| LEMBRANZAS |
|
| Aló, no medio do monte, un neno de pantalóns curtos. A un lado pace o gando no verde e ó outro, máis adiante, no fondo da imaxe que forma a lembranza, unha ringleira de chopos e frondoso arboredo debuxa sinuosa a ribeira. Alí, nalgún recuncho entre a raizame e as pedras , un fío de auga fría vértese amodiño no río. Un halo de misterio permanece dende entón no recordo polo nome que a xente do lugar lle dá a esa fontiña. Alí, máxica, chora no Mao ?A Fonte das Bruxas?. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| SOÑOS AFUNDIDOS |
|
Xa caeron,
xa caeron naquelas penas
os pedazos dos meus soños.
Xa caeron esgazados,
magoados, trepanados,
maldicidos, delatados...
Xa caeron derrotados
nesas penas estrelados.
Vós deixastes que morresen
coma a herba nas gadañas,
vós pechastes as alxubes,
vós queimastes neses fornos
e afundistes nesas lamas
as lembranzas máis fermosas.
Vós quixestes que quedasen
na memoria para sempre
os recordos máis coitados.
Mais non choro.
Eu non choro, que non quero
por non darvos máis ledicia.
Eu non choro, que non quero.
Anque os soños me roubastes
non vos riredes de min,
anque non me queden xa soños
eu de vós heime de rir.
|
|
|
|
|
|
|
