Voceiro de N.E.G.
(NOVA ESQUERDA GALEGA)
Nova Esquerda Galega (NEG) é unha organización que se define como alternativa, socialista, ecoloxista, galeguista, confederal, internacionalista, feminista, altermundista e que se esforza por impulsar as loitas contra toda forma de explotación, opresión e dominación sobre as persoas e a natureza. As mulleres e os homes de Nova Esquerda Galega (NEG) organizámonos politicamente para levar adiante a transformación revolucionaria da sociedade. Nova Esquerda Galega (NEG) procura a construción do socialismo sen renunciar a unha democracia avanzada e participativa, autoxestionaria, libre de explotación, alienación e opresión, onde todo o mundo poida participar dun xeito democrático e autónomo na elección dun novo futuro colectivo.
PULSA SOBRE A BANDEIRA DE NEG PARA SABER MÁIS SOBRE NOVA ESQUERDA GALEGA (NEG)
|
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| A CONSTRUCIÓN DUN NOVO PODER POPULAR |
|
Por Xoel V. S. López Calderón *
Hai que unir as loitas da esquerda soberanista e conseguir que os movementos sociais conflúan nas súas loitas e o movemento sindical de clase manteña a súa unidade de acción.
É imposíbel facer fronte ás desapiadadas e implacábeis medidas do ultraliberalismo e a dereita se non somos capaces de crear unha fronte ampla e non excluínte que poida artellar unha potente organización de masas.
Temos que facer posíbel unha dinámica diferente, e iso por medio da proxección de determinadas fraccións da esquerda social cara a instancias políticas, é dicer, levalos ao parlamento, aos concellos, ás institucións sen abandonar a rúa Debemos ser coherentes coa nosa base social, co que dicemos e facemos, non participando en componenda ningunha á marxe da loita de masas e as ofensivas desenvolvidas desde as organizacións populares.
Non podemos caer nos mesmos erros da «esquerda» social-liberal institucionalizada. É necesario que esta nova esquerda transformadora, constrúa unha práctica baseada na axuda mutua, a cooperación política, o non-individualismo, a horizontalidade, a radicalidade democrática, o desenvolvemento de dispositivos propios de comunicación xeradores de pensamento alternativo á ideoloxía hexemónica, e que vai facendo unha fenda no valado de mentiras construído polo PODER, de maneira que un pensamento fresco e alternativo chegue ás testas da clase traballadora e ao pensamento colectivo da maioría social.
Unha estrutura de coordinación de organizacións diversas que sexa estábel, plural e unitaria, que xunte o mellor da esquerda política e o soberanismo, que faga confluír as loitas dos diferentes movementos cívicos e veciñais, que aglutine as loitas do movemento obreiro, que concentre en só feixe de luz, igual que unha lupa, todos os movementos sociais desde o movementos feminista até o ecoloxista, desde as plataformas de afectados pola hipoteca até as coordinadoras okupas, desde os colectivos antiimperialistas e de solidariedade internacionalista até os colectivos de defensa da cultura propia, a lingua e o patrimonio e implicando aos lideres naturais xurdidos da propia sociedade, aos máis combativo e honestos de cada organización.
O que vimos nas prazas cando xurdiu o movemento 15M entendo que é o camiño para construír un verdadeiro PODER POPULAR. Por iso opino que a conciencia de clase, a moral de combate revolucionaria e ao mesmo tempo ás organizacións de masas, pero tamén a capacidade para coordinar e encadrar aos sectores máis avanzados do movemento obreiro e estudiantil son cuestións fundamentais para que calquera proceso de cambio revolucionario teña éxito.
Os intelectuais orgánicos e dirixentes das organizacións de masas aliñadas cos intereses das clases subalternas deben reverter a súa situación de sometemento e deben achegarse aos líderes naturais dos movementos populares e aprender dunha vez por todas a lección que nos deron os centos de miles de traballadores e traballadoras nas súas diferentes loitas políticas, pola democracia e pola xustiza aos longo da historia.
Superar o capitalismo debe implicar construír xuntos (libertarios, independentistas, comunistas, socialista, ecoloxistas, feministas, antiglobalización,...) espazos de práctica común de loita democrática e participativa, de combate unitario, mais tamén a organización de asembleas populares en barrios e distritos, dicendo e facendo cousas moi diferentes ás que fan o PSOE e outras forzas políticas asimiladas polo sistema, de xeito horizontal, unitario, onde non decide un aparello nin un secretario xeral ou de organización, senón os propios traballadores e traballadoras en asemblea.
Construír día a día miles de experiencias pola base, coordinadas en rede e de forma horizontal e democrática. Este é o único camiño para recuperar os dereitos e construír un novo sistema social e político.
Por isto é necesario realizar un esforzo organizativo e unitario, próximo á xente, nos lugares de traballo, na universidade, nos barrios, unindo reivindicacións e cunha mensaxe global ?Esta débeda ilexítima e non a pagamos?.
A tarefa de crear tecido social é indispensábel e o como se fai é o máis importante para que este sexa sostíbel e alternativo.
Traspasar os límites que o estado intenta impoñernos a forza de leis, do seu aparello represivo, dos seus medios de comunicación e o papel dos seus colaboradores necesarios.
A xestación dese traballo cotiá, creará as bases dun novo poder popular e a iso contribuiremos todos os traballadores e traballadoras conscientes e comprometidos coa causa do socialismo democrático.
* Xoel V. S. López Calderón é traballador do metal e licenciado en historia. Milita en Nova Esquerda Galega (NEG).
|
|
|
|
|
| Adolfo Pérez Esquivel: ?Venezuela vive a reedición do primeiro golpe de estado mediático da Historia? |
|
Por: Adolfo Pérez Esquivel *
Cubainformación TV - Baseado nun texto de Adolfo Pérez Esquivel - Alainet / Blog «Isla mía».- Venezuela, por primeira vez na súa historia, é dona dos seus recursos petroleiros, que puxo ao servizo do pobo. Grazas a iso, nunha década aumentou o gasto social en máis dun 60 %, reducindo a pobreza nun 44%.
Algúns sectores da oposición non soportan isto. Non se resignan e tratan de alcanzar, a través da violencia, o que non conseguen polas urnas.
A súa estratexia golpista non é un feito illado. Os ataques a Venezuela son parte da guerra contra o proceso de cambio na rexión. Xa o intentaron antes -e fallaron- en Ecuador, Bolivia, Arxentina, e na mesma Venezuela en 2002. Pero triunfaron en Paraguai e Honduras, onde EEUU expandiu as súas bases militares.
É vergoñenta a campaña que acusa de ditadura a Venezuela, primeiro estado nación da historia en aprobar o sistema de referendo revogatorio do seu presidente á metade do seu mandato.
Os medios transnacionais, como CNN, FOX ou o Grupo Prisa, difunden propaganda de guerra en nome da paz, e odio en nome da liberdade. É necesario aprender da historia e non esquecer.
Porque estes grandes medios son o actor político principal na estratexia da dereita venezolana, para repetir un golpe de estado como o do ano 2002, non por casualidade considerado o ?primeiro golpe mediático da historia?.
Texto orixinal
Venezuela: democrática e bolivariana
* Adolfo Pérez Esquivel - Alainet / Blog «Isla mía».-
Venezuela atópase ameazada por intentos golpistas da dereita latinoamericana e o goberno dos EEUU, non é algo novo e sobre isto xa non quedan dúbidas. Todos os países latinoamericanos a través da CELAC, a UNASUR, o Mercosur e o ALBA emitiron pronunciamentos conxuntos recoñecendo o intento de desestabilización da democracia venezolana, expresando a súa solidariedade e a necesidade de diálogo.
A solidariedade co pobo venezolano e o seu goberno é un gran desafío para toda Nosa América. Resulta preocupante e dolorosa a intensidade da violencia desatada, provocando mortes, feridos e danos materiais.
O ex Presidente Hugo Chávez gañou as súas derradeiras eleccións por máis de 10%. Como lamentabelmente non puido asumir a súa responsabilidade a tempo foi necesario levar adiante unhas novas eleccións con observadores internacionais e non quedou dúbida ningunha da lexitimidade do novo presidente. Gañou Maduro e unha vez máis gañou o proxecto bolivariano iniciado por Chávez, porque as maiorías venezolanas entenden que o seu país mellorou e é máis igualitario.
