas polo pobo, a mocidade, os parados e os traballadores/as levantando consignas como ?Pan, Auga?, ?Ben Ali non?, ?Ben Ali vete?...
As mobilizacións provocaron a fuxida do ditador a Arabia Saudita despois de que Ben Ali recoñeceu a súa derrota, dimitindo ao ministro do interior, despois a todo o goberno, anunciou ?reformas democráticas?, rebaixar os prezos dos produtos básicos, a creación de 300 mil postos de traballo e prometer non presentarse á reelección no 2014.
Pero a mobilización chegara xa ao seu punto crítico, a pesar da represión e de máis dun centenar de mortos, xa ninguén cría nas súas promesas e o sindicato UGTT, a pesar do carácter prol réxime que tiña a súa dirección, non quedou máis remedio que declarar a folga xeral.
A revolución tunisiana ha logrado a metade do camiño, por que o aparello da ditadura aínda pervive en plena crise. Tras dúas semanas da fuxida do ditador, o primeiro ministro, O Gannuchi, a man dereita de Ben Ali, chega a formar temporalmente un goberno de unidade nacional, coa complicidade doutros sectores da oposición.
A loita de o pobo exipcio fai tremer os plans imperialistas na zona
O país máis poboado do mundo árabe (80 millóns), é a peza crave no proxecto imperialista e sionista no Oriente próximo. Exipto é despois de Israel e Colombia, o país que máis axuda militar recibe de Estados Unidos (1500 millóns de dólares anuais, no seu maior parte axuda militar). En 1979, Exipto asinou un tratado de paz co estado sionista de Israel. Por iso, segundo o Director do Instituto Israelí, para a Seguridade Nacional, o cambio do réxime en Tunes representa só unha preocupación marxinal, ?Pero non podemos aguantar un cambio radical en Exipto ou Xordania?.
O certo é que o vento do cambio chegou ao fin a Exipto. É claro que as políticas de liberalización económica que o país iniciou hai dúas décadas só enriqueceu a unha minoría e condenou á gran maioría do pobo á pobreza (segundo informes da ONU a quinta parte da poboación vive con menos de dous dólares ao día), desemprego moi alto, condicións laborais moi precarias, a corrupción, manter o estado de emerxencia desde o asasinato de Sadat no 1981, o ano que Mubarak asume o mandato do país e a falta das liberdades democráticas... Todo iso xeneralizou un descontento social e levou a miles a saír á rúa en protesta contra a ditadura de Mubarak.
En todas as manifestacións cántase ?Abaixo Mubarak?, os mortos pola represión chegan ao centenar e hai miles de feridos. Mubarak manobra desesperado co aval de Obama e o imperialismo europeo anunciando a formación dun novo goberno, nomeando ao xefe de espionaxe como vicepresidente e prometendo, sen credibilidade algunha ?daranse novos pasos cara á democracia e a liberdade e para afrontar o desemprego e mellorar as condicións de vida e servizos, así como para axudar aos máis necesitados?.
Os gobernos de unidade nacional e a Transición democrática preparan un novo engano
A aposta por conformar gobernos de unidade nacional e facer unha transición democrática prepara un novo engano aos traballadores/as e os pobos árabes. Pretenden que sacándose de encima a algúns gobernantes mantéñanse as estruturas dos vellos réximes, a dependencia colonial e os traballadores esquezan a loita polo pan e o traballo aceptando plans de austeridade que a crise económica mundial ?impón?. É a enésima vez que no mundo pretenden abortar revolucións ensaiando unha solución ?á española?.
Pretenden que os heroicos pobos de Exipto e Tunes e con eles a de todo a área, renuncien á súa mobilización e depositen a súa confianza nestes gobernos de unidade nacional para evitar que a caída dos ditadores se transforme nunha loita social revolucionaria que xunto ás liberdades democráticas cuestione a dependencia colonial e o sistema social mesmo. Pretenden evitar que o proceso aberto abra a vía á loita pola segunda independencia e por unha saída socialista contra o sistema capitalista.
Desde Corrente Vermella manifestamos a nosa enteira solidariedade cos traballadores/as e os pobos tunisianos e exipcios e con todos os de oriente próximo e o Magreb. Eles/as son para todos nós/as un exemplo a seguir. Esiximos do Goberno español e de todos os gobernos europeos o fin inmediato da axuda a estes réximes, comezando pola vergoñosa axuda militar, o fin dos ?acordos comerciais? de espolio e a condonación da débeda externa.
Saudamos os actos de apoio a estas revolucións que se están realizando, que deben proseguir e converterse en manifestacións masivas nas próximas semanas e chamamos especialmente á comunidade de inmigrantes árabes a que se somen ás mesmas.
Vivan as revolucións de Tunes e Exipto
Abaixo as ditaduras
Polo pan o traballo e a liberdade
Pola plena soberanía dos pobos, fóra o imperialismo e o sionismo
Por gobernos dos traballadores e o pobo
Por unha federación de republicas socialistas no Magreb e medio oriente |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
