Despois do seguimento da intensa campaña eleitoral ( por Consulados, fornos de cerámica e demáis tugurios ) , fiquei derrengada. Así que hoxe dediqueime á vida relaxada: paseo na moto, paseo co can, en fín... a rañala.
Vexan clicando aquí o vídeo que me fixo Igor Pallares, resume desta xornada de reflexión
Lembran " A vinganza do rato " , o comentario colgado aquí o pasado mes de decembro?
Pois agora insisto con estes roedores e, neste tempo eleitoral, agasálloas co vídeo de Ratolandia.
Por vezes dás contigo desanimado
Por vezes dás contigo a desconfiar
Por vezes dás contigo sobressaltado
Por vezes dás contigo a desesperar
De noite ou de dia, a luta é alegria
E o povo avança é na rua a gritar
De pouco vale o cinto sempre apertado
De pouco vale andar a lamuriar
De pouco vale um ar sempre carregado
De pouco vale a raiva para te ajudar
E traz o pão e traz o queijo e traz o vinho
E vem o velho e vem o novo e o menino
E traz o pão e traz o queijo e traz o vinho
E vem o velho e vem o novo e o menino
Vem celebrar esta situação e vamos cantar contra a reacção
Vem celebrar esta situação e vamos cantar contra a reacção
Não falta quem te avise «toma cuidado»
Não falta quem te queira mandar calar
Não falta quem te deixe ressabiado
Não falta quem te venda o próprio ar
E traz o pão e traz o queijo e traz o vinho
E vem o velho e vem o novo e o menino
E traz o pão e traz o queijo e traz o vinho
E vem o velho e vem o novo e o menino
A luta continua
O corredor de fondo perde o alento
fuxindo dunha vida inzada de renuncias
da súa liturxia obesa e oleosa,
mediocre nos seus comunais fracasos,
bágoas de xelo, indignación contida
non deu chegado a tempo de exercer
a súa rebelión,
nin de levar a cabo
a súa vinganza definitiva
contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,
pola inutilidade da súa propia vida
solitario, enfermo e fatigado,
a morte anticipouse e chegou antes.
Agora xa non abonda cun billete de 50 euros á hora de encher o depósito do auto. Cada día custa máis. E para que o pagano fale o menos posible desta suba que nos valeira os petos haino que distrair coas vodas dos parásitos da monarquía, co partido do século, coa idiotez dun tal mouriño ou votando cunha mensaxe de móbil a calquer chiquilicuatre para eurovisión.
Esta fotografía lévame aos tempos da miña infancia.
E xa choveu!.
Lembro á M., a beata dos bancos de atrás, sempre armada cunha chave na man coa que te intimidaba. E que chave, mi madriña!, semellaba unha das de San Pedro, polo tamaño. E de cotío a mesma amenaza con ela na man:
- Nena, mira pra diante!
Agora todo cambiou. Hai moito tempo que morreu a beata e a súa casa está media derrubada e sen porta. E a chave –dous quilos e medio de ferro—aproveitouna o xitano Antonio.
Que escribín? Que agora todo cambiou?.
Pois non.
Os traxes dos comungantes seguen a ser os mesmos.
E tamén, de cando en vez , as crianzas, miran para atrás.
Xa se vía vir. Os catro empoleirados na farola… e non aghuantou o peso.
César Aja, presumindo de que “Ninguén fará máis” xa que pasa dos 120.
Bernardo Fraga, mozo que alvisca o Futuro e xa administra os seus 105.
Melchor Roel co conto de que “Gaña Viveiro” debe andar arredor dos 90.
Leal, o ivicenco, enghordou á conta do PP practicando ( “Por diante” ) o de “ E …para comer, Lugo” , pode que cheghe aos 100.
Xente de peso.
Sumen, miñas amigas. Máis de 400 quilos… e así non hai farola que resista.
As catro bandeirolas polo chan e menos mal que non se rexistraron desghracias persoais.
"Por último, procura que toda a túa campaña se leve a cabo cun gran séquito, que sexa brillante, espléndida, popular, que se caracterice pola súa grandeza e dignidade, e, se dalgunha maneira fose posible, que se levanten contra os teus rivais os rumores de crimes, excesos e subornos, algo que non desentoaría cos seus costumes"
(...) " agora tes que esixirlles o que che deben multiplicando as túas advertencias, suplicas e exhortacións, e procurando que saiban que que non van ter nunca outra oportunidade de che mostrar a súa gratitude. Sen dúbida animaraos a moverse por ti tanto a perspectiva dos servizos que aínda che quedan por prestarlles como o recordo dos favores que lles fixeches recentemente"
" As promesas quedan no aire, non teñen un prazo determinado de tempo e afectan a un número limitado de xente; polo contrario, as negativas conséguenche, indubidable e inmediatamente, moitas inimizades: e é que son máis as persoas que piden gozar dos servizos dun das que, de feito, acaban gozando deles. Así pois, é preferible que, de cando en vez, uns poucos se enfaden contigo no foro, a que o fagan todos á vez e na túa casa, tendo en conta sobre todo de que se enfadan moito máis cos que lle deron unha negativa que con aquel que, ao parecer, se ve impedido a axudalos por algún motivo importante, pero que, se dalgun modo puidese, cumpriría gustosamente coa súa promesa"
...ando, ando. 
O corredor de fondo perde o alento
Agora xa non abonda cun billete de 50 euros á hora de encher o depósito do auto. Cada día custa máis. E para que o pagano fale o menos posible desta suba que nos valeira os petos haino que distrair coas vodas dos parásitos da monarquía, co partido do século, coa idiotez dun tal mouriño ou votando cunha mensaxe de móbil a calquer chiquilicuatre para eurovisión.
Xa se vía vir. Os catro empoleirados na farola… e non aghuantou o peso.
"Por último, procura que toda a túa campaña se leve a cabo cun gran séquito, que sexa brillante, espléndida, popular, que se caracterice pola súa grandeza e dignidade, e, se dalgunha maneira fose posible, que se levanten contra os teus rivais os rumores de crimes, excesos e subornos, algo que non desentoaría cos seus costumes"
(...) " agora tes que esixirlles o que che deben multiplicando as túas advertencias, suplicas e exhortacións, e procurando que saiban que que non van ter nunca outra oportunidade de che mostrar a súa gratitude. Sen dúbida animaraos a moverse por ti tanto a perspectiva dos servizos que aínda che quedan por prestarlles como o recordo dos favores que lles fixeches recentemente"
" As promesas quedan no aire, non teñen un prazo determinado de tempo e afectan a un número limitado de xente; polo contrario, as negativas conséguenche, indubidable e inmediatamente, moitas inimizades: e é que son máis as persoas que piden gozar dos servizos dun das que, de feito, acaban gozando deles. Así pois, é preferible que, de cando en vez, uns poucos se enfaden contigo no foro, a que o fagan todos á vez e na túa casa, tendo en conta sobre todo de que se enfadan moito máis cos que lle deron unha negativa que con aquel que, ao parecer, se ve impedido a axudalos por algún motivo importante, pero que, se dalgun modo puidese, cumpriría gustosamente coa súa promesa"