Editorial Página Roja nº 12
Corrente Vermella

O mes de maio conclúe co país ás portas da bancarrota do sistema financeiro. O colapso do mesmo e o consecuente corralito penden dun fío. A crise de Bankia e o seu rescate desesperado non é máis que a punta do iceberg. O Goberno Rajoy resolveu deixar en mans do Banco Central Europeo (BCE) a reestruturación do sistema financeiro español e esa decisión representa o recoñecemento implícito de que o Estado deberá recorrer aos fondos de rescate europeos para ?salvar? a banca española, ou o que é o mesmo, para asegurar que cobren os seus grandes acredores, os bancos alemáns e europeos, e para impedir que a crise desatada tras a créba-nacionalización de Bankia acabe nun tsunami incontrolado.
Co sistema de crédito paralizado e os investimentos foráneos fuxindo a mellor acubillo, o Goberno emprendeu unha operación de rescate dos bancos que significa a perda de poder financeiro da banca española e das súas empresas ante a banca dos países imperialistas centrais de Europa, en particular Alemaña. As medidas de salvamento dos bancos traerán inevitablemente un forte aumento da Débeda pública e significarán máis recortes, máis impostos e máis despedimentos.
O descrédito e a indignación popular aumenta ante cada medida do Goberno. Os iniciais 7.000 millóns de rescate necesarios para Bankia convertíanse dous días despois en 10.000 e soben oficialmente a 24.000 millóns días máis tarde. E todo iso sabendo que amenten sobre o custo real da ?nacionalización? de Bankia porque o Estado "entre o que puxo e o que avalou, xa comprometeu 73 mil millóns, e se lle engadimos a garantía dos depósitos (173 mil millóns), chegamos a un valor de 246 mil millóns de euros, que equivalen ao 24% do PIB español" (ver artigo citado).
Rescates millonarios á banca mentres os recortes sociais, só á educación, preanuncian o despedimento de miles de profesores/as e acabarán deixando fóra da Universidade a miles de estudantes aos que resultará imposible pagar a desorbitada subida de taxas.
En cinco meses de goberno, Rajoy bate records. Record de despedimentos e desemprego, record de recortes sociais, record de reformas laborais que nos retrotraen máis de 30 anos e record de recortes ás liberdades democráticas tentando silenciar as protestas a golpe de carga policial, multas e detencións.
Pero as súas dificultades non se poden disociar da tenaz resistencia dos traballadores/as, a mocidade e os sectores populares. Desde o primeiro día do seu goberno contou coa oposición na rúa. As folgas e masivas manifestacións da educación, a sanidade pública, os empregados/as municipais, os traballadores/as de aeroportos, pilotos de Iberia, a folga xeral do pasado 29M..., foron mostra dese rexeitamento social ao Goberno. As masivas manifestacións do pasado día 22, ás que lles precederon as do 12 ao 15 de maio ou os cortes de estradas e folgas dos mineiros dan fe reiterada do rexeitamento social a este goberno.
As crises políticas que acompañan a situación, a crise no poder xudicial, o plante dos reitores, o descrédito da monarquía ou o mesmo desgaste a pasos axigantados do goberno central son a expresión por arriba do crecente descontento social por abaixo.
Hai que dicir basta a estes gobernos ladróns, ao de Rajoy e a todos os que desde as "autonomías" fan de xestores deste plan de guerra social. Hai que dicir basta a este roubo a plena luz do día que condena á miseria aos traballadores/as e ao pobo para salvar aos banqueiros, mentres os seus xestores, como Intre e compañía, vanse con soldos millonarios e sen render conta algunha pola súa latrocinio.
Nin un euro máis para os banqueiros! Hai que expropiar a banca porque é a que concentra nas súas mans o dominio real da economía e é imposible dar un só paso serio para resolver a crise mentres a banca siga en mans de ladróns. Hai que expropiar os bancos e crear un sistema unificado de investimentos e créditos, baixo control dos traballadores e o movemento popular, que permita acabar co desemprego e reorganizar a economía.
E os banqueiros? como se grita nas manifestacións: Temos a solución: os banqueiros a prisión!

