Voceiro de N.E.G.
(NOVA ESQUERDA GALEGA)
Nova Esquerda Galega (NEG) é unha organización que se define como alternativa, socialista, ecoloxista, galeguista, confederal, internacionalista, feminista, altermundista e que se esforza por impulsar as loitas contra toda forma de explotación, opresión e dominación sobre as persoas e a natureza. As mulleres e os homes de Nova Esquerda Galega (NEG) organizámonos politicamente para levar adiante a transformación revolucionaria da sociedade. Nova Esquerda Galega (NEG) procura a construción do socialismo sen renunciar a unha democracia avanzada e participativa, autoxestionaria, libre de explotación, alienación e opresión, onde todo o mundo poida participar dun xeito democrático e autónomo na elección dun novo futuro colectivo.
PULSA SOBRE A BANDEIRA DE NEG PARA SABER MÁIS SOBRE NOVA ESQUERDA GALEGA (NEG)
|
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| DETENCION DUNHA ESTUDANTE MILITANTE DE NEG EN VIGO |
|
 Nova Esquerda Galega (NEG) quere denunciar a detención por parte da Policía Nacional de Amanda Pérez Alba, de 15 anos, militante da organización xuvenil de Nova Esquerda Galega (NEG) e alumna do colexio Alfonso Castelao do Calvario, que participou na manifestación convocada pola Asemblea de Estudantes de Vigo.
Ao terminar a devandita protesta estudantil e cando se retiraba para tomar un café cunha compañeira, decatouse de que a Policía Nacional custodiaba a un grupo estudantes e asemade apreciou como eran zarandeados, postos contra a parede e cacheados.
Amanda ao reparar que os seus compañeiros estaban a ser detidos non tivo mellor resposta que increpalos e facerlles un corte de mangas. Por este motivo foi detida.
Amanda Pérez foi conducida á comisaria de Policía de Vigo, para despois ser identificada e entregada ao seu pai. A Policía Nacional iniciou unha denuncia por insultos á policía que leva aparellada unha sanción administrativamente e unha multa económica.
Nova Esquerda Galega (NEG) opina que estamos diante dunha nova acción represiva que pretende amedrentar as protestas sociais. Achamos que o dereito de manifestación non pode ser permanentemente esmagado pola acción represiva e opinamos que resulta inadmisíbel que se sancione con multas económicas a estudantes menores de idade e insolventes. Ese tipo de medidas só procuran que a indignación cidadá non teña unha canle de expresión nas diferentes protestas sociais.
Nova Esquerda Galega (NEG) quere denunciar este tipo de comportamento policial. Tamén salienta o seu repudio ante o esaxerado despregue de forzas represivas, mesmo coa utilización de helicópteros e numerosas patrullas, co único obxectivo de facer o seguimento dunha manifestación estudiantil composta, na meirande parte, por estudantes menores de idade.
Solicitamos ao Subdelegado de Goberno que arquive esta denuncia da policía. |
|
|
|
|
| Lois Pérez Leira de Nova Esquerda Galega (NEG): «Hai que crear unha Fronte Popular para combater o neoliberalismo e á dereitización da política» |
|
 Lois Pérez Leira de Nova Esquerda Galega (NEG): «Hai que crear unha Fronte Popular para combater o neoliberalismo e á dereitización da política»
http://www.sanborondon.info/content/view/58869/44/
«Hai que crear unha Fronte Popular para combater o neoliberalismo e á dereitización da política».
Achaca ao «posibilismo, o tacticismo e os intereses mesquiños dalgunhas forzas políticas o que unha Fronte Popular, ampla, sen exclusións, teña certas dificultades na súa concreción»Lois Pérez Leira reflexionou sobre a situación actual, cun goberno estatal que trata de vender que estamos saíndo da crise e afirmou que cada día constátase máis que verdadeiramente o capitalismo está doente pero mata, non en balde esta crise que está vivindo a sociedade está levando á maioría de cidadáns a un estado de tristeza profunda, que leva á enfermidade, mesmo ao suicidio.
Lois Pérez Leira dixo que coñece en profundidade esta tristeza que está vivindo o pobo das diferentes nacións do Estado español porque xa se viviu algo semellante en América Latina, onde nalgúns países estanse pasando -cando menos- algunhas alegrías como consecuencia das políticas de esquerda que se están aplicando.
Explicou que, como a súa formación política provén da tradición marxista, sempre pensou en que «é necesario a unidade do pobo para lograr cambiar a sociedade, terminar coas inxustizas, para configurar unha sociedade socialista, máis xusta e máis democrática: Na nosa formación política, a unidade popular é algo fundamental», especialmente porque «todos son fillos ou netos da Segunda República e valoran positivamente a importancia que tivo a Fronte Popular para acabar coa etapa negra que se viviu na IIª República».
«Valoramos a República, reivindicámola, pero debemos ter presente que non sempre gobernou a esquerda, non en balde foi a dereita quen gobernou España nos primeiro anos da República», lembrou, para insistir en que «a construción dunha Fronte Popular é para Nova Esquerda Galega un valor e un instrumento moi importante».
Explicou que «desde hai algún tempo, fronte á crise profunda que padece o Estado español, non só de crise económica, senón a política que afecta a todas as institucións e que toca de cheo á Monarquía, empezaron a emerxer condicións subxectivas en niveis de conciencia para decatarnos que podemos cambiar a sociedade por medio da loita, a través das mobilizacións nas rúas, o que fai máis factíbel e vixente a posibilidade de construírmos unha gran Fronte Popular.
Pérez Leira sostén que é indispensábel crear esa Fronte Popular, ?co nome que sexa?, para combater ao neoliberalismo e á dereitización da política, pero debe tratarse dunha unidade non só de carácter electoral, senón dunha plataforma política unitaria capaz de derrotar nas rúas e nas urnas a este modelo capitalista e ao réxime monárquico, que nos están machucando e que nos leva á cada día máis crecente tristeza colectiva que nos embarga a todos.
O político galego recoñece que na súa formación están moi entusiasmados coa posibilidade de que acabe construíndose esa gran Fronte Popular, «porque realmente hai moitas posibilidades de conseguilo», tralo que reflexionou sobre as «miserias humanas e políticas» que en torno a esta oportunidade histórica van aparecendo, achacando ao «posibilismo, o tacticismo e os intereses mesquiños dalgunhas forzas políticas» o que a idea de construír a Fronte Popular, ampla, sen exclusións, teña certas dificultades na súa concreción.
|
|
|
|
|
| Podemos: unha proposta imprescindíbel |
|
Por Juan Torres López
(Membro do Consello Científico de Attac España e catedrático de Economía aplicada na Universidade de Sevilla)
http://blogs.publico.es/juantorres/2014/01/26/podemos-una-propuesta-imprescindible/
A proposta dun amplo grupo de persoas encabezado por Pablo Iglesias baixo o lema Podemos paréceme que supón un golpe de aire fresco e un revulsivo moi importante para promover a unidade cidadá, imprescindíbel para frear os ataques aos dereitos e os recortes sociais que estamos a sufrir.
