| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| DECLARACIÓN DE PRINCÍPIOS DE CORRENTE VERMELLA |
|
Somos conscientes da enorme debilidade política da clase obreira e dos movimentos sociais, da magnitude das tarefas que temos por diante e da importáncia das loitas concretas na construcción dun bloco político capaz de xerar unha alternativa global ao sistema capitalista. Fronte ao reformismo hexemónico na esquerda, que esteriliza tantas loitas e tanto esforzo coa inalcanzabel finalidade de suavizar o neoliberalismo, é necesário afirmar que o transformazón radical do sistema e a construcción do socialismo son as únicas alternativas posíbeis á barbarie
Estes son os pontos dos que partimos:
1.- Corrente vermella é unha corrente de acción política organizada, soberana e autónoma de calquera formación política que, contribuindo á formación dun bloco anticapitalista plural desenvolverá a sua liña de intervención allá onde os seus órgaos colectivos o decidan. A militáncia en CR non entra en contradicción coa militáncia en outros partidos políticos. Corrente Vermella porá en prática unha estratéxia definida polo seu carácter marxisto, de loita anticapitalista, de clase, radicalmente democrática, internacionalista, ecologista e feminista.
2.- Criemos que o termo "globalización" non define correctamente a actual fase de desenvolvimento histórico da humanidade, na medida en que dá idea dunha interdependencia internacional simétrica que non existe e lle atribui un utilísimo carácter de fenómeno natural ineluctabel e irresistíbel. O que define hoxe ao mundo non é esa interdependencia se non a dominación. Por iso, consideramos que o termo "imperialismo" continua expresando de maneira mais exacta a realidade. Se aceitamos, para nosentender , a palabra globalización, a caracterizamos como "globalización capitalista" e interpretamo-la en todo caso como unha etapa imperialista de desenvolvimento do capitalismo. Asi, nos encuadramos no marco ideolóxico antiimperialista que inauguraron Lenin, Rosa Luxemburg e outros marxistas revolucionários de princípios do século XX e do conxunto de movimentos de emancipación das aldeas e correntes revolucionárias que lles seguiron.
3.- En coherencia con este marco ideolóxico, estimamos que o capitalismo non é reformabel. De feito, o reformismo real desapareceu como proposta política de entidade mesmo na socialdemocracia, en onde fai tempo que se erixiu como hexemónico o neoliberalismo da coñecida como "Terceira Via". O capitalismo non pode subsistir se non é incrementando as desigualdades e a inxustiza, por meio da rapina, as matanzas de seres humanos e a represión. Por iso, en última instáncia, toda loita contra a inxustiza atinxe o seu sentido como loita anticapitalista, porque á sobremesa calquera enfrentamento á inxustiza horada intereses da clase dominante. Asi pois, Corrente Vermella aspira a converter-se nun referinte da esquerda radical e alternativa, ou o que é o mesmo, revolucionária e anticapitalista.
4.- A aspiración revolucionária se concreta en outorgar prioridade á mobilidade social, á organización, á construcción e á loita ideolóxica. Non quere dicer que renunciemos á representación institucional, pero si que hai que investir a dinámica na que se han enfangado os partidos políticos de esquerdas. A mobilidade social non pode ser un mero suporte da representación institucional. Ao contrário, a representación institucional e outras formas de representación política teñen que ser a voz da organización e mobilidade das capas populares para a sua emancipación.
5.- Unha organización que declara a sua intención de acabar con un sistema inxusto e opresivo está incapacitada para levar a cabo a sua obxectiva a sua acción fica condicionada pola dependéncia económica do sistema.
Nengun movimento emancipador é creibel se non combate decididamente a burocratización, as estruturas anquilosadas, a preguiza mental e a carencia de crítica, en soma, se non potencia a mais amplia democrácia interna do próprio movimento e das organizacións de esquerdas.
Non admitimos o conceito de democrácia ao uso, entendida como democrácia formal, baseada na represión das opinións que cuestionen o mesmo sistema e en que a imensa maioria da povoazón do mundo estexa marxinada, non só de calquera capacidade de participación e decisión, se non do mesmo direito de viver. Como os vellos revolucionários franceses, para nós a primeira liberdade é a liberdade de comer, de sevestir , de ter lar, educación, isto é, o imprescindibel para viver con dignidade. Sen iso, as demáis liberdades son unha proclama falaz. Como a Rosa Luxemburg, non nos move a finalidade de afundir a democrácia, se non a de construir unha verdadeira democrácia. Para iso entendemos que son elementos esenciais a democrácia directa - capacidade de decisión do colectivo sobre temas concretos - e o direito de revocazón de dirixintes e cargos públicos.
