Estaba de vacacións a uns centos de quilómetros da súa casa. Quería ter un peixe de cores. Un non. Mellor dous, para que puidesen compartir experiencias no reducido espazo da súa bóla de cristal. Pediulle á súa irmá que lle mercase dous peixiños de cores para levalos a casa. E unha bóla de cristal desde onde eles puidesen ver o mundo e falar del. Súa irmá mercoulle un peixiño branco e outro laranxa.
E velaí que o rapaz e a súa irmá emprenderon a viaxe de volta, non sen antes colocar con moito mimo a parella de peixes de cores nun bote de “Nescafé" descafeinado e mercarlle alimento para a viaxe.
Subiron ao autobús e o neno, nas 7 horas que durou a viaxe, non pegou ollo, non separou a vista do seu bote de “Nesacafé" descafeinado. En cada parada, comprobaba se os peixiños tiñan comida, se estaban cómodos e animábaos dicíndolle que xa faltaba menos para que aquel autobús parase…
Chegou á casa moi canso, cando xa era noite, pero antes de deitarse fíxolle prometer a súa irmá que ao día seguinte irían mercar a nova vivenda para os seus peixes de cores. E deitouse, deixando o bote de “Nescafé" descafeinado na mesiña de noite, moi cerca da súa almofada.
Cando espertou á mañá, no chan, á beira da cama, había un gran paquete. Desenvolveuno e atopou unha fermosa bóla de cristal, con area, uns paus e pedriñas no fondo e unhas plantiñas verdes. Apresurouse a botarlle auga fresca e, con moito coidado, verteu nela o contido do bote de “Nescafé" descafeinado e colocouna enriba da súa mesa de estudo, fronte á fiestra do seu cuarto. Cada día falaba cos seus peixiños, dáballe de comer e vixiaba que a casiña estivese limpa.
Pero unha mañá, ao espertar, os peixiños estaban flotando na superficie. Sacounos con moito coidado, meteunos nunha caixa de mistos e enterrouna no xardín.
Agora alí medran un caravel branco e un laranxa.

É ben certo que o tempo non pasa de balde. Cando me miro ao espello e vexo as coletas desa nena máis pequena e regordecha da dereita, que ten un cacho de pan nunha man e mira a cámara cunha curiosidade sen fin, ata me parece que non podo ser eu. Sigo sendo gordecha, pero teño que andar buscando a miña melena, pois está medio desaparecida e cando atopo algo, máis ben é branco e sen forza!

Esta imaxe é dunha festa en Anllo, polo día de Santiago. Hai varias persoas que aparecen aí que xa non poden comer o suculento polbo: o tío Cándido e a tía Sara. Meu pai. A Rosario e o Emilio… Pero hai outra xente que aínda seguimos a mollar o pan no aceite que vai quedando no prato. (Hoxe saltarei a dieta).

Vaia por todas e todos! Ata polas canas! E pola historia que cadaquén de nós levamos nelas.

Concha L. F.