|
|
|
|
|
|
| As Redes Escarlatas premian o alcalde de Lubián pola súa defensa da lingua |
|
No acto participarán Xosé Luís Méndez Ferrín, Dionisio Pereira e Xosé Henrique Costas.
24/06/2008
 O Premio Roberto Vidal Bolaño recoñece publicamente persoas e institucións que se distinguen na loita pola emancipación de Galicia e das súas clases populares. Este ano, na súa quinta edición, as Redes Escarlata recoñecen o labor de Felipe Lubián, alcalde do concello zamorano, de fala galega, pola súa defensa da lingua. O Premio entregarase no contexto da II Xeira de lingua e cultura galegas nas Portelas, que se celebrarán na Casa da Cultura de Lubián
Na acta do premio saliéntase que Felipe Lubián é merecedor do premio pola súa "defensa insobornable da galeguidade lingüística e cultural dos catro concellos galegófonos de Zamora en tódalas corporacións locais, provinciais e autonómicas das que formou parte desde hai 30 anos", ademais do seu "compromiso coa cultura popular, nomeadamente do teatro de base". Así mesmo, saliéntase que o homenaxeado fixo de Lubián "o único concello de fóra da Galicia administrativa onde o galego é lingua cooficial e da escola Tuela-Bibei de Lubián o único centro escolar de Zamora onde se ensina a Lingua Galega".
O acto comezará coa proxección do filme de Antón Dobao 'A Mariñeira', presentado polo seu propio director. Así mesmo, presentarase o número 73 d'A Trabe de Ouro, coa presenza de Xosé Luís Méndez Ferrín, Dionisio Pereira e Xosé Henrique Costas. |
|
|
|
|
| Premios Nacionais da Cultura Galega |
|
Un paso adiante na normalización da nosa cultura coa 1ª edición duns galardóns esperados
As culturas precisan recoñecer adecuadamente as persoas que contribúen coas súas creacións e a súa actividade a fortalecelas e difundilas. A Consellaría de Cultura crea este ano os Premios Nacionais da Cultura Galega, cos que pretende aplaudir publicamente o esforzo e o mérito dos que traballan no ámbito da cultura para facer posible coas súas achegas que Galiza se escoite no mundo.
Os Premios Nacionais da Cultura constitúense como unha ferramenta para visibilizar diante da sociedade o traballo de quen se teña destacado no enriquecemento da cultura galega pola súas obras, pola súa participación en iniciativas creadoras ou por contribuír ao afortalamento do noso patrimonio material ou inmaterial. A intención da Consellaría de Cultura é que estes premios sexan un novo paso adiante de cara á normalización da cultura galega, co obxectivo de que se convirtan na súa gran festa.
Os dez premiados
A selección dos premiados respondeu a un proceso aberto e participativo, resultado do envío por parte da Consellaría de máis de 5.000 cartas a asociacións, entidades e concellos para convidar a participar nos Premios coa proposta de candidaturas. Participaron as institucións, entidades culturais e profesionais relacionadas coas actividades artísticas, culturais e patrimoniais obxecto de cada premio. Recibíronse máis de 200 propostas, que se sumaron ás enunciadas polos propios membros do xurado. Entre todas elas escolléronse aos dez gañadores de 2008:
* Premio Nacional de Arquitectura e Espazos Públicos: Manuel Gallego Jorreto, pola súa linguaxe sintética e innovadora e pola coherencia da súa obra.
* Premio Nacional de Artes Escénicas: Manuel Lourenzo, por ser pai do teatro independente galego e destacar como actor, director e dramaturgo.
* Premio Nacional de Artes Visuais: Francisco Leiro, pola súa forza creativa, que parte dunha tradición e dunha iconografía vinculadas a Galicia e que proxecta a través de novas linguaxes e soportes.
* Premio Nacional de Cine e Audiovisual: Margarita Ledo Andión, pola súa achega a cultura como cineasta, investigadora, profesora, promotora e divulgadora.
* Premio Nacional de Cultura Tradicional e de Base: Museo do Pobo Galego, por ser un centro que puxo en valor o patrimonio cultural galego, promovendo o seu estudo, proxección e divulgación.
