Voceiro de N.E.G.
(NOVA ESQUERDA GALEGA)
Nova Esquerda Galega (NEG) é unha organización que se define como alternativa, socialista, ecoloxista, galeguista, confederal, internacionalista, feminista, altermundista e que se esforza por impulsar as loitas contra toda forma de explotación, opresión e dominación sobre as persoas e a natureza. As mulleres e os homes de Nova Esquerda Galega (NEG) organizámonos politicamente para levar adiante a transformación revolucionaria da sociedade. Nova Esquerda Galega (NEG) procura a construción do socialismo sen renunciar a unha democracia avanzada e participativa, autoxestionaria, libre de explotación, alienación e opresión, onde todo o mundo poida participar dun xeito democrático e autónomo na elección dun novo futuro colectivo.
PULSA SOBRE A BANDEIRA DE NEG PARA SABER MÁIS SOBRE NOVA ESQUERDA GALEGA (NEG)
|
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Paremos este novo desafiuzamento! |
|
Nova Esquerda Galega apoia a concentración da Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) - STOP Desafiuzamentos de Vigo - Baixo Miño - Val Miñor que convoca a cidadanía viguesa a defender a Analía Melón e as súas fillas menores que van ser desafiuzadas da súa vivenda.
Hoxe luns 30 de decembro ás 11:00 horas na rúa Pizarro, 51 en Vigo onde vive a familia. Pedimos a máxima difusión e asistencia para que esta familia non quede na rúa. |
|
|
|
|
| ANOVA, o partido-movemento que Galicia necesita. |
|
Por: Óscar Lomba Álvarez e Lois Pérez Leira
http://www.galiciaconfidencial.com/nova/17019.html
ANOVA está pasando por unha grave crise organizativa e iso porque as dúas culturas que conviven na devandita estrutura política non foron quen de chegar a unha axeitada síntese. Deste xeito a cultura horizontal encarnada polos partidarios do «partido-movemento» e a obsoleta «cultura nacionalista clásica» seguen coexistiendo pero de xeito conflictivo. Cómpre que ambas as dúas maneiras de entender a organización cheguen a unha síntese consensuada ou, cando menos, a un ?acordo de mínimos? que sirva para continuar a travesía.
Cremos que ANOVA carece dunha liña de actuación coherente e verdadeiramente ligada aos diferentes movementos sociais e de masas. É imprescindíbel que aquel embrionario Novo Proxecto Común (NPC) e o seu inicial espírito de fraternidade e irmandade volvan personificar o espírito da actual ANOVA. Resulta urxente a convocatoria dunha asemblea nacional extraordinaria que sirva para analizar repousadamente e con espírito crítico, pero constructivo, todos estes temas.
Desde o noso punto de vista a futura ANOVA debería ser o motor dun movemento político-social moito máis amplo e que debería sosterse sobre cinco compoñentes esenciais, sen os cales é moi difícil alcanzar o suficiente apoio social:
1. Unha dimensión ideolóxica e política anticapitalista e soberanista, mais que procure amplos apoios e consensos políticos e sociais.
2. Un programa político ben definido e que podería adoptar como punto de partida os acordos programáticos aprobados na última asemblea nacional, pero que debería nutrirse con todas as achegas que fagan os propios movementos sociais.
3. Un chamamento público a todas as persoas, grupos cidadáns, movementos sociais e outros sectores sociais, cuxas perspectiva de vida e intereses son os mesmos que os da maioría social galega, co obxectivo de facer realidade a ruptura co réxime da segunda restauración borbónica nacida da transición española.
4. Debemos converter o novo referente no instrumento para a acción política directa da sociedade civil coa finalidade de trasladar as necesidades sociais a ámbitos de decisión política e levar ás institucións unhas formulacións programáticas para o cambio e a creba democrática. Pero non temos que actuar, en última instancia, só nas institucións democráticas, senón que debemos estar presente en todos e cada uns dos conflitos e mobilizacións populares que se produzan no escenario social galego. Debemos, ademais, ter en conta a exploración de novos ámbitos de democracia directa.
5. A nosa estratexia debe ordenar axeitadamente todos os ingredientes mencionados, e procurar os aliados necesarios para non malograr o proxecto.
E non hai dúbida ningunha que en Galicia existe un novo suxeito político que é Alternativa Galega de Esquerda (AGE) e un líder indiscutíbel que é Xosé Manuel Beiras Torrado. Desta maneira o interpretaron os votantes de AGE nas últimas eleccións ao parlamento galego e ségueo discernindo o conxunto da sociedade galega.
A recente crise interna de ANOVA tense de interpretar máis no debate interno dunha ?criatura? que naceu prematuramente e antes de saber andar foi quen de pilotar unha motocicleta de gran cilindrada... É preciso máis tempo para encaixar axeitadamente todas as culturas e pezas que conviven en ANOVA. E para iso fai falta máis tempo.
Algúns dos que iniciamos este proceso moito antes da creación de ANOVA e participamos da súa fundación fomos alertando que o modelo organizativo non era o adecuado. Inclusive dabamos como proposta unha estrutura semellante á fronte Ampla uruguaia, unha fronte política en permanente contacto cos movementos sociais e a sociedade civil.
A conformación de ANOVA foi o resultado da incorporación de distintas sensibilidades políticas e distintas experiencias que soamente estaban vinculadas arredor da figura de Xose Manuel Beiras e a compartida arela de construír un novo referente da esquerda crítica coa cultura partidaria tradicional. Malia iso a forza impulsora e hexemónica neste ilusionador proxecto era Encontro Irmandiño que asumiu responsabilidade de tutelar o proceso de construcción do Novo Proxecto Común e continuou dirixindo a vida orgánica da nova estructura nada na asemblea constituinte de ANOVA-Irmandade Nacionalista. As devanditas equivocacións orgánicas deron lugar ás primeiras equivocacións políticas como foi definir o acordo de AGE como unha simple coalición técnico electoral que se concretaría nun exclusivo acordo estrictamente parlamentario. Cando a cidadanía depositara neste acordo político un desexo de continuidade electoral e de loita para conseguir unha autentica ruptura democrática. Este foi o primeiro indicio de que algúns grupos internos non procuraban realmente a unidade da esquerda e esta foi asemade a primeira decepción para nosa electorado.
