DEMOCRACIA E PARTICIPACIÓN

ÓSCAR LOMBA

Moitos partidos políticos en Galicia convertéronse en verdadeiras organizacións oligárquicas, onde se adoptan decisións de xeito excluínte, con liturxias cesaristas, sen ter en conta a opinión da militancia e onde esta só é consultada para lexitimar políticas e resolucións xa tomadas en círculos pequenos. Nestes partidos, as elites controlan de xeito férreo o poder, non facilitan a participación de todos os grupos nas definicións programáticas ou na elección das candidatas e candidatos e as bases militantes carecen de mecanismos para premiar ou castigar aos seus líderes se estes non cumpren coas súas promesas electorais, os seus programas de goberno ou os seus compromisos internos. Eses partidos caracterízanse por ter baixos niveis de democracia interna, malia repetir incansablemente a súa vocación democrática.
A presenza de partidos con desenvolvementos organizativos e procesos de decisión colectiva pouco participativos non impediu a normalización de sistemas oligárquicos en Galicia e no conxunto de territorios do Estado español. Tralos procesos de renovación e suposta rexeneración democrática derivados da irrupción do movemento indignado e o 15M, a maioría dos partidos preocupáronse por renovar o discurso e democratizar as practicas internas para poder competir na area electoral e maximizar os seus beneficios nas urnas. Porén finalmente terminaron descoidando novamente a transparencia dos seus procedementos, a opinión da súa militancia e a inclusión dos diversos subgrupos nos seus procesos internos. A crenza máis común supoño que debe ser que a democracia interna non aumenta as posibilidades de éxito nas eleccións. Para gañar eleccións necesítanse altos niveis de disciplina e cohesión interna, mostrar un partido unido e homoxéneo perante o electorado, o cal vai a contramán do pluralismo e a posibilidade de disidencia, requisitos fundamentais para a democratización dos partidos.
O crecente descrédito dos partidos políticos perante a opinión pública e as erráticas xestións de moitos deles en contextos de crises económicas profundas, levaron a algúns a crer que a reforma dos partidos e a súa democratización interna son centrais para asegurar a vitalidade da democracia e a gobernabilidade nos municipios, nas cidades, vilas e aldeas. Sen partidos transparentes, incluíntes e responsables ante os seus membros (e ante a sociedade), a distancia entre organizacións partidistas e cidadáns increméntase. Por iso, un reto indispensable para mellorar o rendemento dos sistemas democráticos está en mellorar o funcionamento interno dos partidos e o seu xeito de vincularse coas institucións e coa cidadanía.
Por iso decidín un día entrar en PODEMOS GALICIA e apoiar decididamente os proxectos cidadáns de base e as candidaturas de unidade popular porque estaba convencido de que a cidadanía organizada necesitaban gañar eleccións para sobrevivir e, para iso, era necesario enfrontarse ao desafío da democracia interna e o respecto ás formas. Cada vez é máis importante ?o que se fai? e, fundamentalmente, ?como se fai?. É certo que algúns dos retos aos que se enfrontan na actualidade os partidos de masas e as organizacións populares teñen moito de normativo e voluntarista.
A democracia interna preséntase como unha panacea difícil de alcanzar. Aínda así, o sistema democrático necesita de partidos áxiles, participativos e transparentes; que xeren confianza e eficientes na representación das demandas da cidadanía e efectivos na xestión de goberno. Calquera esforzo orientado cara a súa democratización é pouco, aínda cando non se saiba moi ben que é o que se pode atopar ao final do camiño. Partidos excesivamente democráticos poden resultar ingobernables pero partidos non democráticos estragan a confianza da cidadanía cara a eles e a calidade do propio sistema democrático.
Unha das principais dificultades ao tratar o tema da democracia interna ten que ver coa súa definición. Que é a democracia interna? De momento non hai un único xeito de definila, tendo en conta que depende do enfoque no cal cada un se sitúe. Adoita asociarse ao que debería ser un ?bo partido? e toma diferentes facianas segundo sexa a definición de democracia que un defenda. Aínda así, hai un mínimo. A ?democracia interna? nun partido supón a adopción dos principios deste sistema político no interior da organización. Desde unha perspectiva pluralista iso significa a inclusión do criterio de competencia, adopción de valores democráticos tales como a liberdade de expresión e a liberdade de elección para os seus membros e, xa que logo, utilizar mecanismos competitivos no proceso de toma de decisións, a participación da afiliación na formación da vontade partidista e a existencia de canles que permitan o exercicio efectivo do control político.

Creo que MAREA DE VIGO debería esforzarse por cumprir unha serie de requisitos:

* Garantir a igualdade entre as afiliadas/os e a protección dos dereitos fundamentais no exercicio da súa liberdade de expresión e opinión;
* Establecer mecanismos efectivos de selección das candidatas e candidatos a cargos de representación orgánicos e institucionais en procesos democráticos competitivos e con todas as garantías.
* Participación dos afiliados nos órganos de goberno, sen discriminación ningunha na representación dos diversos grupos que integran a organización
* Xerar unha activa influencia das diversas persoas e grupos na discusión e conformación das posicións programáticas e elaboración das propostas da Marea de Vigo e nas decisións comúns que esta tome;
* Respecto do principio de maioría, que faga que as decisións sexan tomadas en función da agregación maioritaria das vontades individuais e garantías para as minorías;
* E control efectivo por parte da militancia dos dirixentes, a través de procesos que castiguen ou premien aos que toman determinadas decisións.