* Premio Nacional de Iniciativa Cultural: Laboratorio de Formas, por continuar a estela do Seminario de Estudos Galegos e polo carácter de identidade e modernidade que lle imprimiron os seus creadores.
* Premio Nacional de Literatura: Xosé Luís Méndez Ferrín, pola calidade da súa obra, que o converte nun referente fundamental da literatura galega na segunda metade do século XX e nun escritor recoñecido a nivel internacional.
* Premio Nacional de Música: Mercedes Peón, pola súa calidade como intérprete e creadora dunha nova linguaxe musical que sitúa a música galega nun lugar de vangarda.
* Premio Nacional de Patrimonio Cultural: Remodelación urbana de Pontevedra, polo alcance na rehabilitación e revitalización do centro histórico de Pontevedra a partir dunha visión global da cidade.
* Premio Nacional de Pensamento e Cultura Científica: Francisco Díaz-Fierros, pola súa contribución á historia da ciencia en Galicia e pola súa capacidade para colocar na axenda da cultura galega a cultura científica.
O xurado
Cada un dos galardóns está dotado con 15.000 euros. Todos os premios foron adxudicados por un xurado único, formado por 15 profesionais de recoñecido prestixio e representativos de cada sector da cultura nas actividades obxecto dos respectivos premios. Son os seguintes:
* María Xosé Agra Romero: Catedrática de Filosofía Moral e Política da Universidade de Santiago.
* Rosario Álvarez Blanco: Catedrática de Filoloxía Galega na Universidade de Santiago e directora do Instituto da Lingua Galega.
* Xosé Ramón Barreiro Fernández: Catedrático de Historia Contemporánea de Galicia na Universidade de Santiago e presidente da Real Academia Galega.
* Xosé Luís Barreiro Rivas: Profesor e director do Departamento de Ciencias Políticas da Universidade de Santiago.
* María Bouzas: Actriz, presidenta da Academia Galega do Audiovisual.
* Xosé Manuel Buxán Bran: Profesor de Escultura na Facultade de Belas Artes da Universidade de Vigo.
* Domingo Docampo Amoedo: Catedrático do Departamento de Teoría do Sinal e de Comunicacións da Universidade de Vigo.
* María Isabel Fraga Vila: Profesora de Bioloxía Vexetal e directora do Museo de Historia Natural Luis Iglesias da Universidade de Santiago.
* Celestino García Braña: Arquitecto, decano do Colexio de Arquitectos de Galicia.
* Felipe Senén López Gómez: Museólogo e xestor cultural da Deputación da Coruña.
* Ana Romaní Blanco: Escritora e xornalista, directora do programa Diario cultural da Radio Galega.
* John Rutherford: Profesor do Queen?s College da Universidade de Oxford e presidente da Cátedra de Estudos Galegos desta universidade.
* Xurxo Souto: Músico e escritor, director de programas da Radio Galega.
* Laura Tato Fontaíña: Profesora da Facultade de Filoloxía e Humanidades da Universidade da Coruña.
* Ramón Villares Paz: Catedrático de Historia Contemporánea da Universidade de Santiago e presidente do Consello da Cultura Galega.
O galardón
 Cada ano a Consellaría de Cultura e Deporte encargará a un artista diferente a confección do galardón, co obxectivo de recoñecer a importancia e variedade dos creadores plásticos galegos. Para a primeira edición o elixido foi o escultor ourensán Ignacio Basallo, un dos artistas nos que se sustenta a renovación plástica galega a partir da década dos oitenta. A súa traxectoria estivo marcada pola súa participación nas iniciativas de Atlántica, desde onde desenvolveu unha traxectoria con personalidade propia que o situou como un dos escultores galegos máis recoñecidos dentro e fóra do país.
Ignacio Basallo ideou "unha escultura de 32 centímetros de alto, formada por dez pauciños de madeira de castiñeiro tallados a machada e mais a cepillo, cinguidos por un anel de 1 centímetro de ancho que suxeita fortemente todas as madeiras". No anel figura a inscrición "Premio Nacional da Cultura 2008".