En efecto, grazas a este proceso, Venezuela por primeira vez na súa historia puido ser dona dos seus propios recursos petroleiros e poñelos ao servizo do pobo, do continente, e mesmo de EEUU cando foi devastado polo furacán Katrina. Durante a última década, o goberno aumentou o gasto social en máis dun 60,6% e hoxe é o país da rexión co nivel máis baixo de desigualdade, logo de tela reducido nun 54%, e á pobreza nun 44%. En Educación sitúase no segundo en América Latina e o quinto no mundo coas maiores proporcións de estudantes universitarios. construíu máis de 13.721 clínicas en barrios nos que antes o Estado non ía e o seu sistema de saúde pública alcanza uns 95.000 médicos. construíu máis 500.000 vivendas, financiamento do deporte, entre outros logros.
Porén algúns sectores da oposición (non toda) con intencións golpistas, non se resignan á derrota electoral e tratan de alcanzar, a través da violencia, o que non puideron alcanzar en eleccións libres. O Presidente Nicolás Maduro en 10 meses á fronte do goberno enfrontou permanentes accións de desestabilización que buscan destituílo.
A violencia e os ataques a Venezuela son un ataque a todos os gobernos democráticos do continente. Non é un feito illado, os intentos de golpes de Estado avanzan con novas metodoloxías en América Latina. intentaron e fallaron en Ecuador, Bolivia, Arxentina e na mesma Venezuela no ano 2002, pero triunfaron en Paraguai e Honduras onde EEUU expandiu as súas bases militares.
Os medios de comunicación corporativos e multinacionais como CNN, FOX e os de Europa, manipulan información e difunden propaganda de guerra en nome da paz, e odio en nome da liberdade. O seu negocio é demostrar que son fundamentais para poder destituír a calquera presidente, e así recibir mellores pagamentos do Departamento de Estado Norteamericano. Pero os latinoamericanos xa sabemos que son un actor político máis, que defenden os intereses privados e das grandes potencias, con xogos de mentiras que provocan a suspensión das conciencias.
Debemos aprender da historia, porque no golpe errado do ano 2002 sucedeu o mesmo e por iso é considerado o primeiro golpe mediático da historia. Isto quedou comprobado no documental ?A revolución non será transmitida?, o cal recomendo.
A Paz é unha dinámica nas relacións entre as persoas e os pobos que non se regala, conquístase a través da Verdade, a Xustiza e o respecto aos dereitos humanos na construción democrática.
Por unha banda débense investigar as mortes de estudantes en mans de encapuchados para que haxa xustiza polas vítimas. Doutra banda apoiar o Plan de Paz e Convivencia Nacional que Venezuela lanzou, cunha masiva marcha popular, que busca a construción da paz cidadá e a loita contra a criminalidade, fomentando o desarme da poboación e das conciencias armadas.
No seu discurso Maduro expresouse con moita claridade: ?Aquel que chegase a pór unha camisa vermella coa cara de Chávez e sacase unha pistola e agredise a outro venezolano, ese non é chavista nin revolucionario, irá ao cárcere igualmente?. Non se ve á oposición facendo o mesmo.
Realmente resulta moi vergoñenta a campaña para chamar ditadura a Venezuela tendo en conta que é o primeiro país na historia dos estados nación en instaurar e aplicar o sistema de referendo revogatorio na metade do período presidencial para fortalecer a democracia. De feito, cando este tivo lugar en 2004, volveu gañar Chávez, tal como o fixo noutras 13 eleccións desde 1998.
Se un día tócalle perder algunha elección a este goberno, aceptarao como o fixo no seu segundo intento de reformar a constitución, pero nunca baixarán nin unha das súas bandeiras porque os bolivarianos seguirán traballando por unha Venezuela e unha Patria Grande mellor. A Revolución bolivariana, revolución das urnas e das rúas, sempre venceu coa Lei e coa democracia, e así o seguirá facendo, iso é o que a volve tan perigosa para algúns e tan necesaria para outros.
Por iso enviamos a nosa solidariedade e apoio ao pobo e goberno venezolano para a defensa das súas institucións democráticas, das políticas sociais, económicas e culturais alcanzadas a través da participación popular.
Bs. As. 22 de febreiro de 2014
* Adolfo Pérez Esquivel é Premio Nobel da Paz.
http://www.alainet.org/active/71543
|
|
|
|
|
| O Capital no século XXI |
|
 Por: Antonio Quero *
Tradución ao galego: Alberte Cid Garcia
Fonte: eldiario.es, 2 de febreiro de 2014
http://www.eldiario.es/autores/antonio_quero/
Apunta do importante libro de Thomas Piketty, quen augura para este século un regreso do capitalismo patrimonial: un futuro con crecemento lento e desigualdades cada vez maiores, que só poderían mitigarse mediante impostos mundiais sobre o capital.
Foron os últimos trinta anos un pesadelo neoliberal do que a crise espertounos e, en canto a socialdemocracia recupere a iniciativa política, volveremos á época dourada de crecemento e redución das desigualdades do Estado social de mediados do século XX? Thomas Piketty responde negativamente. Non é pesimismo ou unha conxectura sobre a impotencia da socialdemocracia, é o resultado dunha análise pormenorizada sobre a evolución da riqueza e as desigualdades nos principais países desenvolvidos nos últimos douscentos anos.
Os feitos son inapelábeis: o rendemento do capital (r) foi sorprendentemente estábel historicamente, en torno ao 5 %, mentres que a taxa de crecemento (g) oscilou entre o 1 e o 1,5 %. O crecemento entre o 3 e o 5 % das tres décadas posteriores á Segunda Guerra Mundial é unha excepción. Nestas condicións, onde r>g, os patrimonios tenden a acumularse a un ritmo maior do efecto redistributivo do crecemento polo aumento da produción e os salarios, xerándose desigualdades crecentes que, nos últimos anos, superaron o pico de desigualdade que se produciu xusto antes da Primeira Guerra Mundial, cando o stock de capital equivalía a entre seis e oito anos da renda nacional total. Fixeron falta dúas guerras mundiais e ?o suicidio dos rendistas? entre as dúas guerras (é dicir, viviron por riba das súas posibilidades no sentido de que o gasto anual que lles xeraba o seu ritmo de vida era maior que a renda que percibían do seu patrimonio) para redistribuir as cartas e empezar case de cero.
Trala Segunda Guerra Mundial, precedida pola Gran Depresión e as políticas redistributivas que inspirou, o forte crecemento das economías en reconstrución e expansión e a agresiva fiscalidade progresiva, con tipos marxinais superiores de ao redor do 60-70 % en Europa e do 80-90 % en Estados Unidos, así como o acceso xeralizado á educación e os seguros por enfermidade, desemprego ou vellez, aseguraron o acceso das masas traballadoras a un pequeno patrimonio, converténdoas en clases medias. Se en 1913 un 10 % da poboación acumulaba a práctica totalidade da riqueza nacional, na actualidade ese 10 % segue posuíndo a maior parte, pero agora hai un 40 % que goza dun pequeno patrimonio, mentres que o 50 % restante cobra un soldo ou unha prestación pero non acumula patrimonio e non deixa case nada aos seus herdeiros. Esa urxencia dunha ?clase media patrimonial? é para Piketty a maior transformación estructural do reparto da riqueza nos países desenvolvidos. Coa ralentización do crecemento e as rebaixas fiscais da revolución conservadora dos anos 1980, a clase alta patrimonial volve a emerxer: o patrimonio do 10 % máis rico medra exponencialmente mentres que o do 1 % máis rico faino estratosfericamente.
A perspectiva para o século XXI, unha vez que as economías emerxentes alcancen a madurez e a poboación mundial se estabilice, é unha taxa de crecemento da orde do 1 ó 1,5 %, mentres que o rendemento do capital seguirá en torno ao 5 %. A implicación evidente é que o reparto da riqueza acentuaría a súa senda diverxente ata alcanzar cotas social e democraticamente inaceptábeis.
Esta radiografía completa do capitalismo patrimonial atópase no impoñente último libro de ThomasPiketty [1], Le capital au XXI e siècle. Sen ser aínda traducido a ningún outro idioma, esta obra de Piketty de case mil páxinas converteuse inmediatamente nunha referencia das ciencias sociais [2]. Xa antes da súa publicación, Thomas Piketty, un brillante economista francés de 41 anos, era un referente mundial no estudo das desigualdades de renda. Xunto con Emmanuel Saez, da Universidade de Berkeley, e Anthony Atkinson, da Universidade de Oxford, construíron unha base de datos monumental sobre as rendas altas, a WorldTop Incomes Database, na que tamén colaborou o mozo economista arxentino Facundo Alvaredo.