Ante esta crise orgánica e política de ANOVA achamos que cómpre tomar algunhas decisións. En primeiro lugar apostar decididamente por Alternativa Galega de Esquerda (AGE) co horizonte de ampliar a súa base política e social. Pensamos que é preciso que este acordo electoral se converta nun instrumento de mobilización cidadá que logre ser parte dunha futura gran fronte ampla, antineoliberal, republicana e de esquerda que derrote ás políticas do Partido Popular, e que o faga xa na vindeira confrontación electoral. Opinamos que Alternativa Galega de Esquerda (AGE) debería converterse no autentico motor que aglutine ao resto de suxeitos sociais e políticos que se opoñen a este réxime putrefacto.
Finalmente consideramos que resulta imprescindíbel consolidar Alternativa Galega de Esquerda (AGE) como fórmula unitaria e construción orixinal dunha nova identidade transformadora que aglutine de toda a esquerda social e política rupturista. A irrupción electoral e a tendencia progresiva á alza que Alternativa Galega de Esquerda (AGE) conseguiu nun espazo temporal tan breve demostra que a cidadanía galega demanda novas ferramentas políticas afastadas de vellos esquemas, pensamentos reducionistas, dogmatismos e sectarismos. Finalmente pensamos que ANOVA debe cuestionar esquemas vetustos e potenciar unha nova cultura baseada no ben común, a cooperación política e a radicalidade democrática.
|
|
|
|
|
| Entrevista a Óscar Lomba |
|
http://compromisolaizquierda.blogspot.com.es/2013/12/entrevista-oscar-lomba-alvarez-co.html
http://www.tercerainformacion.es/spip.php?article61937
http://miradescritiques.blogspot.com.es/2013/12/entrevista-oscar-lomba-alvarez-co.html
Óscar Lomba Álvarez (Vigo 1966) Co-voceiro de Nova Esquerda Galega (NEG) e militante de ANOVA. Avogado. Licenciado en Dereito-Económico pola Universidade de Vigo e Diplomado en Maxisterio pola Universidade de Santiago de Compostela. Participou en Radio Piratona. Ex-vicepresidente da Cooperativa Árbore. Colaborou cos seguintes medios: Coiote, Diario 16 de Galicia, La Nosa Terra, A Peneira, Kalaikia, Galicia Hoxe, Xornal de Galicia, A Trabe de Ouro, Tempos Novos, A Voz de Galicia, Atlántico Diario, Galicia Confidencial, Praza Pública, O Foro Metropolitano, Pensamiento Crítico, Diario Liberdade e Tribuna Socialista. Actualmente traballa na Xerencia de Atención Primaria do Servizo Galego de Saúde (SERGAS) en Vigo. É asesor xurídico da Plataforma de Afectados pola Hipoteca ? Stop desafiuzamentos.
1) Como analizas a crise que estamos padecendo os traballadores dos pobos de España?
Estamos ante diversas crises ligadas entre si e que abranguen diversos escenarios e rexións de todo o planeta. As crises son as seguintes: 1) Crise financeira, (movementos especulativos, problemas de solvencia,...) 2) Crise de recursos naturais (auga, pesca, bosques, bio-diversidade,... ) e ecolóxica (cambio climático, efecto invernadoiro, ...), 3) Crise enerxética (esgotamento de combustíbeis fósiles), 4) Crise alimentaria (desastrosa xestión das reservas alimentarias mundiais, especulación e incremento exponencial do prezo dos alimentos...) e 5) Crise derivada do estoupido demográfico e migratorio mundial (superpoboación, migracións masivas...). É algo inédito. Empeorando, ademais, de xeito progresivo e acelerado, o agónico modelo económico vixente. Hai numerosas inter-relacións que se establecen entre distintos parámetros que dificultan unha diagnose correcta da magnitude ou envergadura desta complexa crise múltiple.
Os trazos do actual capitalismo mundializado debuxan unha cadea de dificultades que repercuten en todas as esferas da armazón socio-económico e en todos os recantos do planeta. Son problemas sistémicos que non deben ser abordados con solucións cosméticas senón que requiren dun compromiso universal, unha contribución e cooperación mundial á hora de atopar unha saída. E cada vez somos máis os que opinamos que a única saída definitiva pasa pola superación do capitalismo.
2) Como se reflicte esta crise en Galicia?
En Galicia esta crise tes uns trazos característicos. O que quero salientar é que os datos aportados polo Instituto Galego de Estatística (IGE) demostran que a economía galega segue sumida nunha profunda depresión. É evidente a caída do PIB, así como o desmoronamento do consumo, o investimento e o gasto público. Asemade, continúa a sangría do paro, que destruíu miles de empregos en Galicia no último ano e deste xeito no mes de novembro deste ano alcanzouse a cifra de 270.854 desempregados. Por iso, considero que o discurso tanto de Núñez Feijóo como de Mariano Rajoy é un insulto á intelixencia dos traballadores e un exercicio de desvergoña e cinismo. Con mentiras non se pode disfrazar a realidade, e a suposta recuperación económica, por agora, é só un engano ou unha simple fantasía.
É necesario e urxente un cambio radical da política económica, que só se vai conseguir se a sociedade galega desobedece. Debe enfrontarse con enerxía e determinación a todas as políticas deseñadas polo goberno galego, español e a Troika.
Resulta nefasto o proceso de recentralización que está levando adiante o PP en todas e cada unha das nacións do estado Español co apoio dos poderes fácticos e determinados lobbies económicos, e que está recortando a autonomía, desmantelando o aparello produtivo e deslocalizando os centros de decisión do sistema financeiro, especialmente trala compra de NGB polo venezolano Banesco.
É imprescindíbel que os galegos defendan os seus instrumentos de autogoberno e que esixan máis competencias perante o Goberno central. Galicia debería crear un Banco Público galego e unha axencia tributaria propia que recade os impostos dos galegos para evitar que o Estado impoña a Galicia un límite de gasto inferior ao doutras comunidades.
3) Porque é necesario potenciar o espazo A ESQUERDA?
Fortalecer o espazo A ESQUERDA é primordial por múltiples motivos. Destacaría que a unidade de acción de todas as tradicións e sensibilidades da esquerda sería o único xeito de acabar co bipartidismo e construír unha verdadeira alternativa anticapitalista. Vivimos un período de esgotamento da política epidérmica, da conversión do compromiso político nun mercado do voto. Creo que a política debería deixar de ser un feudo enclaustrado nun círculo pechado onde participan só grandes partidos-empresa que controlan os mecanismos da opinión mediática, os dispositivos informativos, a publicidade, a mercadotecnia, as sondaxes...Creo que a esquerda debe renovarse e modernizar o seu discurso e a súa práctica. Entendo que ese é o obxectivo de A ESQUERDA. Aglutinar enerxías distintas e construír unha fronte popular unitaria, ampla e non excluínte.