PODEMOS VIGO creo que aprendeu a facer ben as cousas e por iso teñen o meu apoio e o meu voto. Espero que a súa influencia en Marea de Vigo axude a conformar un movemento de masas que artelle unha verdadeira alternativa transformadora en Vigo.

Aproveito este espazo para reiterar o meu agradecemento á militancia. Grazas aos 204 inscritos e inscritas que apoiaron a miña candidatura nas primarias de PODEMOS e de paso informo que por motivos alleos á miña vontade debo renunciar a ocupar o posto da lista que as mencionadas inscritas e inscritos de PODEMOS Vigo tiñan decidido que debía ocupar. O consenso de vontades das diferentes organizacións que conforman Marea de Vigo conduciu a este desenlace e a miña decisión foi renunciar a estar entre os 11 primeiros postos da lista, para facilitar a negociación de PODEMOS Vigo co resto de actores (Esquerda Unida, Anova Equo...).

Grazas a toda a militancia e inscrit@s de PODEMOS en Vigo que destes o voso apoio a miña candidatura nas primarias municipais!

Volveremos a vernos en vindeiros procesos e prometo non ceder no futuro ás presións alleas á vontade da nosa militancia!

Óscar Lomba Álvarez, naceu hai 51 anos no barrio obreiro de Lavadores en Vigo. Lomba foi elixido candidato nº 2 no corpo de lista de VIGO PODE nas primarias municipais de PODEMOS en Vigo. Licenciado en dereito e diplomado en maxisterio. Tamén é un coñecido activista social e estivo vencellado a diversos colectivos e asociacións. Foi membro do consello reitor e vicepresidente da Cooperativa Árbore, asesor xurídico da Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) e voceiro de SOS PXOM, entre outros. Actualmente é membro do Observatorio para a defensa dos dereitos e libertades (ESCULCA) e socio-fundador do Ateneo Atlántico.



Colaborou e publicou artigos de opinión nos seguintes medios: Diario 16 de Galicia, A Nosa Terra, Galicia Hoxe, Xornal de Galicia, A Trabe de Ouro, Tempos Novos, La Voz de Galicia, Atlántico Diario, El Correo Gallego, A Peneira, Galicia Confidencial, Praza Pública e Sermos Galiza. Escribe tamén nos blog Aforzadaxente e No Ollo do Furacán.





Entrevista realizada polo xornalista Xurxo Rodriguez Pérez. Xurxo Rodriguez dirixiu e presentou programas de radio como Troula, Trisquel e Ultreia, entre outros, nas emisoras Radio Archipiélago, Canal 9, ´Las Arenas´ e ´Radiodifusión Fuerteventura´. Asemade publica habitualmente no seu blog Distopías 18 e colabora tamén co blog Aforzadaxente e no blog da asociación ?No Ollo do Furacán?. Tamén publica artigos de opinión en ´Noticia Vigo´ e noutros xornais dixitais.







1) Vostede é candidato número dous no corpo de lista de ´VIGO PODE´ nas primarias de PODEMOS en Vigo. Como se presentaría?



Son candidato número dous no corpo de lista nas primarias municipais de PODEMOS en Vigo. Estou convencido de que en Galicia hai moita xente progresista e en Vigo existe tamén unha maioría progresista que non quere que as torpezas de determinados dirixentes dunha parte da ?esquerda? nos arrastren ao enfrontamento e ao retroceso. Porén unha boa parte desa maioría viguesa progresista e con formulacións transformadoras necesita un novo proxecto que renove a súa ilusión e confianza en que as cousas pódense facer aínda mellor. Para iso hai que abrir e sumar indo máis aló de etiquetas ou nomes como MAREA DE VIGO.



As forzas políticas do cambio son necesarias, a cidadanía e a súa creatividade son imprescindíbeis. Hoxe todo o mundo sabe que necesitamos un revulsivo.



As próximas eleccións municipais en Vigo son moi importantes. Vigo é unha cidade poliédrica e ten varias facianas. Unha das súas facianas está debuxada polas loitas da súa xente, nas folgas xerais históricas como a de 1972, pero tamén polas grandes mobilizacións en defensa da sanidade pública, do naval, o comportamento exemplar dos vigueses e viguesas limpando as nosas praias coas súas propias mans despois da catástrofe do Prestige ou a autoorganización dos veciños e veciñas que apagaron a vaga de incendios do ano 2017. Porén tamén ten outra faciana máis gris representada polo populismo localista, o nepotismo e o enchufismo de Caballero



Por iso retirei a miña candidatura a encabezar a lista de PODEMOS EN VIGO e decidín integrarme na lista unitaria que encabeza Xaquín Pastoriza. Estou convencido de que é necesario un proxecto de confluencia amplo cun programa conxunto e participativo, compasando nosas primarias de PODEMOS VIGO coa posibilidade de incorporar a outras moitas persoas nun proxecto integral, optimista e de futuro.



