As linguas non pesan. Non son un lastre para quen as leva. Pola contra, son elas as que levan o peso da historia enriba da cabeza. Móvense por unha sorte de enerxía interior, alternativa. O xeito en que traballan as verbas, a maneira de elas viviren, é moi semellante á relación que ten a avelaíña coa lámpada na noite. Porén, malia non ter peso, as linguas pertencen á natureza. Mesmo son o enxerto máis logrado e actúan coma o pole para a semente. Verbo desa fecundación, quixera lembrar que na lingua galega os seres máis nomeados son dous cativos coleópteros. O vagalume (de nome científico, lampyris nocticula) é chamado de máis de cen maneiras diferentes e algo semellante ocorre coa xoaniña (coccinella septempunctata). O vagalume emite luz. A xoaniña, coa súa forma esférica e sete puntiños mouros sobre o vermello dos élitros, trae a boa sorte se se pousa na man. O vagalume e a xoaniña escasean agora por mor dos herbicidas.
Unha lingua é comparábel a un senlleiro ecosistema. Se sentimos noxenta a queima dun bosque amazónico ou a seca dun río, cómo ser insensíbel ante a vida das linguas!
Non hai fotografías das linguas feridas, das verbas fanadas, mais cada unha desas perdas deixa un cráter na boca da humanidade, unha chaga na gorxa da historia. Se tiveramos esas imaxes, serían estarrecedoras. Porque as linguas non son abstraccións nin simples artificios gramáticos. Teñen corpo e alma, que non van esgazados o un da outra.
A vida das linguas é unha metáfora das nosas vidas.
Hai dous espazos contrapostos no fondo submarino das rías galegas. O que os mariñeiros chaman almeiro, os lugares de cría e desove, un erótico leito de cores, e aqueloutro que chaman a marca do medo, as furnas do baleiro onde domina o silencio e os peixes non entran pola memoria do esquilmo. Cada lingua é un almeiro fronte a marca do medo, un viveiro fronte o baleiro uniformizador.
Entrado o século XXI, hai dous eixos nos que basear a civilización: o cultivo dos dereitos humanos e o da bio-diversidade no mapa da natureza e das culturas. Eses dous cultivos están entrenzados e son hoxe a primeira proba de civilización, de calidade democrática.
Por que o vagalume e a xoaniña eran os seres máis nomeados? Quizais polo instinto das linguas, á procura da luz e da sorte.
outes
O paraíso dos ingleses
27.07.2006 Unha parella deixouno todo en Londres para abrir unha casa rural en Róo de Abaixo, frecuentada por familias do Reino Unido de alto "standing" ·· Queren demostrar que se pode atraer turismo de calidade sen destruír o litoral
"María Moreno explica que uno de los principales objetivos que se han planteado es demostrar que se puede atraer turismo de calidad rehabilitando las antiguas casas y sin necesidad de recurrir a la piqueta. La joven no entiende cómo los ayuntamientos no promueven el acondicionamiento de los inmuebles del rural para evitar el feísmo, al estar muchos de ellos sin pintar y sin recebar. A la pareja también le enfada que la costa se esté cubriendo de ladrillo, lo que, a su entender, puede acabar con el encanto de Galicia. "Las casas arregladas de las aldeas son encantadoras y no hay necesidad de acabar con el patrimonio".
Abrieron su establecimiento en Semana Santa colocando un anuncio en Internet. La casa se puede alquilar en www.gogalicia.com. Rupert y María trabajaban en una empresa de publicidad en Londres cuando decidieron dejarlo todo y venirse para Outes. Compraron la casa en ruinas y realizaron el proyecto. Cuenta con todas las comodidades ( piscina, terraza, campo, zona de juegos para niños y barbacoa). "Es lo que más le gustan a los ingleses", dicen."
