| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Ante a crise política en Venezuela |
|
LIT-CI
A crise política en Venezuela, aberta coa enfermidade e posterior morte de Hugo Chávez, profúndase co resultado das primeiras eleccións despois do falecemento de quen gobernou o país durante os últimos 14 anos.
Houbo sorpresa. Cando a maioría das enquisas daban a Nicolás Maduro (candidato do PSUV e ungido sucesor de Chávez) unha vantaxe de entre 10 a 15 puntos, a súa vitoria electoral terminou sendo moi axustada. Só 1,83 puntos separan a Maduro do seu rival, o dereitista Henrique Capriles; unha diferenza de 272.865 sufraxios sobre un universo de case 15 millóns de votos. Esta é a diferenza máis estreita na historia do chavismo, mesmo comparada cos 1,5 millóns de votos cos que Chávez derrotou ao mesmo candidato opositor en outubro pasado.
Capriles non recoñece os resultados anunciados oficialmente e exixe un reconto dos votos, pois esgrime máis de 3.000 denuncias de irregularidades. Nun primeiro momento, o líder opositor convocou a unha manifestación fronte ao Consello Nacional Electoral e partir de aí deuse unha serie de protestas, algunhas radicalizadas que chegaron a atacar locais do PSUV, Mercales (mercados a baixo custo), CDI (Centros de Diagnóstico Integral) e algunhas vivendas, todas estas son conquistas dos traballadores que foron defendidas deses ataques por sectores populares e das comunas. Maduro reaccionou prohibindo a manifestación chamada por Capriles, denunciando que se estaba orquestrando un ?golpe? contra o cal prometeu ?man dura contra o fascismo? e reprimindo algunhas protestas que cuestionaban a lexitimidade do resultado electoral. Esta crise, até o momento, custou 8 mortos, máis de 61 feridos e 250 detidos.
Os resultados
Sen dúbidas o resultado electoral representa unha dura derrota política para o chavismo. Para entender isto, é necesario enmarcar os feitos no seu contexto. En outubro de 2012, cunha participación do 80% do padrón, Chávez venceu as eleccións por 10 puntos de diferenza, alcanzando 55,07% e cultivando un total de 8.191.132 votos. Capriles quedou con 44,31%, uns 6.591.304 sufraxios. En decembro do ano pasado, vale lembrar, déronse tamén as eleccións rexionais e o chavismo arrasou coa oposición de dereita conquistando 20 das 23 gobernaciones.
Con todo, nas recentes eleccións presidenciais, convocadas a partir da morte de Chávez, o PSUV obtén 7.575.506 votos (50,78%) e Capriles 7.302.641 (48,95%). A sangría é contundente: cunha participación de 79% (case idéntica á de outubro pasado), o chavismo perde case 700.000 votos que pasan directamente para Capriles.
O resultado demostra un desgaste acelerado do chavismo e un fortalecemento importante da oposición de dereita.
Este feito, con todo, non é un raio en ceo sereno. Nas anteriores eleccións, co propio Chávez como candidato, a oposición creceu perto de 2 millóns de votos. O que se insinuou nese momento e ratificouse o 14 de abril é un proceso obxectivo en que un amplo sector da clase traballadora e sectores populares estanse desencantando e rompendo politicamente co goberno venezolano.
As causas son sabidas: unha inflación de máis de 20% que devora os salarios miserables de millóns de traballadores; desemprego e informalidade laboral en aumento; escaseza alarmante de produtos básicos; niveis de inseguridade altísimos, que golpean a mulleres, xovenes e sectores populares; negativa rotunda por parte do goberno a negociar convenios colectivos; represión sistemática contra as loitas obreiras e control férreo do goberno sobre os sindicatos, etc. Existe un agravamento da situación económica, produto da crise mundial e das políticas anti obreiras e anti populares do chavismo, que se suman a outros dramas sociais desde hai moito tempo acumulados.
Isto foi desgastando, máis ou menos aceleradamente, a Chávez e a súa pretendida ?revolución bolivariana?, pero, aínda que con cada vez menos marxe, a figura do ?Comandante Chávez?, con todo o seu carisma e prestixio político, actuaba como unha especie de ?árbitro? e atenuaba (ás veces máis, ás veces menos) as contradicións sociais.