Paréceme necesario facer un chamamento en Vigo a xuntarse, a sumar a todas as forzas verdadeiramente progresistas e a toda a cidadanía con ou sen adscrición de partido, á que segue atenta esperando un cambio e tamén á quen está na apatía ou a dúbida.



A política debe ser da xente e fana os vigueses e as viguesas. Estou convencidos de que a cooperación, a apertura e a transversalidade multiplican e son as mellores chaves para converter a Vigo nunha cidade con futuro.



2) Se fixéramos un percorrido pola biografía da cidade, considerada coma un organismo vivo e falaramos dos estiróns que deu no seu medre ou crecemento que momentos ou xeiras salientaría?



No primeiro terzo do século XX salientaría o desenvolvemento e crecemento do Porto de Vigo que se asocia á imaxe de emigración de miles de galegos que se embarcaron rumbo ao continente americano, pero tamén ao desenvolvemento económico. Comezan a crearse importantes empresas na cidade como os estaleiros de Barreras (a finais do século XIX) e Vulcano, así como Pescanova e unha multitude de empresas relacionadas co mar, sendo o sector industrial por antonomasia, ao cal hai que imputar a creación e expansión da maior parte das demais industrias.



Outro símbolo da cidade foi o tranvía, que comezou a funcionar en 1914. A cidade neste tempo ten unha enorme actividade social, abundan os xornais e semanarios, as asociacións e as organizacións de carácter político ou sindical, pero todo este dinamismo quedou neutralizado co estoupido da Guerra Civil. Segundo avanza o século, Vigo absorbe o municipio de Bouzas en 1904 e o de Lavadores en 1941, agrandando o seu termo administrativo e aumentando a súa poboación.



A mediados de século trázase a Gran Vía e a cidade sofre un enorme medre demográfico coa incipiente creación de barrios residenciais como o de Coia. Instálanse novas industrias, como Citroën Hispania, á vez que melloran as comunicacións e créanse novos plans para ensanchar a cidade. Vigo sofre un elevado crecemento demográfico, pasando dos 30.000 habitantes que había en 1910 aos case 300.000 de hoxe en día?



3) ¿Como valora a xestión dos anos de goberno do Alcalde Abel Caballero, practicamente a última década na cidade?



A miña valoración non é positiva. O goberno de Caballero partía das mellores condicións posíbeis, pero non as aproveitou. En 10 anos Vigo recibiu 2.500 millóns de euros e destes só dedicou a investimentos 300 millóns de euros. Ao meu xuízo a xestión da actual Xunta de Goberno Local non foi boa. Non se produciu unha transformación da cidade. Dedicáronse inxentes cantidades de recursos a beirarrúas, lousas e baldosas. Non se desenvolveron proxectos estratéxicos de importancia. Non se construíron urbanizacións. Non se crearon vivendas de protección oficial. Vendéronse moitas das que había antes. Non se construíron novas zonas verdes? Fomentouse o enfrontamento permanente e a ficción do inimigo exterior levounos ao illamento de Vigo.



Caballero baseou a súa política no enfrontamento gratuíto. Enfrontamento coa Zona Franca, co Celta de Vigo, coa Xunta de Galicia, co Goberno central, cos concellos do Área metropolitana? co resultado dunha cidade illada e con menos aliados. En xeral a miña opinión é que houbo mala xestión?



4) Engadiría algunha cousa positiva?



Positiva? Non. Engadiría que coa suspensión do PXOM a situación urbanística de Vigo retrocedeu 25 anos. O Tribunal Supremo tombou o Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) de Vigo que levaba en vigor desde o ano 2008. A sentenza do Supremo, atendendo ao recurso interposto por unha asociación veciñal cualificou como ?radicalmente nula? a tramitación ambiental ?indebidamente xustificada?. A caída da achaiadura devolveu á cidade á situación urbanística do ano 1993, con miles de vivendas ilegais.



A nulidade da achaiadura urbanística de Vigo é un problema do Concello de Vigo e tecnicamente falando a súa solución está no propio Concello, sen que se poida descargar esta responsabilidade na Comunidade Autónoma.



5) Posta a óptica no investimento en gasto social. Como valora as políticas sociais e cal é a súa alternativa?



Estimo que o gasto social en Vigo foi insuficiente. E non o digo eu. O informe anual da asociación de directoras e xerentes dos servizos sociais cualifica de «precario» o gasto social por habitante de Vigo, xa que simplemente dedícanse uns 42,43 euros por habitante. O estudo, realizado cos datos publicados polo Ministerio de Facenda e Administracións Locais recolle os 384 municipios con máis de 20.000 habitantes e mostra as cifras reais sobre gasto social. Mentres cidades como Santurce e Baza lideran a listaxe con máis de 200 euros por habitante, ou cidades como Barcelona e Zaragoza superan os 100 euros habitante, Vigo sitúase nunha zona baixa da táboa con pouco máis de 42 euros.