4) Consideras que é posible a creación dunha gran fronte popular de esquerda que derrote a este goberno neoliberal?
É viábel, necesaria, posíbel, imperiosa e mesmo imprescindíbel. A esquerda debe pórse de acordo. Para crebar a fragmentación e dispersión. As diferentes esquerdas que loitan contra o ultraliberalismo deben entender que o sectarismo e os pequenos feudos de poder deben esvaecerse fronte ao urxente compromiso de configurar unha forza de esquerda tan poderosa que se volva desequilibrante fronte ao poder económico e os seus valedores políticos, PP e PSOE. Pero o máis importante de todo e que debemos comprender dunha vez por todas, é que a principal arma de combate é a pluralidade e a diversidade. A mestizaxe ideolóxica. Debemos facer da variedade unha virtude tan poderosa, que consagrará ao novo referente como a principal forza política dos pobos e nacións que configuran o Estado español.
5) Cales serian os eixos dunha campaña ás eleccións europeas autenticamente de Esquerda?
Moitos opinamos que o eixo central debería ser a defensa dun programa verdadeiramente anticapitalista. A campaña debería artellar e representar os intereses dunha ampla maioría política e social europea. En todo caso, a existencia política futura desa gran fronte popular ampla tería que superar as simples contendas e confrontacións puramente electorais e extenderse ao traballo de base no conxunto da sociedade. Este é un requisito fundamental para afianzar o seu arraigo social e garantir o seu éxito.
|
|
|
|
|
| Nova Esquerda Galega (NEG) apoia o dereito a decidir de Catalunya. |
|
Nova Esquerda Galega (NEG) opina que, máis aló de calquera dúbida, o enérxico e resolto desexo do pobo catalán de decidir o seu propio futuro, a irrenunciábel aspiración de facer realidade o seu dereito de autodeterminación, incluíndo a opción da independencia, non poderá ser nunca esmagada polo Estado español.
A réplica da dereita española -e lamentablemente a de parte da esquerda- foi de desacordo e oposición.
Onde a dereita cavernícola di que non se pode cambiar nada, o PSOE comeza a falar timidamente de federalismo. Pero nin uns nin outros recoñecen os lexítimos dereitos nacionais dos pobos e nacións que compoñen o Estado plurinacional español.
Nova Esquerda Galega (NEG) considera que a situación política tralas últimas declaracións de Rajoy e Rubalcaba achéganos a un escenario de ruptura do Estado unitario e verdadeira creba democrática, de xeito non visto desde a transición. Unha transición que en lugar de resolverse coa consecución dos dereitos democráticos nacionais e sociais, terminou cun pacto que asegurou a continuidade co réxime, agora ?democrático?, e que desbaratou os esforzos de varias xeracións de homes e mulleres dos diferentes pobos e nacións situados na península ibérica.
Para Nova Esquerda Galega (NEG) o actual proceso soberanista e a futura consulta defendida polo goberno catalán, debe camiñar cara á plena realización do dereito de autodeterminación. O Estado español non só se mostrou incapaz de artellar e encaixar no seu seo os anhelos democráticos de Catalunya, Euskadi e Galiza senón que ademais, iniciou unha ofensiva ?españolista? e recentralizadora que se traduce en furibundas arremetidas e ataques constantes contra todo o que teña que ver co autogoberno, ou ata co dereito a falar e vivir na lingua propia.
Nova Esquerda Galega (NEG) opina que en Catalunya a rebeldía social ás políticas austericidas e a oposición aos recortes non se limita ao plano económico, senón que os compoñentes políticos, ideolóxicos e democráticos teñen un peso fundamental. Esta demanda dunha verdadeira democratización do Estado español tradúcese no crecemento das posturas antisistémicas e rupturistas.
Nova Esquerda Galega (NEG) estima que unha parte da esquerda española intenta presentar o forte sentimento nacional catalán como unha simple manobra da burguesía catalá. Porén, opinamos que é urxente que o conxunto da esquerda social e política catalá saiba poñerse á fronte das reivindicacións nacionais para impedir que o proxecto nacional sexa o da dereita recortadora de CiU. O pobo catalán debe poder pronunciarse nun referendo que inclúa todas as opcións baseadas no dereito á libre autodeterminación (federación, confederación, independencia, ...), incluíndo a perspectiva de establecer vínculos supranacionais sobre unha base progresista co resto de territorios de Europa, do Estado español e do resto dos Països Catalans.
Nova Esquerda Galega (NEG) opina que a única alternativa para lograr unha verdadeira consumación da plena soberanía dos pobos sen estado, na actual conxuntura, é a través dun proceso democrático de creba definitiva con este podrecido réxime xurdido trala segunda restauración borbónica.
Nova Esquerda Galega (NEG) fai un chamamento a todos os movementos sociais e partidos da esquerda rupturista para que apoien o dereito de autodeterminación de Catalunya e do resto de pobos e nacións que conforman o Estado español, porque iso suporía un primeiro paso cara á ruptura democrática co actual réxime putrefacto e serviría como exemplo para o impulso dun novo xeito de relación entre as nacións que hoxe están aprisionadas neste ergástulo chauvinista e autoritario que oprime ao conxunto dos traballadores e clases populares de todos os territorios desta quimera que é ?España?.
Vigo, 17 de decembro de 2013
Comisión Executiva Nacional de Nova Esquerda Galega |
|
|
|
|
| Nova Esquerda Galega (NEG) propón a creación dun Instituto de Crédito Municipal (ICM). |
|
NOTA DE PRENSA
http://vgomagazine.wordpress.com/2013/12/14/nova-esquerda-galega-neg-propon-a-creacion-dun-instituto-de-credito-municipal-icm/
Nova Esquerda Galega (NEG) propón a creación dun Instituto de Crédito Municipal (ICM) ou Banco Público Local co obxectivo de combater a usura e a especulación das actuais entidades financeiras ofrecendo créditos con taxas de xuro moito menores que a banca comercial. Para Nova Esquerda Galega (NEG) o futuro Instituto de Crédito Municipal (ICM) tería que ser unha entidade de micro-crédito que xurdise coa intención de promover o sector da economía de base viguesa e que posuiría como obxectivo central o apoio decidido aos proxectos de economía social e empresas cooperativas situadas en Vigo e a súa área de influencia. A idea de formar un banco que se ocupe dos pequenos emprendedores é un desafío, non porque non haxa antecedentes deste tipo de experiencias, xa que hai algunhas entidades traballando, desde hai varios anos, neste tipo de iniciativas, senón porque esta proposta xurdiría desde unha administración local.