O forte impacto do libro de Piketty explícase por varias razóns. A primeira é o carácter inédito e exhaustivo dun estudo do capital, tanto das rendas como do patrimonio, nos países desenvolvidos na maior escala temporal que permiten os arquivos, é dicer, prácticamente, desde a Revolución Francesa que instaurou en Francia un censo patrimonial, a Revolución Industrial en Reino Unido e a independencia en Estados Unidos. Sobre outros países, como Alemaña, Xapón, Canadá ou Suecia, as estatísticas fiables dispoñíbeis empezan a finais do século XIX. Todos estes datos pódense consultar nun anexo técnico en internet que constitúe unha auténtica mina documental. A segunda razón son as conclusións empíricas que se extraen deste estudo e que contradín, como veremos a continuación, axiomas da teoría económica até agora inamovíbeis. A terceira son as novas leis do capitalismo que se deducen da análise dos datos. Para rematar, Piketty, que pertence á estirpe dos intelectuais franceses preocupados polo devir político do mundo no que viven, ofrece unha perspectiva inquietante sobre a evolución previsíbel do capitalismo patrimonial no século XXI e móllase propoñendo solucións.
O primeiro axioma que se derruba á luz dos datos é o dos rendementos decrecientes de Ricardo, que serviría a Marx, aplicándoo ao capital, para predecir a crise do capitalismo pola caída dos rendementos do capital a medida que este se acumula. Cento trinta anos logo da morte de Marx, o capital acumulado superou calquera previsión imaxinábel na época do ideólogo do socialismo, pero o seu rendemento segue sendo sorprendentemente estábel en torno ao 5 %. O progreso tecnolóxico, o crecemento da poboación, o acceso á educación e, recientemente, a globalización e a sofisticación dos mercados financeiros, permitiron ao capital atopar constantemente novas oportunidades de fructificar. Piketty non demostra teóricamente de onde procede esta sorprendente estabilidade do rendemento do capital, pero a súa lectura do que nos ensina a historia económica deixa pouco lugar para a dúbida.
Outro mito que se derruba é a visión optimista de Kuznets dunha redución das desigualdades a medida que o desenvolvemento económico e humano avanza. Kuznets baseou o seu predicción nunha serie temporal de datos relativamente curta, entre 1920 e 1950. O paso á escala do moi longo prazo operado por Piketty demostra precisamente o contrario, posto que a relación r>g móstrase constante na historia, e que a excepción é o breve periodo entre 1950 e 1970. Neste sentido, os datos tamén fan cambalearse outro suposto básico da economía neoclásica, que implicaría unha tendencia cara á igualación entre as rendas do capital (r) e o crecemento económico (g).
A análise fría e obxectiva dos datos, así como das dinámicas en xogo que os arroxan, ofrece unha perspectiva para o século XXI pouco alentadora, cunha economía mundial instalada, desde hai trinta anos, nunha senda firme de acumulación cada vez maior de riqueza no alto da pirámide. A lei de ferro de r>g conduce á vitoria do rentismo sobre a meritocracia, na que "o pasado devora ao futuro". O capitalismo patrimonial xa coñeceu unha evolución similar no século XIX que desembocou en 1913 en niveis de desigualdade sen precedentes. Ninguén pode desexar un novo conflito mundial devastador para desfacer esa desigualdade, polo que Piketty penetra ao final con valentía no terreo das propostas para atenuar ou corrixir devandita evolución. A principal delas é a instauración dun imposto mundial progresivo sobre o capital, tanto dos activos inmobiliarios como mobiliarios e neto de débedas. Piketty non se fai ilusións sobre a viabilidad política da súa proposta, aínda que argumenta convincentemente sobre a súa viabilidade no seo da Unión Europea se existise a suficiente vontade política (Piketty non esconde o seu optimismo relativo achega da deliberación democrática en base aos datos e as conclusións ás que nos levará a acumulación de riqueza máis aló do socialmente soportábel). Pero considéraa unha "utopía útil" no sentido de que obriga a calquera outra solución a medirse con respecto ao ideal teórico que constitúe devandito imposto mundial progresivo sobre o capital. Tamén demostra os beneficios que comportaría, máis aló da recadación, a cooperación fiscal internacional necesaria para a súa implantación.
Non hai espazo aquí para mencionar outras cuestións apaixonantes tratadas por Piketty cunha claridade pedagóxica ao alcance de calquera cidadán formado, desde a distribución da renda até a historia dos sistemas impositivos, pasando pola causalidade entre o desmantelamento dos tipos marxinais superiores ?confiscatorios? e a explosión dos soldos dos altos executivos. Tampouco cabe unha crítica máis detallada do feito de que a análise e as teses de Piketty repousen sobre o estudo pormenorizado das estatísticas pero non sobre unha investigación das fontes e forzas capitalistas de creación de riqueza. Aínda así, Le capital au XXI e siècle constitúe unha obra maior non só polo amplísimo obxecto de estudo que abarca e os múltiples froitos que outros investigadores poderán recoller do espectacular compendio de datos e análises, senón pola lucidez e humildade coa que Piketty recoñece a pertenza da economía ás ciencias sociais e o seu deber de contribuír, desde a honradez intelectual, a enriquecer o debate democrático en aras de descubrir as políticas que producirán os resultados máis acordes cos obxectivos morais e sociais dunha comunidade.
______________
[1] Le Capital au XXIe siècle, Editions du Seuil, Parides, 2013, 972 páxinas, 25 Euros.
[2] Pódese atopar un resumo en inglés en The return of ?patrimonialcapitalism?: review of Thomas Piketty´s Capital in the 21st century, de Branko Milanovic.
* Antonio Quero coordina o grupo Factoría Democrática de militantes e simpatizantes socialistas. É funcionario da Comisión Europea. Actualmente na Dirección Xeral de Orzamento, traballou nos departamentos de I+D, de Relacións Exteriores e de Economía.
|
|
|
|
|
| OS NOVOS GOLPES DE ESTADO |
|
Por Lois Pérez Leira *
O golpe de estado converteuse nos últimos anos nunha variante política, para facerse co poder político, por parte de grupos minoritarios, que na maioría dos casos son instrumentalizados desde o exterior. O golpe en Francia, por Bonaparte, o «18 Brumario», sería o primeiro Golpe de Estado moderno.
Nas últimas décadas do século pasado América Latina sufriu distintos golpes de Estado protagonizados polas forzas armadas co apoio dos EEUU co fin de servir ás oligarquías crioulas. Os casos máis coñecidos son os golpes de estado contra Jacobo Arbenz en Guatemala, Juan Domingo Perón na Arxentina, Getulio Vargas no Brasil, Joao Goulart en Brasil, Rojas Pinilla en Colombia, Bosch en Dominicana, Estenssoro en Bolivia e Bordaberry en Uruguay, entre outros. O caso do golpe de estado contra Salvador Allende en Chile, converteuse na expresión máis clara e de maior repercusión mundial, da planificación e inxerencia dos EEUU, nas cuestións internas dun país soberano. Os golpes sucedéronse naquel continente, con algúns moi tráxicos, como o do xeneral Videla na Arxentina, que lles custou a vida a máis de 30 mil acodes. Aínda que este método utilizar tamén noutros países como no Congo, Corea do Sur, Vietnam do Sur, Grecia, Ghana, Indonesia e un sen fin de países.
O xornalista Humberto Mazzei escribe un informe moi interesante partindo do libro de Malaparte sobre a historia dos golpes de estado e a denuncia que fixo dos gobernos de Hitler e Mussolini, que lle valeron cárcere e exilio.
O famoso xornalista italiano Curzio Malaparte escribiu en 1931 o libro «Tecnica do colpo di Stato» (A Técnica do Golpe de Estado). Segundo Mazzei ?a súa idea fundamental é que o golpe de Estado é un problema técnico e non político. Malaparte pasa revista aos golpes de estado máis famosos, algúns triunfantes e outros fracasados. Entre os golpes da primeira metade do século XX, menciona o de Primo de Rivera en España, o de Pilsudsky en Polonia e outros máis, pero resalta os golpes en que o obxectivo golpista foi anunciado antes?.
As tácticas do Pentágono e do imperialismo ianqui foron modernizándose e os métodos para chegar ao mesmo obxectivo, que é burlar a vontade popular por medio de golpes de estado, pasou de utilizar as forzas armadas con métodos violentos e sanguentos, para dar golpes económicos ou mediáticos. Na actualidade as telecomunicacións son o principal instrumento para orientar esa opinión pública uniforme e levala cara os obxectivos que se desexan, ao momento de que se converteron en importante arma de guerra. Arma para a guerra cultural e psicolóxica, a de desinformación e propaganda; cuxa última fronte operativa son Internet e as redes sociais.
No inicial golpe de estado de Libia, onde os medios de comunicación internacionais determinaron as condicións de intervención, o estrangulamento da súa economía, a falta de alimentos e enerxía, déronlle o golpe mortal para xerar a base social necesaria para propiciar a caída do goberno, á marxe da acción militar da OTAN.