6.- no caso do Estado español, a aprobación da Lei de Partidos Políticos, a ilegalización sobre a basee de tal norma de Herri Batasuna, a criminalización de calquera forma de protesta cidadána, a concentración e encadeamento dos meios de comunicación, a reaccionária proposta de reforma do Código Penal impulsada polo goberno do PP -pero en grande parte auspiciada tamén polo PSOE- ou a gravísima decisión xudicial de invalidar duascentas vintecinco listas electorais de AuB, poñen sobre a mesa a prioridade da loita pola democrácia. Para iso, Corrente Vermella entende necesário analisar un proceso de "transición" que ao cabo veu a cercenar as conquistas históricas atinxidas pola mobilidade social. Criemos que é preciso que a esquerda rompa cos presupostos do chamado "pacto constitucional" e recupere os contidos da ruptura democrática.
neste proceso cobra grande importáncia a reivindicación da República, dado que a monarquia foi unha peza chante na edificación dun entramado político-institucional cada vez mais totalitário, garante do mantemento da mesma oligarquia franquista asociada á nova burguesía "europeista" e respeitabel. Tanto a declaración pública do rei pedindo o si á OTAN no Referendo de 1986, como o seu clamoroso silencio ante o quebrantamento da legalidade internacional e constitucional levado a cabo polo goberno do PP coa participación na ocupación de Iraq - por falar de asuntos rigorosamente públicos - son boas mostras do papel que xoga.
7.- O direito de autodeterminación das aldeas é para Corrente Vermella parte central da loita social. Hoxe, a pesar de discursos en contra promovidos por intelectuais de toda laya bendicidos polo poder estabelecido, o direito de autodeterminación é mesmo mais importante que no pasado. O lexítimo direito de calquera povoo a decidir colectivamente o seu próprio futuro, e dentro de éste, a sua organización social e estrutura política, é o reverso das pretensions de dominación violenta do imperialismo. É un anceo vital para a aldea palestino ou a aldea saharaui, pero tamén para todas as demáis aldeas do mundo aos que o imperialismo norteamericano e europeo ocidental quere impor as formas de organización social e política que mais interesan ás multinacionais. No noso país, ademais, a reclamación do direito de autodeterminación rompe o espinazo do proceso de transición ao que antes aludíamos e que ficou precisamente aberto no problema da forma de Estado de autonomias, non federal e sen recoñecemento da posibilidade de cada povoo de optar libremente por constituir ou non un Estado próprio.
8.- Estamos convencidos de que o nacimento do movimento antiglobalización encarna hoxe o acordar dunha conciencia cidadána crítica co capitalismo. Sen negar o feito da coexistencia, dentro do movimento antiglobalización, de organizacións e persoas que non se consideran anticapitalistas, o carácter de conxunto do movimento, as inxustizas que denuncia, as reformas sociais, políticas e económicas e de outra índole que no seu seo se denuncia, e a sua própria dinámica, en soma, o converten nun movimento anticapitalista.
O movimento de movimentos, desde o seu nacimento, ergueu o internacionalismo como princípio esencial e a progresiva coordinación internacional das loitas das aldeas do mundo, como o instrumento adecuado para enfrentar o capitalismo global.
A nosa participación no movimento antiglobalización há-se de levar a cabo de maneira horizontal, asumiendo a sua pluralidade e a sua forma asamblearia e democrática de seorganizar . Sen embargo, aspiramos igualmente a dotar ao movimento de conteúdo político, potenciando a sua orientación de clase e anticapitalista, o obxectivo de construcción dunha sociedade socialista e o anceo do comunismo como razón de ser latexante de calquera movimento verdadeiramente emancipador. Iso obriga-nos a ter sempre apresente, en cada acción concreta do movimento, o obxectivo final revolucionário.
9.- No noso proxecto emancipador ocupa un lugar cardinal a necesidade de reconstruir un movimento obreiro combativo, democrático e transformador. En contra das interesadas proclamas do que se chamou "pensamento débil", que tanta poeira ergueu nunha parte substancial da esquerda, para nós, a clase obreira, aun cando hoxe poda ser substáncialmente mais complexa e fragmentada, abranxedora de grupos sociais mais variopintos e con vivéncias e graus de conciencia moi diferentes, non só segue existindo como clase social, se non que conforma o suxeito revolucionário central.
