Cada vez que escoitaba o son da pechadura, o seu corazón encollía ata ser apenas un garavanzo. Deixando o sol ás costas, corría cara ao vestíbulo coas mans cheas de preguntas que xamais se desprendían da súa pel e, nun penúltimo acto de valor, deixaba naquel rostro impasible o sinal oculto dos seus medos.
El era alto, garrido, elegante, intelixente, sabio... Tiña un aire de grandeza que soamente esvaecía cando, ao final do día, caía sen folgos entre as sabas. Mentres non chegaba ese momento, os seus acenos eran os de quen se sabe (ou cre ser) o amo do universo. Non obstante, carecía de cores. No fondo o seu espectro era negro. Negro, coma as longas esperas na galería, de costas ao sol, coa alma posta no tintinar das chaves.
Ela era azul, moi azul, coma o intenso ceo dun mediodía de verán, coma a auga azul do mar que se anaina co arrolo da airexa. Era alta, ben parecida, co corpo feito de algodón e escuma, cuns ollos que traspasaban a vida que había máis alá do cristal da galería. O seu pelo desprendía os arumes dunha xuventude preñada de soños, de palabras, de horas e horas de biblioteca e paseos pola sabedoría da vida. E aínda era nova. E azul.
Unha mañá de primavera, mentres a súa mirada se perdía tralos lenzos daquela porta, pensou no doado que sería asomar á única fiestra aberta da galería e deixar que as súas preguntas esvarasen das súas mans e voasen libres. Si. Sería moi doado.
Ergueuse, camiñou ata a fiestra, ancorouse con forza aos seus soños e deixou que o seu corpo azul voase ceibe.
Nese momento, xusto nese momento e contra todo prognóstico, unha chave escorregouse na pechadura.
|
