| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Corrupción, o réxime que racha |
|
Non ha día que a poboación traballadora non esperte cun novo caso de corrupción, aos “históricos” casos de Barcenas, Gurtel ou EREs, agora aparecen os cartóns “opacos” de Bankia ou a operación Púnica. Na Galiza temos os nosos casos “particulares”, a Pikachu, a Pokemon e ducias de cargos públicos imputados.
Por moito que teñan quitado dos titulares a Urdangarín e a Infanta, ou “xubilado” a Juan Carlos, por moito que todas as forzas políticas, incluídas as de esquerdas, deixen de pór no centro a critica á monarquía, o certo é que a corrupción atinxe todas as institucións do Estado, desde o mais alto ate calquera concello.
A corrupción é parte estrutural dun réxime, o do 78, que basease no esquecemento e o perdón dos que o longo de 40 anos de ditadura fixeron de “España” a sua finca privada; e así seguen considerándoa. Todo vale para se enriquecer a conta dos orzamentos públicos, sexan do estado, dunha comunidade, dun concello ou dunha deputación.
Por máis que teñan adornado estes anos de “democracia”, este fondo mantívose baixo as formas da democracia burguesa. Mas a corrupción é consubstancial, estrutural ao tipo de capitalismo, español, o “capitalismo castizo”; que nasce, cresce e se desenvolve nas proximidades do aparello do estado, das concesións en infraestruturas ou servizos privatizados, nas recalificacións do chan, nas subvencións para formación ou para a venda de automóbiles. Capitalistas subvencionados que precisan xestores, de alcaldes e “representantes” públicos corrompibles.
Por elo non se pode loitar contra a corrupción sen pór en cuestión o proprio capitalismo e as suas institucións.
Asistimos a unha verdadeira operacion de maquillaxe político, para suavizar e desviar o que está a acontecer. Retiraron o “vello” rei JC, e agora os xuizes lanzan umha campaña de detencións de corruptos.
Con novas caras na institución monárquica, nos partidos institucionais e “novas” forzas políticas, tentan una rexeneración do réxime do 78, sen chamar á
poboación a decidir sobre o seu futuro, do mesmo xeito que queren impedir que o pobo catalán decida sobre o seu. Ven perigrar o edificio que tanto lles custou levantar, e por iso teñen que “cambiar todo para non cambiar nada”.
O 15M gritou desde as prazas e rúas, “chámanlle democracia e non o é” e “non nos representan”; os que din representar este espiritu asembleario e de mobilización social queren reconducir esta forza transformadora a procesos electorais, mudando as persoas nas institucións, salvando as proprias institucións. A mensaxe do 15M, “o problema non son as persoas é o sistema”, convértese no contrario: o problema son as persoas, non o sistema.
Corrente Vermella considera que o 15M tiña toda a razón, o problema é o sistema e as suas institucións, regulamentadas por lei para favorecer a corrupción. Para que os capitalistas teñan acceso directo ás subvencións, ás obras públicas, aos servizos privatizados.
A corrupción esta desmontando todo o réxime non porque exista, senon porque demonstra seu verdadeiro sentido: favorecer aos máis ricos, aos empresarios e banqueiros, mesmo cando son xulgados. O Pte do Consello do Poder Xudicial tivo que recoñecer que a lei está feita para o “robagaliñas” e non para o corrupto.
Para Corrrente Vermella as organizacións sociais e políticas, de novo ou vello cuño, que queiran loiar contra a corrupción, teñen que retomar o que tras a dimisión de JC foi freado por todas, a loita contra o réxime da monarquía, baixo a esixencia dunha Asemblea Constituínte que resolva o carácter republicano do estado, o dereito á autodeterminación das nacións e a recuperación de todos os dereitos sociais e laborais destruídos polo PPSOE.
Corrente Vermella non ten a menor confianza en que desde as institucións actuais sexa posible o cambio; a limpeza do Estado Español só será posible baixo a mobilización autoorganizada da clase traballadora e o pobo. Só desde os centros de traballo, de estudo, desde os barrios e aldeas, pódese facer unha verdadeira democracia, onde a xente decida no día a día cal son as prioridades sociais que se teñen que garantir. Esta é a democracia directa, frente a democracia representativa, que limitase a escoller os cargos que van tomar esas decisións.
Corruptos e corruptores á prisión
Recuperación de todos os servizos privatizados baixo control social
Expropiación das empresas e bens dos empresarios e banqueiros corruptores
Por unha asemblea constituinte escollida polo pobo traballador |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