6) Xa rematando, a modo de resumo e síntese. Cal é o seu modelo de cidade?



O meu modelo de cidade é ben diferente do modelo de Caballero. Opino que Vigo debe recuperar o dinamismo perdido. A riqueza da nosa cidade é creada de xeito agregado e cooperativo e acho que é necesario repartila dun xeito xusto. Esa é a clave para construír un novo modelo produtivo que favoreza o benestar de toda a cidadanía viguesa e que modifique o modelo de cidade. Durante os últimos anos aceptouse estoicamente por parte dos distintos gobernos municipais exclusivamente unha economía baseada no sector naval, a automoción ou o comercio e o emprendemento individual. O resto da economía viguesa estivo «impulsada» por unha elite egoísta e obtusa, composta por individuos como Fernández Gayoso e Pego Alonso da antiga entidade financeira NovaGalicia Banco, Manuel Fernández de Sousa e Alfonso Paz Andrade de PESCANOVA, González Viñas e García Costas no sector naval?que favoreceron unha economía especulativa.



Fronte a ese modelo fracasado opino que é necesario favorecer a recuperación da economía viguesa e debería potenciarse a investigación, o desenvolvemento e a innovación tecnolóxica, é dicer, o I +D+ i. É necesaria unha nova industria que impulse a produción innovadora, creativa, con alto valor engadido e un comercio adaptado ás necesidades reais dos vigueses e viguesas. Habería que impulsar unha economía do próximo, un comercio local baseado nas iniciativas cooperativas, as empresas de economía social e as redes de economía solidaria que respecten o medio ambiente e os dereitos dos traballadores e traballadoras. Creo que é necesario elaborar un Plan de Desenvolvemento Local de Vigo. Sería moi necesario un amplo debate cidadán para a preparación dun Plan de Desenvolvemento Local e un Plan Estratéxico para o Desenvolvemento Económico de Vigo e a súa área de influencia. Ese futuro plan estratéxico debería ser elaborado por expertos pero con achegas da propia cidadanía a través de métodos participativos, un plan deseñado para axudar a mellorar a calidade de vida da poboación de Vigo, rompendo as dinámicas de marxinación e que poña énfase na poboación máis indefensa, como as mulleres e os mozos. Non podemos seguir baseando a nosa economía no sector Naval, a automoción e o comercio. Sería imprescindíbel impulsar novos sectores económicos, como o sector aeroespacial, o sector das telecomunicacións, o sector da ciencia, a medicina e o medio ambiente (investigacións biomédicas, investigacións mariñas, sector farmacéutico?), un sector financeiro propio e tamén o sector cultural vigués.



Para iso teriamos que impulsar un gran debate cidadán e de sectores implicados co obxectivo de crear un consorcio de empresas públicas co apoio da comunidade autónoma, do propio concello e da universidade de Vigo.



Ao mesmo tempo penso que habería que crear un Instituto de Crédito Municipal e unha sociedade de capital risco que axudarán ao financiamento de proxectos complementarios de desenvolvemento local baixo a protección e o control público. En resumo habería que priorizar as persoas fronte ao formigón.







Sen máis deséxolle sorte nesta andaina.

Por * Óscar Lomba Álvarez



(Intervención íntegra de Óscar Lomba na ofrenda floral perante a Oliveira situada no Paseo de Alfonso XII en Vigo)

Hoxe, 14 de agosto de 2018, cúmprense 86 anos da colocación dunha placa na oliveira de Vigo que foi protexida cun enreixado de ferro e unha cancela; onde foi colocada unha placa de bronce acreditando a promesa que perante ela, fixeron os vigueses de ?amor, lealdade e abnegación pola nosa cidade?, en agosto de 1932, sendo alcalde o republicano Amando Garra. Lembremos que as eleccións municipais celebradas o 12 de abril de 1931 determinaron a proclamación da Segunda República Española.

Durante tres anos, a nova República, presidida por Alcalá Zamora e con Azaña como xefe do goberno, intentou sentar as bases dun Estado democrático en cuxo marco quedarán garantidas as autonomías das comunidades nacionais (Catalunya, Euskadi e Galiza), a separación da Igrexa e o Estado e un amplísimo programa de reformas e, por mor do devandito programa, estableceu por primeira vez na historia un sistema autenticamente democrático en todos os eidos, incluíndo a propia Xefatura do Estado, logrouse o voto feminino, botouse a andar a necesaria reforma agraria, a extensión da educación universal, a laicidade das institucións públicas e a democratización do Exército.

Grandes políticos tomaron parte neste intento por modernizar o Estado español. Intelectuais como Salvador de Madariaga, Novoa Santos, Rodríguez Cadarso, Otero Pedrayo, Daniel Castelao?van desempeñar un papel relevante nas Cortes republicanas. Tamén hai que salientar políticos como Julián Besteiro, Indalecio Prieto, Francisco Largo Caballero, Juan Negrín, Francesc Maciá, Lluis Compañys, Federica Montseny, Dolores Ibárruri ?Pasionaria?? Outras figuras, como Casares Quiroga, Portela Valladares, Barcia Trelles ou González López alcanzarán, tamén, gran protagonismo nos gobernos republicanos. Asemade hai que salientar as figuras de Ramón Suarez Picallo e Alexandre Bóveda.