Nestes días varios son os países que están sufrindo unha política de desgaste que pode terminar nun golpe de Estado ou nun cambio de temón político. Por unha banda a Arxentina que vén sufrindo un acoso económico planificado co fin de xerar un ambiente social e político, favorábel a un cambio de goberno. Doutra banda esta Venezuela que vive nunha permanente campaña desestabilizadora, tanto no económico como no político. Proceso que se asemella ao plan orquestrado pola CIA en Chile durante o goberno da Fronte Popular. Este plan coincide co golpe de Estado perpetrado en Ucraína contra o goberno de Vítor Yanukovysh. O transfundo é gañar novos mercados e achegar as fronteiras da OTAN a Rusia.
Piotr Simonenko primeiro secretario do Partido Comunista de Ucraína nunha carta enviada o 24 de febreiro aos seus camaradas dilles: ?Occidente abertamente, sen cerimonias, inmisciuse nos asuntos internos do noso país, apoiando ao actuación das forzas ultradereitistas, por canto están encamiñados a unha profunda transformación da situación xeopolítica en Europa e o mundo, a destruír os lazos de varios séculos, económicos, culturais e espirituais dos pobos ruso e ucraíno e dos demais pobos irmáns da antiga Unión Soviética, entregando a Ucraína como protectorado dos EEUU, a UE e a OTAN, do FMI e de varias multinacionais?. Resulta probada a actuación de grupos ultradereitas, encabezados por forzas abertamente neonazis, xurdidas á calor do réxime de Yanukovich.
Mentres o corrupto presidente de Ucraína foxe sen apoio popular, en Venezuela o goberno e a maioría da poboación defenden a legalidade democrática e a súa revolución bolivariana.
Os países de América Latina saben que se avanza e triunfa o intento de Golpe de Estado en Venezuela, logo irán a por eles.
* Lois Pérez Leira é analista político internacional, escritor, director de cine, investigador sobre cuestións migratorias, co-voceiro de Nova Esquerda Galega, voceiro de La Izquierda, ex-sindicalista e activista social.
___________________________________________
Bibliografía:
* Humberto Mazzei, A Técnica do Golpe de Estado. Servizo Informativo "Alai-amlatina"
* Carta de Piotr Simonenko primeiro secretario do Partido Comunista de Ucraína enviada o 24 de febreiro.
|
|
|
|
|
| Nova Esquerda Galega solicita a celebración dunha Asemblea Nacional extraordinaria de ANOVA |
|
Nota de Prensa
Nova Esquerda Galega solicita a celebración dunha Asemblea Nacional extraordinaria de ANOVA
Os militantes de Nova Esquerda Galega (NEG) algúns do que tamén somos membros de ANOVA queremos facer pública a nosa preocupación pola situación de confrontación interna que vive a devandita organización. Manifestamos a nosa inquietude pola fractura endóxena que padece a feble estrutura orgánica de ANOVA, fragmentación que foi agravándose tralo referendo interno celebrado recentemente para definir a política de alianzas de cara ás vindeiras eleccións europeas.
Nova Esquerda Galega (NEG) é unha organización galega que sempre promoveu a unidade da esquerda, é dicir, o acordo de todas e todos aqueles que devezamos unha verdadeira confluencia ou alianza de toda a esquerda política e social, a coalición de todos aqueles segmentos do espectro político tipicamente asociado a calquera tradición política transformadora desde o socialismo democrático ata o anarquismo, desde o soberanismo ata o federalismo, desde o altermundismo ata o movemento sindical, en resumo, a agrupación de todos aqueles que se opoñen á dereita política e ao ultraliberalismo.
É necesario agrupar a toda a esquerda, os movementos sociais, o ecoloxismo, o feminismo, os movementos anti-desafiuzamentos e okupas, o anti-militarismo,...e por iso consideramos dun grave erro político abandonar a proposta realizada por Xosé Manuel Beiras de construír unha fronte ampla rupturita, onde estean representados os partidos nacionalistas de esquerda co resto de formacións da esquerda federal ou confederal e rupturita. De todos os xeitos non se trata de converter ANOVA nun protectorado de Esquerda Unida, senón máis ben en crear as bases para construír unha gran alianza de toda a esquerda democrática sen tutelas de ninguén e baixo uns alicerces baseados na cooperación e o consenso.
Ante a acefalia producida polas numerosas renuncias a diferentes postos da Permanente de ANOVA, pensamos que resulta urxente a convocatoria inmediata dunha Asemblea Nacional extraordinaria que sirva para reformular o modelo organizativo e político de ANOVA?Irmandade Nacionalista e abra un novo camiña de encontro e dialogo que axude a pechar as feridas abertas desde o propio momento da súa fundación.
Vigo, 27 de febreiro de 2014
Comisión Executiva Nacional de Nova Esquerda Galega |
|
|
|
|
| Eleccións europeas |
|
Por: Gabriel Flores *
Tradución ao galego para A Voz da Nova Esquerda: Xoel V. S. López
Aínda que poida que a moitas persoas non lles soe de moito o seu nome, van oír e ler con frecuencia nos próximos meses a Martin Schulz. De feito, xa comezou a facerse un oco no ateigado espazo das noticias que reclaman atención na súa dobre condición de Presidente do Parlamento Europeo e candidato polo Partido Socialista Europeo a presidir a Comisión Europea tralas próximas eleccións europeas que se celebrarán nos 28 Estados membros da Unión Europea (UE) entre o 22 e o 25 de maio de 2014.
Tal e como establece o vixente Tratado de Lisboa, o novo Presidente da Comisión Europea será proposto por maioría cualificada do Consello Europeo, ?tendo en conta o resultado das eleccións ao Parlamento Europeo e tras manter as consultas apropiadas?, pero será o Parlamento o que ?elixirá ao candidato por maioría dos membros que o compoñen?. Se a persoa proposta non obtén o respaldo maioritario da Eurocámara, o Consello Europeo deberá propor no prazo dun mes, outra vez por maioría cualificada, un novo aspirante que deberá someterse posteriormente a idéntico procedemento e superalo (Artigo 17.7 do Tratado da Unión Europea)
O máis probábel é que o Partido Popular Europeo no que se agrupa boa parte da dereita conservadora volva ser o máis votado nestas eleccións (do mesmo xeito que nas tres últimas de 1999, 2004 e 2009). Porén, a pouco que os resultados non sexan un desastre para a socialdemocracia, Schulz podería converterse no candidato con máis posibilidades de concitar os apoios necesarios no novo Parlamento Europeo. Un Parlamento que reflectirá o maior grado de fragmentación e polarización de todos os constituídos ata a data e a maior presenza de correntes euroescépticas e eurohostís.
Á marxe do que suceda cunha abstención que podería roldar máximos históricos, as dúas grandes correntes políticas europeas sufrirán o desgaste provocado polo seu compromiso cunha xestión da crise centrada na austeridade que segue concitando o apoio dos grandes grupos de poder económico e financeiro, pero que non contenta, por razóns ben diferentes, nin ás cidadanías dos países do norte da eurozona nin ás do sur. O normal e, na miña opinión, o máis conveniente para a saúde democrática do proxecto europeo é que ambas as dúas agrupacións políticas europeas paguen polos seus erros e polo seu apoio consciente aos intereses dos grandes grupos económicos e unhas elites que están aproveitando a crise para obter maiores rendas, patrimonios, privilexios, novos espazos de negocio e prebendas varias a costa dos bens públicos, os dereitos das clases traballadoras e o sufrimento que ocasionan as súas políticas en amplos sectores sociais.
Non é razoábel banalizar as consecuencias do posíbel fortalecemento de correntes antieuropeas de carácter ultranacionalista e reaccionario que en varios casos exhiben unha descarada xenofobia, pero sería moi difícil atopar algún aspecto positivo no intento de mobilizar o voto do medo e afogar así a libre e democrática expresión cidadá en contra dunha estratexia de saída da crise baseada nos recortes que a esquerda social valora como manifestamente inxusta e ineficaz. Doutra banda, esa estratexia conservadora impúxose fuxindo dos procedementos democráticos de control e consulta que eran reclamados por un sector substancial da cidadanía e eran facilmente realizábeis.
Os verdadeiros inimigos de Europa non son os partidos euroescépticos nin, menos aínda, os cidadáns que manifestaron con enorme temperanza a súa indignación e rexeitamento aos recortes, a austeridade, a corrupción e o saqueo ao que se viron sometidos bens e diñeiros públicos. Os verdadeiros inimigos de Europa foron as autoridades nacionais e comunitarias que realizaron unha xestión da crise escasamente democrática, sen explicar as súas decisións e os potenciais impactos destas nin solicitar a opinión da cidadanía, porque temían que a maioría social rexeitase unha estratexia de austeridade que afectou de forma extremadamente inxusta e desequilibrada aos países do sur da eurozona e a amplos sectores das clases traballadoras, sen que as vantaxes obtidas polas economías do norte da eurozona fosen significativas nin beneficiasen á maioría das súas poboacións.