En canto á simboloxía da peza, o escultor sinala que "no número está o contido. Simbolizo con cada pauciño cada unha das categorías. Sós, son independentes, pero xuntos xa son outro termo: cultura galega". Tamén destaca a presenza reiterada do número dez, que se repite secuencialmente: dez pauciños, dez aneis, dez pezas.
http://www.premiosnacionaisdaculturagalega.org |
|
|
|
|
| Granxa Familiar |
|
Dende este portal pretendemos facilitar o comercio sen intermediarios entre as granxas familiares e os consumidores, así como dar a coñecer a calidade dos productos galegos.
http://granxafamiliar.com |
|
|
|
|
| Gómez Noya, campión do Mundo |
|
09/06/2008
 Un ouro en Beixín consagraríao definitivamente como unha lenda do deporte nacional e internacional
O ferrolán Xavier Gómez Noya conseguiu este domingo en Vancouver (Canadá) o seu primeiro Campionato do Mundo, converténdose no segundo galego en facelo tras o ordense Iván Raña. O gañador de 2004, Bevan Docherty, foi finalmente segundo e o suízo Reto Hug, terceiro.
O ferrolán comezou ben a carreira deste domingo. Saíu segundo da auga só superado polo canadense Simon Whitfield. Xa na bicicleta, Gómez Noya mantívose no pelotón de cabeza, formado por 50 corredores, co resto de favoritos, entre estes o campión europeo, o francés Frederic Belaubre. O resto de participantes foron perdendo tempo a medida que avanzaba o percorrido.
Unha vez chegaron ás rúas de Vancouver, o xa campión do mundo aínda non contaba cunha vantaxe clara, mais logo de tres voltas algúns dos candidatos a gañar a proba (Gómez Noya, Whitfield e Docherty) destacáronse.
Beixín, o último reto
A partir de aí, o ferrolán impuxo a súa superioridade, e a carreira converteuse nun paseo para gozar do seu primeiro campionato mundial. Gómez Noya é o primeiro atleta da historia en gañar a Copa do Mundo en categoría absoluta e en sub23.
Deste xeito, conquista un título que se lle escapou o ano pasado no sprint, e logo de que xa vencera anteriormente na BG Copa do Mundo e no Europeo, un ouro en Beixín elevaríao definitivamente ao Olimpo do deporte galego e internacional. |
|
|
|
|
| Os usos lingüísticos en Bélxica |
|
A vista de paxaro
SALVADOR SOUTULLO CAROLO
No Estado federal de Bélxica viven un sesenta por cento de habitantes de fala flamenga, os flamengos que durante moitos anos foron os pobres do Estado fixeron unha auténtica revolución tranquila e pouco a pouco nos últimos vinte e cinco anos foron recuperando os seus dereitos sociais, lingüísticos e políticos. Dáse a circunstancia de que en Bélxica non existe o bilingüismo nas comunidades flamenga e francófona; no territorio flamengo todos os documentos oficiais, a educación, etc., están integramente en flamengo e no territorio francófono pasa o mesmo. Teñen unha excepción que é Bruxelas; en Bruxelas todo está escrito nas dúas linguas do Estado federal; pero Bruxelas tamén ten a casuística de estar en territorio flamengo e se algún día, os flamengos se independizan, como xa están a dicir que podería pasar, Bruxelas quedaría no territorio flamengo e a capital administrativa da Unión Europea quedaría en territorio flamengo. Os movementos migratorios dentro do propio Estado están a provocar unha polémica sobre este modelo lingüístico nalgúns habitantes de fala francófona que vivían en Bruxelas e que por motivos de ser a vivenda máis accesíbel economicamente marcharon a vivir a concellos limítrofes co de Bruxelas que están en territorio flamengo e polo tanto teñen o flamengo como idioma oficial. Os poucos casos que se manifestan e non están de acordo coa lexislación lingüística actual fanse oír moito máis do que realmente representan por estar organizándose. O problema que presentan os francófonos falantes que foron vivir a concellos onde existe o monolingüismo flamengo é que non entenden as cartas da administración publica, os recibos da luz ou a auga? pero cando foron instalarse alí sabían perfectamente cal era a lei de política lingüística nos territorios flamengos. Xa nos gustaría a nós, no Estado español, ter unha lexislación lingüística parecida á de Bélxica, deste xeito na Galiza, en Catalunya (Països Catalans) e en Euskal Herria o idioma único no eido oficial serían o galego, o catalán e o éuscaro, no resto de comunidades autónomas o castelán e na comunidade autónoma de Madrid falariamos e escribiriamos todos os catro idiomas. ¿Imaxinades unha situación así no Estado español?