É lóxico que poida haber diverxencias nalgunhas das súas formulacións, ou máis ou menos simpatías persoais. Pero iso paréceme que é o de menos. A min, por exemplo, gustoume que viñese con pronunciamentos máis concretos non só sobre o que hai que facer en España senón, sobre todo, en Europa, pois á final de contas, preséntase como unha proposta de cara ás eleccións europeas. Pero supoño que poderán ir facéndose no futuro inmediato e de xeito común.
Comparto cos seus promotores a idea de que estas eleccións son fundamentais. Ninguén é tan simple como para pensar que só con éxitos electorais pódese transformar a sociedade. É preciso, ademais e sobre todo, que unha gran maioría social se empodere e exerza a súa capacidade de decisión fronte aos grupos que hoxe deciden por todos. Pero é igualmente evidente, ou cando menos así parécemo a min, que se non se ocupan as institucións co apoio desa gran maioría, tampouco pode lograrse ningún tipo de transformación. Por moitas que sexan as folgas e mobilizacións, se os de arriba seguen dispoñendo do Boletín Oficial de Estado e tomando decisións, seguiremos perdendo dereitos e benestar porque nos gobernarán ao seu antollo.
As eleccións europeas de maio son moi importantes por ambas as dúas razóns. Porque poden servir para mobilizar e avanzar cara ao o empoderamento da poboación e porque poden permitir que se ocupen institucións que agora van ter moita máis capacidade para frear ou impedir o dano que están producindo as políticas dominantes.
Coincido tamén coa idea de que será moi difícil, por non dicer imposíbel, que se consigan resultados electorais capaces de avanzar nesa dirección se non hai candidaturas unitarias e se estas, en lugar de representar vellas formas de facer política, non se identifican coa indignación e o rexeitamento da maioría da sociedade cara á forma en que hoxe día se veñen xestionando os asuntos públicos. Un rexeitamento que é tan frontal que implica que ningunha forza política contaminada do vello vai poder ser capaz de rexenerar, como é necesario que ocorra, a vida social e económica.
E sobre todo coincido na convicción de que o único xeito de promover candidaturas desa nova natureza e demostrar que efectivamente son diferentes é convocar eleccións primarias abertas.
Como se pode dicer á cidadanía que se ofrece un novo modo de representación e de facer política se ao final son os aparellos de sempre os que nos impoñen a faciana e o currículo dos nosos representantes?
É verdade que, primeiro de nada, hai que poñerse de acordo en que medidas se defenden e en que programa común se asume, pero basta con botar unha simple ollada aos documentos que se veñen elaborando, non só desde a esquerda senón por calquera que de verdade queira unha auténtica democracia e benestar social para España, para darse conta de que establecer os puntos de acordo non é un problema maior.
Avanzar cara a ese programa de acción, algo que tampouco pode ser alleo ao debate aberto e participativo, é unha tarefa urxente pero igualmente o é, e atreveríame a dicer que mesmo aínda máis importante, promover novos liderados e empoderar a persoas que veñan proporcionar aire novo ás institucións e á representación popular. Algo que se pode conseguir si convócanse as primarias que propón Podemos.
Ou é que de verdade hai outra alternativa para visualizar a ampla xestación cidadá de calquera candidatura e para que se revelen as preferencias cidadás sobre o novo tipo de persoas que quere como representantes?
Nestes momentos hai varias opcións políticas que propoñen o encontro e a converxencia, a unidade fronte á agresión que sufrimos: unha organización política moi importante, Esquerda Unida, e algunhas outras que se van abrindo paso, ademais de plataformas diversas que propoñen o mesmo. Todas elas e os seus dirixentes e responsábeis teñen diante unha responsabilidade moi grande.
É imprescindíbel que se convoquen canto antes e que acorden a unidade de acción que pase por acordos programáticos fundamentais, a posta en marcha de novas formas de organización desde a base e a convocatoria de eleccións primarias abertas.
Non se trata de substituír a iniciativa de ningunha delas. Cada unha pode e debe dar os pasos que mellor considere para propoñer ideas, políticas e persoas que poidan optar a ser candidatas. Tratarse de saír do seu espazo para ir ao universo da cidadanía que é moito máis amplo e que integra a todas as sensibilidades, ideoloxías e posicións políticas, variadas pero co común denominador de querer acabar con todo o terríbel que está pasando.
Os responsábeis de todas esas organizacións e plataformas teñen ante si un dilema fundamental: deberse aos seus aparellos ou á cidadanía. Habería que pedirlle contas se non dan pasos visíbeis, concretos, efectivos e urxentes para poñer en marcha esas candidaturas de novo tipo sen as cales só conseguir, se seica, algunha que outra vitoria precaria e mesmo pírrica.
Agradezo aos promotores de Podemos e concretamente a Pablo Iglesias a súa proposta e xeneroso ofrecemento e anímoos a non caer na tentación de crear un espazo máis, senón de esixir a converxencia de todos os existentes.
Como eles din, Podemos!
|
|
|
|
|
| Podemos como código aberto |
|
Por Jorge Moruno Danzi, sociólogo e escritor
http://blogs.publico.es/jorge-moruno/2014/01/22/podemos-como-codigo-abierto/
A iniciativa lanzada por Podemos conseguiu solicitar nun periodo de tempo moi curto, moitos máis apoios dos 50.000 que se suscitaron de cara a verificar se entre a cidadanía, existía a demanda dun proxecto con estas características. Podemos non é un partido, nin sequera é aínda unha aposta electoral, preséntase entón como unha iniciativa aberta ao conxunto da cidadanía. Podemos propón un método participativo a través do cal se poida incluír calquera persoa sen necesidade de contar cunha afiliación. Esta aposta ten como principal obxectivo atopar a súa forza e razón de ser no protagonismo da poboación, para que a xente faga dela algo seu e propio e non un ente alleo ao que simplemente apoia como espectador. Na liña da intención unitaria e de ampla converxencia co conxunto de forzas sociais e políticas que se mobilizan contra os recortes e a favor da democracia, para participar nos círculos podemos, xa sexan por territorios ou por sectores, ninguén ten porqué renunciar ás súas militancias e afinidades en organizacións sociais e políticas. Círculos nas cidades, nos barrios, no traballo, onde ninguén quede excluído, nin ninguén teña por que velo como un proxecto pechado, senón aberto.