O proxecto de unidade europea non se pode construír de costas á cidadanía nin con políticas que promoven a pobreza, o medo e a desigualdade e destrúen a cohesión económica, social e territorial. E que, precisamente por iso, polos custos que ocasionan, non poden responder aos intereses da maioría nin contar co seu respaldo.
Nos últimos dous anos, todos os estudos de opinión solicitados e coordinados pola Dirección Xeral de Comunicación da Comisión Europea mostraron que dous de cada tres cidadáns europeos pensan que o seu voto non conta na UE. Esa porcentaxe dispárase nos países do sur da eurozona ata o 80% en España, o 86% en Grecia e Chipre e o 79% en Italia e Portugal (datos do EB 80, último Eurobarómetro publicado en decembro de 2013). A confianza que inspiran as institucións europeas é moi escasa (un 67% dos enquisados en España mostra a súa desconfianza no Parlamento Europeo e porcentaxes parecidas respecto de a Comisión e o BCE) e tamén unha ampla maioría do 57% pensa que na UE as cousas van na mala dirección, fronte ao 24% que, pola contra, cre que o rumbo é bo. Malia a todo, nin ese escepticismo da cidadanía respecto da UE nin a desconfianza que inspira a acción política das institucións comunitarias impiden que a maioría social do noso país (o 56%) se manifeste a favor do euro e dunha unión económica e monetaria ou que unha maioría aínda máis ampla (o 69%) se siga sentindo cidadán europeo.
Parece claro que o euroescepticismo da cidadanía refírese máis ao rumbo que segue a UE e ás políticas que desenvolven as institucións comunitarias que ao proxecto de unidade europea que encarna a UE. Ou dito doutra maneira, o euroescepticismo que alentaron as institucións e as políticas comunitarias só socavaron marxinalmente o sentimento de sentirse cidadán europeo e o apoio popular que aínda concita o proxecto de unidade europea. Cando menos, polo de agora.
Non hai maior risco moral nin maior insuficiencia dos mecanismos democráticos de control e delegación de poder que o que os votantes non exerzan o seu dereito a reprobar e reemprazar aos gobernantes que non fixeron nada por escoitar a súa opinión nin por defender os seus intereses. Ou quizais si, porque aínda sería peor que as autoridades se afixesen a non asumir responsabilidades ou a non pagar nada polo que fixeron manifestamente mal, ás veces en contra do seu propio ideario ou programa e frecuentemente de costas aos propios electores e á cidadanía. No núcleo duro da democracia reside a capacidade que ten a cidadanía de xulgar o labor que realizan os gobernantes e de sancionar a súa actuación, autorizándoa ou reprobándoa, tanto nas prazas públicas como nas urnas, tanto no momento de depositar o seu voto como cando a data dunha nova cita electoral está aínda moi afastada.
En democracia sempre é a hora da cidadanía e nada hai mellor para a democracia que o cidadán exprese cando o considere oportuno a súa opinión, manifeste as súas críticas, defenda os seus dereitos e intereses e, si toca, deposite o seu voto, si desexa utilizalo, como mellor entenda.
Pero volvamos a Schulz e ao seu papel no conflito aberto entre diferentes institucións comunitarias á mantenta da unión bancaria e as negociacións en curso que el mesmo protagoniza no intento de modificar o alcance, o ritmo e os contidos do Mecanismo Único de Resolución e o Fondo Único de Resolución (ambos os dous conforman o segundo alicerce da unión bancaria) que foron decididos polos ministros de Economía e Finanzas dos Estados membros o pasado 17 de decembro e ratificados polo último Consello Europeo celebrado o 18 e 19 de decembro de 2013.
Schulz parece decidir que a súa campaña electoral vai estar centrada en dotar de verdadeiros contidos comúns ou únicos ao mecanismo e ao fondo de resolución e, de paso, axilizar a posta en marcha da unión bancaria. Propósito tan limitado como importante que enmarca no obxectivo máis amplo de intentar equilibrar a capacidade de decisión das institucións europeas e impedir que a deriva intergobernamental que tomou a UE vaia a máis e acabe na práctica anulando o método comunitario e consolidando a posición subordinada das outras institucións comunitarias fronte ao Consello Europeo. Máis concretamente, o seu obxectivo é que o poder de decisión nos asuntos comunitarios dos cumes de xefes de Estado e de Goberno diminúa e o das outras institucións europeas (a Comisión e o Parlamento, principalmente) aumente. En realidade, trátase de frear a escalada de poder do Goberno alemán e os seus aliados do norte de Europa, pero hai que entender que Schulz concorre a estas eleccións como cabeza da lista do Partido Socialdemócrata Alemán e que ten que acomodar a súa mensaxe ás preocupacións e peculiaridades do electorado alemán e á súa condición de representante dun partido que comparte o Goberno coa dereita alemá.
Nos últimos catro anos, o Goberno presidido por Merkel, arroupado polas forzas gobernantes dos outros países do norte da eurozona, marcou a axenda da UE, impuxo as reformas estructurais e as políticas de austeridade que considerou pertinentes e marcou os límites do que estimaba aceptábel ou inaceptábel para os seus intereses nacionais, á marxe dos impactos económicos negativos e sufrimentos sociais que as súas decisións puidesen ocasionar nos países do sur da eurozona que requiriron ou podían requirir o apoio financeiro da UE.
Con enorme intelixencia, Schulz decidiu que a diferenciación da candidatura socialdemócrata respecto de a da dereita europea non se centre en demasía nos escabrosos temas dos recortes, a austeridade, a inacabábel presión para reducir os salarios, a crecente insolidariedade entre os socios do proxecto europeo que presupoñen esas políticas e a conseguinte intensificación da desigualdade e a fragmentación económica, financeira, produtiva, social e territorial que provocan. A súa campaña, en consecuencia, vai tratar de colocar nun segundo plano a dicotomía entre esquerda e dereita en torno á estratexia conservadora de saída da crise que se impuxo ata agora e que decidiron manter viva, incorporando algunhas correccións, nos próximos anos.
A pretensión de Schulz, se a miña interpretación non é demasiado errónea, consistiría en centrar a súa campaña electoral na negociación en curso entre o Parlamento e o Consello Europeo en torno á unión bancaria co obxectivo de comunitarizar os desvaídos trazos dos recentemente aprobados mecanismo e fondo de resolución que requiren para a súa aprobación definitiva do voto dun Parlamento Europeo que xa expresou o seu rexeitamento ás propostas ratificadas polo Consello Europeo no último cume de decembro. Negociación na que resultará difícil que os desencontros políticos alcancen demasiada intensidade ou se convertan en trending topics e na que será fácil que Schulz poida lograr algúns éxitos parciais.
O enfrontamento institucional á mantenta da unión bancaria susténtase en propostas e argumentos inevitabelmente marcados por certa complexidade técnica, pouco propicios para interesar á opinión pública ou espertar crispación social. O obxectivo de Schulz non é protagonizar un conflito no que tería en fronte ao poderoso ministro de Finanzas alemán, Wolfgang Schäuble, senón concitar un apoio o máis amplo posible entre os membros das institucións europeas (o Parlamento e a Comisión en primeiro lugar, pero tamén no seo do BCE) que permitise rescatar o método comunitario de decisión e o papel protagonista do conxunto das institucións europeas na definición das políticas comunitarias. E, sen chegar a torcer a man de Schäuble, conseguir antes das eleccións de maio un acordo que lle permita presentarse como vencedor parcial da disputa e presentar o resultado obtido como unha reafirmación do método comunitario e un paso adiante nun reparto máis equilibrado dos poderes e funcións das institucións comunitarias.
Nese contexto, os debates electorais entre as dúas grandes correntes políticas europeas poderían desenvolverse con formas non demasiado agres ou desestabilizadoras para o curso que seguiu nos últimos anos a UE e que, nas súas liñas fundamentais, vai seguir transitando nos próximos anos. Á marxe dalgunhas diferenzas etéreas e xerais sobre o que pretenden facer coa UE que separan á dereita e á socialdemocracia europeas, ambas as dúas correntes semellan estar de acordo en que a orientación que segue a UE é a boa e que as correccións que sexa necesario facer, de maior ou menor envergadura sobre a intensidade dos ritmos ou o alcance dalgunhas reformas en marcha, non deben cambiar o rumbo que as dúas grandes formacións políticas que se disputan a xestión dos asunto europeos marcaron á UE.