Unha das grandes novidades que trouxo a República foi a modernización cultural do país sobre todo no que atinxe ao equipamento educativo. Non esquezamos que o 11 de agosto de 1933 comezou a Misión Pedagóxica de Galiza, dirixida por Rafael Dieste; unha viaxe por terras galegas que duraría seis meses e que percorreu a meirande parte das comarcas galegas. Entre 1931 e 1936, o labor deste inxente esforzo educativo chegou a preto de sete mil vilas e aldeas. Moitas das misións, escolas e bibliotecas ambulantes víronse reforzadas cunha masiva dotación de mestres e educadores voluntarios, que formaron unha hoste de propagación do ideario republicano, socialista, anarquista, e galeguista. Ademais, como salienta Ramón Villares na súa Breve Historia de Galicia, ?nalgunhas vilas como Noia, Ribadeo ou Vilalba abríronse centros de ensino medio e na Universidade compostelá, unha nova xeración de estudantes, vinculada a FUE e a organizacións galeguistas, alentou a galeguización da universidade?. Pero o dobre acoso a que se viu sometida por determinadas organizacións radicalizadas que pedían reformas revolucionarias e inmediatas, e por determinados sectores inmobilistas, conservadores e mesmo reaccionarios e contrarrevolucionarios (chegando a producirse algún levantamento como o de Sanjurjo en 1932), xunto cun grande anticlericalismo, co que simpatizaba un importante sector da sociedade española, e a lentitude de determinadas reformas sociais, dificultou a consolidación do réxime republicano e, nas eleccións de novembro de 1933, os partidos de centro dereita (nucleados ao redor da C.E.D.A) obtiveron unha rotunda maioría. A viraxe cara á dereita que deu o novo goberno durante aquel bienio negro, coa anulación de moitas medidas da etapa anterior, provocou sublevacións en Asturias e Catalunya (outubro de 1934), cuxa represión veu representar o primeiro acto do xigantesco drama que se iniciaría o 18 de xullo de 1936. Os sectores máis reaccionarios non aceptaron o rumbo que tomaba o Estado español e tampouco as reformas que pretendían acabar con determinados prerrogativas dos devanditos sectores privilexiados. As capas adiñeiradas e privilexiadas da sociedade puxeron todo o seu empeño para facer fracasar a República e terminaron impulsando e apoiando unha insurrección militar que provocou unha sanguenta guerra civil, e que acabou nunha terríbel ditadura que durou 40 anos. Antes da morte do ditador comezouse a xestarse a Transición e bosquexouse un sistema parlamentario que en virtude da Lei de Sucesión na Xefatura do Estado do 26 de xullo de 1947, proporía a Juan Carlos como sucesor de Franco a título de rei, proposta ratificada polas Cortes Españolas en xullo de 1969, perante as que o novo príncipe prestaría xuramento de gardar e facer gardar as Leis Fundamentais do Reino e os principios do Movemento Nacional, é dicir, o ideario franquista. Xa que logo, non houbo ruptura democrática e por iso existiu certa continuidade entre o aparato da ditadura e a monarquía parlamentaria que a sucedeu. Por iso aqueles que seguimos crendo nos ideais republicanos non podemos renunciar á nosa aspiración de ver nacer en Galicia e no conxunto do Estado español un novo proceso constituínte que conduza á instauración dunha IIIª República.

As vindeiras eleccións municipais de 2019 poden ser o primeiro paso para constituír candidaturas de unidade popular e republicanas no maior número posible de cidades e vilas de Galicia que poidan consolidar unha alternativa antimonárquica que poña en cuestión a lexitimidade do réxime nado da IIª Restauración Borbónica.



Hoxe 14 de agosto de 2018 é un bo día para facer unha ofrenda floral perante esta Oliveira que é símbolo da nosa cidade, cantar o Himno Galego e o Himno del Riego e para berrar xuntos: Viva a República!



* Óscar Lomba Álvarez (Vigo 1966) Licenciado en Dereito e activista social.

En maio de 2015 irromperon no panorama electoral galego, despois dun proceso previo de anos de acumulación de forzas, ducias de candidaturas de confluencia e unidade popular en moitos dos Concellos do noso país. As Mareas municipalistas constituíron un referente para moitas persoas que entendían esgotadas as opción políticas tradicionais como motor do cambio social e foron vistas como unha alternativa e un antídoto ás políticas de austeridade e secuestro da democracia, así como da corrupción sistémica que personificou durante os últimos anos o Partido Popular. No éxito electoral das Mareas foi clave a conxunción entre a ilusión e o traballo da cidadanía non afiliada e a valentía e xenerosidade das forzas políticas que entenderon o momento histórico e a necesidade de tecer redes e alianzas, empregando ferramentas baseadas na horizontalidade e a democracia radical, arredor de programas compartidos, que respectaron a diferenza e entenderon a diversidade como un valor e non como unha fonte de conflito.

