|
|
|
|
|
|
| O Día |
|
XOSÉ MANUEL PEREIRO
"Non confunda vostede a Galicia real coa nacionalista, que é moito máis reducida", aconsellou (é un dicir) ao alcalde coruñés, Javier Losada, ao portavoz do grupo popular, Carlos Negreira, no último pleno municipal. Debatíase a decisión do goberno local socialista e nacionalista de renunciar a case dúas décadas de preitos xudiciais, ningún gañado e nin sequera empatado, en demanda da utilización do topónimo castelán da cidade. Tendo en conta a dieta dixerida polo electorado socialista local o último cuarto de século nese e outros temas, o recentemente estreado presidente provincial do PP utilizaba con habilidade un argumento do manual do partido: advertir ao PSDEG de que é mellor estar só que mal acompañado (polo BNG). Un argumento do que tamén adoitan botar man ás veces algúns portavoces socialistas, coma se os gobernos de coalición (as malas compañías) fosen froito do altruísmo ou da caridade cristiá, da simple falta de carácter ou do vicio puro e duro, en lugar de ser o resultado da necesidade aritmética e/ou política.
A democracia baséase, efectivamente, e máis ou menos, na convención de que cada opción política representa a súa parte alícuota da sociedade. Pero a idea actual do que é Galicia e, desde logo, a realidade política da comunidade autónoma galega correspóndese moito máis á que concibiu o nacionalismo que a de calquera outra ideoloxía. A Galicia de hoxe, o seu concepto, é en gran medida unha creación da Xeración Nós, e o impulso do Estatuto do 36 que herdamos xurdiu do Partido Galeguista e do apoio que obtiveron dos elementos galeguistas doutros partidos republicanos e de esquerdas. Para o centro dereita de entón, aquí, como moito agora habería deputacións. Hoxe, con todo, Javier Areas pode proclamar todo o que queira a Alberto Núñez Feijóo como campión do galeguismo constitucional. E o propio partido de Negreira era o que gobernaba cando se decidiu por unanimidade no Parlamento que os únicos topónimos serían os orixinais galegos.
E o mesmo pasa co día de mañá. Refírome ao 25 de Xullo, non ao futuro. Foi unha creación galeguista un tanto paradoxal, dado que é á vez o día de Santiago, patrón de España. (Quizá seleccionaron a data porque era a festa grande do país e para poder combinar patriotismo e contemplar os lumes do Apóstolo). E foron os nacionalistas os que a mantiveron como puideron. Asistindo a unha misa en honra de Rosalía - "a misa dos ateos"- nos peores anos, ou sufrindo detencións e apañando porrazos nos non tan malos, incluídos nos bos da democracia consolidada. A firma que acabou aparecendo no DOG declarándoo Día Nacional de Galicia foi a de Antonio Rosón, un militante centrista cun pasado bastante de dereitas. Outro caso máis en que, a longo prazo vale máis ter calidade de ideas que cantidade de votos, aínda que a curto sexa frustrante.
E o Día, dá Patria ou Nacional, as súas actuais liturxias e a súa necesaria renovación simbolizan as ideas, ou a falta delas, que teñen do país as formacións políticas que o representan alícuotamente. (De que a ofrenda ao Apóstolo siga sendo un acto con contido político en lugar dun pintoresco cerimonial atávico como o Misteri de Elxe, xa nin falamos). Para o PP nin sequera era unha data propia cando estaba no poder e xestionaba o protocolo, e menos o é na actualidade, coa estratexia da ofrenda floral itinerante e intermitente. A mesma contrariedade afecta aos socialistas que agora, con todo, lograron crear unha celebración institucional nova, A Véspera. O maior reto teno o BNG. Manter a manifestación como acto central e leitmotiv do Día dá Patria, máis que unha referencia para os cidadáns que escolleron aos nacionalistas para que os gobernen, non xa agora na Xunta, senón antes en moitas outras institucións, é un encontro entre reivindicativo e nostálxico que nin lles vai nin lles vén.
Iniciativas previas como o Festigal para as xeracións máis novas, ou a posterior comida na carballeira, na que participan familias ou cuadrillas e pódese contemplar a un funcionario do Estado dando a probar a torta que fai a súa muller ou un agricultor repartindo cirolas claudias da súa leira, son espazos de relación social que deberían cobrar máis importancia, incluída importancia política. Porque os partidos son, cada vez máis, tanto dos votantes como dos militantes e porque non se pode vivir sempre da herdanza. |
|
|
|
|
| 1 Comentario(s) |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
