| A debilidade é grande e a tarefa ardua, pero a necesidade histórica de construir unha alternativa global ao capitalismo é mais evidente e urxente que nunca. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| INVESTIGACIÓN ATÉ O FINAL E RESPONSABILIDADES |
|
Ante a noticia de que o asasino de Iolanda González Martín, militante do PST, traballa para os Corpos de Seguridade do Estado:
INVESTIGACIÓN ATÉ O FINAL E RESPONSABILIDADES
O pasado 24 de Febreiro, o diario O País publicaba un artigo no que se daba a coñecer que Emilio Hellín Mouro, asasino confeso e convicto de Iolanda González en 1980, traballa desde hai varios anos "para os Corpos e Forzas da Seguridade do Estado en casos xudicializados e forma aos seus axentes en técnicas forenses de espionaxe e rastrexo informático". Francisco Martínez, secretario de Estado de Seguridade, recoñeceu que a Dirección Xeral de Policía e a Garda Civil ten contratado á empresa de Emilio Hellín Mouro, News Technology Forensics, os anos 2006, 2008, 2009, 2010 e 2011 para cursos de especialización a axentes de ambos os corpos. Os cursos foron impartidos polo propio Hellín. O asasino de Iolanda ademais de impartir cursos, seminarios e conferencias aos axentes ?foi contratado para investigacións xudicializadas en casos de terrorismo e crime organizado?. Segundo unha investigación do País, Emilio Hellín Mouro cambiou en 1996 o seu nome polo de Luís Enrique, e ?desde entón colabora e traballa para a policía e a Garda Civil en diferentes investigacións?.
Que o asasino de Iolanda imparta cursos ?sobre terrorismo? aos corpos de seguridade do Estado provocou, con toda razón, a indignación xeral.
Emilio Hellín Mouro foi condenado a 43 anos de prisión polo secuestro, tortura e asasinato de Iolanda González. A investigación e o xuízo mostraron que o ?Grupo 41 do Batallón Vasco español? que reivindicou o asasinato de Iolanda, non era máis que unha tapadeira dun grupo vinculado a Forza Nova, do que formaban parte membros dos corpos de seguridade do estado e estaba dirixido polo Xefe Nacional de Seguridade de Forza Nova, David Martínez Louza.
Os amigos, compañeiros e familiares de Yolanda pon en marcha unha campaña
Ás poucas horas de coñecerse a noticia, un grupo de compañeiros/as do ex PST, o partido de Iolanda, comezamos a movernos e conformamos o grupo de Familiares amigos/as e compañeiros/as de Iolanda González. En poucas horas púxose en marcha a recollida de firmas esixindo do Ministro do Interior ?Que de inmediato se poña fin a toda colaboración do citado Hellín Mouro cos seus ministerios e cos Corpos e Forzas da Seguridade do Estado?, a investigación, esixindo ?información pública das condicións desa colaboración? e ?unha clara identificación da responsabilidade política no ocorrido?
A recollida de firmas púxose en marcha, organizouse unha Blog, un grupo de Facebook, realizáronse entrevistas cos grupos parlamentarios de EU, PSOE, ERC, Amaiur, PNV, que na súa maioría xa fixeron chegar as súas preguntas ao Goberno e solicitado a comparecencia do Ministro.
A presenza neste grupo de vellos compañeiros e compañeiras de Iolanda, da familia, os irmáns de Iolanda, Amaia e Asier, a rapidez da resposta e o esforzo que están a facer é un feito que lles honra e que debe ser saudado, e así o facemos desde Corrente Vermella, porque mostra a firmeza no compromiso que un día se fixo: ?Iolanda nós non esquecemos?. Esa actitude digna de eloxio foi así desde o primeiro día e ségueo sendo 33 anos despois.
Hellín: Un colaborador ocasional ou un home dos servizos de Seguridade do Estado?
Os grupos fascistas vinculados con membros da Seguridade do Estado camparon ás súas anchas entre finais dos 70 e comezos dos anos 80. A violencia policial e parapolicial cobrouse entre 1975 e 1982 máis de 230 vítimas.
As chamadas tramas negras, foron presentadas como un produto da alianza da extrema dereita e membros dos corpos de Seguridade do Estado que se resistían ?ao cambio democrático?.
Os feitos previos ao asasinato de Iolanda, o acontecido nestes 33 anos e os contratos da empresa de Hellin coa Seguridade do Estado, mostran que Emilio Hellín é moito máis que un conspirador de extrema dereita.
Emilio Hellín Mouro terminou a principios dos 70 a súa carreira de Telecomunicacións e comezou a colaborar co SECED (Servizo Central de Documentación da Presidencia do Goberno), o servizo de intelixencia preparado desde a cúpula do réxime franquista e vinculado directamente á presidencia do Goberno con Carrero Blanco á fronte. O SECED estaba organizado en dúas grandes estruturas: a de información e a de operacións. O SECED interviña en operacións políticas destinadas a abrir a negociación do réxime coa oposición, en operacións de infiltración como a soada Operación Lobo, até en operativos terroristas como a soada Operación reconquista que culminou nos asasinatos de Montejurra.