Moito se comentou sobre se esta iniciativa divide á esquerda e favorece á dereita. Creo que é unha visión enganosa e profundamente ideoloxizada, porque se podería dicir o mesmo pero ao contrario, que uno non divide, senón que o outro non une e situar así ?a culpa? en quen ?non fai nada por unir?, en lugar de quen irrompe en escena. É unha discusión que podería ser interesante noutro momento e en calquera caso, o mellor é sempre suscitala do xeito máis san e aberta tendo en conta que as ?verdades? non son eternas senón construídas, e nada se lexitima per se á marxe da realidade material. Pero máis aló dese eterno debate que ás veces adopta o ton de patio de colexio, o que está enriba da mesa non é iso. O fundamental non é ?unir o existente?, ou ?unir o que xa hai co que sae?, iso creo, supoñería ter unhas miras bastante limitadas. O verdadeiro reto ideolóxico non se atopa nos confíns do coñecido, senón no soborde do até agora posíbel. En superar nosas propias barreiras e conseguir ser e construír un catalizador que poida irromper máis aló de calquera organización concreta: ser un código aberto, facerse pobo. Aquí é onde reside a verdadeira importancia da natureza aberta, desde onde se combinen e recombinen as xentes de cada territorio. Isto é crucial para situar o debate onde realmente debe estar. A iniciativa podemos non é interesante porque poida dividir ou unir á esquerda, esas son batalliñas insignificantes, o seu atractivo debe servir para dar corpo á fenda xa aberta, a que separa ao pobo, ao demos, do réxime dos ladróns. Non se trata de unir o existente, senón de superar os límites do que ata agora se presenta como o único horizonte coñecido. Non se trata de aglutinar á esquerda, senón que os de abaixo consigan poder e se produza unha escisión popular a favor da democracia e en contra da servidume. Hai que saír da cova, oxixenar o ambiente.
Por suposto non todo cabe, os DDHH son un chan mínimo común desde onde se van debuxando algúns puntos crave nos que traballar: democracia e soberanía popular, método colaborativo, defensa e actualización dos servizos públicos e sociais, reparto da riqueza e do emprego. A democracia sempre aparece como algo desmesurado e quen lle teña medo, sempre aparecerá medorento ante a política. Democracia, que non é outra cousa, tal e como dicía Platón e recórdanos o filósofo Rancière, que a desorde do dominio, a desorde dos desexos populares que expresa a potencia da multitude construíndo unha orde distinta.
- - -
Deixámosvos aquí o enlace para os que queirades adherirvos ou sumarvos ao proxecto Podemos, aínda que só sexa para expresar o voso apoio. Parece que agora habilitaron un persoal máis completo que a inicial, con posibilidade de subscribirse a un boletín. Aquí vai o enlace:
http://www.podemos.info/es/content/participa |
|
|
|
|
| Círculos Podemos |
|
http://blogs.publico.es/pablo-iglesias/760/circulos-podemos/
Dicimos que o noso obxectivo é empoderar á xente e dar o protagonismo aos cidadáns pero a xente pregunta: Como? Aquí vai unha proposta: Organizade os Círculos Podemos.
Que é un Círculo Podemos?
Un Círculo Podemos é un punto dunha rede pola unidade, o cambio e a ruptura democrática. Un grupo de xente que comparte que a dramática situación que vivimos só se arranxa entre todos e co protagonismo popular e cidadán: non podemos seguir confiando en quen nos trouxeron a esta situación dramática. É un espazo cidadán pola unidade para superar o réxime caduco e cambiar unha Europa que hoxe está ao servizo dunha minoría privilexiada.
Un Círculo Podemos non é un grupo de apoio dun partido, ten total autonomía e nel caben xentes de diferentes sensibilidades e procedencias que non teñen que renunciar ás súas militancias ou preferencias.
Un Círculo Podemos é un promotor da unidade e a converxencia no seu territorio, centro de traballo ou estudo. Non sobra ninguén e faltan todos os que estean pola democracia, os dereitos humanos e unha vida digna para todos. Por desgraza a oligarquía fixo destes principios, que hoxe se incumpren, un programa rupturista; o noso.
Como se forma un Círculo Podemos?
Realizando unha convocatoria aberta aos teus contactos ou compañeiros de vecindario, de centro de estudos ou de traballo. Chamando á túa xente ou a outros a sumarse á Iniciativa Podemos polo cambio político.
Ponte en contacto connosco se queres asistencia técnica ou organizar un acto con algún/a de os promotores/as da Iniciativa. Poñámonos de acordo nunha data. Solicita un instituto, centro cívico, bar ou sala de reunións no teu barrio, vecindario ou vila. Convoquemos a un acto explicativo da Iniciativa Podemos.
Un Círculo Podemos pode ter coordinadores e reparto de tarefas, pero é un grupo aberto de cidadáns, non unha reunión de partidos ou organizacións.
Un Círculo Podemos necesita extraer da calor popular os recursos para financiarse. Para non depender de bancos hai que depender da solidariedade cidadá.
Os Círculos Podemos son agrupacións voluntarias, abertas e autónomas que fan súa a Iniciativa Podemos polo cambio político e o protagonismo cidadán e popular. Hai tantos como grupos de xente disposta a comprometerse neste momento decisivo. Os Círculos poden ser territoriais ou sectoriais. O importante é sumar e poñer a circular o entusiasmo de que Si Se Pode converter a indignación en cambio.
Que fai un Círculo Podemos?
Un Círculo Podemos xunta á xente ilusionada coa Iniciativa Podemos nunha cidade, vila, aldea, barrio, vecindario ou grupo de amigos ou centro de estudo ou traballo. Despois, asóciase con outro Círculos se o considera necesario.
Un Círculo Podemos é unha célula polo protagonismo cidadán, así que ten que integrar sempre a máis xente: contarlle a Iniciativa a familiares, amigos, compañeiros de traballo. Sen sectarismo e nunha linguaxe accesíbel: a nosa proposta é de sentido común e queremos darlle a volta a esta situación á que nos trouxo unha minoría. É o momento de facelo, respectando diferéncialas pero integrándoas nun esforzo compartido.
Un Círculo Podemos promove a recolleita de avales ata o 8 de febreiro que solicitou a Iniciativa Podemos para seguir adiante.
Un Círculo Podemos contribúe a un proxecto aberto e en construción: agrupa a cidadáns descontentos para unir as súas forzas e organizar actos de difusión ou encontros. Escribe á prensa local, elabora propostas e dáse a coñecer no seu ámbito. Reúnese con todos os actores que sexa necesario e explícalles a iniciativa invitándolles a sumarse desde o respecto á súa autonomía.
Se decide concorrer ás eleccións ao Parlamento Europeo, un Círculo Podemos será un espazo de participación para recoller sinaturas e recursos, propoñer e votar persoas para integrar a lista electoral e discutir, propoñer e votar contidos do programa electoral con protagonismo popular.
