| LEMBRANZAS |
|
| Aló, no medio do monte, un neno de pantalóns curtos. A un lado pace o gando no verde e ó outro, máis adiante, no fondo da imaxe que forma a lembranza, unha ringleira de chopos e frondoso arboredo debuxa sinuosa a ribeira. Alí, nalgún recuncho entre a raizame e as pedras , un fío de auga fría vértese amodiño no río. Un halo de misterio permanece dende entón no recordo polo nome que a xente do lugar lle dá a esa fontiña. Alí, máxica, chora no Mao ?A Fonte das Bruxas?. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| QUE NON CHORE |
|
E non quero, non quero,
esa noite, negra noite,
non a quero.
Noite pechada,
pasas de vagar,
deixa que veña
o claro luar.
Que chegue ven pronto,
que veña cediño,
que chora o meu neno,
que che ten mediño.
Non deixes, noite negra,
non deixes que chore
que os ollos dos nenos
só queren as flores.
|
|
|
|
|
| MIÑA CASA |
|
Ai casiña dos avós,
casiña na que eu nacín,
coliño fuches para nós
ata que de aló saín.
Agochado na hortiña,
por non querer marchar,
aínda neno, queridiña,
viñéronme alí atopar.
Lembranza da miña casa,
lembranza do meu fogar.
Din que o tempo todo o pasa,
mais non pasa o meu lembrar.
Nos teus muros túas pedras
xa se gretan e desfan.
No meu peito, coma feras,
esas gretas roendo están.
Adeus, dígoche con pena,
dígoche adeus con pesar,
mais trae o tempo a condena
que a todos ha de atrapar.
Lembranza da miña casa,
lembranza do meu fogar.
Din que o tempo todo o pasa,
mais non pasa o meu lembrar.
|
|
|
|
|
| RÍO MAO |
|
Río Mao, río Mao,
o río da miña aldea,
que pasaches amodiño
enchendo de vida as veigas
dándolle verde fresquiño
a esa herbiña das lameiras.
Coñecinche auguiña clara
mais agora, qué foi dela
que medra nos teus remansos
esa fea escuma negra?
Cantos prados ti regaches,
e leiras de froito cheas,
e lamelas alagaches
pretiño das túas ribeiras.
E canta sede apagaches
tanto a homes como a bestas,
mais hoxe no teu camiño
xa só quedan fontes secas.
Río Mao, río Mao,
o río da miña aldea.
(Estes versos foron escritos nun momento no que o río non estaba na súa mellor época. Agora, como se pode apreciar nesta fotografía, a situación parece cambiar; está bonito...) |
|
|
|
|
| A Lúa chora |
|
Saíu a Lúa chorando
pois non te viu,
e vaise chorando a Lúa
que non durmiu.
Agochada nesa nube
xa non se quere alongar.
Que non a vexan chorando!
Que non a vexan chorar!
Cando te vexa, querida,
cando te vexa chegar,
vaille saír o sorriso,
vaiche deixar de chorar.
Achégate pronto, neniña,
achégate a este lugar
que quero ver esta noite
cheíña de branco luar. |
|
|
|
|
|
|