Nova Esquerda Galega (NEG) entende que o futuro Banco Público Municipal tería como obxectivo fundamental dar soporte aos proxectos de interese local que teñan relación co desenvolvemento de pequenas e medianas empresas radicadas en Vigo e arredores. Como Banco Público de crédito tería que adquirir as facultades de outorgamento de créditos, préstamos hipotecarios, persoais e outros. Como entidade local de aforro podería recoller depósitos. A futura banca municipal tería que colaborar con outras entidades financeiras de banca social e ética como COOP 57, FIARE e outras. A partir do mesmo momento da súa creación construiranse sucursais en diferentes cidades e vilas do territorio galego.
Para Nova Esquerda Galega (NEG) a creación dun Banco Municipal Vigués tería que ir acompañado dunha política de desenvolvemento corporativo que atraese os depósitos provenientes dos aforradores vigueses e doutros aforradores de outras comarcas do interior de Galicia.
O Banco Público Municipal de Vigo tería a súa sé central en Vigo e situaría outras seis sedes nas principais cidades de Galicia (Pontevedra, Santiago de Compostela, Ferrol, Lugo, Ourense e A Coruña).
Nova Esquerda Galega (NEG) opina que o micro-crédito abordado desde a perspectiva do desenvolvemento local é un camiño apaixonante que permite xerar organización comunitaria e mellorar os ingresos dun importante número de pequenas empresas e fogares a través do impulso de novos investimentos e o desenvolvemento das propias capacidades dos seus membros que sen a posibilidade de impulsar estas actividades, engrosarían as ringleiras do desemprego aberto. Por isto resulta imperativo que o goberno local de Vigo se comprometa coa promoción das iniciativas da economía social e cooperativa, xa sexa de xeito directo coa creación dun banco municipal ou apoiando outras institucións de micro-crédito, mobilizando recursos e creando condicións propicias para que se desenvolvan e fortalezan.
No futuro, o camiño emprendido por Vigo, se promove o devandito proxecto, impulsará a outros gobernos locais a emprender experiencias similares.
Vigo, 13 de decembro de 2013
Comisión Executiva Local de Nova Esquerda Galega
|
|
|
|
|
| ACTO de Nova Esquerda Galega (NEG) solicitando unha rúa para Nelson Mandela. |
|
Nun acto celebrado no Concello de Vigo, Nova Esquerda Galega (NEG), fixo entrega na mesa do rexistro de entrada do Concello a proposta para que unha rúa ou parque público leve o nome de Nelson Mandela. Na carta NEG sinalaba:
«Ante o recente falecemento do líder mundial contra o Apartheid Nelson Mandela símbolo da dignidade e a fraternidade humana, Nova Esquerda Galega (NEG) quere solicitar ao pleno municipal que unha rúa, parque ou lugar público leve o seu nome. Consideramos moi importante que as actuais e as futuras xeracións teñan presentes sempre a este gran home que deu a súa vida e a súa liberdade pola causa de toda a humanidade. Por iso a cidade de Vigo e o seu pobo deben de deixar constancia do seu agradecemento permanente cun sentido educativo e reivindicativo da súa figura».
No acto participaron militantes de Nova Esquerda Galega (NEG) e dirixentes dos colectivos migratorios como Ibraima, dirixente histórico dos inmigrantes africanos na nosa cidade.
|
|
|
|
|
| A inesquecíbel herdanza de Nelson Mandela |
|
NOTA DE PRENSA
Ante a repentina morte de Nelson Mandela NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA desexa lembrar a figura emblemática dun gran loitador pola liberdade e o cambio social.
Á idade de 95 anos, faleceu Nelson Mandela, que seguirá sendo un gran referente para todos os revolucionarios, anti-racistas e comunistas do mundo enteiro, opinamos desde A ESQUERDA. Nunca poderemos esquecer a aquel insurrecto dirixente do Congreso Nacional Africano (ANC), que se converteu no impulsor fundamental das mobilizacións populares sudafricanas contra a discriminación racial e o implacábel réxime do apartheid.
NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA opina que é preocupante que centos de xornalistas, comentaristas, locutores e correspondentes da maioría de medios de comunicación de todo o planeta enxalcen a súa figura debuxando unha imaxe deformada sobre a súa personalidade e a súa posición política e ideolóxica. NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA pensa que, os aparellos ideolóxicos ao servizo das elites dominantes, estiveron preparando durante anos; e agora lanzan con furibunda intensidade, ese sentimental e deformado obituario sobre un Nelson Mandela místico e contemplativo, un perfil totalmente deturpado e descolorido onde o único que destaca é a súa camisa estampada e a súa defensa da paz. Para NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA esa figura tenue de Nelson Mandela é só un sucedáneo do verdadeiro revolucionario, axitador anti-racista, insurrecto implacábel e comunista convencido. Sen deixar de representar unha inmensa perda, NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA considera que o falecemento de Mandela debe encarnar o rexurdimento da súa verdadeira memoria plasmada no imaxinario colectivo, de todos os seus logros e acertos, de todo o potencial subversivo e transformador despregado durante a súa dilatada vida.
Debemos inmortalizar a indestrutíbel icona que representou, e aínda simboliza, aquel decidido líder negro que construíu un movemento de masas e unha organización político-militar para combater ao represivo aparello de Estado daquel terríbel réxime do apartheid. Porén tamén debemos lembrar a aquel marabilloso ser humano cunha fermosa expresión de ledicia debuxada na súa face tralo trunfo da súa loita anti-racista. Debemos ter sempre presente o seu combate incansábel e abnegado contra o réxime do apartheid. Insistimos en todo isto porque moi pouca atención tense prestado ao Mandela activista, ao organizador perseverante, ao membro ?leal e disciplinado? do Partido Comunista, ao impulsor insubstituíbel do Congreso Nacional Africano (ANC) e doutros movementos insurxentes nos que el exerceu unha gran influencia.
NOVA ESQUERDA GALEGA - A ESQUERDA desexa lembrar que Nelson Mandela militou no Partido Comunista e loitou de xeito conxunto con outros comunistas de todas as razas. Sendo membro da organización xuvenil do Congreso Nacional Africano (ANC), refutou as posicións máis moderadas e entreguistas da organización e desafiou á súa masiva base suscitando, logo de cada masacre de militantes e activistas negros, que o Congreso Nacional Africano (ANC) tiña que responder con idéntica furia a aqueles ataques da policía e o exército. Nelson Mandela chegou a liderar un grupo interno da súa organización comprometido coa loita armada, e viaxou a outros países africanos na procura de apoio económico e adestramento militar. Foi acusado de terrorista e encarcerado.
