Seguen as festas e, como o mellor xeito de celebralas é botando cantares e sacando puntos, continuamos con cantigas da música tradicional.
Para principiar o ano, na festividade de San Manuel, cantaremos uns Manueles, destinados a felicitar os que estaban de santo. Un grupo de rapaces encontrábase para facer un percorrido pola parroquia indo ás casas dos Manueles improvisar ou con cantares tradicionais onde a cambio eran invitados a unha copa de coñac. A palleta ía ben mollada para cantar algo así como:
Ai Maruxiña, Maruxa,
Maruxiña do caravel,
se queres un mozo bonito
cásate cun Manuel.
Baila Manuel, baila,
baila e agárrate a ela,
se non queres que fuxa
polo camiño da portela.
Para rematar o ciclo de Nadal, esta noite temos que ir botar os cantos de reises como se facía antigamente. Chegada a noite, tras rematar as faenas, encontrábase o grupo de mozos da parroquia (as mozas non estaba ben visto que saíran da casa con noite) alumeados por fachuzos ou candís. Comezaban a troula xa polas corredoiras, cantando e acompañados do son dalgún instrumento (gaita, bombo...) e así ían polos lugares. Adoitaban ir no grupo outros rapaces que non cantaban pero facían troula derredor ou bailaban ranchos: danzas de arcos, de fitas ou de paus. Cando chegaban á eira dunha casa, petaban á porta, se os da casa estaban ergueitos abrían a porta se xa estaban na cama escoitaban dende as ventás. Os mozos comezaban co saúdo ou petición de licencia para cantar:
Licencia pido señores
se vostedes ma queren dar
para cantar estes reises
que imos escomezar.
O amo da casa aceptaba a petición dicindo "podedes" e os mozos, divididos en dous grupos, comezaban a cantar cada grupo unha estrofa. As cantigas dirixíanse ás persoas da casa para pedirlles o aguinaldo (cartos, viño ou calquera cousa de comer) deste xeito:
Desexamos os reises
anque sexan poucos:
un touciño enteiro
e metade do outro.
Aquí hai mociñas
que gastan chaqueta
e que nos han dar
a cada un súa peseta.
Aquí hai mociños
que gastan sombreiro,
e que nos han dar
un pesiño enteiro.
Desexamos os reises
se nolos han dar,
que somos de lonxe
e hai moito que andar.
Ás veces os mozos eran invitados a entrar na casa para botar unha copa de caña ou comer algo arrimados ao lume da lareira; noutras entregábase o aguinaldo ao representante do grupo quen o ía xuntando na faldriqueira para facer o xantar de Reis. Tras recibilo botábase a cantiga de aguinaldo ou resposta final que dicía así:
Queden con Deus señores
ata o ano que volvamos.
Se é que non volvemos
no ceo nos vexamos.
Cando non recibían ningún agasallo remataban cunha cantiga coma esta:
Cantámosche os reises
guedellos de cabra.
Cantámosche os reises
e non nos deches nada.
Somos os reises do quiquiriquí,
se non nos dás nada
cagámosche aquí.
Nos tempos de antes a vida era máis comunal que agora e iso áchase de menos.