"Válido para quaisquer profissionais que trabalhem com as indústrias da língua
PGL.- Uma das áreas onde o processo de substituição linguística decorrente na Galiza se torna mais evidente é o das frases feitas. Num contexto adequado, a transmissão das mesmas produz-se quer através das relações pessoais (família, amigos...) quer através de instituições, nomeadamente os média e a literatura."
"Vieiros rétache a definir a lingua galega a través de propostas gráficas. Queremos que nos digas o que significa para ti a lingua, como ves o seu futuro, ou como cres que se podería mellorar, pero aforrando palabras. Envíanos unha fotografía, que pode ser obtida directamente ou tratada posteriormente, pero sempre tendo como base unha imaxe fotográfica. Quedan excluídos os deseños e ilustracións."
"O vicepresidente da Fundación Alexandre Bóveda e fillo do galeguista que lle dá nome á fundación, Xosé Luís Bóveda, defendeu onte a denominación de nación para Galicia e esixiu que se "recoñezan os dereitos que implica, como o dereito á autodeterminación e soberanía".
Na súa comparecencia na Comisión de reforma do Estatuto, Bóveda defendeu a presenza directa de Galicia en todas as institucións europeas e un servizo propio de acción exterior con "status paradiplomático" e consecuencias políticas e xurídicas.
Así mesmo, avogou polo uso do galego como idioma vehicular de todas as administracións en Galicia e do ensino. Defendeu a obrigatoriedade de coñecelo e apostou por facelo oficial na UE, no Senado e tamén nalgunhas sesións do Congreso.
Bóveda -fillo do que foi un dos redactores do Estatuto galego do 36, represaliado na Guerra Civil-, esixiu tamén a creación do Consello Xudicial de Galicia, competencias para a comunidade en materia penitenciaria e "plena autonomía financeira e fiscal", ademais dunha Facenda e dunha administración tributaria propias e un Banco Nacional Galego.
Finalmente, pediu que o Estatuto recolla unha "auténtica" policía autonómica "independente dos corpos de seguridade do Estado" e que se desenvolva un dereito galego propio "que prevaleza sobre o estatal".
Supresión das deputacións e anexión de sitios limítrofes
O presidente da Fundación Alexandre Bóveda, Fernando Quintela, defendeu a Galicia como "nación europea" e pediu unha defensa da lingua galega "máis alá das fronteiras administrativas", en áreas onde existen galegofalantes como O Bierzo, Asturias ou a diáspora. Avogou por lle dar "igual rango" ó galego e ó castelán e aseverou que a cooficialidade é "imposible". Tamén defendeu que o novo texto estableza a posibilidade de "integrar os municipios galegófonos limítrofes que así o desexen" e apostou por lograr que Galicia sexa unha circunscrición electoral única.
Considerou necesario rematar coa división provincial "suprimindo as deputacións" e vertebrando a comunidade en bisbarras, concellos e parroquias e pediu que o 25 de xullo sexa o Día da Patria Galega e o 17 de agosto o Día da Galiza Mártir."
As linguas non pesan. Non son un lastre para quen as leva. Pola contra, son elas as que levan o peso da historia enriba da cabeza. Móvense por unha sorte de enerxía interior, alternativa. O xeito en que traballan as verbas, a maneira de elas viviren, é moi semellante á relación que ten a avelaíña coa lámpada na noite. Porén, malia non ter peso, as linguas pertencen á natureza. Mesmo son o enxerto máis logrado e actúan coma o pole para a semente. Verbo desa fecundación, quixera lembrar que na lingua galega os seres máis nomeados son dous cativos coleópteros. O vagalume (de nome científico, lampyris nocticula) é chamado de máis de cen maneiras diferentes e algo semellante ocorre coa xoaniña (coccinella septempunctata). O vagalume emite luz. A xoaniña, coa súa forma esférica e sete puntiños mouros sobre o vermello dos élitros, trae a boa sorte se se pousa na man. O vagalume e a xoaniña escasean agora por mor dos herbicidas.