Se queres cambiar o guión previsto, se queres que en maio deamos a sorpresa, se queres axudar a que sexamos o ?mataxigantes? empodérate, organízate e participa. PODEMOS significa poder e democracia; por iso dependemos de ti.
http://www.podemos.info/
contacto@podemos.info
|
|
|
|
|
| Celebrouse a cea de homenaxe a José Gómez Millán |
|
O pasado venres 24 de xaneiro, preto de 50 afiliados, militantes e simpatizantes de Nova Esquerda Galega (NEG) déronse cita na cea de homenaxe ao compañeiro José Gómez Millán "Pucho". Na emotiva despedida do devandito compañeiro que abandonará Galicia para trasladarse a Cuba, país no que reside.
A cea foi un acto de encontro e diálogo entre numerosos activistas, loitadores, militantes e amigos da organización. Tras saborear un delicioso menú de mexillóns, peixe, polo á brasa e chourizos crioulos, todo regado cun bo viño tinto da terra, homenaxeouse ao camarada Pucho.
Lois Pérez Leira salientou: «A súa historia esta desgraciadamente asociada a unha etapa negra da historia de Vigo e relacionada coa máis salvaxe represión. O seu pai, home bo e honesto, foi asasinado en Vigo por socialista e republicano. Por defender a legalidade democrática e o goberno da Fronte Popular, saído das urnas. A mesma Fronte Popular que hoxe queremos (re)fundar para derrotar aos herdeiros daquela mesma dereita golpista, antidemocrática e asoballadora que actualmente goberna España. Dicir que tamén está o compañeiro Manuel Caldas, neto dun concelleiro de Vigo fusilado en 1936».
Logo falou Edmundo Reboredo pai de David e amigo desde a infancia de Pucho quen deu algunhas pinceladas da vida do homenaxeado
Entre os presentes estaban destacados activistas e membros de diversas entidades asociativas de Vigo. Entre cantos e versos recitados por Carmeliña e Manuel Vázquez concluíu a vibrante e emotiva xornada.
Na mencionada cea estaban presentes algunhas delegacións de inmigrantes de Venezuela, Uruguai e Arxentina
|
|
|
|
|
| Pánico en PP, PSOE e IU por ?Podemos? de Pablo Iglesias |
|
http://compromisolaizquierda.blogspot.com.es/2014/01/panico-en-pp-psoe-e-iu-por-los-podemos.html
(FONTE: La Izquierda / weblog do Espía no Congreso)
?Pánico?, ?desconcerto?, ?temor?, ?medo?... A maioría dos deputados de PP, PSOE e IU consultados sobre a irrupción electoral das novas candidaturas electorais para o 25-M non poden disimular o seu asombro e describe con esas verbas o que está ocorrendo no interior das súas formacións políticas. Exprésano en voz baixa, no salón dos Pasos Perdidos, nos corredores da M-30, nas cafeterías do Congreso e do Senado apurando ata as feces os ?gin tonics? subvencionados a 3,45 euros... ?Non criamos que fosen capaces de facelo... pero fixérono?, expresa un parlamentario coa voz crebada.
?Podemos? de Pablo Iglesias sementou de dúbidas e naufraxios a IU e PSOE porque rían as gargalladas a súa viabilidade. ?a máis dun dálle un infarto?, salientaba un presidente de comisión parlamentaria xa setentón, que afirma: ?Recoñezámolo, eles son o futuro e nós o pasado?. E outro máis pesimista: ?Os cidadáns déronnos as costas e organizáronse. Isto é o fin?, recoñece en privado un letrado da Cámara Baixa moi próximo a un dos partidos políticos afectados.
Pablo Iglesias: o seu nome inquieta ao PSOE e aterra a IU
Os tres partidos (PP, PSOE e IU) gobernan en 15 das 17 autonomías españolas e na maior parte dos concellos pero temen que un respaldo electoral o 25-M para ?Podemos? supoña un vertixinoso deterioro en cascada para as seguintes eleccións municipais, autonómicas e nacionais de 2015. ?Non podemos facer nada, si atacámoslles dámoslles cancha, facémolos vítimas e soben máis pero si os silenciamos, crecen constantemente?, sinala un asesor electoral doutro partido político asentado nas cámaras. A substitución da ?casta? política española comezou ?témense? e non saben como abordala.
O programa de ?Podemos? non deixa lugar a dúbidas e pode consultarse en internet. Nel lese: ?A impotencia ou deixación de responsabilidades dos Gobernos, a incapacidade voluntaria dos partidos políticos de goberno, a conversión dos Parlamentos en órganos burocráticos e sen capacidade política e o desconcerto dos sindicatos deixaron á cidadanía abandonada á súa propia sorte. Ten sentido que o 90% da poboación que está sufrindo estas políticas non se dote de ferramentas para crear un futuro máis luminoso??
"Podemos": mozos e cidadáns mellor preparados que os antigos políticos da esquerda
En IU temen o seu discurso e por iso Cayo Lara négase a realizar primarias abertas a pesar do clamor das súas bases e do seguro revulsivo do novo profesor universitario. No PSOE non poden nin sequera amentar o seu nome, de tantas resonancias históricas no socialismo: Pablo Iglesias apela a ?esa maioría social que xa non se recoñece nesta UE nin nun réxime corrupto sen rexeneración posible?. Por iso pide respaldo para ?Podemos? e que esta lista ?supoña unha ameaza real para o réxime bipartidista do PP e do PSOE e para quen secuestraron a nosa democracia?. Nacionalización da banca privada, reconversión ecolóxica da economía, saída da OTAN, rotatividade de cargos e ingresos equivalentes ao salario medio, son algunhas das súas propostas.
|
|
|
|
|
| Manifesto. En defensa dos dereitos, da razón e da equivalencia humana |
|
Fonte: ATTAC España.
(Tradución ao galego para A Voz da Nova Esquerda: Iolanda F. Cabaleiro)
http://www.attac.es/2013/12/31/manifiesto-en-defensa-de-los-derechos-de-la-razon-y-de-la-equivalencia-humana/
O Consello Científico de ATTAC España, integrado por persoas con ampla experiencia en sectores da investigación, a acción social e pública ou a academia, e cun forte compromiso pola democracia e a xustiza social, denuncia a ameaza contra a nosa democracia orquestrada polo Goberno do Partido Popular que, nun abuso continuo de poder, é responsábel do desmantelamento do Estado de Dereito, da ofensiva patriarcal contra os dereitos humanos das mulleres, da represión policial, do terror económico que esnaquiza a vida de familias enteiras e cébase na infancia e sectores máis vulnerábeis, e da substitución da confianza cidadá polo medo e as ameazas constantes a dereitos fundamentais. Un risco destas características reclama unha resposta á altura. O Consello Científico de ATTAC está convencido de que a nosa democracia está en perigo. É tempo de recuperar o ánimo cidadán que, noutro contexto histórico, logrou traer un novo réxime de liberdades.