Desta forma, é toda a política económica e bonapartista do chavismo que acabou abrindo espazo e facilitando os avances da dereita escuálida. A derrota política do ?candidato de Chávez? non é un ?xiro á dereita? do pobo, senón un rexeitamento á burocracia estatal e corrupta que anda en luxosas camionetas 4x4, que ten soldos inmensos e está enlodada en prebendas e corrupción. É un rexeitamento aos ?boliburgueses? que se desfán en discursos ?socialistas? ao tempo en que se enriquecen facendo negocios a partir do control do aparello estatal.
É o cansazo popular con este goberno e réxime que crea as condicións para que un amplo sector das masas apoie electoralmente á oposición de dereita.
Golpe da dereita?
O chamado á mobilización que fixo Capriles e os ataques dos manifestantes, leva a moitos activistas honestos e varios sectores de esquerda a aceptar a denuncia que Maduro fixo disto como un intento de ?golpe? e ?ataques fascistas?.
Neste punto é necesario ser categóricos: non existe ningún golpe de estado, nin sequera unha dinámica nese sentido en Venezuela. Se existise un intento de golpe da dereita, como foi en 2002, seriamos os primeiros en enfrontalo nas rúas, mesmo en unidade de acción o chavismo. Pero iso non está exposto na realidade.
O que existe en Venezuela foron mobilizacións dun sector da poboación, na súa maioría simpatizantes de Capriles que responderon ao seu chamado, que esixen o reconto dos votos, pois existen denuncias de irregularidades que poderían configurar unha fraude electoral, máis aínda no marco dunha mínima diferenza entre ambos os candidatos. Estas protestas, nalgunhas partes, radicalizáronse e atacaron locais e enfrontáronse con militantes chavistas e coas forzas represivas do goberno co saldo antes comentado.
Expostos os feitos: É posible afirmar que a liña política de Capriles e o imperialismo é concretar un golpe de estado en Venezuela? Non, nada indica iso. A dereita tradicional quere estirar a crise o máis que poida, para deslexitimar e desgastar máis do que está ao goberno de Maduro para despois, mesmo, chegar a unha negociación con el. Isto é moi diferente a un golpe de estado, que implicaría, por sobre todo, sacar do poder pola forza a Maduro.
Non só as FF.AA están claramente con Maduro e a cúpula chavista como, de feito, non é a orientación de Capriles, que apenas as cousas comezáronse a saír de control fixo novas declaracións chamando a suspender as mobilizacións e acougar os ánimos: ?É o momento da intelixencia, da razón. Non podemos perder o rumbo. O rumbo é a paz. Non é con ameazas que se resolven os problemas de Venezuela, é co diálogo?
Ademais, a maioría dos gobernos latinoamericanos, comezando polo goberno de Dilma en Brasil, recoñeceron a vitoria de Maduro. Até o goberno reaccionario de Mariano Rajoy no Estado español, do dereitista PP, recoñeceu a Maduro como novo presidente. Entón, é claro que ninguén quere ?patear o taboleiro?, pois un golpe podería abrir unha dinámica de maiores enfrontamentos, que tería consecuencias imprevisibles para a burguesía venezolana de conxunto e tamén para o imperialismo. Menos aínda fronte a un goberno que hai tempo vén abandonando até a súa retórica ?antiimperialista?.
Neste marco, Maduro e todo o castro-chavismo utilizan o recurso da axitación dun suposto golpe como un de chantaxe política no sentido de forzar un apoio político fronte a ?ataques fascistas?.
Isto é grave, pois como está a situación en Venezuela, é altamente probable que as mobilizacións continúen desenvolvéndose, debido á situación económica e á propia fraxilidade coa que nace o goberno de Maduro. É posible que algunhas sexan inspiradas ou impulsadas pola dereita. Pero outras serán mobilizacións obreiras, populares e estudantís, que o goberno de Maduro, como antes fíxoo Chávez, acusará e reprimirá como ?golpistas? ou ?funcionais á dereita e o imperialismo?.
E as mobilizacións da dereita?
A LIT-CI e a UST, rexeita a instrumentalización que a dereita está a facer da crise política en Venezuela. Ninguén se pode enganar en que, trás a esixencia de ?transparencia? e reconto dos votos, a dereita escuálida e sumisa ao imperialismo tenta lexitimarse para retomar o poder e aplicar os seus plans reaccionarios e entreguistas contra a clase traballadora. Por iso non apoiamos esas mobilizacións e moito menos os métodos de atacar locais do PSUV, os Mercales e os CDIs e chamamos á clase traballadora a manter a súa independencia e non marchar ante os eventuais chamados de Capriles.
