Non respira.

Non sente.

Non fala nin rosma.

Soamente mira,
coa conca dos ollos baleira,
como a airexa da mañá
bambea o inverno
doutras pólas.

Hai par de días lin nun xornal un artigo que falaba sobre a falta de comunicación entre a xente nova. Sobre a falta de comunicación cara a cara. Digamos que viña falando de que uns amigos se pasaban media tarde sentados comendo pipas, sen cruzar palabra e cando chegaban á casa, falaban o non falado a través da rede.

E quedei pensando niso... No sei...

Custa moito falar do que é preocupante, cara a cara, tal vez porque nesa situación non soamente se escoitan palabras, senón que se poden observar os cambios do rostro e iso ispe máis ca as palabras e pode chegar a desvelar de cadaquén o que realmente non quere contar.
O anonimato da rede permite agochar os verdadeiros sentimentos da xente e mesmo enganar.
Pero o que non acabo de entender como é posible pasar unha tarde enteira rodeada dunhas amizades, sen cruzar nin un comentario e logo verter ata os máis íntimos nun espazo tan... impersoal como é este.

Será que me estou facendo maior...

Desapareceu de pronto,
envolta en acordes
de acordeóns e trompetas,

en compasados toques
de bombo e pandeiro,
no alboroto das pandeiretas.

Desapareceu, sen máis,
sen deixar, tan sequera un sinal
no peitoril das fiestras.

Busqueina coa mirada
entre a multitude,
mais perdeuse a súa silueta

esluída na humidade da rúa,
esvaecida no aire espeso
daquela tarde nubenta.

Xa non vexo cores de ledicia,
nin resoan os axóuxeres
do seu andar nas pedras.

Perdeuse a súa pegada
no vento do nordés,
fuxiu co seu eco a outras terras.

É tempo de silencio,
de letras non escritas,
de ausencia e de brétemas.

É tempo de tintas invisibles
en brancos lenzos,
de lembranzas e de esencias.

Concha L. F.