Tres sobre cristal

E xa que estamos empezando un novo ano, quizais fose mellor deixarse dunha vez de parafernalias e amosar a face descuberta, non como fan quen pensan estar en posesión da verdade absoluta. Porque quen así pensa, mira o mundo desde o cume da súa arrogancia e cuspe o veleno que leva dentro coa única intención de non morrer con el se morde a súa propia lingua. Claro que, para que esa xente sobreviva, ten que haber ao seu carón quen teña a lingua destrozada e o fígado podre por tragar a pezoña que lle cuspen... Ata que un día estoupe todo e o cinismo, a hipocrisía e o veleno zarrapiquen a quen se dedican a repartilo.
Pero iso é ben difícil que pase, xa que as linguas pezoñentas saben ben que as inofensivas, precisamente pola paz que posúen en si mesmas, nunca lle devolverán o esgarro.
Pois iso. Que haxa paz.

Xulio López

Ademais, na miña casa as persianas soben e baixan soas se lle dou ao botón e, aínda que Marina me castiga sen ver os debuxos de X-Men, cando non me ve, divírtome subindo e baixando as persianas, mentres ela anda correndo polo corredor coa aspiradora e o trapo do po, ou cando está no cuarto da roupa pasando o ferro ás camisas de papá e aos vestidos de mamá. Aínda que non sei se a mamá ten vestidos. Ou a lo menos non son coma os meus. Ela di que os seus vestidos chámanse traxes. Un día pregunteille a Marina por que os meus vestidos son vestidos e os da mamá son traxes e díxome que era porque a miña mamá é una persoa moi importante e ten que levar sempre traxe, pero sen garavata. As garavatas ponas o papá. As de tea, porque di que as de papel non sirven, por iso nunca puxo aquela chea de cores que o profe Aurelio me axudou a facer para o Nadal, para agasallar a papá. Un día teño que preguntarle onde a garda. Seguro que a ten moi agochada para que ninguén lla roube, na caixa forte, esa cousa que está no salón, detrás dun cadro que ten a una señora espida. Non sei.

Sigo sen saber o dos metros cadrados. Ademais, penso que errei e que non son 98. Ao mellor son 198. Este número está máis cerca do 200, soamente dous escanos, como di o profe Aurelio. E porque onte escoitei a papá que lle dicía ao avó Anselmo que un piso de case 200 metros cadrados non se mantiña así porque así, que se non lle chegaba a pensión para ir de paseo, que quedase no pobo. Non entendín nada, pero é o que oín.
Pobre avó! Co que lle gusta viaxar coa súa linda Tareixa. É que a miña avoíña chámase Tareixa. É moi guapa e ten un lunar xusto ao lado dunha orella, pero non deses que teñen as vellas, cheos de pelos, non. O dela é redondo e marrón, coma os seus ollos.

Que guapa é a avoa Tareixa! Non ven moito ao meu piso porque di que aquí non lle pode falar ás bolboretas. E porque ao avó Anselmo non lle gusta subir escaleiras nin pecharse no ascensor. Di que é coma una caixa forte. Ademais di que os pisos son coma gaiolas nas que podrecen os tomates. Ao mellor é que non sabe que os tomates se coidan na tenda da señora Delia. Eles soíños se coidan. E cando Marina os trae a casa, cóidanse na neveira. Así que non entendo o que di o avó dos tomates. Ademais, Marina trae moitas cousas da tenda da señora Delia e todo cabe na neveira da cociña. A cociña non é grande, pero a neveira si. Di Marina que ten cinco estrelas, coma o lavavaixelas. Non, ese di que é triplo A. Que será iso? Porque ?lavavaixelas? ten catro AS. Será que Marina, como xa está un pouco vella, non lembra como se conta ata catro.

A miña casa é grande. Din o papá e a mamá que ten 98 metros cadrados útiles. Sei cando algo é útil, por exemplo un garfo para comer cousas duras. Pero iso de que os metros sexan cadrados, xa non o entendo tan ben. É que na miña casa, todos os metros que hai son iguais: unhas fitas longas, con raíñas e números que, se se soltan de súpeto, acaban cortando os dedos. Por iso o papá e a mamá nunca me deixan andar cos metros. Con eses longos. Cos cadrados non sei, nunca os vin, aínda que a miña mamá e o meu papá din que os pisamos sempre que poñemos os pés no chan. Pero iso eu non o entendo.