Por outra parte, constatamos a emerxéncia de novas realidades - espécialmente a grande precariidade que afecta a un tercio da clase traballadora e o mantemento dun elevado nível de paro estructural - , asi como a inauguración de novas formas de organización do traballo, que nos obrigan a estudar a reformulación dos métodos de loita sindical, precisamente para manter o seu conteúdo transformador e romper a dinámica de burocratización sindical. O que non variou é o nó da dominación que continua sendo a propriedade privada capitalista sobre os meios de producción. Sobre a propriedade privada asenta-se a extracción da plusvalia, e é, nesta medida, o corazón da loita de clases. Toda acción reivindicativa do movimento obreiro há de ter como horizonte a apropiación polos traballadores e traballadoras dos meios de producción, é unha longa e complexa loita contra a apropiación da plusvalia polos capitalistas. Por iso mesmo, é tamén unha loita por conquistar espazos de poder para a clase obreira fronte á clase dominante, sen que a loita e a conquista necesária das reformas parciais nos faga perder a certeza de que só a conquista do poder mesmo pola clase traballadora fará efectiva a sua definitiva emancipación.
O movimento obreiro debe ser parte activa no movimento antiglobalización, e non somente no sentido da implicación dos sindicatos no mesmo, se non no mais fundo de que as loitas contra a globalización capitalista cobran o seu significado último como loita de clases. O movimento antiglobalización e o movimento obreiro necesitan-se até o ponto de que se o primeiro se fica nun perfil loubán, sen conteúdo de clase, corre o risco de se diluir ou mesmo ser absorbido a pedazos polo sistema; e se o movimento obreiro non aborda o carácter anticapitalista e internacionalista da loita antiglobalización, pode acabar por enquistarse e divorciar-se da sua própria base social de maneira permanente.
Para voltar a edificar o proxecto histórico de transformazón social, a reconstrución da unidade da clase ten carácter estratégico. Só será posíbel nun marco de intensificación da loita de clases capaz de vincular os diferentes sectores do traballo salariado, incluindo, por suposto a l@s traballador@s imigrantes. neste proceso a radicalidade democrática na recuperación do sindicalismo asambleario, de base, reformulando a representación e segurando o controlo democrático do colectivo, son elementos fundamentais.
Ante as enormes dificuldades que plantea a crecente división sindical criemos importante abordar experiencias de unidade de acción do sindicalismo crítico e combativo, como pretendeu ser o abortado proceso da ILP das 35 horas, que puedn ver-se favorecidas polo movimento antiglobalización.
10.- Unha parte central da nosa acción há de ser, de maneira inevitábel, a loita contra a guerra e contra o militarismo. O militarismo a ultranza de EEUU e a OTAN é a manifestación mais sanguenta e descarnada da globalización e, ao mesmo tempo, insere-se hoxe como nunca antes no proceso de acumulación capitalista, dada a torrenteira de crise en cadea pola que o modo de producción do capital precipita ao mundo. O imperialismo fixo desembocar á humanidade nun estado de guerra permanente, e de forma simultánea, pretende militarizar ao conxunto da sociedade (a uniformización, a represión da liberdade de expresión, o asasinato en masa e o feixismo proclamados polos voceiras do sistema como "defensa da democrácia" ou "loita contra o terrorismo", en especial coa oleada de fanatismo reaccionário aberto polas élites de extrema direita tras os atentados do 11 de setembro de 2001). A de EEUU é unha economia dependinte da indústria militar. É por iso que as contínuas agresions imperialistas promovidas polo Pentágono cobran sentido, non só para atinxir o domínio do mundo e para apropiarse de recursos enerxéticos, se non pola simple necesidade de criar demanda para as suas fábricas de morte. É por iso que a loita contra a guerra hoxe non pode disociarse da loita contra o capitalismo, e no noso país, da mobilidade contra a OTAN e polo desmantelamento das bases. Esa é a orientación que pretendemos imprimir, respeitando outras conceizóns, na poderosa reacción antibelicista que se acordou entre a ciudadanía con motivo da invasión e ocupación de Iraq para roubar os seus recursos enerxéticos e reordenar a zona de Oriente Próximo segundo os intereses do imperialismo norteamericano, no que se percebe como un elo mais da sua anunciada guerra global permanente.