O SECED supuxo un avance sen precedentes na centralización e vínculo directo ao Goberno dos servizos de intelixencia e Emilio Hellín foi un colaborador destes servizos desde a súa fundación.
O xuízo aos asasinos de Iolanda mostrou con probas irrefutables, que o comando asasino contara coa participación dun membro da Garda Civil (irmán de Hellín), outro da Policía Nacional e tiña como inductor, e quen deu a orde a outro Garda Civil, David Martínez Louza, xefe de Seguridade de Forza Nova, o partido de Blas Piñar.
Entre o asasinato de Iolanda e a detención, Hellín refuxiouse en casa dun Policía de Vitoria, quen declarou no interrogatorio que ?Hellín ten contacto con importantes peixes gordos dos corpos de Seguridade e o Exército?.
Emilio Hellín foi detido o 7 de febreiro de 1980. O 25 de agosto dese mesmo ano, axudado por un grupo de presos comúns fóxese do cárcere de Alcalá de Henares. O grupo de presos comúns reduciu aos funcionarios, obrigáronlles a ir á cela de Hellín e liberalo. A prensa recolleu que Hellín ?pagáralles unha forte cantidade de diñeiro?. Unhas horas despois foi detido a tiros pola policía.
Con semellantes antecedentes, o 20 de febreiro de 1987, Hellín saíu do cárcere de Zamora cun permiso penal de seis días. Os recursos que fixemos tanto a familia de Iolanda como os compañeiros do PST, non impediron ao xuíz José Donato Andrés pór en liberdade a Hellín o que este aproveitou para fuxirse.
Emilio Hellín saíu de España con DNI de curso legal e toda a súa familia cara a Paraguai. Alí foi contratado polos servizos de intelixencia do ditador Alfredo Stroessner, ata que un xornalista da revista Interviú, José Luís Morais, atopouno. Tras dous anos de fuga e unha nova campaña da familia de Iolanda e do PST, Emilio Hellín era extraditado e volvía a prisión.
Por que se concedeu o permiso penal a Hellín a pesar de ter unha condena en firme de 43 anos de prisión, unha fuga abortada e un intento máis de fuga fracasada? De onde sacou Hellín documentos legais para el e toda a sua familia para viaxar a Paraguai? Como atopou con tanta facilidade Hellín emprego nos servizos de seguridade paraguaios? Non foron informados de nada disto os servizos de seguridade nin o goberno español? En declaracións ao diario paraguaio ABC, que reproduciu o diario O País o 22 de xullo de 1989, Emilio Hellín Mouro declara que antes da súa fuxida de España protagonizou unha fuga ?apoiada polos seus camaradas do servizo de intelixencia militar español?. A pesar de tales evidencias nada disto foi investigado tras o regreso de Hellín desde Paraguai.
En setembro de 1993 tras unha evasión e dous intentos frustrados de fuga Hellín comeza a recibir permisos penais e o 17 de xullo de 1995 outórgaselle o terceiro grao penal o que lle permite quedar en semilibertade e tan só pasar a noite en prisión ata que en 1996 (sen que saibamos aínda a data exacta) queda en completa liberdade.
Agora o Goberno recoñece que cando menos desde o 2006 Emilio Hellín traballa para os corpos de Seguridade do Estado imparte cursos a policías, gardas civís, Mossos d´Esquadra e Ertzainas.
Toda unha traxectoria profesional de ao redor de 40 anos que unha e outra vez o vinculan aos servizos de intelixencia. Así pois hai datos, feitos obxectivos e demostrados que mostran máis que indicios racionais para afirmar que Emilio Hellín Moro é moito máis que un ?ultra?, é un home dos Servizos de Seguridade do Estado e ese feito converte o asasinato de Iolanda González nun auténtico crime de Estado.
A loita de Yolanda polo socialismo, a revolución e o partido revolucionario
Iolanda González tiña 19 anos cando foi asasinada. Era membro da Coordinadora Estudantil de Madrid, que nesas datas protagonizaban unha dura loita contra a política educativa do goberno de UCD. Pero Iolanda era moito máis que unha moza loitadora con inquietudes sociais. Iolanda era trotskista, militante e fundadora do Partido Socialista dos Traballadores. Iolanda comezou a súa militancia nas mocidades socialistas na súa Euskadi natal e pasou a formar parte dun agrupamento ao redor dunha revista ?A razón socialista?. Foi ese agrupamento tras a súa ruptura co PSOE o que dese lugar en outubro de 1979 á fundación do PST. Yolanda incorporábase en 1978 á Fracción Bolxevique internacional, un agrupamento trotskista que en 1982 fundou a liga Internacional dos Traballadores, a LIT da que o PST fose a súa sección no estado español e o é hoxe Corrente Vermella.