Conseguiu pactar acordos cos líderes do apartheid; porén censurou á súa contra-parte de negociacións Frederik de Klerk. Apoiou a organización das primeiras eleccións democráticas de Sudáfrica, e concorreu como candidato a elas. Todos os partidos democráticos foron tolerados. Ademais teceu alianzas cosendo diversos tapices sociais, raciais, políticos e tribais. Construíu acordos e compromisos estábeis con diversas capas e sectores da sociedade sudafricana conseguindo evitar unha conflagración civil cruenta. Finalmente decidiu non repetir, logo dun só mandato; unha curiosidade no continente africano.
Trala súa morte, NOVA ESQUERDA GALEGA ? A ESQUERDA declara que a súa xenerosa loita pola liberdade, a súa sacrificada entrega militante e o seu convencemento e abnegación deben seguir inspirando a todos os anti-racistas e revolucionarios do mundo enteiro.
Vigo, 6 de decembro de 2013 |
|
|
|
|
| Nova Esquerda Galega apoia a Folga en defensa da sanidade pública |
|
NOTA DE PRENSA
NOVA ESQUERDA GALEGA (NEG) convoca a toda a súa militancia, afiliados e simpatizantes a participar activamente na folga xeral convocada para os vindeiros días 9 e 10 de decembro polas principais organizacións sindicais.
Nova Esquerda Galega (NEG) fai un chamamento á cidadanía galega a sumarse ás mobilizacións para esixir que o sistema sanitario público, sufragado cos nosos impostos, non se transforme nun negocio ao servizo de escuros intereses privados e especulativos.
Nova Esquerda Galega (NEG) denuncia que a sanidade pública galega está sendo esmagada por mor dos recortes do goberno reaccionario de Feijoo: perdeu case 400 millóns de euros do orzamento desde 2009, cando o PP ocupou o poder. As consecuencias comezan a ser visíbeis: peche de camas e servizos como nunca se fixo, paralización do traballo de tarde, amortización de prazas, precarización das condicións laborais, fuga cara ao extranxeiro de profesionais sanitarios ...
Nova Esquerda Galega (NEG) rexeita as privatizacións, aos copagamentos e aos recortes laborais e salariais e reclamar unha sanidade pública de calidade, na que se garanta a universalidade e gratuidade das prestacións e unhas condicións laborais dignas.
Para Nova Esquerda Galega (NEG) sobran razóns para apoiar esta convocatoria de folga xeral na sanidade fronte ás políticas de privatizacións emprendida polo PP tanto en Galicia como no conxunto do estado español.
Nova Esquerda Galega (NEG) quere denunciar, tamén, a implantación das medidas de copagamento e repagamento das medicinas prescritas polo persoal facultativo, dificultando o acceso da poboación aos mesmos e poñendo en risco a saúde das persoas máis doentes e con menos recursos ou o incremento do número de camas pechadas, principalmente no verán, pero cada vez durante máis tempo, paralizando a actividade e incrementando as listas de espera.
Finalmente condenamos os recortes salariais, polos que se suprimiu o complemento específico das pagas extra aos funcionarios da sanidade, máis tamén a perda de dereitos laborais, como o complemento retributivo no caso das Incapacidades Transitorias, a perda de días de libranza, o incremento de xornada...
Nova Esquerda Galega (NEG) convida a toda a cidadanía galega a sumarse á folga xeral da sanidade galega, tanto persoal sanitario como usuarios, e a participar activamente nas manifestacións do día 10 de decembro.
Comisión Executiva Nacional de Nova Esquerda Galega (NEG).
Vigo, 5 de decembro de 2013
|
|
|
|
|
| Escenarios da economía española en 2014 |
|
Por: Gabriel Flores
Tradución ao galego: Roberto Alonso ?Maqui?
Fonte: NUEVA TRIBUNA
http://www.nuevatribuna.es/articulo/economia/escenarios-economia-espanola-2014/20131113130454098223.html
A economía española volveu medrar no terceiro trimestre de 2013. O pasado 30 de outubro, o Instituto Nacional de Estatística (INE) daba a coñecer a estimación do avance trimestral do PIB e cifraba ese crecemento nun mínimo 0,1%. Unha insignificante recuperación que non impide que o produto siga retrocedendo un 1,2% en taxa anual, entre o cuarto trimestre de 2012 e o terceiro trimestre de 2013. Ao exiguo avance trimestral do PIB hai que engadir que tamén o Índice de Produción Industrial de setembro volvía medrar un 1,4% en taxa anual tras dous anos e medio ininterrompidos de retroceso.
Evidencias illadas de carácter conxuntural ou datos que anuncian un cambio de tendencia? Esa é a cuestión que centra e polariza unha parte do debate político e económico en curso.
A noticia da recuperación do crecemento vén acompañada de previsións que auguran un avance do PIB en 2014 que superaría por pouco o 0,5%. Malia á súa pequena contía, ese lixeiro crecemento representa un corte respecto ao retroceso acumulado de 3,4 puntos porcentuais nos últimos nove trimestres, desde o segundo trimestre de 2011 ata igual trimestre de 2013.
Resulta pouco rigoroso identificar o final da segunda fase recesiva sufrida pola economía española coa saída definitiva da crise ou o principio do fin da crise. Máis problemática aínda é a interesada hipótese de que a austeridade comeza a dar resultados.
Non se trata unicamente de que a recuperación sexa moi limitada na súa contía. Trátase tamén de que ese pequeno avance do produto (ninguén supón, en ningún escenario previsible, que o crecemento do PIB alcance o ano que vén o 1%) vai convivir cunha nova perda neta de empregos e cun novo retroceso dos salarios reais. Segundo as estimacións que ofrece o Goberno do PP, en 2014 perderase un 0,2% do emprego existente en 2013; porcentaxe que supón ao redor de 33.000 empregos equivalentes a tempo completo. Fontes da Comisión Europea (base de datos AMECO, 2013) aumentan a estimación da perda de empregos en 2014 ata os 110.800, que se sumarían aos 3.460.400 empregos desaparecidos nos últimos seis anos, entre o 2008 e o 2013. Doutra banda, o Goberno do PP estima que o aumento medio dos salarios nominais alcanzará en 2014 un 0,3% que, si relaciónase co ascenso dos prezos dos bens de consumo privado que previsións oficiais cifran no 1,5%, supoñería unha nova perda media do 1,2%. Perda na capacidade adquisitiva dos salarios que se acumularía ao retroceso do 6,8% xa experimentado polos salarios reais por traballador no periodo 2010-2013. Para calibrar na súa xusta medida o empeoramento das condicións de vida que sofre a maioría da poboación habería que engadir aos empregos desaparecidos e aos salarios recortados o deterioro e a mingua de bens públicos e protección social que afectan especialmente aos sectores sociais máis vulnerables e máis golpeados polas políticas de austeridade.