Ao final, Consello e Parlamento Europeo chegarán a un acordo antes de maio. Xóganse demasiado como para escenificar un desencontro aberto e unha crise institucional en plenas eleccións europeas, cunha situación económica aínda moi delicada e nun momento clave do exame á banca europea que vai realizar o BCE antes de asumir as súas responsabilidades como supervisor único. O acordo entre o Consello e o Parlamento Europeo contentará parcialmente a ambas partes, pero non vai resolver nin o pretende os graves problemas dun sistema financeiro dominado por un pequeno e influente grupo de operadores de alto nivel que efectúan a maioría das operacións de mercado, van continuar mantendo unha propensión extrema a asumir riscos e pretenden seguir xogando con novos produtos que escapan a todo control. Nin dun sistema bancario dominado cada vez máis por grandes grupos demasiado grandes para caer, que teñen sempre un pé nos paraísos fiscais, especulan co diñeiro dos aforradores, exercen sen complexos a súa influencia política sobre reguladores e supervisores e nos momentos en que son máis necesarios, como agora, non serven para transformar os aforros que captan en créditos para os fogares e as pequenas e medianas empresas liquides que os solicitan.
A dereita conservadora e a esquerda socialdemócrata non son o mesmo, nin dá o mesmo cal das dúas gañe as próximas eleccións europeas; pero inclínome a pensar que gañe unha ou outra a transcendencia destas eleccións vai ser máis ben escasa e vai cambiar en pouco o curso que segue a UE.
Hai no noso país, é certo, moita ebulición político-electoral nalgunhas pequenas franxas de activistas indignados e militantes de diferentes correntes de esquerdas. Non resulta raro escoitar soños sobre as posibilidades que as eleccións europeas ofrecen a forzas políticas e coalicións emerxentes. As esperanzas en que a cidadanía exprese co seu voto o cabreo, o medo e o rexeitamento que con tanta insistencia traballaron os dous grandes partidos que desde o Goberno xestionaron con nefastos resultados a crise parécenme desmedidas. Do mesmo xeito que me parece sobreactuación o temor que mostran as direccións do PP e do PSOE polo alcance das súas perdas electorais e polo destino deses votos. Porén, tralas eleccións europeas, o aumento da fragmentación e a maior irregularidade da paisaxe política van ser, en gran medida, inevitábeis. O cal engade dose de dramatismo a unha complexa situación que, a pouco que o Goberno de Rajoy siga desatendendo os problemas ou, nalgúns casos, agravándoos, podería conducir a unha situación moi delicada e derivar en grave crise social e institucional.
Malia que aínda queda algún tempo para oficializar as diferentes candidaturas e coalicións, o máis probábel é que as esquerdas volvan presentarse en orde disperso e defendan os seus programas electorais en clave nacional, sen prestar demasiada atención aos debates en torno á UE, ao imprescindíbel desenvolvemento das propostas para cambiar as institucións comunitarias e á concreción das políticas económicas europeas que se necesitarían para impulsar a saída da crise, minimizar os custos económicos e sociais e rescatar do desterro ao principio comunitario de cohesión. Os perfectamente prescindíbeis chamamentos á unidade electoral da esquerda só van ser un pobre e incríbel argumento para xustificar a multiplicación das ofertas electorais e a súa presenza na contenda electoral.
Segundo as enquisas, será IU o principal beneficiario do desgastar electoral do PSOE. O cal non sería un mal resultado se a dirección de IU entendese que o seu avance electoral bebe menos nos méritos propios que nos deméritos acumulados polo PSOE. E que o seu bo resultado vaise a sustentar, sobre todo, no traballo a pé de obra dos intereses da maioría que unha cidadanía viva, activa e solidaria levou a cabo, con todas as insuficiencias e carencias que é fácil supoñer, tomando nas súas mans a defensa das súas vivendas, hospitais, escolas, barrios, aforros, postos de traballo e dereitos.
O irregular e minguado paisaxe política das esquerdas sairá, en todo caso, algo máis fragmentado que o actual pero non máis débil. Esa maior fragmentación política non será, de entrada, nin mellor nin peor que o panorama actual. E a menor debilidade electoral das esquerdas será de xeito evidente positiva, moderadamente positiva.
O que resulta verdadeiramente preocupante non é tanto esa fragmentación como a incapacidade que mostran os nosos partidos de esquerdas para valorar a importancia decisiva que tería a súa unidade de acción en torno á defensa das persoas e os colectivos sociais máis duramente golpeados polas medidas de austeridade que se impuxeron. E en defensa tamén dun programa progresista común ou unhas medidas básicas para xerar empregos netos, defender os bens públicos, minimizar os custos económicos e sociais e garantir protección social aos sectores excluídos ou en risco de exclusión.
E máis preocupante aínda é a deteriorada conexión dos partidos de esquerdas coas loitas e a resistencia que día a día mantén a cidadanía aínda que, como sucede no 99% dos casos, non aparezan nos medios de comunicación. É aí, nese traballo diario e pouco vistoso que se desenvolve antes e logo dos periodos electorais onde a esquerda xógalla e onde se van a multiplicar ou disipar as posibilidades de que se fortaleza a resistencia popular aos recortes, emerxa un programa común da esquerda e, en último termo, fórmulas máis ou menos extensas e complexas de coalición electoral. Pero non será nas próximas eleccións europeas. Haberá que esperar un pouco máis e, sen dúbida, traballar por iso un pouco máis.
* Gabriel Flores é doutor en economía e analista político.
|
|
|
|
|
| A lei Gallardón do aborto |
|
Por: Empar Pineda i Erdoiza *
(Página Abierta, 300, xaneiro-febreiro de 2014).
Tradución ao galego para A VOZ DA NOVA ESQUERDA: Adela Alonso Alonso
http://www.pensamientocritico.org/emppin0214.htm
Logo de levar máis dun ano anunciándoo, por fin o 20 de decembro o ministro Gallardón levou ao Consello de Ministros, que a aprobou, a súa tan cacarexada proposta de lei de aborto. O título elixido é en si mesmo toda unha declaración de intencións: Lei de protección da vida do concibido e dos dereitos da muller embarazada.
A poeira levantada desde entón en contra do devandito proxecto de lei foi enorme. Asociacións, plataformas e demais espazos feministas manifestaron inmediatamente o seu rexeitamento, catalogándoo como unha volta ao pasado e un atentado á liberdade e a autonomía das mulleres, consideradas como eternas menores de idade necesitadas sempre de tutela. Este rexeitamento foi tan xeralizado que partidos, sindicatos e todo tipo de organizacións sociais expresaron o seu total repudio ao texto.
Os motivos dun rexeitamento tan xeral foron bastante unánimes: non hai unha demanda social que xustifique modificar a legalidade vixente; a proposta é unha volta tan atrás que nos devolve ao pasado negador do dereito das mulleres; volve a inseguridade xurídica para os profesionais que realicen os abortos legais ameazados co cárcere e a inhabilitación profesional, ... Pero co que non contaba o Goberno era con que a protesta se dese tamén nas súas propias ringleiras. Ademais de Cifuentes, a delegada do Goberno en Madrid, ou a deputada Celia Villalobos, baróns de distintos postos institucionais, como Concellos, ..., manifestaron publicamente o seu desacordo por distintos motivos. A traca final veu da man dos presidentes das comunidades autónomas de Galicia, Estremadura e Castela?León (*), quen tampouco tiveron reparo en facelo publicamente.
As declaracións que viña facendo o titular de Xustiza desde había máis dun ano foron avanzando as posicións non só súas, senón de Rajoy (por máis que agora queira imputarlle a Gallardón a total responsabilidade do proxecto de lei), tamén dos sectores máis á dereita do propio PP, da Conferencia Episcopal con Rouco á cabeza e como non! das mal chamadas asociacións provida. Devanditas declaracións foron debuxando o contido da súa lei: volvíase á consideración do aborto como un delito que quedaría despenalizado nalgúns casos ou supostos, entre os que non estaría a malformación fetal para poder abortar. Isto último caeu como un xerro de auga xeada á maioría social e especialmente ás mulleres, que se imaxinan o que significa levar adiante un embarazo dun feto malformado.
Unha vez coñecido o texto aprobado no Consello de Ministros do 20 de decembro, ao rexeitamento salientado máis arriba engadíronse o dunha serie de comunicados de diversas asociacións científicas relacionadas con estas cuestións. Así, a de especialistas en diagnóstico prenatal ou a do Grupo de Xénero da sección de Dereitos Humanos da Asociación Española do Neuropsiquiatría (AEN), entre outras.