Neste manifesto denunciamos que moitos supostos cos que se pretenden xustificar as reformas lexislativas impostas polo goberno central son produtos ideolóxicos que non teñen sostén teórico nin referendo democrático. A ciencia non é neutra: ten ideoloxías e intereses.
España é hoxe un dos paises europeos con maior desigualdade na distribución da renda, produto tanto dunha desequilibrada distribución primaria dos ingresos como da ausencia de mecanismos redistributivos adecuados.
As desigualdades na distribución primaria son o reflexo dunha intolerábel desigualdade de poder entre capital e traballo e asemade a persistencia de estruturas patriarcais que valoran de forma desigual a achega laboral de homes e mulleres. A recente reforma laboral, ao desmantelar gran parte da negociación colectiva e manter o salario mínimo interprofesional en niveis de pobreza, non fan senón agravar de xeito dramático estas desigualdades. Algo que contrasta coa tolerancia que reciben os ingresos das elites, con frecuencia propiciados por estruturas institucionais que favorecen o parasitismo e o abuso. Como se pon de manifesto particularmente na falta dunha política seria de persecución da fraude fiscal e de operacións en paraísos fiscais, e a tolerancia cos especuladores que supón a amnistía fiscal realizada polo goberno.
Rexeitamos seguir alimentando o triunfo dun modelo económico que sacrifica ás persoas e creba as bases da convivencia social. Unha lóxica económica que condena á precariedade ás persoas con menos recursos e some na desesperación a unha parte crecente da nosa sociedade. A sanidade, e o ensino estanse convertendo en mercancías que só estarán ao alcance de quen poida pagalas no mercado. As bases do contrato social, que se teñen que substanciar nunha esperanza de vida compartida, estase crebando, creándose unha brecha [ou fenda] que nos regresa a situacións da ditadura e, mesmo, do século XIX.
DENUNCIAMOS:
O ataque efectuado contra o Estado de Dereito, a través do expolio dos dereitos e liberdades fundamentais.
A baixa calidade democrática que sufrimos, co antecedente da reforma constitucional do artigo 135 aprobada uns poucos días, agrávase coa instauración do réxime autoritario actual que fai inviábel o acceso á xustiza a persoas humildes e activistas en xeral.
O estado represor emerxe con forza. Tras encarecer a xustiza de maneira abusiva e criminalizar a protesta cidadá, pretenden amedrentar á cidadanía cunha lei de orde pública que ameaza con multas e sancións administrativas a unha poboación cada vez máis empobrecida, e outorga a vixiantes de empresas privadas capacidades reservadas ata agora a forzas e corpos de seguridade do estado, creando un corpo parapolicial incompatíbel coa democracia.
A contrarreforma contra o dereito das mulleres á interrupción voluntaria do seu embarazo é un ataque aos dereitos humanos. Estamos ante un misóxino anteproxecto de lei que humilla a todas as mulleres ao sometelas a tutela xurídico-médica continua, desposuíndoas do dereito a decidir sobre o seu propio corpo en beneficio dos dereitos dun embrión. A «lei Gallardón», condenará ás mulleres que non teñan suficientes medios económicos a arriscar a súa propia vida en abortos clandestinos ou con medicamentos moi perniciosos para a súa saúde. Esta contrarreforma contravén as recomendacións da OMS, incumpre convenios internacionais subscritos polo Estado Español e é un elemento crave do plan ideolóxico co que pretenden volver impoñer o modelo de familia patriarcal, afastando a posibilidade de construír unha sociedade entre pares. O apoio en exclusiva desde Europa desta proposta pola ultradereita francesa liderada por Le Pen, é un sinal do nesgo do actual goberno de España.
O desmantelamento do público reduce, aínda máis, o espazo democrático e a capacidade de control cívico sobre bens, industrias e servizos que antes eran propiedade de todas e todos.
Cando máis enferman as persoas na nosa sociedade, cando a esperanza de vida diminuíu por primeira vez, estanse pechado plantas, quendas e servizos en atención primaria, hospitais e servizos de urxencias, mentres as listas de espera se eternizan. Pretenden convencernos de que ter unha «enfermidade crónica» é insostíbel para o Estado, cando a cronicidade da enfermidade está no sistema depredador capitalista que alentan de xeito suicida.
Coa escusa da débeda, mal concibida como pública -pois é maiormente privada-, e o axuste orzamentario das administracións públicas, estanse privatizando os servizos públicos esenciais para abrir espazos de negocio a grandes empresas privadas, o que á súa vez permitirá baixar o gasto público social e logo baixar impostos directos ás persoas máis ricas. Contrariamente ao que pretenden argumentar desde o goberno, as privatizacións non supoñen un abaratamento do custo do servizo, senón un encarecemento do seu uso para a cidadanía en xeral, unha maior precariedade no emprego e un deterioro das condicións en que se prestan os servizos.
As privatizacións entregan a capacidade de decretar «o dereito de admisión» a quen teñen diñeiro para comprar a «mercancía» xa privatizada dos sectores de atención e coidados á dependencia, educación infantil, cultura, formación, e tamén o transporte público ferroviario, as telecomunicacións, o turismo ou a minería e industria. Esta situación de «indefensión» agravarase cando os plans privatizadores cheguen a sectores tan sensíbeis como as pensións públicas de xubilación, un botín longamente cobizado polos bancos.
Ao desmantelamento dos sistemas de servizos públicos e de prestacións sociais engádense continuas reformas fiscais dirixidas a eliminar a progresividade dos impostos persoais e a reducir ao mínimo os impostos ás empresas, á vez que se reforza o peso dos impostos indirectos coa subida do IVA e a eliminación dos tipos reducidos. Esta ofensiva é gravísima en termos de equidade, está deslexitimando o sistema impositivo e aumentando alarmantemente a economía mergullada, con efectos irreparables sobre as persoas e sobre o sistema económico.
A organización tradicional de traballos e tempos non é compatíbel nin coa sostibilidade da vida nin coa xustiza social.
Este modelo de desenvolvemento e de organización do traballo é insostíbel e profundamente inequitativo. Mentres as políticas neoliberais continúan co expolio de dereitos e recursos, a división sexual do traballo intensifícase e a mocidade vese condenada ao exilio económico ante as excesivas taxas de desemprego xuvenil.
A acción combinada da reforma laboral e o uso ideolóxico do déficit cero están provocando unha escalada das taxas de pobreza (xa tamén salarial) intolerábeis nun Estado de dereito
Dereito, así como unha intensificación do traballo non remunerado. Mentres se fomenta a rivalidade entre quen teñen e non teñen emprego, dispárase a brecha de xénero no uso do tempo dedicado ao traballo (remunerado e non remunerado), danando especialmente as condicións de vida das mulleres, que para moitas xa son insoportables.