Pois iso. Que a miña casa é grande. Pero non é unha casa. É un piso deses aos que se chega en ascensor. Ou polas escaleiras, aínda que eu nunca as usei soíña, porque para subir por elas hai que ter moitas chaves para abrir portas. Seino porque ás veces a miña nai e o meu pai e mais eu tivemos que subir e baixar por elas, por exemplo cando o viciño do sexto meteu no ascensor un sofá ou cando as mozas do oitavo se meteron todas xuntas, coas maletas e rompeu un cable. Ben, non rompeu, pero debeulle pasar algo moi malo, porque aquel día cando Marina e mais eu chegamos do cole, elas estaban no portal dicindo que caíra o ascensor e Marina e mais eu tivemos que subir pola escaleira.

Iso, que me esqueceu antes, tamén subín polas escaleiras con Marina. É a miña outra mamá. Papá e mamá din que, como as avoas e os avós están lonxe, non me poden coidar e por iso me esperta cada mañá Marina, me dá o almorzo, me pregunta se metín todo na mochila e lévame ao cole e despois vaime buscar, dáme o xantar, volvemos ao cole e ao saír lévame a clase de pintura ou a nadar e pola noite dáme a cea e leme un conto ata que chegan o papá ou a mamá. Porque o papá e a mamá traballan moito. Así eu podo vivir nun piso.

Marina di que o meu piso é moi moderno. Claro, en vacacións o papá e a mamá sempre mercan algo novo para o piso e para min. O verán pasado papá e mamá agasalláronme cun ordenador deses que se poden abrir e fechar en calquera sitio. É moi bonito e ten as tapas de cor rosa e por dentro ten botóns con letras e números. Xa sei ler e escribir, pero so xogo con el a dragóns e mazmorras cando Marina me deixa. Claro que se están o papá ou a mamá na casa, déixanme máis rato, porque teñen que facer moitas cousas no outro ordenador. É que na miña casa hai dous cuartos con mobles cheos de libros e unha mesa grande cun ordenador deses negros e con moitos cables. Aí non me deixan entrar. Din o papá, a mamá e a Marina que o que hai alí son cousas de miores que eu non netendo. Non sei, tampouco entendo o dos metros cadrados, pero déixanmos pisar.

Aquí en castelán

Ventana con mujer
ñOCO le bOLO

Cada vez que escoitaba o son da pechadura, o seu corazón encollía ata ser apenas un garavanzo. Deixando o sol ás costas, corría cara ao vestíbulo coas mans cheas de preguntas que xamais se desprendían da súa pel e, nun penúltimo acto de valor, deixaba naquel rostro impasible o sinal oculto dos seus medos.

El era alto, garrido, elegante, intelixente, sabio... Tiña un aire de grandeza que soamente esvaecía cando, ao final do día, caía sen folgos entre as sabas. Mentres non chegaba ese momento, os seus acenos eran os de quen se sabe (ou cre ser) o amo do universo. Non obstante, carecía de cores. No fondo o seu espectro era negro. Negro, coma as longas esperas na galería, de costas ao sol, coa alma posta no tintinar das chaves.
Ela era azul, moi azul, coma o intenso ceo dun mediodía de verán, coma a auga azul do mar que se anaina co arrolo da airexa. Era alta, ben parecida, co corpo feito de algodón e escuma, cuns ollos que traspasaban a vida que había máis alá do cristal da galería. O seu pelo desprendía os arumes dunha xuventude preñada de soños, de palabras, de horas e horas de biblioteca e paseos pola sabedoría da vida. E aínda era nova. E azul.

Unha mañá de primavera, mentres a súa mirada se perdía tralos lenzos daquela porta, pensou no doado que sería asomar á única fiestra aberta da galería e deixar que as súas preguntas esvarasen das súas mans e voasen libres. Si. Sería moi doado.
Ergueuse, camiñou ata a fiestra, ancorouse con forza aos seus soños e deixou que o seu corpo azul voase ceibe.

Nese momento, xusto nese momento e contra todo prognóstico, unha chave escorregouse na pechadura.

Make-up time
Xulio López

Quedei coas ganas de contarlle por que non me gustaba a calor asfixiante do verán, pero foi tan violento o encontro e tantas as palabras ferintes que saían despavoridas da súa boca que, sen saber a razón, quedei sen fala, asentindo...

Como recuperar o tempo perdido?

Cómpre facer memoria para nunca esquecer a negrura que un día prendeu nas pedras e nas almas da Costa da Morte.

Concha L. F.
Foto: Xulio López

[1] [2] [3] 4 [5] [6] [7] [8] ... [15]