Isto, claro, sen deixar de ter unha política educativa lingüística que ensinara verdadeiramente os nosos rapaces e rapazas a falar, ler e escribir correctamente nos outros idiomas oficiais do Estado así como o inglés e cantos máis idiomas sexan precisos. O saber nunca ocupou lugar. |
|
|
|
|
| Nace o primeiro tradutor automático galego-español- portugués |
|
Galiza "é un lugar privilexiado para liderar o mercado lusófono"
Neste sentido, o director de márketing de Imaxin, Diego Vázquez, puxo un especial énfase en que Galiza "é un lugar privilexiado para liderar o mercado lusófono", xa que é o único lugar do mundo que ten competencia en español e en portugués a través do galego. Para ese liderado dixo que é fundamental contar coas mellores ferramentas, incluídas as tecnolóxicas e as lingüísticas.
Ofreceu, ademais, datos como que o Estado español vende a Portugal máis que o conxunto dos países hispanoamericanos, que existen máis de 3.000 empresas operando no país veciño e 400 lusas no España ou que ese fluxo comercial sitúase en torno aos 24.000 millóns de euros.
Páxina do tradutor Opentrad |
|
|
|
|
| A Axencia Espacial Europea lanzará un satélite galego o próximo inverno |
|
[GZnación / Redacción / 5 Xun 08]
 A Axencia Espacial Europea lanzará ao espazo o próximo inverno un pequeno satélite galego dentro da lanzadeira espacial Vega. O desenvolvemento deste dispositivo correrá a cargo da Universidade de Vigo, e nel participa a empresa pública Retegal (Redes de Telecomunicación Galegas) que inviste 300.000 euros.
Será o primeiro satélite galego en órbita e tamén supón a primeira participación de Galiza e do Estado no voo inaugural da lanzadeira, xa que é o único español seleccionado entre os máis de 25 proxectos presentados a nivel europeo.
O picosatélite, como é denominado polo seu tamaño, de tipo Cubesat, polo proxecto científico no que se inclúe, levará por nome "Dieste" e terá un peso e un tamaño reducido, un quilogramo e un decímetro cúbico respectivamente. A súa finalidade non é comercial, senón científica e educacional, para desenvolver a investigación e a capacidade tecnolóxica das universidades e as empresas galegas. Así, o seu obxectivo é a investigación no campo das comunicacións dixitais, a mellora dos sistemas fotovoltáicos satelitais e o desenvolvemento de metodoloxías para a xestión de satélites de comunicación.
O "Dieste" formará parte da carga útil da lanzadeira europea, que sairá no inverno desde a sede da Axencia Espacial en Korou, na Guayana francesa. En Galiza, realizarase un seguimento desta operación e dos seis meses seguintes por parte da Universidade de Vigo e Retegal, segundo informou hoxe o presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño.
Galiza, "nunha situación punteira"
Touriño afirmou que este proxecto permite a Galiza colocarse "nunha situación punteira" e "abre un camiño" para unha tecnoloxía avanzada de "alto interese" para o país. Por iso, dixo que se trata dunha "magnífica noticia" e é "un motivo de satisfacción", tralo que felicitou á Universidade de Vigo por esta tecnoloxía, que sitúa a este centro como unha das oito universidades europeas líderes no desenvolvemento de picosatélites.