A division sexual do traballo refórzase especificamente co desmantelamento dos xa precarios sistemas públicos de educación infantil e de atención á dependencia; os recortes de emprego público nos sectores feminizados de educación, sanidade e servizos sociais; a flexibilización e o alongamento das xornadas de traballo; e o freo continuo a unha das medidas máis efectivas para a corresponsabilidade: a equiparación do permiso de paternidade co de maternidade ata cada proxenitor teña o seu permiso igual, intransferíbel e pago ao 100%.
O cambio de modelo enerxético queda ao dictado do lobby eléctrico
A suposta «liberalización eléctrica» traduciuse no reforzo da oligarquía enerxética, na penalización ás pequenas empresas de autoproducción-autoconsumo eléctrico e nunha subida da factura da luz de máis dun 80% no periodo 2006-2013.
A improvisación, a falta de vontade de defender os intereses colectivos e as portas xiratorias respecto de as multinacionais eléctricas son distintivos da marca España nun sector crave para a economía e para o cambio de modelo de desenvolvemento que inflúe nas condicións de vida da cidadanía.
A opacidade na fixación de prezos do sector (poxa eléctrica), o menor poder adquisitivo dunha cidadanía empobrecida e o pretendido peaxe que se quere impoñer pola xeración eléctrica caseira (ter instaladas placas fotovoltaicas e/ou outras tecnoloxías baseadas en enerxía limpa) provocan unha indefensión intolerábel de consumidores finais e a inviabilidade económica de ser autosuficientes enerxeticamente.
A Lei de Reforma do Sector Eléctrico reforza a dependencia enerxética de combustíbeis fósiles importados (45.000 millóns de euros ao ano), curmá os intereses do lobby eléctrico e afasta as posibilidades reais de cambio necesario de modelo de enerxético para a sostibilidade da vida.
Por todo iso, desde o Consello Científico de ATTAC-España AFIRMAMOS que:
A orientación neoliberal das políticas que se están impoñendo atentan directamente contra a democracia, a razón e a equidade.
A luz ao final do túnel que proclaman os gobernantes responde exclusivamente á cobiza capitalista e da oligarquía financeira.
Non hai volta atrás posible, salvo para ideoloxías reaccionarias nostálxicas do antigo réxime.
CONSIDERAMOS que para superar o desastre humanitario que caracteriza a situación actual é necesario un cambio de modelo económico e un cambio no criterio de redistribución dos recursos e a riqueza, que prime a sostenibilidade da vida e a equivalencia humana na razón de ser do modelo de desenvolvemento.
FACEMOS UNHA CHAMADA á cidadanía e á participación activa para construír MÁIS DEMOCRACIA e facer efectivo o cambio de modelo de sociedade. Esiximos TRANSPARENCIA E PARTICIPACIÓN CIDADÁ, e tamén AUDITORÍAS CIDADÁS de todos aqueles procesos cuxos efectos políticos e económicos afecten ás condicións de vida das persoas (como a débeda e a «bancarización» das caixas de Aforro); e unha preocupada chamada de atención a todos os cidadáns e cidadás que compartan a análise de que a nosa democracia está en perigo.
POR UNHA CIDADANÍA CONSCIENTE, EN DEFENSA DOS NOSOS DEREITOS POR UNHA SOCIEDADE DAS PERSOAS.
|
|
|
|
|
| Podemos, si, pero queremos? |
|
 Santiago Alba Rico* | Cuarto Poder
(Tradución ao galego para A Voz da Nova Esquerda: Alicia G. Cameselle)
http://www.cuartopoder.es/tribuna/podemos-si-pero-queremos/5435
A iniciativa Podemos, cuxo mascarón de proa é Pablo Iglesias, xerou unha enorme resposta e tamén un vivo debate dentro da esquerda. Moitas das críticas a esta iniciativa son razoábeis aínda que, ao meu xuízo, parten dunha análise erróneo da realidade.
Se houbese unha firme conciencia de clase (e no caso de que puidésemos definir ben os dous termos) e un potente movemento de masas, se houbese un partido capaz de catalizar todo o malestar social xerado pola crise, se cando menos a xente tivese moi claro o horizonte de ruptura co capitalismo que esixen as circunstancias, Podemos sería un atentado á unidade e un obstáculo para o triunfo revolucionario. Pero o que hai é, dun lado, un bipartidismo de esquerda incapaz de chegar á maioría social, nin sobre o terreo nin a través de eleccións, e por outro unha maioría social que, sen as ideas claras, cada vez está máis farta e cada vez mobilízase máis. Son estes dous datos (a división e a impotencia da esquerda e a falta de claridade do malestar social) as que xustifican, si non reclaman, unha iniciativa como Podemos. Os perigos, nunha e outra dirección, son evidentes e algunhas críticas sinálanas certeiramente: un é o de contribuír a fraccionar aínda máis a esquerda; o outro o de facer demasiadas concesións ao «sentido común» xeral (que é un precipitado mixto de consumismo, conservadurismo e razoábel moralidade abstracta). Se a esquerda fose hoxe realmente unha alternativa de goberno, Podemos sería un insulto. Se a maioría social tivese unha conciencia transparente dos perigos que nos ameazan, Podemos sería superfluo. Do que se trata é de comprender que nos achamos nunha encrucillada na que o bipartidismo de esquerda non pode conquistar nin o poder nin a rúa e no que o malestar da xente, que está xa nas prazas, podería transformarse non nun motor de cambio senón en gasolina para o fascismo.