As posicións do Goberno dadas a coñecer primeiro polas declaracións do ministro Gallardón e máis recentemente polo proxecto de lei reflicten as ideas máis retrógradas cara ás mulleres. Como no nacional-catolicismo do franquismo, imponse a toda a cidadanía unha moral relixiosa concreta, a da Igrexa católica. Así, na nosa sociedade, a vida das mulleres ten como finalidade a de ser nais. Ademais considéraas incapaces de tomar decisións por si mesmas, estando sempre necesitadas de protección, de tutela, de axuda, ..., para poder decidir sobre o seu maternidade. Róubaselles así, descaradamente, algo tan elemental como o dereito a decidir sobre un asunto no que elas teñen a palabra fundamental, esencial. Na lei Gallardón a autonomía das mulleres desaparece borrada dunha plumada, quedando estas a o muxe do que outros decidan por elas.
O falso consenso en torno á lei de 1985
Estes días, aos populares éncheselles a boca pregoando que a lei Aído rompeu o consenso alcanzado coa despenalización parcial proposta polo Goberno de Felipe González e aprobada en 1983. Ou padecen unha amnesia total sobre este asunto ou pensan que somos parvos e que nos poden enganar facéndonos crer o que non ocorreu. Vamos, que de consenso nada.
Refresquemos un pouco a memoria: nada máis aprobarse no Parlamento en 1983 a devandita despenalización parcial, Alianza Popular, matriz do Partido Popular, presentou un recurso de inconstitucionalidade perante o Tribunal Constitucional. Naquela época a presentación deste tipo de recursos levaba aparellado a suspensión da aplicación desa lei ata que non se coñecese o pronunciamento do tribunal. Este pronunciouse en 1985 e declarou constitucional a lei, con algunhas correccións. Onde queda o tan cacarexado consenso, señores do Partido Popular? Unha gran mentira de novo ás que xa nos ten afeitos o PP. En calquera dos casos, para o que lle están servindo estas falsidades é para xustificar a súa volta atrás, para negar o aborto como un dereito das mulleres e para seguir considerándoo un delito como no 85, reducindo, ademais, os supostos a dous.
Cando e como se poderá abortar?
O que pretende o Goberno é poñer todo tipo de trabas e dificultades, moito maiores que naquela despenalizacion de 1985. As mulleres só poderán abortar en dous casos: por violación e cando perigue a súa vida ou a súa saúde. No primeiro suposto a violación terá que ser previamente denunciada e poderán abortar ata as 12 semanas. Cando perigue a súa vida terán que ser dous médicos os que o confirmen, e se se trata da súa saúde, tanto física como psíquica, igualmente dous especialistas terán que certificalo. En concreto, para acollerse á saúde psíquica, os dous psiquiatras terán que diagnosticar unha enfermidade mental no momento e que sexa duradeira (algo que ningún profesional da psiquiatría que se prezar pode certificar). As mulleres que aborten por este suposto serán consideradas enfermas mentais por longo tempo, algo que pode volverse na súa contra, por exemplo, en caso de divorcio, para que se lles asigne a custodia dos fillos.
O mecanismo que establece o proxecto de lei é tan complicado que se alongarán as semanas ata que se poida abortar e mesmo pódense chegar a exceder os límites marcados. En primeiro lugar, unha muller que queira abortar ten que recibir información nun centro público (podería ser no seu centro de saúde ou nos servizos sociais e que fose a traballadora social quen lle informe). Outra cousa é que poidan, polo debilitados que están eses servizos cos recortes gobernamentais. Unha vez informada, deberá recibir un asesoramento persoal, individualizado e verbal nun centro (que poderá ser público ou privado). Nestes primeiros pasos comunicaranlle tanto as repercusións que poderá ter a realización do aborto para futuros embarazos, así como as axudas de todo tipo coas que contará se leva adiante este e informaráselle de que «o non nado é un ben xurídico protexido pola Constitución». Cumpridos os requisitos de recibir a información e o asesoramento personalizado e verbal, a muller deberá esperar sete días! nos que reflexionará sobre todo iso.
Se persiste na súa decisión de interromper o seu embarazo, os seguintes pasos son: se se acolle ao suposto de violación, terá que denuncialo perante un xulgado e dirixirse despois a unha clínica privada. No caso de perigo para a súa vida necesitará dous certificados médicos que o acrediten. Ningún destes médicos deberá estar traballando na clínica na que se lle vai practicar o aborto. E, finalmente, se a embarazada se acolle ao suposto de saúde física ou psíquica, igualmente deberán ser dúas facultativas da especialidade correspondente quen estendan os certificados acreditativos da enfermidade que padece. Como no caso anterior, ningún deles poderá estar traballando na clínica na que a muller elixa para abortar.
Aínda por riba todo o anterior, o anteproxecto de lei suscítalle á embarazada que queira abortar unha nova dificultade: as clínicas autorizadas para realizar abortos non poderán facer publicidade dos servizos que ofrecen. E como a sanidade pública seguirá sen facer abortos (malia que a prestación mantense na súa carteira de servizos) a procura das clínicas non será tan fácil como agora!
Outro asunto de interese é como se resolverá a situación e a entidade que se encargue do asesoramento esixido? Ante a saturación dos escasos recursos públicos, Gallardón xa adiantou que se poderán ter en conta para estes asuntos a colaboradores do sistema público. Non fai falta ser moi perspicaz para imaxinarse ás asociacións antiabortistas, tamén chamadas antielección, colaborando co sistema público...
__________________
(*)Como é o caso da alcaldesa de Zamora e vicesecretaria de Acción Política do PP de Castela e León, Rosa Valdeón, quen explica as súas discrepancias coa reforma da lei de aborto nunha interesante entrevista publicada por F. Ramos no Mundo-Diario de Valladolid o pasado 27 de decembro (N. da R.).
O futuro do anteproxecto de lei
O ministro de Xustiza, no seu afán de seguir dando carnaza aos seus amigos ultramontanos, non deixa de insistir en que o actual anteproxecto practicamente será semellante ao que leven ao Congreso dos Deputados. Aínda que coa repulsa social que espertou, as críticas que lle chegan desde o seu propio partido, desde as sociedades científicas, de personalidades da vida pública e social, das mobilizacións que se anuncian, como a do día 1 de febreiro, coa chegada a Madrid dos trens da liberdade cheos de mulleres de todo o país para facer entrega no Congreso dos Deputados do seu repudio da lei que nos queren impoñer, das mobilizacións que han ter lugar en Parides e Toulouse, das iniciativas parlamentarias da oposición no noso país... ?e as mobilizacións non fixeron máis que empezar?, con todo iso, seguirá o Goberno enrocado ou suavizará un pouco ?a súa lei??
Aínda quedan meses por diante antes de que o proxecto chegue ao Congreso dos Deputados. Logo dos preceptivos informes do Consello de Estado e do Poder Xudicial, volverá ao Consello de Ministros, o cal enviarao ao Parlamento para seguir o camiño das demais leis. Oxalá que nunca naza esta non nata lei de aborto!
* Empar Pineda i Erdoiza é xinecóloga e licencia en Filosofía e Letras, voceira da Clínica ISADORA, Co-fundadora da Comisión Pro Dereito ao Aborto de Madrid, membro do Colectivo de Feministas Lesbianas de Madrid e dirixente do colectivo de mulleres Outras Voces Feministas.
|
|
|
|
|
| CONCENTRACIÓN DE REPULSA POLO ASASINATO POR VIOLENCIA MACHISTA DE MARÍA LUISA JIMÉNEZ JIMÉNEZ |
|
CONCENTRACIÓN DE REPULSA POLO ASASINATO POR VIOLENCIA MACHISTA DE MARÍA LUISA JIMÉNEZ JIMÉNEZ
María Luisa, de 37 anos, nai de 6 fillos e embarazada, foi asasinada polo seu compañeiro este domingo. Con ela sumamos outra muller máis na Galiza no que vai de ano, vítima da violencia machista que paga coa súa vida a discriminación e a desigualdade que padecemos todas.
Que a indignación de toda a sociedade saia á rua para rexeitar o cruel asasinato de María Fátima e denunciar a violencia machista padecida polas mulleres e exercida contra elas polo feito de selo.
O VENRES 28 ÁS 20H. NO MARCO EN VIGO
CONVOCA: A COORDENADORA COMARCAL DE VIGO DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES
--
Coordenadora Nacional Galega
Marcha Mundial das Mulheres
Marcha Mundial das Mulleres
Rúa Romil, 20, baixo
36202 Vigo-Galiza
CIF G-15773013
Teléfonos de contacto:
Coord. Nacional: 689159764
Coord. Compostela: 647735737
Coord. Vigo: 698159764
Coord. Ourense: 652140217
Comunicaçom: 698159764
http://www.feminismo.info |
|
|
|
|
| ANOVA unha burbulla de xabón que estoupará |
|
Por: Adela Alonso Alonso *
Anova é unha organización que está fragmentada desde o seu nacemento e ademais parece unha gaiola de grilos onde malviven diversas correntes ou grupúsculos dogmáticos, sectarios, radicalizados e sen ideoloxía clara. Unha análise seria e imparcial da asemblea nacional constituinte e da Iº asemblea nacional podería crispar e desmoralizar a calquera, ao percibir o que aquilo supuxo para a construción dun proxecto difuso e desideoloxizado como o Novo Proxecto Común primeiro e ANOVA-Irmandade Nacionalista despois.