O Consello da Xunta coñeceu hoxe un informe no que se dá conta da aprobación por parte da Axencia Espacial Europea do proxecto galego para o picosatélite. O consorcio para o desenvolvemento do mesmo está integrado tamén polo Instituto Nacional de Técnica Aeroespacial INTA, dependente do Ministerio de Defensa, o Ministerio de Ciencia e Innovación, e a propia Axencia.
Blanco considérao ?moi positivo?
Mentres, o conselleiro de Industria, Fernando Blanco, considerou "moi positivo" o feito de que a Axencia Espacial Europea aprobe o proxecto para o desenvolvemento do satélite posto que "xerará actividade investigadora" e significa que o país "estará presente en proxectos de carácter europeo moi importantes". Blanco recordou que esta iniciativa será "un proxecto de investigación" e, xa que logo, non comercial, onde están implicadas varias universidades europeas.
Así, considerou que o feito de que Galiza participe "significa que se están dando pasos nun sector tan importante como as telecomunicacións". A este respecto, explicou que a elección do proxecto desenvolvido por Retegal e a Universidade de Vigo demostra que esta institución académica "ten unha gran base tecnolóxica" que, segundo engadiu, verase impulsada coa actividade do Centro Tecnolóxico dás Telecomunicacións de Galiza (Gradiant), situado no campus da cidade olívica. |
|
|
|
|
| Lingua, pasta e ideoloxía |
|
ANTÓN REIXA 20/05/2008
Algúns consumimos a vida instalados na perplexidade de ser galegos e cidadáns do mundo, locais e universais ou, o que é o mesmo, de descifrar o mundo desde Galicia. Os últimos días lévannos, con todo, a pechar o foco do noso obxectivo e cinguirnos a pensar España desde Galicia. O tecnicista, pero político, debate sobre o financiamento autonómico, a reivindicación nas rúas do noso dereito a vivir "en galego" e a morbosa crise desde o PP así o determinaron.
Pasta. Debátese sobre como se ha de debater o financiamento. Se bilateral ou multilateralmente. Por moitos virus que se queiran introducir na disputa, parece incontestable que para regular realidades diferentes débese partir de marcos diferentes. A igualdade e a solidariedade en Galicia só se poden analizar á luz de que aquí un kilómentro de estrada custa máis que en Andalucía, que vivimos esquizofrénicamente dispersos e que somos dos máis vellos de Europa, de que a nosa balanza fiscal debe contemplar que traballadores galegos cotizaron en moitas partes de España e Europa durante moitos anos, pero e abrigo, que partimos dunha sitiuación historicamente peor. Non valen os esquemas de partido (de feito, así o demostran as tensións en Cataluña e Valencia) e tampouco valen as supersticiones políticas e ideolóxicas porque a racionalidade imponse sobre realidades tan heteroxéneas. Pero o peor é o tabú ideolóxico. A discusión nace viciada porque desde o centro pénsase que o que se negocia é canto debe e pode aforrar a Administración central para seguir tolerando o noso autogoberno e non a cuantificación da xustiza económica que nos permita, compense e anime aos galegos para seguir formando parte do reino de España.
Lingua. A pesar do continuo crecemento do galeguismo político e cultural desde o século XIX, case nunca fora o idioma protagonista único dunha mobilización. Refírome á reivindicación masiva do dereito a vivir en galego que o pasado domingo percorreu Compostela. Esa circunstancia invoca un ben escaso na nosa historia: a coraxe dos galego falantes para reclamar e exercer os nosos dereitos lingüísticos. Neste caso vén derivada da virulencia inútil e recente das posicións manipuladoras e trogloditas que queren apreciar perigo de extinción para o castelán ou español en Galicia e algunhas decisións xurídicas e laborais que reproduciron a niveis franquistas a discriminación do galego. Diría case benvidas sexan esas contradicións porque poden servir para reproducir na mocidade actual as circunstancias e toma de conciencia que nos levaron a moitos castelán falantes a cambiar de lingua de instalación fai xa máis de 30 anos. Sen dúbida, por un instinto alternativo de pensamento. Porque a sensibilidade lingüística é unha cuestión de conciencia, máis aló da propia historia e da orixe idiomático de cada individuo. A recuperacion do galego pertence ao ámbito da ecoloxía, da ecoloxía lingüística. Unha sociedade que se preocupa polos malos tratos no transporte de animais ou a tensión das aves, debería entender máis facilmente o crucial que é a diversidade lingüística no planeta, empezando polo cacho do mesmo en que nos toca vivir.