Unha das características do bipartidismo de esquerda é que alberga, desconectados e chegando a rifar [entre eles], a miles e miles de militantes comprometidos e lúcidos cuxa reunión e integración é imposíbel. En efecto, unha das consecuencias dese modelo de militancia, no marco do réxime de bipartidismo hexemónico asfixiante, cos seus talóns de aceiro mediáticos e as súas leis electorais tramposas, é que non pode acumular forzas senón só dispersalas, esparexelas cuanticamente. A outra consecuencia é que tende por iso mesmo, en virtude da súa coraxe introspectiva, a elaborar estratexias e análises a partir da militancia mesma, esquecendo a fonte e o destinatario de todo cambio social, así como da propia actividade militante: a sociedade real construída noutra parte, por outras forzas, unha sociedade cansa composta non de militantes senón de parados, traballadores precarios, amas de casa en dificultades, reféns consumidores, ... que teñen pouco tempo para militar, pero que poderían razoar mellor do que o fan (e que, ademais de votar, falan, intercámbianse información e «militan», ao seu xeito, en asociacións de pais, parques, barbarías e asembleas de veciños). En xeral (e esta é unha discusión política non conxuntural para outro debate) eu creo que, nin nesta nin en ningunha outra sociedade posíbel, pódese esixir aos cidadáns que interveñan en todo momento; do que se trata é de contar cos mecanismos institucionais que nos permitan intervir en calquera momento. Agora ben, nas circunstancias concretas polas que estamos atravesando, este principio paréceme aínda máis evidente: non podemos cometer o erro de elaborar discursos e prácticas para militantes cando precisamente ese modelo de militancia revelou nas últimas décadas -ao mesmo tempo que o seu heroísmo e o seu valor- os seus límites políticos. O malestar social existente é o malestar social que realmente existe, crecido ás costas da conciencia política, no hedonismo de masas, na xelatina dunha democracia abstracta, á calor dunha crise que seguimos tratando de crer conxuntural e meteorolóxica. Podemos invocar o nome do pobo unha e outra vez esquecéndonos del; podemos seguir militando á marxe dos riscos do «sentido común», sobrevivindo nas celas subterráneas nas que nos atopabamos cando estalou o 15M; podemos seguir pensando nunha revolución sen sociedade ou para unha sociedade que xa construiremos ortopedicamente (con consignas e policía revolucionaria) cando trunfe a nosa partícula. Pero esta estratexia ponnos claramente fóra de xogo, e fóra de xogo non podemos senón alimentar nosa introspección xeroglífica, afastándonos cada vez máis da realidade.
Tamén podemos preguntarnos que facer con este malestar social. Fronte a esta pregunta hai dúas posibles respostas. Unha é tomar o malestar social como unha «oportunidade», en sentido puramente partidista, o que nos convertería en oportunistas. Cando menos desde a saída da dirección de IU de Julio Anguita, esta foi a estratexia da esquerda institucional. Algunha críticas dan por feito que Podemos inscríbese nesta mesma lóxica oportunista; hai unha especie de condena preventiva cuxo fundamento suspicaz podemos compartir, pero que ten tamén unha perigosa dimensión casándrica cuxa potencia performativa -a gravidade terrestre do pesimismo- incide pouco na realidade pero moito, e para mal, nos ámbitos militantes. Se Podemos é unha resposta oportunista e militante á efervescencia do malestar social, retirareilles o meu apoio en canto esa deriva se faga evidente. Entre tanto, se apoio a iniciativa é porque creo que o malestar social non é unha «oportunidade» senón unha urxencia: a urxencia dunha intervención que sexa ao mesmo tempo extensiva na súa ambición e autopedagóxica na súa práctica; é dicir, que integre a aceptación dos límites do malestar social (os seus partes necrosadas e «alienadas») xunto á necesidade de desprazar eses límites desde dentro. Podemos quere interpelar a toda a esquerda, a militante e a non militante, a partidista e a líquida, mesmo á esquerda que aínda non sabe que o é (penso na miña sogra, que durante anos votou ao PP sen convicción e que votaría a unha candidatura de Pablo Iglesias), pero non para pedirlle un voto nin para pedirlle que milite, senón a modo de vector auto-educativo e auto-organizado dun malestar social que ten que atopar a medio prazo o seu vehículo e o seu discurso se é que quere -todo o que non sexa iso é hoxe apocalipse- tomar o poder. O erro da maior parte das críticas alcumemos, case sempre razoábeis, é que se trata de críticas militantes e para militantes.
Esta necesidade de situarse entre o oportunismo e a militancia xustificarían, ao meu xuízo, algúns aspectos da iniciativa que gústanme moi pouco. Un é a cuestión do liderado. Precisamente o 15M -recordaba Taibo-, co seu zapa anti-réxime, xurdiu contra un formato político no que o liderado vertical ocupa un papel central. Pero precisamente ese rexeitamento de principio, coa súa lavadura inicial, freou os procesos de auto-organización das mobilizacións, que se mostraron máis fortes e incisivas, de modo paradoxal, alí onde non se aplicaba de xeito estrito ese principio: é o caso, por exemplo, da PAH e Ada Colau. Aquí hai tamén unha discusión non conxuntural sobre a superación antropolóxica do liderado (podemos pensar nunha ética sen exemplos nin heroes?) e outra relativa ás circunstancias concretas restrictivas en que nos movemos. A sociedade realmente existente (e realmente insurxente) está forxada no consumismo, o hedonismo de masas e a democracia abstracta, tres vértebras intimamente asociadas a un espazo público secuestrado polo mercado e os seus medios de comunicación. Non estou seguro de que ?o exemplo público? sexa antropoloxicamente superábel, pero o que é incuestionábel é o papel central, de lexitimación e de manipulación, que xoga nas sociedades capitalistas de mercado. Levo anos dedicado case exclusivamente a escribir libros e artigos sobre o carácter ontoloxicamente determinante de certos formatos mediáticos e mercantís (o que chamei o ?gag visual?) e se de algo estou convencido, mentres apoio alcumemos, é de que este modelo de liderado non vai levarnos á sociedade que eu quero. Pero é que nestes momentos o que non quero é o que eu quero. Quero un pouco menos. Querer máis é renunciar a todo. Moito me temo que o rexeitamento abstracto do liderado é típico de xente como eu: intelectuais individualistas que moitas veces pretenden converterse en líderes do non-liderado; é dicir, en líderes ineficaces. A alternativa realmente existente (nun marco, insisto, no que a urxencia é o dato máis relevante) non é a que opón liderado a non liderado senón a que opón distintos tipos de liderado, distintos tanto na expresión como na ancoraxe. Evo Morales ou Berlusconi? Ada Colau ou Beppe Grillo? Pablo Iglesias ou Belén Esteban? Nelson Mandela ou Cristiano Ronaldo? Todo proxecto público é un monstro mergullado no mal porque a visibilidade mesma está en mans de forzas que domina o inimigo. Pero dito isto, non parece que nos quede outra alternativa que apostar pola pequena marxe de autonomía da visibilidade, porque o contrario de visibilidade é escuridade e levamos décadas movéndonos na escuridade. Nestas condicións, ademais, o contrario de visibilidade é así mesmo «pureza», pero por iso mesmo a pureza conduce fatalmente ás tebras. Como antropólogo do capitalismo, choco con esta contradición case insuperábel: a visibilidade é corrupción, a invisibilidade é morte. Temos que xogárnola, porque a pureza é tan elitista como a riqueza, pero socialmente impotente.