O capital político e a ilusión que agromaron nesas eleccións municipais tivo a necesaria continuidade para as eleccións xerais na coalición En Marea, onde tres das forzas políticas que participaron na conformación das candidaturas de unidade popular recolleron o testemuño para construír unha alternativa ao Partido Popular en todo o país. O resultado electoral obtido por En Marea nas eleccións de decembro foi un éxito colectivo que demostrou a necesidade dunha confluencia a nivel galego e a demanda social para a mesma. Máis de 400.000 persoas en toda Galicia dixeron Hai Marea, e o espazo político da confluencia situouse como o referente ineludible do cambio. Porén, a segunda volta das eleccións xerais do 26-X, aínda confirmando no esencial as virtualidades da confluencia e a hipótese de En Marea como alternativa real ao PP no noso país, puxo de manifesto tamén as limitacións do mecanismo de artellamento institucional do noso espazo político, moito máis amplo, máis rico e máis diverso que a mera conxunción de tres partidos políticos, necesarios e imprescindibles na configuración da confluencia e da unidade, pero insuficientes.

A necesidade de configurar unha alternativa electoral coa vista posta nas vindeiras eleccións autonómicas de outono, e a responsabilidade por estar a altura dos tempos e da ilusión que moitas persoas en todo o país depositaron nas diferentes expresións electorais que representaron ao espazo político das Mareas nas últimas convocatorias, lévanos aos abaixo asinantes, alcaldes profundamente comprometidos co proceso de construción dunha ferramenta nacional que dea expresión electoral ás arelas de cambio das galegas e galegos, a facer un chamamento para construír unha candidatura que estea en disposición de conquistar a Presidencia da Xunta de Galicia o vindeiro outono.

Os galegos e galegas non poden seguir sufrindo o progresivo empeoramento das súas condicións de vida. O noso país precisa dun proxecto político que poña en valor os seus sectores produtivos, free a sangría demográfica, aposte polo futuro, ao mesmo tempo que coide a nosa tradición e o capital cultural e lingüístico. Precisamos dotármonos das ferramentas necesarias para tomar as decisións que aseguren o benestar e a dignidade de todas as persoas. Esta candidatura non só debe ter éxito en termos electorais, senón que tamén debe garantir, un goberno que responda ás expectativas creadas e que enderece o rumbo do noso país, aplicando un conxunto de iniciativas de progreso e xustiza que pivote arredor da nosa realidade, sen esquecer os necesarios lazos de colaboración cos pobos peninsulares e do resto de Europa, cunha mención especial á Europa do Sur. Para acadar estes obxectivos, débense transcender os instrumentos e formas electorais creados até o momento, reflectindo dende a diversidade e a pluralidade das súas voces, un programa de mínimos e unha voz cohesionada ao servizo da maioría social agredida polas políticas do PP. Débese, polo tanto, contar coa experiencia e o éxito xa obtidos, dende o 15-M e Nunca Máis até as candidaturas municipalistas de unidade popular, aproveitando tamén toda a capacidade de traballo que centos de persoas están desenvolvendo ao longo do país, no político, no social e no institucional.

Na procura destes obxectivos, queremos propoñer as bases do que pensamos debe ser a candidatura para as vindeiras eleccións autonómicas:
?Superación do marco institucional da actual coalición, substituíndo a actual mesa de coordinación por un instrumento aberto e democrático que represente o proceso de ampliación da base social e democratización de En Marea. Á súa vez, o grupo parlamentario, debe centrarse no seu labor institucional nas Cortes Xerais do Estado, co obxectivo de dar voz ás demandas do noso país tanto no Congreso como no Senado.
?Alargamento da base social de En Marea a través da incorporación á mesma, confluíndo dende a base, de todas as mareas municipalistas, candidaturas de unidade popular e actores políticos e sociais que actualmente non están participando na toma de decisións pero que se senten representados e interpelados polo noso espazo político.
?Aproveitar como base para o debate, o traballo feito durante estes últimos meses por ducias de Mareas arredor do proceso Mareas en Común, tanto na metodoloxía como nos documentos saídos do mesmo con amplo consenso (código ético, formación da candidatura e a súa arquitectura institucional e organización interna e elaboración do programa co que a candidatura resultante do proceso debe presentarse ás eleccións autonómicas).

En consecuencia, e de cara a dotar a este desexo do necesario contido, convocaremos a todos os actores políticos e sociais que veñen traballando na configuración dunha candidatura de confluencia a unha xuntanza que se celebrará no mes de xullo en día e lugar por determinar, co obxectivo de, sobre base referencial dos documentos elaborados por Mareas en Común, se poida acordar consensuadamente un calendario para a confección da candidatura e o programa co que En Marea se presentará ás eleccións autonómicas deste ano, co único fin de gañar a Xunta para as máis e poñer en marcha as políticas que fagan, por fin, de Galicia un país próspero e xusto.