A agudización das contradiccións interimperialistas, espécialmente de EEUU coas poténcias centrais da UE, e que se fixeron particularmente visíbeis durante a guerra da coalición imperialista anglosajona contra Irak, ten os seus limites na defensa comun da estabilidade do sistema capitalista mundial do cual forman parte. Non hai portanto un imperialismo bon (o europeo) que poda neutralizar ao imperialismo norteamericano. A estratéxia aplicada desde as poténcias centrais de Europa para desestabilizar os Balcans mediante a intervención militar e impor a sua dominación na rexión, as accións militares de Francia en diversos paises de Africa, demostran a sua natureza imperialista depredadoro.
A actual ofensiva dos gobernos de Chirac e Schroeder contra os níveis de protección social da clase traballadora en Francia e Alemania, inscrebe-se na orientación neoliberal vixente na UE, que se estende á clase traballadora en Austria, e que ameaza as pensións en España, Italia, Portugal, etc.
Apostar polo fortalecemento militar da UE para constituir un hipotético contrapeso ao imperialismo de EE.UU., é colaborar na construcción dun novo imperialismo, cuxas primeiras vítimas serán a clase traballadora e a ciudadanía europea.
A única alternativa á barbarie imperialista mundial, á guerra prevenitiva permanente mundial, ao recorte das liberdades e a xeneralizazón do autoritarismo, é a mobilidade internacional contra todo militarismo e a guerra, a destrucción da orde capitalista internacional, e a construcción do socialismo a escala mundial.
11.- Para Corrente Vermella, o feminismo é un compoñente estructural do proxecto emancipador. Entendemos a loita pola liberación da muller e pola igualdade dentro da loita contra o patriarcado e contra a opresión capitalista, que se asenta tamén na família coercitiva e a reprodución das formas de dominación da burguesía sobre a clase traballadora en formas de dominación dos homes sobre as mulleres. As mulleres traballadoras padecen unha duplo estoupación, como traballadoras e como mulleres: a opresión de clase e a opresión de sexo como parte indisolubel de aquélla. En consecuencia, a emancipación humana ten como conteúdo imprescindibel a emancipación da muller. neste sentido, o feminismo de esquerdas enriquece e dota de sentido completo ao próprio movimento obreiro.
12.- Consideramos que o modo de producción capitalista, pola sua própria dinámica depredadora, esquilma e destrui a planeta. Iso aclara-nos que tamén a loita ecologista debe orientar-se nun combate contra o sistema. Pero, ao tempo, obriga-nos a considerar na construcción da alternativa o feito de que a defensa da natureza é imprescindibel no noso proxecto, se é que queremos que fique algun ser vivo que emancipar nun futuro cada vez menos remoto.
Os anteriores son os princípios esenciais que, expostos sen total exaustividade, poden definir a grandes riscos o proxecto político de Corrente Vermella. Son princípios básicos en todos os movimentos revolucionários desde fai décadas, pero que se manteñen vivos porque ainda non se atinxiu o transformazón a que aquilos movimentos se conducian. Son princípios, portanto , non do todo novos. É evidente que existen realidades novas que hai que estudar e que é preciso analisar de o que maneira há de se urdir hoxe a organización das traballadoras e traballadores e das capas populares. Agora ben, porta-voces intelectuais de círculos socialdemócratas, e non só socialdemócratas, pretenderon utilizar a constatación simple da natureza mudabel da realidade para declarar solenemente obsoletos os princípios nos que se fundou o mesmo nacimento do movimento obreiro. É unha trampa argumental, un ergotismo vello, moi vello, case sempre antesala do reformismo: "a realidade é nova -di-se-, entón hai que abandonar os vellos princípios". O que nunca se demostra é por o que a nova realidade corre xustamente en contra dos princípios. Nós, moi ao contrário, consideramos que os fan mais vixentes, e que quen os desprezan como anquilosados queren xustificar vetustas inxustizas con novísimas máscaras. Desenmascarar, a crítica radical, a loita ideolóxica, por lle dar o nome clásico, é, pois, unha labor fundamental na nosa acción.
Como dicíamos ao princípio a debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. A loita contra a guerra demostrou no mundo, e de forma destacada no Estado español, unha capacidade de convocatoria inédita, ainda que esta precedida por un nível alto de mobilidades, e espantoso, se se compara coa relativa desarticulación social na maior parte das cidades e aldeas. Agrupar sectores e forzas anticapitalistas co obxectivo de criar un potente bloco de esquerdas que, respeitando a autonomia dos movimentos sociais, os potencie e faga-se eco deles, para quen as eleizóns e as instituizóns non sexan un fin en si mesmo, se non unha panca ao servizo da mobilización e o transformazón socialista da sociedade, é unha tarefa impostergabel.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