É, ademais, unha recuperación que ten un carácter moi fráxil, posto que non se basea nunha recuperación do emprego decente e de calidade nin nun impulso do investimento produtivo que permita mellorar a productividade global dos factores, senón en todo o contrario: máis desemprego, máis empregos indecentes e precarios e menos empregos de calidade, máis recortes no investimento produtivo pública e privada (entre 2008 e 2013, o investimento bruto total da economía española reduciuse nun 41,7%) e máis axustes en factores esenciais (educación e investigación) que determinan o alcance do progreso técnico, a innovación e o crecemento potencial.
E é, para rematar, unha recuperación sometida a innumerables incertezas de carácter institucional, económico e socio-político nos ámbitos nacional, europeo e mundial que non permiten ofrecer ningún tipo de expectativas de mellora á maioría da poboación nos problemas centrais que sofren millóns de persoas: paro masivo, empregos máis precarios e peor remunerados, empobrecemento, deterioro e recorte de bens públicos e protección social, riscos crecentes de exclusión social e perda de dereitos sociais e laborais.
En definitiva, a recuperación económica que anuncia o Goberno do PP non pode ofrecer ningunha esperanza ou expectativa de mellora para os 5.904.700 persoas desempregadas (das que ao redor do 35% leva xa máis de dous anos buscando emprego sen atopalo) ou para os case dous millóns de fogares (1.807.700, exactamente) nos que todos os seus membros están desempregados (-Enquisa de Poboación Activa, Terceiro Trimestre de 2013-, INE, 24 de outubro de 2013). A recuperación económica que pregoa o Goberno só ofrece desesperanza para os preto de tres millóns de persoas que teñen que malvivir en condicións de pobreza severa con menos de 307 euros ao mes (-VIII Informe do Observatorio da Realidade Social-, Equipo de ESTUDOS Cáritas Española, 10 Outubro 2013).
Non é unha recuperación para pobres nin para os fogares de renda media que perderon poder adquisitivo e senten na cachola o alento do paro ou o desafiuzamento e a ameaza da precariedade e a exclusión social.
Son moitos os datos que aconsellan prudencia analítica ao sopesar a fortaleza ou os límites da recuperación económica que se espera para 2014 e os anos seguintes. E son moitos os indicadores que permiten afirmar que, malia ao lixeiro crecemento previsto, a economía española vai seguir bloqueada nunha crise que xunto a trazos comúns con outras economías meridionais da eurozona presenta características particulares que se expresan en dous niveis diferentes vinculados entre si.
Nun primeiro nivel, o da economía española, obsérvase un modelo de crecemento ferido de morte e que non ten posibilidade ningunha de recompoñerse porque se baseaba nunhas estruturas e especializacións produtivas e nun tecido empresarial que foron devastados pola crise e, en boa parte, desapareceron para sempre. Para as estruturas e especializacións que sobreviviron non se puxeron en acción nin se pretenden establecer incentivos que puidesen contribuír a renovalas, modernizalas ou substituílas. Peor aínda, os incentivos que están actuando proveñen dunhas políticas de austeridade e depreciación interna destinadas a manter e reforzar as inadecuadas estruturas e especializacións que subsistiron. Todos os obxectivos das políticas de austeridade e depreciación interna resúmense en manter e acrecentar a presión destinada a reducir os custos empresariais, aumentar as marxes das grandes empresas exportadoras (e, marxinalmente, das pequenas e medianas empresas que as abastecen ou realizan para elas tarefas auxiliares) e mellorar a súa capacidade de competir vía prezos.
Deste xeito, o aumento das taxas de rendibilidade, a mellora da competitividade e a maior capacidade que amosan as empresas para desendebedarse susténtanse na diminución dos salarios reais, o mantemento de altas taxas de desemprego e o deterioro das condicións de vida e traballo da maioría da poboación. A débil e fráxil recuperación económica que desta maneira se logra esixe que se manteñan altas taxas de paro, custos laborais á baixa e un mínimo investimento produtivo. E á inversa, o paro, a perda de rendas da maioría da poboación traballadora e o escaso investimento produtivo impedirán que a recuperación sexa robusta e sostible, porque non recibirá o impulso do progreso técnico e a innovación nin dunha forza de traballo máis cualificada ou dun capital físico máis produtivo e eficiente no consumo de materiais, enerxía e factores produtivos.
No segundo nivel, o da eurozona, obsérvase o mantemento interesado de incoherencias e debilidades institucionais que a crise puxo en evidencia e que están impedindo tratar unha fragmentación financeira, produtiva e social que se ten exasperado. A crise acelerou unha dispersión de estruturas económicas e crecemento potencial que xa existía con anterioridade, pero que o crecemento logrado durante a década anterior ao estoupido da crise defumara e apartara do foco de atención de autoridades, poderes económicos e opinións públicas que non quixeron ver porque non querían arruinar ou poñer fin ao negocio das burbullas inmobiliaria e crediticia. Crecemento relativo que se concentrou especialmente nos estados periféricos que, como Irlanda, Grecia ou España, sufriron posteriormente con maior intensidade a crise e o carácter insostible e un tanto artificial do seu crecemento. De pouco vale dicir agora que as altas taxas de crecemento do PIB que experimentaron estes países e a converxencia económica que propiciaron non se debían só nin principalmente ao euro, senón que estaban sendo cebadas polo crédito barato e abundante que irresponsablemente outorgaban os prestamistas dos países do norte da eurozona e que percibían os axentes económicos privados dos países do sur da eurozona que irresponsablemente endebedáronse moi por riba de calquera nivel razoable.