Resulta inocente, inxenua e carente de fundamento a declaración dun sector minoritario da militancia de votar no referendo a non participación de ANOVA nas eleccións europeas, pensando que así ían frear a fractura.
Doutra banda X.M. Beiras contraveu a estratexia que el mesmo construíu ao falar de xeometría variábel de alianzas. Agora xa non serve que ANOVA poida establecer diferentes acordos en función dos diferentes procesos electorais. Semella que Alternativa Galega de Esquerda (AGE) será un modelo inmutábel e un caixón de xastre de servirá para calquera confrontación electoral.
Estou convencida de que o resultado de apoiar unha coalición coa Esquerda Federal débese en gran medida a Xosé Manuel Beiras e o seu fantástico abalo cara aos de Cayo Lara a última hora e sorprendendo a todo o mundo.
Ir con IU era a fórmula máxica que demostraba nosa total falta de confianza en nosa propia capacidade organizativa, pero tamén a forma de disfrazar a nosa debilidade, usando o retrouso federal. Quizais si que servirá para obter algún eurodiputado e será o xeito de alongar un pouco a agonía orgánica dun proxecto desnortado e carente dun obxectivo político claro.
Estou absolutamente convencida de que Beiras é plenamente consciente da situación de desintegración orgánica e desorientación estratéxica que vive ANOVA, malia todo non fai nada para reverter esta situación.
O problema de que ANOVA vaia da man de Esquerda Unida ás eleccións europeas, sexamos sinceras, é que en realidade carecemos dun proxecto serio e desenvolvido, duns obxectivos definidos á marxe de ideas orixinais como o partido-movemento, a democracia horizontal ou a exhortación á desobediencia para conseguir unha creba democrática e demais ocorrencias esquerdistas de salón.
Aquí o que fai falta é refundar ANOVA e celebrar urxentemente unha Asemblea Nacional extraordinaria que peche as feridas entre grupos, faccións e familias. Unha asemblea que sirva para debater e profundar no modelo de organización, no noso proxecto político e que abra o melón da nosa futura substitución xeracional.
Algo haberá que facer porque ANOVA é unha burbulla de xabón que estoupará se non facemos algo a tempo...
* Adela Alonso Alonso é profesora de EXB e traballa como educadora nun centro de educación especial e milita en Nova Esquerda Galega (NEG).
|
|
|
|
|
| UNIFICAR AS LOITAS PARA A TRANSFORMACIÓN REAL |
|
Ante a convocatoria das Marchas da Dignidade que converxerán en Madrid o próximo 22 de marzo, as organizacións sindicais, sociais e cidadás de Galicia asinantes, manifestamos o seguinte:
Apoiamos as Marchas ante o gravísimo deterioro das condicións de vida do pobo, provocado porque os poderes financeiros e os seus lacaios, os representantes políticos, están destruíndo as conquistas que tanto suor e mesmo sangue custaron: empregos minimamente dignos, sanidade, educación, servizos sociais básicos, prestacións por desemprego, cultura, vivenda, transportes públicos, etc., están desaparecendo coa escusa dunha crise que é a coartada que xustifica todo tipo de desmandos.
Se a isto lle engadimos as medidas represivas que están a levar a cabo contra os dereitos de manifestación, folga ou expresión de todo aquel que se lles enfronte con decisión, o panorama non pode ser máis desolador.
Tras a nefasta Reforma Laboral que sementa dor por todas partes, na actualidade pretenden aprobar leis profundamente autoritarias e retrógradas: a lei de Seguridade Cidadá e a Lei do aborto son unha mostra disto. Todos seremos posibles obxectivos desta lexislación, que deixa nas mans do poder político e do empresariado unha patente de corso para actuar con total impunidade. Toda unha batería de medidas reaccionarias que atenta contra nós, como cidadáns e que nos nega como País.
Acusamos aos poderes políticos e empresarias, e tamén ao FMI, á UE, ao BCE, cómplices da voracidade capitalista, de:
- Que no estado español haxa fame e desnutrición infantil.
- Que haxa 12,5 millóns de pobres, con menos de 7.040 euros anuais.
- Que haxa seis millóns de persoas no paro.
- Que se reduzan drasticamente os salarios.
- Que se eliminen os dereitos laborais básicos, coma a xornada, a categoría ou os contratos dignos.
- Que se conxelen e reduzan as pensións fronte o IPC.
- Que se reprima selectivamente a sindicalistas e activistas sociais, así como as súas organizacións.
- Que se expulse a milleiros de persoas das súas vivendas.
- Que se lles negue a asistencia sanitaria a millóns de persoas.
- Que se condene a milleiros de xoves á emigración.
- Que se lle entregue a natureza á voracidade depredadora do capital, destruíndo o medio e o futuro.
- Que se destrua sistemáticamente a economía agraria e pesqueira.
- Que se practiquen políticas xenófobas e inhumanas cos inmigrantes.
Cando milleiros de persoas saen ás rúas, con folgas ou mobilizacións en defensa dos seus empregos ou de dereitos esenciais como á vivenda, á sanidade, á educación, aos transportes públicos e sociais, a un entorno saudable, etc., a resposta é a represión, a violencia e unha orde social autoritaria. Pero iso non se supera só con máis indignación, senón que hai que apostar pola insubmisión ás súas leis, feitas premeditadamente para favorecer aos seus amigos. Paga a pena loitar e recuperar a dignidade como pobo. Hai que pasar á ofensiva como clase traballadora e como sectores populares, e pasar a exercer a maioría social que somos.
Por iso, mobilizámonos para:?Dicirlles aos poderosos que xa abonda de nos roubar: empregos, salarios, pensións, saúde, educación e os dereitos imprescindibles para levar unha vida minimamente digna.
- Berrarlles nos seus pazos, sexa o Congreso, o Pazo de Raxoi, a Zarzuela ou A Moncloa, ou as mansións dos banqueiros, que xa abonda de espoliar os nosos dereitos básicos: a liberdade sindical, a liberdade de expresión, a liberdade de folga, a liberdade de opoñernos firmemente ás súas falcatruadas.
- Enfrontármonos aos seus desafiuzamentos das nosas vivendas e dos nosos traballos, deixándonos sen presente nin futuro.
- Combater radicalmente ao seu sistema corrupto, xerador de desigualdades abismais e inxustiza social.
- Non aceptar o seu concepto de débeda, que pretende atraparnos para sempre.
- Reivindicar e esixir unha sociedade xusta e igualitaria para termos unha existencia merecente de ser vivida.
Por todo isto esiximos:
- A restitución ao pobo dos millóns entregados ao poder financeiro.
- Derrogación da lexislación laboral e de pensións que tanto dor teñen espallado entre os traballadores.
- Reversión das medidas destrutoras dos servizos públicos, tanto en sanidade como en educación, en transportes e en enerxía.
- Contratos fixos e salarios suficientes para ter una existencia digna.
- Redución da semana laboral a 30 horas, para poder traballar todos e todas.
- Fixación de salarios e pensións mínimos en contía suficiente que permita unha digna independencia económica dos seus perceptores.
- Incautación das empresas de sectores esenciais para a vida (enerxía, auga?), así como a reversión das privatizacións dos transportes públicos (ferrocarrís, transporte público urbano, correos?) e dos servizos sociais e sanitarios.
- Dereito á vivenda digna inembargable.
- Dereito á libre decisión sobre a saúde sexual e reprodutiva, incluído o aborto con carácter libre e gratuíto.
- A retirada da Lei Mordaza e da prevista Lei contra a folga.
- A promulgación de políticas racionais para o nosa agricultura e o noso medio ambiente.
Mobilizámonos por dignidade, porque estamos convencidos de que a loita e a mobilización permanente é o único camiño e por iso convocamos e constituímonos en columna galega, a integrar nas Marchas da Dignidade que confluirán o vindeiro 22 de marzo a Madrid, como un paso máis para conseguir os bxectivos que nos temos marcado.
VIVA A LOITA DA CLASE OBREIRA E OS SECTORES POPULARES!
VIVA O POBO EN MOVEMENTO!
BASTA XA DE REPRESIÓN!
CONTRA O CAPITAL E OS SEUS LACAIOS!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