A cuestión do liderado é inseparábel, xa que logo, da segunda cuestión que non me gusta: a do pragmatismo mediático. É Pablo Iglesias a boa elección e a boa estratexia? Os perigos son dous. O primeiro ten que ver co poder corruptor dos medios, cuxos formatos permiten moi poucas marxes pedagóxicas (pero si quizais algunhas). O segundo ten que ver coa intelixencia; é dicir, co exceso de intelixencia. A combinación de medios corruptores e excesiva intelixencia é unha ameaza para calquera proxecto político de esquerdas. A intelixencia é un instrumento, pero é sobre todo unha tentación. E esa tentación, inscrita en corpos fráxiles e xogos de poder complexos, convértese en case irresistíbel en contacto coa visibilidade mediática. En Podemos hai moita e moi refinada intelixencia (Pablo Iglesias, pero tamén Monedero ou Errejón) e ás veces un desexaría que houbese menos, e máis feminina, aínda a risco de debilitar os instrumentos. Pero se é necesario facer estas críticas e advertir dos fundados perigos, non estamos en condicións -paréceme- de rexeitar eses instrumentos privilexiados. Vexamos; e toquemos e empuxemos. Haberá que frear ese exceso de intelixencia colectivizándola e feminizándola, elevándoa cara abaixo, alzándoa ao nivel da intelixencia media e invisíbel que debe en todo caso controlar o proxecto. Os líderes políticos son en xeral monicreques, bonecos de ventrílocuo da multinacionais ou partidos financiados por multinacionais. É imposibel fabricar un monicreque de colectivos, un boneco de luva movida non por élites senón por enxames cidadáns? A experiencia de América Latina nos últimos anos, cos seus límites, retrocesos e imperfeccións, demostra que non é imposible. Na división de traballo da construción política, a «personalidade» non é unha vantaxe senón un traballo, e non todo o mundo serve para ese traballo, como non todo o mundo serve -ou non da mesma xeito- para escribir, compoñer unha canción, montar un vídeo ou mediar nun conflito. Alégrome de non ser Pablo Iglesias pero alégrome de que exista.
A terceira cuestión que me inquieta é o marco electoral no que xorde a proposta. Trátase de presentarse ás eleccións? Si trátase diso, retírome. Pero non é ese o obxectivo -atrévome a dicir- dos que apoiamos con máis ou menos reservas o proxecto. O obxectivo é, paréceme, acabar co capitalismo, que é a causa da crise, da destrución do planeta, dos retrocesos democráticos e mesmo dos obstáculos subxectivos. Pero para acabar co capitalismo fai falta tomar o poder e fai falta tomalo nas condicións que nos impón o presente e que citei máis arriba: as dun bipartidismo de esquerdas incapaz de representar o malestar social existente e o dun malestar social existente que (no caso de que fose ao mesmo tempo posíbel e desexábel seguilas) é incapaz de representarse vías non institucionais (ou mesmo non sistémicas) de transformación do sistema. A iniciativa Podemos inscríbese neste dobre realismo: o dunha esquerda limitada polo seu oportunismo ou a súa pureza e o dun malestar social que se mobiliza con forza na rúa, pero que procura unha xestión institucional que derrote e substitúa á de ?os que non lles representan?. Si non nos damos présa, o perigo, insisto, é que esa procura acabe nun neofascismo ou destropopulismo imparábeis (como xa anuncia o caso do UKIP inglés ou da Fronte Nacional en Francia).
Por que presentarse ás eleccións europeas? Porque non significan nada. Pero non é iso unha contradición? Como tomar o poder a través de eleccións que non significan nada? Bo, porque non se trata de tomar o poder mañá senón pasadomañá (pero non a semana que vén). E para iso hoxe temos que chamar ao bipartidismo de esquerda a pactar coa sociedade realmente existente, temos que arrastrar desde fóra a oportunistas e puros, non para que se unan entre si senón para que se unan aos non-políticos e aos non-militantes. Unha convocatoria electoral europea, que non suscita rivalidades partidistas decisivas nin activa cotas de poder moi altas, semella unha boa ocasión para esta negociación profunda e transversal. Tamén porque a Unión Europea e as súas institucións vanse converter cada vez máis en centro simbólico -xa o é económico- das futuras batallas políticas entre as élites do capitalismo continental.
Pero como non se trata de gañar as eleccións senón de tomar o poder para acabar co capitalismo e restablecer a democracia e iso no contexto europeo dunha perda crecente de dereitos económicos, sociais e políticos e de perda -tamén- de confianza nas institucións e nos procedementos de xestión, o programa que de forma colectiva elabore Podemos (que, lembro, non é un partido) con vistas a unha eventual coalición electoral, aberta a todos, debe incluír propostas institucionais e económicas, ecolóxicas e democráticas, e tamén sen dúbida a discusión sobre a saída do euro antes de que o destropopulismo se apropie dunha causa que pode ser moi mobilizadora nos peores termos, os dun nacionalismo excluínte e antidemocrático. En todo caso, a dificultade non será o programa -hai anos que na esquerda todos temos máis ou menos o mesmo- senón o suxeito: quen, como e desde onde se defenda. Se non o intentamos, non podemos.
(*) Santiago Alba Rico. Filósofo e columnista. É un dos asinantes do manifesto Mover ficha. |
|
|
|
|
| A ESQUERDA ? LA IZQUIERDA solidarízase con Radio San Borondón |
|
NOTA DE PRENSA
O espazo de confluencia A ESQUERDA ? LA IZQUIERDA, formado por nove formacións políticas e sociais de distintos ámbitos autonómicos, solidarízase con Radio Dixital San Borondón e exprésalle todo o seu apoio e colaboración na súa resistencia fronte ao Goberno de Canarias que, ao parecer, pretende pechar a emisora.
Explican en A ESQUERDA ? LA IZQUIERDA que distintas informacións apuntan a que o Goberno canario procura o xeito de clausurar as emisións de Radio San Borondón, punta de lanza do Centro da Cultura Popular Canaria, e quizais a súa máxima expresión polo alcance e difusión da súa cobertura nas illas. Todo o proxecto cultural San Borondón ten como lema «A Voz do Pobo» e isto é o que parece molestar especialmente ao Goberno de Canarias.
Segundo A ESQUERDA ? LA IZQUIERDA, Radio San Borondón desvelou intencións escondidas en proxectos gobernamentais, denunciou incumprimentos e transgresións desde o poder político e empresarial, desvelou alianzas inmorais entre o público e o privado, e deu, efectivamente, a voz ao pobo e ás súas diversas expresións políticas, sociais e culturais. Todo isto converteuse nunha pedra no zapato do Goberno canario, unha pedra molesta que intenta sacarse facendo o que calquera Goberno autoritario faría: cancelar a licenza para a emisión de radio.
Advirten en A ESQUERDA ? LA IZQUIERDA que ese espazo político-social de nove formacións e partidos promoverá cantas iniciativas sexan necesarias no Estado español para denunciar e evitar o peche de Radio San Borondón e implicará nelas a cantas organizacións políticas e sociais estean dispostas a loitar pola liberdade de expresión, derradeiro baluarte dos dereitos fundamentais que algúns falsos gobernos demócratas queren derribar. Hoxe é Radio San Borondón, mañá será calquera medio dixital. Non pasarán!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