Asinan:
Jorge Suárez, alcalde de Ferrol
Martiño Noriega, alcalde de Santiago de Compostela
Xulio Ferreiro, alcalde da Coruña

As mulleres e homes que formamos a corrente A FORZA DA XENTE (integrada en PODEMOS GALICIA) e os integrantes da asociación Cidadá Galega NO OLLO DO FURACÁN (integrante de Mareas en Común) identificámonos cos valores da liberdade, a igualdade e a fraternidade inseparábeis da loita pola xustiza social, os dereitos democráticos da cidadanía, o feminismo e o ecoloxismo. Somos persoas que traballamos a cotio desde diversos ámbitos sociais por un cambio real, plenamente democrático, transparente, participativo e desde a base, que poña as institucións ao servizo da xente e modifique radicalmente o xeito de facer política.
Á vez, consideramos que para lograr estes obxectivos neste momento constituínte, o mellor escenario para Galicia, é lograr converternos nunha nación soberana, social, solidaria e ecoloxicamente sustentábel que decida libremente o seu futuro, con lazos de irmandade, solidariedade e cooperación co resto de pobos e nacións que conforman a comunidade de países lusófonos, o Estado español, o marco europeo e o arco mediterráneo.
En consecuencia con todo isto, queremos manifestar que, como soberanistas e galeguistas de esquerda, identificámonos plenamente cun proxecto verdadeiramente unitario e daremos o noso apoio á construción dunha gran candidatura galega unitaria de todas aquelas persoas e colectivos sociais que loiten por abrir un novo proceso constituínte que acabe definitivamente co réxime xurdido trala IIª Restauración borbónica. Convencidos que esta sería a única opción que mellor representaría os valores da verdadeira esquerda transformadora, que mellor defendería o dereito a decidir do pobo galego e a súa materialización a través dun referendo democrático.
Ao mesmo tempo queremos manifestar o noso apoio a unha gran confluencia de todas as Mareas Municipalistas, EN MAREA, Encontro Cidadá por unha Marea Galega, Mareas en Común, Foro Galego, asinantes do Chamamento de Vidán e todos os partidos galegos (PODEMOS, ESQUERDA UNIDA, ANOVA, BNG, CERNA, CxG...) opostos ás políticas austericidas da dereita.
Estamos convencidos de que unha GRAN MAREA GALEGA sería a única garantía para derrotar as políticas reaccionarias de Feijoo e acabar co caciquismo, a corrupción xeneralizada e lograr un cambio real nas institucións, catapultando cara ao parlamento galego a importantes segmentos das clases populares e defensores dos intereses da maioría social, rompendo co bipartidismo, impulsando unha sociedade máis xusta e igualitaria e, ao mesmo tempo, logrando o recoñecemento de Galicia como suxeito político soberano e un pacto democrático que facilite a celebración dun referendo de autodeterminación a través do cal a cidadanía decida de xeito claro, reflexivo e sen distorsións se quere ou non a independencia.
Polas razóns expostas, como persoas de esquerda que defendemos o dereito das galegas e galegos a decidir libremente o seu futuro, porque aspiramos a unha Galicia xusta, igualitaria e soberana defendemos unha candidatura de toda a esquerda e o nacionalismo galego, encabezada polo candidato idóneo elixido democraticamente nun proceso de primarias abertas ao conxunto da cidadanía.

En Compostela a 15 de xullo de 2016

FONTE: Galicia Confidencial

http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/30980-xose-manuel-beiras---carmen-santos

Por: Lois Pérez Leira *


Parece que de súpeto rendeu a urxencia de definir o posible candidato das confluencias de unidade popular. Xa comezan a tirar de nomes. Aínda que ninguén fala de cales son as propostas que debería representar o hipotético candidato/a. Emitíronse tímidas autocriticas ou interpretacións dos últimos resultados.

Perdeuse un deputado e un senador e non pasou nada. Perdéronse votos nas cidades que gobernan as Mareas e tampouco pasou nada e en Vigo pasaron a ser a segunda forza política, cidade onde non existe ningún liderado, nin a Marea de Vigo ten incidencia ningunha no panorama galego.

Por certo Cangas e o Grove -con histórica tradición de esquerda- foron as únicas que lograron a maioría de votos. No caso de Cangas unha alianza histórica entre a FPG e Esquerda Unida. É rechamante que durante máis dunha década esta alianza en Cangas nunca foi recoñecida oficialmente pola condución de Esquerda Unida. Todo o contrario foi criticada e descualificada de forma regular. A actitude unitaria da Alternativa Cangesa de Esquerdas (ACE) foi dando os seus resultados que demostraron que ese era o camiño correcto. Os mesmos que criticaban esta alternativa unitaria de esquerda, boicotearon de xeito constante calquera candidatura destas características en Vigo. Como foi o intento da candidatura denominada CIES e nas últimas municipais as posibilidades de converxencia de Marea de Vigo con Gañemos Vigo e outros actores da esquerda e o nacionalismo, que xerase un efecto positivo entre os votantes. O resultado foi un rotundo fracaso electoral - malia os tres concelleiros- e a falta dunha forza opositora de esquerda na cidade.

Volvendo ao tema que esta sobre a mesa que é se a esquerda social e política pode crear un instrumento electoral para derrotar á dereita e gobernar Galicia? A resposta é complicada. As condicións existen. Os sectores afectados pola crise -malia os reparos electorais que demostraron- manteñen a ilusión colectiva de que se logre unha alianza de goberno de progreso, co PSOE. Pero tamén nos indican que non só queren candidatos ou alcaldes honestos e ?guapos? esixen gobernos e líderes que teñan un proxecto de país.

