Es ti, coa túa tristura pechada nos beizos,
nesa cadeira azul
na que descansa a vida recuperada dun soño,
fervendo de silencio e soidade,
agochado trala penumbra,
como querendo evitar a túa mirada...
Recuperas a forza e o medo a perder o sorriso,
medo e forza que saen de ti,
sen que o saibas,
porque a túa forza te mantén
e o teu medo te levanta de cada caída.

Non son anxo nin demo que te guía,
non son nai, santa ou virxe.

Es ti coa túa forza quen constrúe,
quen derruba, quen sorrí,
quen se laia e quen goza.
Es ti quen, co perdón que pides,
concedes o perdón a quen te leva da man cara ao abismo.
Es ti quen se sumerxe no mar da lembranza,
quen xeme e solicita clemencia,
quen se mece no berce infinito do amor,
buscando a paz que levas no espírito.