Eu non sei se nos estamos voltando tontos ou que carallo lle pasa ó persoal.
Verás, estaba o outro día en Londres subindo cara a Leicester Square e ó pasar por Trafalgar atopo un tipiño cun pao levantado diante del. No seu extremo un destes teléfonos móviles con cámara e falándolle ó aparello coma se fora un reporteiro do canle “Travel” ou de “Fisterráns polo mundo”.
Ainda non me recuperara da impresión, e mentres ía reflexionando sobre o que acababa de ver, atisvo outro grupo de xaponeses que máis parecían o cadro das Lanzas de Velázquez.
Todiños co puto pao en alto e, no extremo, cámaras desas pequeniñas ou teléfonos móviles modernos.
O primeiro que pensei foi se non sería unha cámara oculta ou algo así; pero tantos e de tan diversas razas facendo o tonto cun paíño e unha cámara tiña que ser un sinal divino do apocalipse.
O fenómeno repetíuse en Oxford Circus.
A solución veume mentres estaba na cola da taquilla para mercar as entradas do teatro. A tipiña que estaba diante miña, abre o bolso e nen corta nen perezosa quita o paíño (ollo: extensible e todo), acopla a cámara e empeza a narrar a crónica da súa estadía na cola das entradas para o Biopic de Freddie Mercury. Todo nun perfecto e “glamouroso” italiano.
A min corroíame a curiosidade e non puiden máis. Pregunteille co meu mellor inglés que carallo estaba facendo. E, misteriosamente non me mandou á merda. Explicoume que o que facía con ese paíño era un “selfie” para poñer no seu “Facebook”. Tamén o podía facer co brazo extendido, pero así tiña un ángulo máis amplo para a toma.
Manda carallo, tu. Resulta que agora ás autofotos de toda a vida chámanlle “selfies”.
Panda de modernos!!
Xa coas entradas na man mentres ía cara o pub onde cear algo antes de entrar no teatro, ainda me lembrei dunha das máis famosas autofotos que me tomei a min mesmo aló polo ano 91 na miña primeira visita ó Sur de Baviera con Ana, Ramón, Maribel e Nela.
Era unha daquelas viaxes que organizaba unha axencia que hoxendía sería “low cost” e que nos levaba en autobús por centro Europa (xa sabes: Se hoxe é luns,esto é Francia). Aquel día saíramos ás cinco da mañá do albergue onde nos aloxamos (lémbrome ben dos madrugóns que nos pegabamos para poder ver todo o posible de todos os paises que visitamos en dez días); e despois dunha acelerada visita ó Palacio de Herremchiemsee de Luis II de Baviera encamiñáronos ó Castelo por excelencia dese rei disque tolo. Sí, estabamos ó pe da colina de Neuschwastain nunha paisaxe idílica de bosques e lagos no medio da Selva Negra. Alí dende o parking o noso guía encamiñounos a todos por un estradiña habilitada para coches de cabalos e turistas que nos ía levar ó castelo que inspirou a Walt Disney para a súa copia en Disneylandia.
Eu, daquela, cando viaxaba andaba sempre cargado cunha bolsiña de obxectivos , corpos de cámara e película por mor de rexistrar todo, todo, e todo. Mentres íamos ascendendo buscaba o mellor ángulo para fotografiar a impoente mole do castelo. Coma non atopaba o encadre que buscaba; decidín abandoar o grupo e tirar por un carreiriño que ascendía a unha colina das que rodeaba o lugar coa esperanza de que dende un pouco máis lonxe sería quen de obter a miña ansiada foto.
Camiñei un bo pedazo e cando atravesaba unha solitaria ponte colgante vin que ás miñas costas se erguía en todo o seu esplendor Neuschwastain. Eu quería unha foto miña; pero no carreiriño non che había moito persoal. Estabache eu só. O resto do grupo e a horda de turistas estaba agardando turno na porta da impoñente residencia de Luis II.
Impoñíase unha solución. Non subira ata alí para deixar escapar a foto. Calceille o meu 24mm. Ó corpo que tiña cargado con diapositivas de cor, alarguei o brazo e ,variando un pouquiño o tiro, disparei tres autofotos ( sí, agora serían “selfies” do carallo) coa esperanza que alomenos unha delas valería a camiñata.
Pero non che estaba contento. Quería máis. Decidín cruzar a ponte e subir ainda máis á colina para ter unha imaxe dende arriba de todo o complexo. Valíu a pena. Cando cheguei ó pico, ós meus pes estaba o castelo do rey e ó seu carón, noutra colina, o da súa mai. Alí púxeme as botas. Autofotos, fotos normais, espectaculares, etc.
Era un home feliz; e iniciei a baixada. Tiña que chegar ó parking antes que os demáis para non perder o autobús. Desandaba eu o carreiriño que tan bos dividendos me dera, cando un inoportuno apretón me fixo parar.
Afortunadamente non había ninguén á vista, e dispúxeme nun recodo do camiño e medio agochado por uns arbustos, a aliviar e miña pesada carga.
Nesas estaba. Concentrado. Cando da nada aparece un grupo de xaponeses que decidira tomar o mesmo camiño para saciar as súas cámaras, con tan mala sorte que dende a parte de abaixo do carreiro por onde eles acendían podíaseme alviscar en todo a miña inmensidade. Cando me quixen dar conta xa era tarde. Eu víraos a eles, e eles xa facía un chisco que me viran a min.
Non facía caso agocharse. Decicín mostrar a miña cara máis digna e seguín ó meu. Eles ó pasar ó meu carón mostraron a mesma dignidade e reverenciosos saudaron con toda naturalidade. Saúdo ó que eu ,por suposto, respondín coa seriedade que o asunto me permitía.
Tan pronto como pasou toda a manada, apurei a vestirme e boteime carreiro abaixo para chegar en tempo ó autobús e rezando para que nengunha das fotos que me tiraron chegara a Europa.
Por fortuna eran outros tempos. Nen había teléfonos móviles nen internet. Do contrario ben seguro que a miña imaxe digna e esforzada habería ser un deses “trending topic”. |
