Concordo con Gamoneda (Fonación, palabra e escritura, pensamento poético) en que é a palabra a que crea: “O Poeta parte do “non saber” … na construción dun discurso no cal se van reunir palabras cunha significación frecuentemente impensada … e vai crear con elas unha presenza mental ata o momento inexistente… a verdadeira poesía… non é palabra ornamentada, senón, … creación e revelación.”

Ás veces a poeta quere escribir, sen que na súa imaxinación exista rastro ningún dunha imaxe en construción. Nese momento, cando se enfronta ao papel en branco, a palabra coa que inicia o poema é a que verdadeiramente o crea, por máis que, no resultado final, esa palabra desapareza para sempre. É ese fío do que xa teño falado, unha especie de adival co que ir tirando do pozo da inconsciencia pensamentos que se van enlazando até construír a imaxe, que, neste proceso, é a conclusión e non o pretexto.

É un proceso duro, porque é como andar entre a néboa, mais cando dá lugar á imaxe, produce a satisfacción de acadar o final do poema.

A palabra construíu. O poema existe e ten columna vertebral. Ten alma. Agora falta que madureza, gardado e esquecido, até a relectura que o esculpirá ou moldeará, para obter a idea que procuramos.