Desde a aparición de AGE ata estas últimas eleccións a cidadanía percibiu que o fenómeno electoral en Galicia está marcado nesta etapa, por dúas marcas políticas moi fortes e convocantes. Por unha banda a marca AGE e o seu líder X.M. Beiras, que foi capaz nun mes de producir aquela verdadeira marea electoral e doutra banda a marca PODEMOS e o seu líder estatal Pablo Iglesias.

Esta alianza de marcas é e seguirá sendo por unha etapa a garantía do éxito electoral, capaz de ser unha verdadeira alternativa de goberno nas próximas eleccións ao parlamento de Galicia.

Por iso a síntese dunha candidatura que poida visibilizar estas dúas marcas en pouco tempo é a fórmula Xosé Manuel Beiras Presidente e Carmen Santos líder de Podemos Galicia como vicepresidenta

As restantes variantes están chamadas ao fracaso non se poden improvisar candidatos en poucos meses. Quen o insinuei está traballando para o fracaso electoral

Os rexedores de Santiago, A Coruña e Ferrol apostan por unhas primarias das que saian os nomes do candidato e dos cabeza de listas provinciais. CERNA tamén respalda esta iniciativa.

A organización nacionalista CERNA --que orixinalmente formaba parte de Anova-- saúda positivamente a iniciativa das candidaturas da Comarca de Compostela e Compostela Aberta, e posterior manifesto dos tres alcaldes para avanzar na construción dun espazo para unha candidatura de confluencia para as eleccións autonómicas.

Martiño Noreiga, Xulio Ferreiro e Jorge Suárez nun acto de En Marea
Martiño Noreiga, Xulio Ferreiro e Jorge Suárez nun acto de En Marea | Fonte: enmarea.gal

Con esta adhesión, xa son dúas as forzas nacionalistas --o xoves foi Esquerda Nacionalista-- que apoian unha candidatura galega en torno ás mareas e que poña o aceno no carácter nacional de Galicia e os seus elementos identitarios.


?Entendemos que ese é o camiño para poder participar todos os axentes interesados: unha asemblea participada a título individual que sexa constituinte do suxeito electoral, coa celebración de primarias abertas para decidir todas as persoas candidatas e nas que poidan votar todas as persoas que asuman eses principios programáticos a decidir na propia asemblea?, apunta esta organización nun comunicado.

Os tres rexedores

A asemblea promovida polos alcaldes do cambio -Xulio Ferreiro (A Coruña), Martiño Noriega (Santiago de Compostela) e Jorge Suárez (Ferrol)- para unha candidatura de confluencia para as eleccións autonómicas deste outono fixará as primarias das que sairán as listas para as catro circunscricións, pero a incógnita de cando se saberá o nome do candidato permanece. E

Este xoves, os tres alcaldes, tras manter un xantar con varios rexedores cos que xa seguiron unha liña conxunta na asemblea constitutiva da Fegamp comezaron os contactos coas mareas municipalistas para abordar a convocatoria dunha asemblea na que se estableza un cronograma e metodoloxía para a elección de candidatos e elaboración de programa electoral.

Os alcaldes aseguran que unicamente queren poñer enriba da mesa o seu "capital simbólico" e unha vez que estea en marcha o proceso, volver ás súas respectivas casas consistoriais. O que non aclararon por agora é a data na que se coñecerá a persoa que encabece a alternativa política, para o que soa con forza o nome do maxistrado do TSXG Luis Villares. Con todo, os tres alcaldes están de acordo en que obteña o consenso de todos os axentes políticos, se ben se someterá a primarias igualmente, aínda que só sexan de ratificación.

Máis apoios

Por outra banda, os militantes da corrente A Forza da Xente (integrada en Podemos Galicia) e os integrantes da asociación Cidadá Galega No Ollo do Furacán (integrante de Mareas en Común) apostan pola construción dunha gran candidatura galega unitaria de todas aquelas persoas e colectivos sociais ?que loiten por abrir un novo proceso constituínte que acabe definitivamente co réxime xurdido trala IIª Restauración borbónica?.

?Consideramos que para lograr estes obxectivos neste momento constituínte, o mellor escenario para Galicia, é lograr converternos nunha nación soberana, social, solidaria e ecoloxicamente sustentábel que decida libremente o seu futuro, con lazos de irmandade, solidariedade e cooperación co resto de pobos e nacións que conforman a comunidade de países lusófonos, o Estado español, o marco europeo e o arco mediterráneo?, indican nun comunicado.

Por iso, amosan o seu apoio a unha gran confluencia de todas as Mareas Municipalistas, EN MAREA, Encontro Cidadá por unha Marea Galega, Mareas en Común, Foro Galego, asinantes do Chamamento de Vidán e todos os partidos galegos, entre eles, ?Podemos, EU, Anova, BNG, Cerna, CxG...?.

1 [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] ... [26]