Grey
Xulio López

- Sabes o que é a noite?
- Non? Si. Cando todo está escuro?
- Xa. Cando non hai luz?
- Claro. Cando todo o mundo durme. Cando eu durmo?
- Ti, dormes?
- Si. Case sempre durmo pola noite. Ás veces durmo de día?
- E, se non dormes pola noite, que fas?
- Non o sei. Pensar, dar voltas? Agardar que veña o día, para que volva a luz. Logo comezo de novo, cousas novas e vellas. Descanso coa luz e agardo de novo que chegue a noite. Quizais despois, sen luz, poida durmir de novo?
- E, se non dormes?
- Agardo unha vez máis? Sempre agardo?
- Sabes realmente o que é a noite?
- Seino.
- Podes describila?
- Tal vez? Por onde comezo?
- Por onde ti queiras.
- A noite é agardar un día novo, en silencio, cando o día dorme. A noite é buscar o momento para fuxir das sombras, mentres elas dormen, para atopar a luz. A noite é agardar esa porta que se abre a un horizonte diferente. Agardar? Con calma, co corazón encollido e a alma desdobrada entre onte e hoxe, devolvendo o que che prestaron, dando o que nunca che devolverán. A noite é unha garda permanente, na que as pantasmas van e veñen ao seu antollo, na que soan timbres, teléfonos e chaves que che din que segue habendo vida, aínda que esa vida sexa unha diferente á túa, aínda que a vivas, pero sen pertencerche? A noite é durmir, sempre, durmir para sempre.
- E, por que non dormes agora que é de noite?
- Non o sei. Tal vez porque alguén ao meu carón respira e teño que escoitar se a súa respiración dorme. Ou porque quen tería que durmir ao meu carón soamente é agora un soño. Ou porque tal vez preciso escoitar un timbre ou unhas chaves que me indiquen que xa é hora de durmir?
- Que escoitas agora?
- Nada.
- Seguro?
- Non? Escoito o silencio. Escoito a noite. Outra máis? Agardarei a mañá? Agora vou durmir? Xa é, de novo, mañá?