Conciencia e modificación de condutas lingüísticas. A normalización do galego non pode copiar esquemas de conduta e competencia idiomáticas tan catetas como as do monolíngüismo do mundo castelán falante, posiblemente uns dos máis perezosos e fracasados para o coñecemento linguas estranxeiras. Quizais a mellor superación da diglosia sexa unha Galicia de individuos políglotas.
Crise do PP. Un asiches a esas intrigas co morbo de observar que pasa na casa de en fronte e de seguimento dun thriller de final incerto. O único que se entende da lea, ademais das ambicións de poder, ten moito que ver con que o nacionalismo español está probando do seu propio medicamento. Logo de acusar aos nacionalismos periféricos de sempre pedir máis, boa parte da dereita española tamén pide máis: neste caso, a revogación do Estado das autonomías. Se cadra, chegou o momento da sinceridade sen tabús: ou nos federamos ou confederamos, ou nos imos de España ou nos diluímos en Europa. |
|
|
|
|
| Paisaxe da lingua |
|
 Farruco Graña
11:45 19/05/2008
Prezado Antón:
Recollido ao carón do lume dunha vella lareira, e meditando sobre a desfeita urbanística sufrida polo país, decateime da súa relación co tratamento da lingua: a degradación da paisaxe e o desleixo no deseño das nosas vilas e cidades foron a par co descoido e abandono da nosa fala.
Alí onde había pedra puxemos cemento á vista. Onde as alturas respectaban a harmonía inzamos bloques de formigón feitos á présa e sen criterio. Se había unha ría con abundantes recursos naturais e paisaxísticos cubrímola de malos fumes e noxentos olores que van e veñen ao antollo dos ventos.
Tamén alí onde falabamos de coitelos puxemos ?cuchillos? e dabamos os ?buenos días?; e onde ofreciamos unha cadeira para sentaren os convidados pasamos a empregar ?sillas? para ?sentarse?. E non foramos por elas ao sobrado, senón que ?habíamos traído unas do piso?. Pouco a pouco, igual que o cemento gris e descontextualizado foi facéndose co contorno urbano e paisaxístico tamén un feixe de palabras, xiros lingüísticos e entoación alleas fóronse apropiando da nosa lingua. O uso abusivo do pronome enclítico antes do verbo ven ser algo así como o ladrillo á vista. Que haxa políticos, xentes da cultura, do mundo da empresa, en fin, persoas de relevancia social que estraguen a paisaxe da nosa sintaxe, da nosa fonética, do noso riquísimo vocabulario, non ten perdón. Oxalá a súa preocupación pola estética urbana derive tamén en preocupación polo uso coidado da nosa lingua.
Sabes ben, amigo Antón, que non sinto ningún receo, máis ben simpatía, cara á xente que comeza a falar en galego; aínda que se lle note a falta de soltura. Non hai que ser especialista para pórse a falar o noso idioma. Non é iso! Eu mesmo, lembra os nosos anos de instituto, sumeime ao carro do galego sendo un mociño. Ao principio, dábame reparo, algo de vergoña. O dos pronomes resultábame complicado; para o do vocabulario aproveitei o esforzo en Lingua Galega. A maneira de dicir as cousas foi cuestión de tempo, oído, atención e intención. Desde aquela sempre escoitei á miña avoa doutro xeito... ata que nos deixou. Pero, sabes?, fervíame o sangue cada vez que un veciño se metía comigo dicíndome aquilo de que "na Coruña, así, non te van escoitar!". (Que sabería el da Coruña, paspán do carallo!)