Á marxe de previsións e interpretacións, todos os argumentos económicos que xustificaron a creación do euro desapareceron ou debilitáronse coa crise: é imposible manter diferenzas pequenas nas taxas de xuro que afrontan os Estados membros; paralizáronse os fluxos de financiamento desde os países excedentarios do Norte cara aos países deficitarios do Sur; os créditos non chegan a boa parte dos axentes económicos liquides; os equilibrios patrimoniais dos establecementos bancarios, malia a todas as axuda recibidas, son seriamente cuestionados. En realidade non existe un mercado financeiro único e o lento e zigzagueante proxecto de superar parte da fragmentación financeira existente mediante o proxecto de Unión Bancaria concibiuse para que se prolongue durante anos e non sirva en nada para superar a crise.
Ao final, esa crecente heteroxeneidade estructural entre os socios que comparten o euro acabou impactando en forma de diferenzas crecentes nos niveis de vida, especializacións produtivas ou contas exteriores dos Estados membros que non poden ser tratadas polas actuais institucións comunitarias. Tanta heteroxeneidade é incompatible co carácter das actuais institucións comunitarias e o seu tratamento esixiría unha Europa federal con capacidades efectivas de carácter orzamentario e fiscal que permitisen transferir rendas aos Estados membros en dificultades, mutualizar débeda pública, compensar as desigualdades ocasionadas polas diferentes especializacións e estruturas produtivas ou converter de novo en acción política efectiva o principio, aínda vixente na UE pero inoperante, da cohesión económica, social e territorial.
En lugar de iniciar esa vía de cambio institucional aberta ao federalismo, o bloque de poder conservador que domina as institucións comunitarias insiste en tolerar unha estratexia de saída da crise baseada na austeridade e a depreciación interna que non fai senón prolongar no tempo os problemas económicos, atizar os conflitos socio-políticos nos países do sur da eurozona e acentuar os receos cos que unha parte crecente da cidadanía europea, por razóns ben distintas nos países do Norte e do Sur, percibe ás institucións e ás políticas comunitarias.
Fronte á axitación propagandística que leva ao Goberno do PP a botar as campás ao voo e ver o final do túnel da crise, é imprescindible que a esquerda aporte análise e datos, incluídos os que ofrecen fontes oficiais e contradín os soños do PP, e manteña niveis de racionalidade e prudencia analítica que son obrigados se non se quere alimentar unha confrontación excesivamente envorcada no ideolóxico que dificultaría a toma en consideración e o exame das evidencias que vai aportando o discorrer da actividade económica.
Nun sentido radicalmente diferente ao dos voceiros do PP e do seu Goberno, non son poucos os economistas e representantes de organizacións políticas, sindicais e sociais progresistas que desprezan esa recuperación exigua e, sen dúbida, fráxil que anuncian o Goberno e as principais institucións nacionais e internacionais de prospección económica e asimílana cun espellismo tralo que volverán pronto e de forma inevitable novas fases recesivas ou episodios de crises aínda máis desestabilizadores que os que se sufriron ata agora.
As incertezas e incógnitas que afectan á economía española son tantas que non permiten rexeitar ningunha hipótese razoable. Nin a dunha recuperación moi limitada nin a de que a incipiente reactivación sexa un espellismo ou unha repetición da recuperación abortada que se produciu en torno a 2010 e que fixo as veces de colofón da primeira fase recesiva (segunda metade de 2008 e todo o ano 2009) e preludio da segunda recesión (desde o segundo trimestre de 2011 ao segundo trimestre de 2013) a cuxa final estamos asistindo.
Tampouco cabe descartar outros escenarios parcialmente diferentes aos dous mencionados antes. Por exemplo, que a economía española entre nunha nova etapa de prolongado estancamento, caracterizado pola lenta depuración dos altos niveis de endebedamento existentes (privado e público) e un crecemento fráxil e precario que non podería aportar solucións para os problemas centrais que afectan ao empobrecemento dunha parte moi importante da sociedade e ás mínimas posibilidades de atopar empregos decentes que teñen os millóns de persoas que os perderon ou que non chegarán a atopalos no próximo quinquenio. Pero esa exigua recuperación ou prolongado estancamento tamén poderían permitir algúns logros económicos, parciais pero non por iso menos reais, en terreos de tanta importancia como a diminución dos desequilibrios da balanza comercial, a atracción de investimento estranxeiro directa ou a reindustrialización daquelas actividades exportadoras que mellor desempeño demostren.
De ser válida esta hipótese de estancamento ou moi baixo crecemento durante os vindeiros anos, o conflito político e social adoptaría aspectos diferentes aos que predominaron nos últimos dous anos e pico e que se concretaron nunha indignación crecente e masiva cuxa expresión pública foi facilitada polo agromar do 15-M.
A dereita podería conseguir, grazas a esa leve e parcial mellora económica, novos argumentos e ferramentas propagandísticas cos que debilitar e fragmentar o espazo político e social que se opón aos recortes e a austeridade e manter en niveis asumibles (que non chegasen a comprometer as súas posibilidades electorais) a resistencia á estratexia conservadora de saída da crise. A xestión dun conflito social e político que a continuidade das políticas de austeridade impide resolver adoptaría formas novas que á vez que abrirían novos espazos para a confrontación de ideas, argumentos e propostas irían pechando outros. Faría ben a esquerda en non descartar ningún dos escenarios posibles e en manter os ollos e as mentes moi abertos ante o novo escenario económico que irá consolidándose nos próximos meses e os novos datos que a realidade vaia aportando.
Dous últimos e breves apuntes que non por situarse ao final destas reflexións e ofrecerse de xeito un tanto atropelado teñen menos relevancia.
Primeiro apunte. Tan importante como a idea de recuperar o crecemento é a de como se reparten os seus froitos entre rendas do traballo e do capital ou, por dicilo de xeito máis simple e explícita, tan crucial como a cuestión de crecer é determinar se as rendas obtidas grazas a ese crecemento destínanse preferentemente a ampliar o número de millonarios (en 2012 había 144.600 e o seu número non deixou de aumentar desde o estoupido da crise) ou, pola contra, serven para aliviar o malestar dos case tres millóns de persoas que xa malviven nunha situación de severa pobreza e para impulsar cambios nas estruturas e especializacións produtivas que son imprescindibles para construír unha sociedade cohesionada e un novo modelo de desenvolvemento sostible. E tan importante como a distribución dos resultados dese crecemento económico é resolver o problema do seu sostibilidade ou, o que é o mesmo, de como se compatibiliza o crecemento económico coas esixencias de minimizar os custos enerxéticos e materiais e cumprir coa responsabilidade social e ecolóxica que se debe a futuras xeracións.
E segundo apunte. Aínda que o escenario de moi limitada recuperación económica nos próximos anos conta con bastantes probabilidades de facerse realidade, seguen existindo e actuando moitos factores que se opoñen a esa recuperación e poden dar ao traste con ela.
