Cando canse o vento de acariñar as follas da roseira
e por fin repouse calmo no colo da noite...
Cando o sol tinga de vermello o horizonte
e volva a lúa amosar os seus brancos peitos...

Cando as estrelas escriban no firmamento
historias de camiños sen fin...
Cando os grilos esperten o sono da herba
e os vagalumes iluminen as covas dos desexos...


Déixame ser o vento que acariñe os teus sentidos
e tinguir de vermello o teu ser...
Déixame amosarche a brancura dos meus peitos
e escribir no firmamento a historia do teu camiño...

Déixame ser o grilo que esperte o teu sono
e o vagalume que acenda a túa paixón...

Ti en silencio...
Eu en silencio...

Déixame, entón, amarte,
como se ama ao vento, ao sol,
á lúa, ás estrelas, aos grilos, aos vagalumes...

Déixame só amarte, como eu sei
e ámame,
como só ti sabes facelo.

Concha L. F.

Foto: Xulio López

O son sen son
renace lento,
morno son, sen luz,
sen filigranas.

Torna breve,
medra logo,
abrangue o mundo,
devece e volve á calma.

Renace, coma Fénix,
dunha cinsa
e, nun salouco,
morre e nace… Canta.

Canta sen voz,
pon un silencio,
no medio dun compás
sen pentagrama.

Soa o son, sen son,
con campaíñas,
soa e cala,
cala e canta.

Entre brétemas e estrelas
berra e rosma,
repousa inquedo
nun berce de auga,

Son de ondas e de escuma,
estoupa e axorda.
O son sen son
cala e canta.

Concha L. F.
(Xuño-2010)
Foto: Xulio López

Chove...

Outra vez...

Chove...

... E cada gota é unha bágoa
derramada pola túa ausencia...


Concha L. F.
Foto: Xulio López

Nesta gaiola de ausencia
encadeado á conciencia
teño o corazón pechado,
por se precisas saber
se te cheguei a querer
ou se a teima que me guía
é unha paixón pasaxeira
que troca con cada feira,
que muda ao morrer o día.

Acharte? Unha casualidade.
Coñecerte? Unha ilusión.
Desexarte? Unha tortura.
Posuírte? Unha obsesión
que me esperta cada día,
que me persegue e me anula,
coa que durmo sen saber
se mañá, co amencer,
verei a luz que me aluma.

O tempo vai pasando
encadeado á lembranza
de tanta paixón contida...
E revólvese contra min
para amosarme que, ao fin,
só me cómpre nesta vida
un alento de tenrura,
un segundo de loucura,
para bicarte a escondidas!

Mais ao mirar cara dentro
desta gaiola dourada,
vexo con grande amargura,
unha sombra que me envolve,
unha imaxe que se volve
e, sorrindo con dozura,
dime, colléndome a man:
“Abre o paraugas, María,
a ver se ao pasar o día,
se vai con el a negrura”.

O tempo, ao fin, vai pasando
encadeado á lembranza
dunha paixón sen razón...
É posible que esta vida
non me dea o que lle pida
e, ao cabo, con tanto NON
acabe por se apagar
a chama que está a alumar
este pobre corazón.

Haberá mañá? (1982)
Concha L. F.

Foto: Xulio López