Neste sentido, para cortar o camiño á dereita escuálida, é necesario exixir ao goberno, que acepte o reconto dos votos, como inicialmente aceptou Maduro. É claro que un sector da poboación desconfía dos resultados anunciados e esta é a panca que usa a dereita para fortalecerse, ao presentarse como vítima e ?defensora da vontade popular?. Neste sentido, para taparlle a boca e desenmascarar a Capriles, Maduro debería aceptar o cálculo e demostrar así que está a manipular aos seus seguidores. Se gañou, como afirma o chavismo, non debe haber problemas. Se perdeu, o pobo ten dereito a manifestarse.
Máis que nunca é necesaria unha alternativa independente, obreira e socialista
O programa nacionalista burgués do chavismo, aínda que semente foi limitado, esgotou as súas posibilidades. Para saír da grave crise económica e social, para resolver os problemas de fondo, é necesario facer o que Chávez non fixo nin tivo intencións de facer (moito menos Maduro): atacar os intereses do imperialismo, confiscando as súas propiedades, empresas, bancos e terras, nacionalizándoas con control dos traballadores; acabar coas empresas ?mixtas?, que legalizan non só a explotación senón a propiedade das empresas imperialistas sobre o petróleo e os recursos de Venezuela; deixar de pagar a inmensa débeda externa e interna e dedicar todos eses recursos para o desenvolvemento económico ao servizo do pobo venezolano.
A alternativa ao chavismo tampouco é a dereita tradicional venezolana, abertamente reaccionaria e con alta vocación golpista. Capriles e a vella burguesía venezolana só pensan en retomar o poder para beneficiarse como axentes directos do imperialismo. Non son nin serán unha saída para o pobo e os traballadores. Capriles é unha variante política capitalista abertamente prol ianqui que seguirá explotando ao pobo traballador, como xa o fan nas gobernaciones que controlan (Miranda, Lara e Amazonas.). O seu obxectivo é ser mellores entregadores do petróleo venezolano ás corporacións internacionais e defensores dos grandes empresarios nacionais.
Por isto, a principal tarefa é construír un terceiro espazo político, con independencia de clase e en oposición tanto a Maduro e ao chavismo como a Capriles e á dereita tradicional neoliberal. Isto é así porque a única saída para solucionar estruturalmente os problemas da clase traballadora e o pobo venezolano continúa pasando pola organización e mobilización independente das súas forzas.
Neste sentido, como parte da batalla por construír este terceiro espazo con independencia política, impúñase levantar nestas eleccións unha alternativa obreira e socialista. Esa alternativa non existiu porque un sector da esquerda, o Partido Socialismo e Liberdade (ligado á UIT e o único que estaba en condicións legais de facelo) renunciou a dar esa pelexa. Isto foi un grave erro, pois, independentemente do número de votos que puidese cultivar, deixouse de presentar unha alternativa política para as e os traballadores, independente das expresións electorais dos dous grandes bloques burgueses.
Que pasará agora?
O golpe recibido polo chavismo, seguramente terá consecuencias que aínda é temperán para medir. Unha cousa parece segura: a inestabilidade política continuará. A dereita, fortalecida, estará en mellores condicións para facer oposición a un goberno de Maduro que xorde cuestionado e debilitado.
Un goberno que enfrontará, ademais, as propias disputas internas nun PSUV onde Diosdado Cabelo, presidente do Parlamento e representante directo da ?boliburguesía?, xa levantou a voz e exixiu, ante o resultado electoral, ?unha autocrítica profunda? e que se busquen erros ?até debaixo das pedras? para non pór en perigo ?o legado do Comandante?, apuntando directamente a Maduro. Neste marco, o sucesor de Chávez terá que aplicar duras medidas contra os traballadores e é probable un aumento dos compoñentes represivos do seu goberno, se estes ataques espertan loitas de resistencia obreira e popular.
Desde a LIT-CI e a UST seguiremos impulsando non só as loitas obreiras e sociais senón a necesidade de que os traballadores comecen a construír a súa propia ferramenta política, independente dos burócratas, ?boliburgueses?, patróns e militares, como único camiño para construír o socialismo obreiro, o socialismo verdadeiro.
Mércores, 24 de Abril de 2013 |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
