Finalmente saltou á luz o caso Urdangarín, o xenro do rei, coas mans na caixa e acusado de malversación de diñeiros públicos. O asunto comezou a coñecerse hai dous anos e medio, a raíz do escándalo Palma Area, cuxo principal implicado era o presidente balear do PP, Jaume Matas.
Pero entón o tema foi silenciado. Por unha banda, declarouse segredo o sumario xudicial sobre a implicación de Urdangarín e, por outro, co fin de pór terra por medio, Telefónica (que xa lle nomeou con anterioridade para suculentos cargos honoríficos) ascendeulle a conselleiro e presidente da ?Comisión de Asuntos Públicos de Telefónica Latinoamérica e EE UU?, un cargo protocolario xenerosamente remunerado, que ?requerer? residir en Washington. Algo parecido fixo A Caixa coa infanta Cristina.
Pero ao final as cousas complicáronse, os feitos non poden ser ocultados e Urdangarín está a piques de ser procesado por apropiarse ilegalmente de fondos públicos. Uns fondos obtidos mediante o compinchamiento co goberno balear de Jaume Matas e a Generalitat de Francisco Camps e coa participación, como intermediarios, de personaxes como ?Pepote? Ballester, integrante do círculo íntimo da Casa Real, entón director xeneral de Deportes do goberno Matas.
Contratos tramposos de máis de 8 millóns de euros, nos que a facturación non se correspondía con servizos reais, foron asignados a dedo polos gobernos de Camps e Matas á trama Urdangarín entre 2004 e 2009. A trama estaba formada por unha rede de empresas creada ao redor dunha fundación ?sen ánimo de lucro? chamado Nóos. Nalgunha desas empresas figura como socia a infanta Cristina. Unha parte significativa dos ingresos da trama acabou recalando en paraísos fiscais.
Agora van tentar custe o que custe desvincular a Urdangarín da Casa Real e impedir que esta non sexa alcanzada polo escándalo. Pero a tarefa non vai ser fácil. Os negocios de Urdangarín serían imposibles se non formase parte da Casa Real e se non participasen personaxes do círculo íntimo da familia real. Do mesmo xeito, o caso Urdangarín vai axudar a traer á actualidade os casos de corrupción nos que estiveron directamente implicados homes de palla e amigos do rei da catadura de Prado e Colón de Carvajal, Mario Conde, De la Rosa ou os Albertos. Casos que a prensa e as televisións, unha e outra vez, ocultaron de maneira sistemática. O caso Urdangarín sérvenos tamén para ver as ?relacións íntimas? entre as grandes empresas como Telefónica e a Caixa coa Monarquía e os altos poderes do Estado.
O caso Urdangarín pon sobre a mesa, diante de todo a urxencia de acabar con esta institución herdada da España negra e, en particular, do franquismo, que é a Monarquía, unha institución que ninguén elixiu e que con todo converteuse -como froito dos pactos da Transición española- en peza crave desta que ?chaman democracia e non o é?. Non hai ningunha xustificación para que esta institución parasitaria e fonte de corrupción mantéñase un día máis. O pobo, ao que nunca se lle consultou respecto diso, é o que debe decidir mediante un referendo Monarquía-República.