Nos tempos de antes, fiábase la en tódalas casas, pois non había outro xeito de facer xerseis, chaquetas ou carpíns. A nai da nosa Estrella de Cerceda era cardadora e ela explicounos con todo detalle o proceso de fiado da la.
Na primavera ou primeiros de verán rápanse as ovellas; antigamente facíase cunhas tesoiras e agora xa hai uns peites eléctricos. Xa na rapa, separábase a la en dúas moreas, segundo fora de cor branca ou negra.
Empezabamos fervendo auga na lareira, no pote grande de facerlle a comida aos animais. Botabámoslle a auga fervendo, mollando a la ben mollada. Despois levabámola ao río en paxes, onde non facía lodo e había pedras. Calzabamos os zocos e veña, dabámoslle cos zocos calzados para lavala ben, sen xabrón, dentro dos paxes. Para secala botabámola ao sol derriba dunha silveira deitada que xa estivese de botar a roupa ao sol ou faciamos un cancelo algo volteado de varas e vareabamos a la para que quedara brandiña.
Xa na casa, a la había que escarpizala, poñela aberta e esponxosa. Collíanse dúas cestiñas, unha a cada lado, a da esquerda chea de la e a outra baleira. Íase collendo aos poucos a la da esquerda coas mans, alargándoa e refregándoa para abrila e deixala na cestiña da dereita.
Había quen a cardaba cuns utensilios de madeira de moitos arames tortos, as cardas. A la púñase nunha carda e íase estirando coa outra, moitas veces ata que quedaba ben desenvolta. Outra xente non cardaba pois disque a la rompía moito.
Despois a la anoábase ao fuso e fiábase cos dedos, envolvéndoa no fuso que se suxeitaba no mandil para que non se movera. Tamén había quen a torcía coa parafusa.
A continuación imos envolvendo os nobelos de la no sarillo para facer as madeixas coa la lista para tinguir. Para o tinguido botábase a tintura nunha pota con auga, fervíase arredor de media hora e despois aclarábase ben con auga e púñase a secar á sombra.
Unha vez tinguida e enmadeixada, a la pasaba á debandoira, facendo un novo nobelo coa la preparada para facer todo tipo de prendas, calcetada ou ganchillada. Podíase tamén levar á tecelá que tiña tear e facía mantas ou cobertores; picaban moito pero eran quentiños.
Hai uns días tivemos un agasallo de Antonio de Picas e o seu socio que moito lles agradecemos. La de dúas ovellas tan boa e dociña que daba salvación. Lavámola con moita arte pensando fiala. Porén houbo a quen se lle ocorreu metela na lavadora e? púxose tesa que non había quen lle metera man. A que non sabe fai como a que non ve. Estrella dixo que a solución é prenderlle lume. Outra vez será!