Doeume moito, a principios dos noventa, ver como un mozo de Corme foi eliminado nunhas probas selectivas para un posto de xornalista na TVG porque "tiña moito acento" e, para os examinadores, o periodismo era algo moi serio. Mesmo lle recomendaron presentarse ao castin de Mareas Vivas, que probabelmente alí tería éxito. Por suposto, todo iso cun adobío de pronomes mal colocados, reflexivos inexistentes, algún que outro tempo composto e, iso si, unha voz grave moi aséptica e de imposíbel identificación fonética.
Agora que tes responsabilidades políticas, amigo Antón, quero animarte a ti e a todos os teus compañeiros a que poñades tanto empeño no coidado da nosa paisaxe e das nosas vilas como no da nosa lingua. Tan importante é o patrimonio material como o inmaterial. E a mellor maneira de emprender ese labor é comezardes vós mesmos dando exemplo. Esforzádevos día a día na dignificación do seu uso. Que se note que vos doe. Hai moita ilusión posta no recambio vivido polo país. Non o defraudedes.
Despídese cunha aperta o teu amigo que o será sempre e que sempre che agradecerá o térelo animado a falar en galego. |
|
|
|
|
| Onde está a imposición? |
|
[12/05/2008]
Carlos Callón (presidente da Mesa pola Normalización Lingüística
 Non hai correspondencia entre o número de persoas que utilizan o galego no seu día a día e a presenza deste idioma nos diferentes ámbitos: medios de comunicación, ensino, xustiza, comercio etc. Esta contundente exclusión da lingua de Galiza, por secular e abafante, está interiorizada como natural. Denunciar esta situación e pórlle remedio son os dous eixos da manifestación convocada para o próximo 18 de maio.
A posibilidade de equilibrar minimamente a balanza, garantindo o dereito a comunicarse en galego alí onde se exclúe, é descrito polos sectores máis inmobilistas da sociedade como ?imposición?. Trátase dunha mentira, dun discurso cínico e irracional, aínda que reiterado mil veces e desde lugares de inmenso poder. Así, o oprimido na realidade faise ver como opresor.
En cantas ocasións non temos que padecer as persoas que queremos vivir en galego os efectos dese perverso discurso? Permitídeme que vos conte algo que me aconteceu hai poucos días. Coido que é un bo exemplo do contraste que hai entre o discurso de ?la imposición del gallego? e a triste verdade da negación de dereitos lingüísticos.
Tiven de presentar unha denuncia perante a Policía Nacional na comisaría de Santiago. Cando me tocou a vez, solicitei que a denuncia, que eu asinaría, estivese en galego. ?No puede ser. El programa no nos lo permite?. Eu insisto e o funcionario que me respondeu chama a outro: ?Nosotros no tenemos por qué entender el gallego. Si quiere, preséntela por escrito, si no se la recogeremos en castellano?.
Expliqueille que o galego era lingua cooficial, que eu agardara a miña quenda como calquera outro veciño e como tal quería ser atendido. Por falar en galego non somos cidadáns de segunda que teñamos de facernos os nosos propios formularios.
O segundo funcionario víase incómodo pola resposta e repetiu: ?Nosotros no tenemos por qué entender el gallego?, ao que lle retruquei: ?Perdoe, mais eu non falo galego para molestar, fáloo porque é a miña lingua, e a Administración ten de garantirme ese dereito.?
O primeiro funcionario transixe e dime que, aínda que el non teña por que saber galego, si está disposto a transcribir o que eu lle diga, mais requere a autorización, para o cal deciden chamar aos seus superiores. 45 minutos de reloxio tardou en chegar a resposta, indicando que eu tiña, efectivamente, ese dereito.
Conseguín que a parte que eu declaraba fose en galego, mais todo o resto foi en español: cabeceira e final do escrito, dereitos do denunciante, atención oral... Castigóuseme con 45 minutos de agarda que non tería de sofrer se claudicase do meu dereito, como se ven obrigados a facer a maioría dos falantes de galego, que deben presentar as súas declaracións traducidas por persoal que ?non ten por que entendelos?.
Cando asinei a miña denuncia, o funcionario non puido resistirse: ?A mí, el gallego, sin imposiciones?. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