A favor da recuperación xogan a evolución positiva das exportacións manufactureiras; a favorable situación das carteiras de pedidos; mellóraa da rendibilidade das empresas e a utilización dos mellores resultados para rebaixar os seus niveis de endebedamento; as últimas enquisas que reflicten máis confianza empresarial e un clima máis favorable para os negocios; e, entre outros factores, a capacidade mostrada polo BCE desde o verán de 2012 para tranquilizar as tensións financeiras e reducir as primas de risco das débeda soberanas dos países do sur da eurozona.
En contra da recuperación ou limitando o seu alcance e reforzando o seu fraxilidade tamén se poden alegar numerosos factores: a demanda interna seguirá estando moi presionada polas altas taxas de paro, o estancamento das rendas salariais e a continuidade no desendebedamento de axentes económicos públicos e privados; os altos custos de financiamento para as pequenas e medianas empresas e a restricción do crédito dificultarán o mantemento das que teñan problemas de tesourería, aínda que sexan liquidas; a baixa utilización das capacidades de produción que conservan as empresas limitará o crecemento da actividade económica, sen alentar novas contratacións ou investimentos destinados a ampliar equipos; a rápida desinflación que experimenta a economía española contribuíu a soster o consumo e impulsar as exportacións no que vai de 2013, pero de prolongarse uns meses máis degradaría a solvencia dos axentes económicos máis endebedados e frearía aínda máis o investimento. Sen esquecer, para rematar, que a situación dos nosos principais mercados de exportación (por esta orde, Francia, Alemaña, Italia, Portugal e Reino Unido) é pouco favorable. As previsións indican que Alemaña e Reino Unido crecerán en 2014 en torno ao 1,5%; Francia, Portugal e o conxunto da eurozona, nunha porción do 0,5% ao 0,8%, similar á de España; e Italia, simplemente un par de décimas.
|
|
|
|
|
| MANIFESTO por unha Fronte Ampla Cidadá e Popular |
|
http://compromisolaizquierda.blogspot.com.es/2013/12/manifiesto-por-un-frente-amplio.html
Os asinantes deste MANIFESTO temos de dicer que cada día son máis as voces de persoas e organizacións sociais, sindicais e políticas que claman en favor da conformación dunha Fronte Ampla Cidadá e Popular contra as políticas austericidas e de recorte nos servizos públicos e de precarización do mercado laboral.
Cada día son máis as persoas que viven na pobreza, que padecen fame, que carecen da posibilidade de desenvolverse como seres humanos, que carecen de futuro. Miles de cidadáns enfrontámonos a cotío a novos recortes, ao desemprego, ao desafiuzamento da vivenda, á perdida da cobertura sanitaria, á morte prematura. A xustificación que dan os gobernos e algúns medios de comunicación a esta situación é que non hai cartos, que vivimos por riba das nosas posibilidades. Pero ante esas xustificacións moitos cidadáns rebelámonos porque creemos que faltan á verdade.
Sabemos que hai grandes empresas e bancos endebedados aos que se rescata con diñeiro público. Sabemos que o 81% da débeda total do estado é unha débeda privada e non pública. Sabemos, que para pagar esta débeda privada, o estado endebedouse de maneira progresiva e os xuros que debemos pagar son cada vez máis altos. E por moito que nos endebedemos para pagalos, o que ocorre cada vez con maior frecuencia, estes xuros son impagábeis.
Aquí roubouse desde os gobernos, os bancos ou caixas aos cidadáns, e ninguén vai á cadea. Por iso non estamos aquí para derrotar só ao PP, estamos para derribar un sistema que é inxusto coas persoas, ás que obriga a pagar unha débeda ilexítima que non contraeron.
Por iso faise necesario iniciar un proceso de reconstrución das nosas forzas nunha ampla Fronte Cidadá e Popular, un lugar no que atopar espazos comúns, a irmandade e sobre todo o esforzo de construír unha nova cultura política que de verdade sexa representativa dunha maioría social que a día de hoxe está orfa dese referente político. Un dos erros que debemos evitar é demandar para a sociedade o que despois internamente as organizacións non cumpren: Algúns demandan horizontalidade e logo toman as decisións verticalmente, demandan igualdade e establecen tomas de decisión piramidais. E Isto xa non se sostén.
Por iso animamos a comezar a reformular, de cara ás vindeiras citas electorais, esa necesaria Fronte Ampla Cidadá e Popular que xa vai tomando corpo nalgunhas zonas xeográficas, fundamentalmente na Galiza da man de ANOVA e AGE; ao obxecto de facelo máis incluinte no político-social e máis extenso no territorial, pois esta loita unitaria que se emprendeu con acerto a través de ANOVA e AGE necesita expandirse por toda a xeografía da península, así como polo resto do sur de Europa.
Sería desexable que desde a cidadanía comezásemos a organizar, de cara ás próximas confrontacións electorais, un acordo moi amplo a nivel de Estado con todas as forzas que estean en favor desta iniciativa de Fronte Ampla; Unha Fronte Ampla Cidadá e Popular que debe ensaiar novas fórmulas, que sexa unha ferramenta política e electoral que, como di Martiño Noriega, «cambie a competición pola cooperación, o que significa adoptar a horizontalidade na toma de decisións, e ser operativos: pero de abaixo cara arriba».
Ensaiemos pois novas fórmulas para que sigamos construíndo, unha suma que multiplique, pois como manifestan algúns/as compañeiros/as nesta viaxe común: "hoxe non valen xa as alianzas de siglas á vella usanza, os acordos por arriba, cupulares, nos que as forzas repártense os postos dunha lista, porque os pactos deben nacer desde abaixo. Os cidadáns queren procesos participativos, primarias, que se goberne con eles, non un despotismo ilustrado".
Ánimo pois a toda a cidadanía, é hora de comezar a formalizar acordos para a unidade de acción política e electoral en cada unha das localidades que conforman o Estado español, este será o punto de partida para a súa reformulación noutras convocatorias electorais como poden ser as vindeiras eleccións europeas ou as xerais que virán despois. Adiante nesa tarefa de arrimar o ombreiro para poñer fin á podremia da segunda restauración borbónica e dar principio á chegada dunha república de verdade na cal a cidadanía asuma o protagonismo.
Para subscribir este MANIFESTO por unha Fronte Ampla Cidadá e Popular, mais tamén para implicarte no proxecto, preme sobre o seguinte enlace:
http://goo.gl/Dq0tJ |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