Foi por tanto a loita pola construcción dun Partido revolucionario, dun partido de traballadores, dun Partido comprometido resoltamente na loita contra o réxime e polo dereito de autodeterminación dos pobos, un partido comprometido na loita contra a opresión da muller e todas as opresións, un partido mundial para a revolución socialista. Ese era o compromiso político de Iolanda cando a mataron e que desde Corrente Vermella continuamos.
Da firmeza das conviccións de Iolanda e do seu compromiso político baste referirse a un dato revelador á luz do seu tráxico fin e dos feitos actuais. O 6 de decembro de 1978 celebrábase o referendo para a aprobación do Proxecto de Constitución. O ?consenso? entre os grandes partidos desde o PSOE.PCE, UCD, AP, ... propiciaba a aprobación da actual constitución e selábase o ?modélico proceso da transición?. O grupo no que militaba Iolanda, ?A razón socialista?, manifestou o seu rotundo rexeitamento a unha constitución que lexitimaba a fraude da chamada transición e pediu publicamente o voto NON.
A Iolanda, a pesar da súa mocidade, non lle tremeu o pulso á hora de dar esa batalla, á hora de denunciar unha constitución que santificaba o sistema capitalista, que convertía o país nun cárcere de pobos negando o dereito á autodeterminación nacional, que lexitimaba a continuidade do vello réxime, o seu policía, os seus militares, os seus xuíces, coroaba un rei imposto e pechaba impunemente as responsabilidades por 40 anos de ditadura.
Non era nada sinxelo defender iso, a posición dos grupos da extrema dereita chamando a votar Non, puña moi fácil o argumento oportunista de igualarnos a todos: ?os extremos tócanse? cacarexaban precisamente os mesmos que non tiñan empacho en chamar a votar si do brazo de canallas como Fraga Iribarne e de toda a cúpula do vello réxime franquista. Moita convicción e moito compromiso militante había que ter para dar a batalla polo Non cando iso significaba que desde a esquerda tachásenche de maneira infame de fascista ou cómplice dos fascistas.
A vida ditou o seu veredicto: Iolanda tiña razón, o seu propio asasinato foi unha demostración irrefutable de que esa constitución lexitimara a continuidade e a impunidade do vello réxime. Os feitos destapados nestes días, co seu asasino traballando para os servizos de seguridade do estado, impartindo maxisterio entre policías e gardas civís sobre loita ?contra o terrorismo?, danlle de novo a razón. O vello réxime perdura, a súa esencia sempre perdurou.
Hoxe millóns de traballadores e mozos desde a rúa reafirman a vixencia daquela loita de Iolanda cando gritan ?chámano democracia e non o é?.
Máis que nunca lembramos aquelas palabras que en nome do PST pronunciáronse no funeral de Iolanda: ?Yolanda era nova, era muller e era vasca, tiña tres razoes para loitar. Se como muller tiña o dereito inalienable a combater pola súa liberación, se como vasca tiña o dereito a combater pola soberanía nacional de Euskadi e se como moza tiña o dereito a loitar polas reivindicacións da mocidade: todo iso englobouno nunha soa batalla polo socialismo, pola revolución, por un partido revolucionario?
Desde Corrente Vermella e a LIT, reivindicamos a súa memoria e a súa batalla política da que nunca renegamos.
Apoiar a campaña de esixencia de investigación e responsabilidades políticas
Desde Corrente Vermella apoiamos a campaña de recollida de sinaturas impulsada polo grupo Familiares amigos/as e compañeiros/as de Iolanda González, e chamamos a todas as organizacións sindicais, políticas e sociais a apoiala.
Calquera militante da esquerda, calquera activista sindical ou dos movementos sociais debe sentir que tolerar que un asasino convicto e confeso traballe para os corpos e forzas de seguridade do estado, rastrexando móbiles, correos, ... e sexa pagado con fondos públicos, é deixar pender unha espada sobre a cabeza de calquera deles.
Así mesmo as asociacións da memoria histórica entenderán sen dúbida que esta batalla por Iolanda é parte da súa mesma loita contra a impunidade de franquismo.
A investigación é un dereito democrático elemental e a esixencia ao Ministerio, ao Goberno e ao Parlamento unha obrigación da que ningunha destas institucións poden escapar sen dar sequera explicacións ou asumir o custo político de negarse. Pero nós/as non temos confianza algunha en que a investigación se vaia a levar se deixase nas súas mans, nunca resultou pór ao raposo a coidar o galiñeiro. Por iso chamamos ás organizacións políticas e sindicais da esquerda, ás organizacións populares, aos xornalistas e personalidades independentes que sempre manifestaron a súa repudio a este asasinato e a súa disposición a non deixalo impune, a apoiar a campaña de recollida de sinaturas, de esixencia de que o Parlamento conforme unha comisión de investigación, pero tamén a que vaiamos dando os primeiros pasos que fagan posible unha comisión de investigación independente que leve o esclarecemento dos feitos ate o final.
Máis que nunca: Iolanda nós non esquecemos!
3 de Marzo de 2013
Comité Estatal de Corrente Vermella
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