Ningún pacto con Rajoy!
Os dirixentes da "oposición" política (PSOE e EU), están empeñados en non levar o rexeitamento social máis aló dunha estratexia de desgaste do Goberno que lles permita nas próximas eleccións recuperar escanos a uns e a Moncloa a outros.
Unha e outra vez, por boca dos dirixentes de UXT e CCOO repiten "Non queremos confrontar co Goberno". Saben que o país vai camiño de ser a segunda Grecia do Continente e apuran a Rajoy para evitar que o descontento social acábese traducindo, como no país heleno, en pór en xaque non só ao goberno senón ao réxime e ao sistema capitalista mesmo. Por iso canto máis descontento social hai e máis en crise está o goberno, Rubalcaba, Cayo Lara e a burocracia sindical de CCOO e UXT saen a proporlle a Rajoy un Gran Pacto Nacional contra a crise.
En que consiste o seu gran pacto nacional? No substancial, en negociar coa Troika europea suavizar os recortes sociais para evitar o estalido social. Pagar a débeda dos banqueiros? Si! pero con mais "axuda" de Europa, Pagar a inmoral e ilegitima débeda pública? Si!, pero espaciando os pagos e baixando algo os intereses vía maior intervención do BCE. Profundar as reformas laborais? Si! ao estilo do acordo subscrito entre a CEOE e CCOO-UXT o pasado mes de xaneiro. Aceptar recortes na educación? Si! pero con algúns despedimentos menos.
E para maior mostra, desde os gobernos de Andalucía e Asturias o tándem PSOE-EU aplican o seu "modelo alternativo", consistente en ser xestores do goberno central na aplicación dos recortes sociais, pasando da "rebeldía contra os mercados", que pregoaba EU na súa campaña, a cumprir relixiosamente coas esixencias dos mesmos.
A súa proposta de "gran pacto nacional" non é en esencia máis que un intento de salvar ao goberno de Rajoy e impor os plans de guerra social da Unión europea, o BCE e o FMI "atenuándoos" para evitar o estalido social fronte a unha crise que se profunda a pasos axigantados.
A verdadeira oposición a este goberno é a que está na rúa. Para os traballadores/as, os estudantes e os sectores populares non hai outra saída á crise que profundar a confrontación co goberno. Non hai outra saída que opor a ese plan de guerra social, ás súas reformas, recortes sociais e rescates bancarios un verdadeiro plan alternativo de rescate dos traballadores e o pobo. Que se suspenda o pago da débeda pública! aos mesmos usureros e especuladores que nos meteron nesta crise e que seguen facendo negocio cos intereses da débeda que nos fan pagar a todos/as.
Que se acabe dunha vez por todas cos interminables rescates bancarios expropiando á banca, socializando o crédito. Que se derrogue a reforma laboral e redúzase a xornada sen redución do salario para repartir o traballo e pór así freo á desocupación.
As loitas en curso deben pór estes obxectivos entre as súas demandas centrais porque se se pode! dar un saída obreira e popular á crise.
O camiño desa saída está na dirección oposta aos pactos cun Goberno que canto antes se afunda mellor para todos os que estamos a pagar a crise. Trátase de apoiar resueltamente as loitas, en curso e preparar así as condicións para unha nova folga xeral.

Por un gran encontro democrático para unificar a oposición ao goberno
As crecentes loitas da educación e a sanidade pública, as numerosas folgas sectoriais e de empresas, as manifestacións de protesta, en especial as masivas do pasado día 22 de estudantes e do profesorado, ou as accións dos afectados/as polos desafiuzamentos ou polo roubo do corralito, mostra que a verdadeira oposición a este goberno está na rúa. O lamentable papel da "oposición política" (PSOE-EU) e da burocracia sindical de CCOO e UXT, sen máis proxecto que esperar o desgaste do Goberno para dentro de 3 anos tentar gañarlles nas eleccións (mentres desde os gobernos nos que están aplican os recortes) condena todo ese movemento de rexeitamento social á dispersión, perdendo a enorme forza que teriamos se ese rexeitamento social unificásese nas súas loitas e en obxectivos comúns.
A recente decisión da reunión estatal do sindicalismo de clase alternativo chamando á "confluencia con todos os movementos sociais, asembleas do 15-M, plataformas contra os desafiuzamentos, afectados polo corralito,... tentando atopar espazos comúns para definir os mecanismos de unidade de acción e conseguir os obxectivos comúns de loita", é un paso moi positivo, aínda que aínda pouco preciso na proposta, nese camiño de unificar a resposta obreira e popular ao Goberno.
Un gran Encontro Estatal democrático no que todos estes sectores, desde as asembleas do 15M, o sindicalismo de clase alternativo, as organizacións de profesores/as en loita (Rede Verde e outras), as asembleas e coordinadoras estudantís, empresas en loita, a plataforma contra os desafiuzamentos, a asociación de loita contra o corralito bancario... confluísemos para establecer unha plataforma de loita común (contra os recortes, pola paralización inmediata dos desafiuzamentos, pola liberación dos aforros incautados, pola suspensión inmediata do pago da débeda pública e un auditoria pública da mesma e o cárcere para os banqueiros) e un plan de acción acordado entre todos/as, sería sen dúbida un paso moi grande para parar os pés a este Goberno dos banqueiros.
A tarefa é ser capaces desde as asembleas do 15M e desde o sindicalismo de clase alternativo de ir axuntando vontades e concretando entre todos/as unha iniciativa destas características.